Voornemens als (aanstaande) moeder
In mijn vorige blogpost had ik het even over voornemens voor 2019. Daardoor kwam ik op het onderwerp voor vandaag. Ik herinner me nog dat ik, tijdens mijn zwangerschap, heel veel voornemens had als het ging om de opvoeding van mijn (toen nog) ongeboren kindje. Ik wilde absoluut zelf voeden (wat dus niet gelukt is, helaas) en alle prakjes zelf maken. Hoera, dat heb ik gedaan totdat Rosemarijn ongeveer negen maanden was en ze meer en meer met de pot mee ging eten. Ik wilde alles zoutloos en suikerloos, alles gezond; geen snoep en koek, alles moest gezond. Rijstwafels en biologische snacks, komkommertjes en rozijntjes. Geen chocola of andere zoetigheid. Dat wilde ik sowieso volhouden totdat Rosemarijn zou ontdekken wat snoep was. En dat zou volgens mij nog wel even duren. Als ze vier jaar was, bijvoorbeeld. Ja, nu lach ik erom. Mijn goede voornemens zijn best wel in de soep gelopen. Ik heb geen herbruikbare knijpzakjes gekocht om zelf te vullen met über gezonde fruit smoothies en Roos was écht nog geen jaar oud toen ze hapjes slagroom en hapjes van onze snacks (lees: koek) kreeg.
Ook voor andere mensen was het blijkbaar lastig om haar niets te geven. Dat is iets wat automatisch gebeurt hè? Als je op een verjaardag zit en er zit een ouder iemand naast je, dan geven ze zo snel (en echt gewoon lief bedoeld) een hapje slagroomtaart aan je baby. En ik ben dan de schijterd die haar mond niet open trekt, al vind ik het niet zo heel leuk wat er gebeurt. Misschien was mijn kind nog helemaal niet gewend aan volwassen voedsel of wil ik mijn kind geen suiker geven (nu was dit al niet meer het geval, omdat mijn gezonde, biologische voeding-methode al aan het verwateren was). Ik weet hoe snel we een kind (ook een kind van een ander) wat geven, soms gewoon zonder het de ouders te vragen. Stel nu dat precies dát hapje het eerste zoetigheid is wat dat kindje krijgt? Dan heb jij dat gegeven, in plaats van de ouders. Voor somiige ouders is dat echt niet leuk. Een mijlpaal voor papa en mama wordt dan afgenomen, hoe lief het ook bedoeld is.
Maar goed, ik ben dus wat meer een loedermoeder in het eten en drinken, dan ik eigenlijk van plan was. Niet dat ik me er slecht over voel of schuldig; nee hoor. Ik weet wat ik mijn dochter geef en dat ze genoeg en ook gezond genoeg voedsel krijgt. En ja, ze krijgt een stuk van mijn oliebol, maar doe ik dat dagelijks? Natuurlijk niet. Ze heeft haar eigen snackjes nog steeds. Ze drinkt elke dag water, water, water. Ze is verzot op haar rozijntjes en op de vitamine kauwtabletten, die voor haar zijn als snoepjes. Ze eet met de pot mee; lekker groenten en vlees, soms met aardappels, pasta of rijst. Daarom ben ik toch wel blij dat ik wat losser ben geworden in wat ik haar geef en wat anderen haar geven. Ze krijgt het goede echt wel binnen, dus wat maakt dat koekje nou uit?
Achteraf bedenk ik me nu ook dat je, als je je eerste kindje krijgt, zoveel op je bordje ligt, dat dingen die voorheen zo belangrijk leken, toch wel naar de achtergrond gedrukt worden. Je moet opeens voor een mini mensje zorgen, leren hoe dat moet. En als het dan ook nog niet zo soepel gaat allemaal (dat was bij ons de eerste vier maanden echt wel het geval), dan wil je alleen maar dat je kindje zich goed voelt. Geen pijn, genoeg liefde, rust, regelmaat en reinheid. En als dat op orde is, dan pas komt de rest aan de beurt. Ik vind dat ik best trots mag zijn op hoe ik het gedaan heb. Roos is een grote meid geworden, ze heeft al het goede gekregen wat ik haar maar geven kon (door de afgekolfde borstvoeding, flesvoeding, groenten, fruit en andere gezonde snacks). Misschien ben ik toch wel wat meer geslaagd in het mezelf houden aan mijn toenmalige voornemens.
Hadden/hebben jullie ook zulke voornemens? Lukt het je om je eraan te houden?