Browsing Tag

zwangerschap

Moederleven | Ik ben een slechte moeder

Posted on 5 juni 2020

moeder slechte moeder schuldgevoel zwanger zwangerschap zwangerschapsklachten Corona covid covid-19

Van kinds af aan droomde ik ervan om moeder te worden. Ik wilde kindjes van mezelf. Sterker nog: ik wilde tien kinderen! En ook al veranderden mijn dromen met de tijd en kwamen er tijdens mijn tienerjaren ook nog wat onhaalbare dromen bij, de wens om moeder te worden, bleef.

Eindelijk ben ik mama

Nu, vele jaren later, ben ik moeder. Ik heb een dochter van ruim tweeënhalf en ons tweede kindje is onderweg. Ik kijk er naar uit om ons kleintje ook te mogen ontmoeten en vast te houden. Maar toch twijfel ik soms…Doe ik hier wel goed aan? Ben ik eigenlijk wel geschikt om moeder te zijn? Ben ik wel een goede moeder voor mijn kind? Soms bedenk ik me dat mijn dochter veel meer verdient dan mij als haar moeder. Helemaal nu tijdens deze zwangerschap, ben ik gewoon niet de moeder die ik ooit wilde zijn. Ooit had ik stellig opgenoemd hoe ik als moeder zou zijn en hoe ik ábsoluut niet zou zijn. Nu schud ik mijn hoofd maar als ik daar aan denk. Er zijn teveel momenten waarop ik me een vreselijke moeder voel, me in een hoekje van de bank krul met een berg schuldgevoel. En waarom?

Samen spelen…?

Ik weet dat ik meer zou moeten doen met mijn kind. Lekker samen spelen, kleien, knutselen en kleuren. Boekjes lezen, Duplo torens bouwen en met de poppen of barbies spelen. Maar in plaats daarvan voel ik vaak geen puf om daarmee aan de gang te gaan. Ik merk dat ik soms echt genoeg of zelfs teveel heb aan mezelf en het spelen daar gewoon niet bij kan. Ik heb dan rust nodig, sluit mezelf het liefst af. Natuurlijk is dat niet dagelijks, maar omdat deze zwangerschap niet zo soepel loopt als gehoopt, gebeurt het wel vaker dan ik me ooit had kunnen bedenken. Helemaal nu we ook een periode van quarantaine achter de rug hebben! Er waren ook echt wel positieve kanten aan het samen thuis zijn, maar ik miste het om er lekker op uit te gaan. Ik heb het nodig om even weg te gaan, op te laden onder het genot van een kop koffie en een stuk appeltaart bij een leuk tentje. Samen met Rosemarijn lunchen, een ijsje halen of gewoon op visite gaan. En omdat ik me daar niet aan kon opladen de laatste tijd, merk ik dat ik nu flink door mijn puf heen ben. En dat vind ik moeilijk. Dan voel ik me dan een slechte moeder.

Ik wil eruit!

Wat ben ik blij dat we nu weer wat meer mogen, wat meer de deur uit kunnen. Rosemarijn en ik genieten er allebei zo van om even de hort op te gaan! En zo vul je makkelijk een ochtend of twee uurtjes tijdens de lunch, waarna ik weer energie heb om te spelen, gek te doen en de kast vol speelgoed leeg te plukken. Dan kan ik weer torens bouwen, de hele boekenplank voorlezen en de pop haar flesje geven, voordat Rosemarijn haar in de poppenwagen door het huis racet.

Ken je dat gevoel? Dat stemmetje wat je toefluistert: ‘Je bent gewoon een slechte moeder…!’

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

De gynaecoloog wilde me niet zien

Posted on 21 april 2020

krampen wee rugwee gynaecoloog verloskundige zwangerschap tweede kind baby zwanger

Zoals jullie misschien al wel eens hebben gelezen op mijn blog, is mijn dochter te vroeg geboren. Daarbij was de bevalling ook best wel heftig en ook de tijd erna was moeilijk. Voor het eerst ouders en dan zo in het diepe gegooid, machteloos staan…Dat heeft ons heel wat gekost.

Ook het zwanger worden van ons tweede kindje ging niet zonder problemen. Ik had nooit gehoord van PCOS, maar als je dan hoort dat je zelf moeilijk zwanger kunt worden, zakt de moed je in de schoenen. Helemaal als je grootste wens is om een groot gezin te krijgen.

Ziekenhuistraject

Na een vruchtbaarheidstraject (wat gelukkig niet heel lang duurde) raakte ik vorig jaar oktober zwanger van ons tweede kindje. Omdat het niet natuurlijk ging, moest ik een poosje onder controle van de gynaecoloog blijven. Daarna wilde de gynaecoloog mij ook elke maand zien in verband met de vroeggeboorte van Rosemarijn en de kans op een tweede (en nog vroegere) vroeggeboorte. Heel erg fijn dat er zo serieus naar gekeken wordt, want echt…het geeft best een berg onzekerheid. Zo onbezorgd als ik was tijdens de zwangerschap van Rosemarijn, zo alert ben ik dit keer. Al vroeg in de zwangerschap kreeg ik flink last van bekkeninstabiliteit en rugpijn, waardoor ik minder mobiel werd. Ook adviseerde de gynaecoloog mij om niet te actief dingen te gaan ondernemen. Lopen, fietsen en in de tuin werken? Liever niet. Ramen zemen? Prima, maar wel met pauzes er tussen.

Veel te vroeg krampen

Vanaf 25 weken werden de klachten erger. Het begon te rommelen in mijn buik en rug. Ik schrok ervan. Steken, krampen…Voorweeën? Nu al? Ik werd bang voor een veel te vroege bevalling. Helemaal in een tijd zoals deze: alleen in het ziekenhuis, zonder bezoek, zonder dat Rosemarijn haar broertje zou kunnen ontmoeten, totdat hij mee naar huis zou mogen.
Ik zocht contact met de verloskundige, die een echo maakte en zei dat ik me geen zorgen moest maken: De baby was hartstikke gezond. Daarmee moest ik het doen. Ik was blij met de gezondheid van de kleine, maar bleef toch wel onzeker!

Een aantal dagen had ik opnieuw een aantal uur last van lichte rugweeën en krampen. Opnieuw belde ik de verloskundige. Die deed uiteindelijk een inwendig onderzoek. Niks aan de hand, dacht ze. Het zou wel eens een blaasontsteking kunnen zijn. Dus moest ik een urinetest doen. Ik was deels boos, omdat ik toch echt wel het idee dat er meer aan de hand was dan een blaasontsteking.
Toch was de uitslag: blaasontsteking. De klachten van een blaasontsteking tijdens je zwangerschap zijn dus totaal anders dan buiten een zwangerschap! Ik kreeg een kuurtje van de huisarts en ondertussen bleven de klachten terugkomen. Maar als ik belde, kreeg ik te horen: “Dat komt door de blaasontsteking hoor!” Hè, wat lastig. Het voelde helemaal niet zo!

“Dat heeft geen nut.”

Ik zei dat ik toch voor mijn eigen rust de gynaecoloog wilde zien. Die werd door de verloskundige gebeld, maar meneer vond het geen meerwaarde hebben om me te zien en de baarmoederhals op te meten. Ik had blaasontsteking, dus ook al had ik krampen…Geen nut. Ik voelde me door hem opzij geschoven en niet serieus genomen, maar had geen puf om weer een discussie aan te gaan. Ik liet het er bij zitten en hoopte dat er bij de volgende controle (een week erna) in het ziekenhuis duidelijkheid zou worden gegeven.

Met manlief ging ik die volgende week naar de gynaecoloog. Een vrouw die ik niet eerder had gehad. We vertelden wat er was gebeurd de afgelopen tijd. Ze keek ons ontsteld aan. “Wilde de gynaecoloog je niet zien toen de verloskundige je wilde doorsturen? Maar je staat gewoon hier onder controle, je mag altijd bellen en langskomen!”
Wij zeiden dat we het ook niet snapten en dat het erg vervelend was om zo opzij gezet te worden. Dat begreep ze heel goed. Ze besloot de maandelijkse controles wekelijks te maken. “Al is er niks aan de hand, voor je eigen geruststelling is het al fijn!” Wat gingen wij opgelucht naar huis! En…op de echo bleek dat er gelukkig niks aan de hand was. Totdat…

Daar gaan we weer…

Nog geen week later (gisteren) ik vanaf de ochtend weer krampen had. Vooral in de buik. En omdat ik nooit buikweeën had gehad, wist ik niet of dit het echte werk was. Ik wilde niet zomaar bellen, om er dan later achter te komen dat er weer niks aan de hand was. Een zeurpiet, nee dank je. Maar toen het om half drie nog niet over was en ik al een uur in bad lag om de pijn op te vangen, stond manlief erop dat ik toch belde. We belden het ziekenhuis, die meteen zei dat ik moest komen. Met 28 weken wilden ze geen risico nemen. We keken elkaar met grote ogen aan: ze reageerden zo anders dan de gynaecoloog die twee weken daarvoor dienst had gehad! Die middag werd ik opgenomen en kreeg ik verschillende inwendige echo’s en hing ik een paar uur aan de CTG. Ze waren er niet gerust op. En dat was ook niet gek…mijn baarmoederhals werd korter. Niet heel veel, maar er was zeker wel wat gaande. Toch, omdat er te weinig activiteit was om direct actie te nemen, mocht ik laat in de avond naar huis, met de waarschuwing: Als je het niet vertrouwt of je krijgt klachten, kom direct terug. Met een termijn van 28 weken spelen we geen spelletjes.

Het voelde zo fijn om nu eindelijk gezien te worden! We blijven alert en hopen dat onze kleine zoon nog lang blijft zitten in mama’s buik.

Ik blijf me maar afvragen…waarom zijn sommige deskundigen zo laks terwijl anderen er meteen bovenop zitten?

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Persoonlijk

Het positieve aan quarantaine

Posted on 23 maart 2020

Wat een stomme titel eigenlijk…Want het is echt geen pretje om in quarantaine te zitten. Voor veel mensen is dat alleen al de reden om lekker toch naar buiten te gaan en in groepen samen te drommen. Het maakt hen niet uit of er anderen besmet worden, zolang zij zelf maar plezier hebben. Lekker naar feestjes gaan en hangen in het park met een fles wijn, in de zon. Ik vind het zelf totaal geen leuke periode. Ik houd ervan om op pad te gaan, om op visite te gaan, playdates met Rosemarijn, winkelen, ergens een kopje koffie drinken…Maar helaas is dit gewoon even niet mogelijk en dan heb ik mezelf daaraan te houden. Maar toch zijn er een paar kleine dingen die ik tóch positief vind aan quarantaine. Nou ja…binnen ons gezin dan. Lees je mee?

Volledig op elkaar aangewezen
Zoals ik al zei: ik ga er graag op uit. Helemaal als het even niet zo soepel loopt tussen Rosemarijn en mij of als ik gewoon op ben en afleiding nodig heb. Of even op mijn ouders wil steunen. Maar nu is dat zo goed als niet mogelijk en zijn Rosemarijn en ik erg op elkaar aangewezen. Daar hebben we allebei best moeite mee, want Roos is net zo min een huismus als haar moeder. Maar ondanks dat het flink wennen is, merk ik wel dat we dichter tot elkaar komen en het steeds beter loopt om dagen samen te zijn! We doen meer dingen samen, want ja…weg hoeven we niet en mogen we niet. Dus kleuren we vaker, gaan we koekjes bakken en pakken we sneller een boek. Rosemarijn speelt nu veel meer zelfstandig, wat ook geen straf is: zo kan ik nog eens wat werk doen als ze wakker is!

Naastenliefde
Misschien rol je al met je ogen als je dit leest, maar echt: ik merk dat het me dwars zit als ik niks voor een ander kan betekenen in deze tijd. En dan ga je op zoek naar de kleine dingen die je wél kunt doen! Zoals even een pakketje in elkaar draaien, met zelfgebakken koekjes, een vers geperst sapje en een prachtige tekening van Rosemarijn, om die in een leuk tasje aan de deur van een vriendin te hangen, die zelf ziek is en met twee kinderen zit opgesloten tussen vier muren.
Even een belletje extra naar oma, een berichtje naar mensen waarvan je weet dat ze het ook niet makkelijk hebben en best wat aandacht kunnen gebruiken. Er komt toch wel wat liefde naar boven, waarvan je soms niet eens wist dat je het had. Ik merk dat het makkelijker is om mezelf nu weg te cijferen om een ander bij te staan. Veel makkelijker dan toen alles nog ‘normaal’ was. Iedereen is toch meer op elkaar aangewezen nu.

Genieten van de kleine dingen
Nog zo’n cliché, maar zeker waar! Omdat je nu niet meer op pad kunt en grootse dingen kunt beleven, moet je het doen met de kleine dingen in het leven. Zoals samen stoepkrijten in de zon, de fluitende vogeltjes, een vriendelijk knikje van de buurvrouw door het raam heen, een kopje koffie op de bank, een dutje in de middag, de tijd nemen om een nieuw kookboek door te bladeren of gewoon genietend kijken naar je kind die geconcentreerd zit te kleuren. Het zijn dingen waar ik zelf vaak niet eens meer bij stil sta, niet eens bewust van geniet. En nu is het iets waar ik voor op wil staan, elke dag!

Het is echt niet zo dat ik blij ben met de situatie waar we met z’n allen in zitten, maar het is en blijft toch goed om de positieve kanten ook te zien en te te benoemen! Dat houd je op de been!

Wat vind jij positief aan thuiszitten?

Mama Persoonlijk

Tien kinderen en een hondje

Posted on 9 maart 2020

“Tien kinderen en een hondje!” Mijn absolute kinderdroom. Ik dacht vroeger dat ik dat wel even zou doen, tien kinderen baren. Tien zwangerschappen. Nog steeds lijkt het me prachtig om een groot gezin op de wereld te mogen zetten, maar ondertussen is het duidelijk geworden dat dit voor mij hoogstwaarschijnlijk niet mogelijk is.

Vorig jaar schreef ik al een aantal blogs voor Mamaplaats, waar ik vertelde hoe het traject van ‘kindje twee’ verliep. Zwanger worden is namelijk niet vanzelfsprekend voor mij, dat is gebleken. Ook al leek het spontaan te zijn gegaan bij Rosemarijn, nu weten we dat we eigenlijk ‘geluk’ hebben gehad. Waarom? Ik heb PCOS. Dit betekent dat er heel veel rijpe eitjes aan mijn eierstokken zitten, maar dat ze niet ‘springen’. Ze blijven elke maand lekker zitten. Dat heeft dus als gevolg dat ik geen ovulatie heb en ook geen normale menstruatie. Als ik wel een bloeding heb, is dit niet als gevolg van het afsterven van een eitje, maar een nep-menstruatie.
We kwamen hier begin vorig jaar achter, na wat onderzoeken in het ziekenhuis. Mijn cycli waren onregelmatig en mijn ‘menstruaties’ verschilden enorm van elkaar. Ook bleven ze vaak uit. Het zat me niet lekker. Helemaal niet omdat ik graag een tweede zwangerschap wilde. In het ziekenhuis werd me uiteindelijk verteld dat dit niet vanzelf zou gaan.

Vlak voordat ik zwanger werd van Rosemarijn, viel ik flink af. Dit heeft er achteraf voor gezorgd dat ik zwanger werd. Gewicht (een vervelend dingetje wat in verband staat met PCOS) en gewichtsverlies hebben heel veel invloed op je hormonen. Dus door wat kilo’s kwijt te raken, ben ik toen spontaan zwanger geraakt. Na de bevalling van Rosemarijn is de PCOS-situatie eigenlijk nog verergerd. Mijn hormoonhuishouding werd niet meer zoals het was. IK kreeg geen normale cycli meer. En dat betekende dus: geen eisprong. Geen kans op een zwangerschap.

Het duurde best eventjes voordat we eindelijk het vruchtbaarheidstraject in konden, om mijn lichaam te helpen een ovulatie op te wekken. Ik vond het wachten zo ontzettend moeilijk! Het kon voor mij niet snel genoeg gaan. Ik had immers al zo lang gewacht! Eindelijk, echt, eindelijk mocht ik in september beginnen met de medicatie. Ik kreeg pillen mee om een menstruatie op te wekken en ook pillen om te slikken, zodra die menstruatie begon, om een ovulatie op te wekken. De laagste dosis. Daarna was het weer wachten. Wachten tot er een test gedaan kon worden, om te zien of deze lage dosis iets had gedaan. Aan het eind van de maand was de uitslag van die test helaas een teleurstelling. In het ziekenhuis besloot de gynaecoloog om de dosis op te hogen en die volgende maand moest ik daarmee beginnen. Dat was in oktober. Wat een spanning! Elke dag ben je er zo bewust mee bezig en blijf je hopen en duimen.
30 oktober was het toch echt tijd om te testen. Ik deed de test en wachtte op de uitslag, in de keuken. Ik kon het niet geloven: twee duidelijke, donkere streepjes. Ik weet nog hoe ik huilend een spraakbericht stuurde naar een vriendin en meteen de auto in sprong om iets kleins te kopen om mijn man te verrassen als hij thuis kwam uit het werk.

Ik ben nu over de helft van mijn zwangerschap en kan het nog steeds niet geloven. Maar het is echt waar: we verwachten een klein broertje voor onze dochter!

Mama Persoonlijk Zwangerschap

20 weken echo: stress, tranen en een boel emotie

Posted on 17 februari 2020

Ik kijk er elke keer weer naar uit: ons kleine kindje zien op de echo. En een twintig weken echo is ook wel een belangrijke en speciale echo. Daar wordt echt beetje bij beetje gekeken hoe het met je kindje is, of alles gezond is en goed werkt. Ik had Rosemarijn er al op voorbereid wat we allemaal gingen doen vandaag. Eerst aankleden, samen ontbijten en dan de sloophamer terug brengen bij de ‘winkel’, want die hadden we afgelopen zaterdag gehuurd om de oude badkamer te slopen (dat wordt dus de babykamer). Daarna even thuis spelen en wat fruit eten en dan naar het ziekenhuis om naar het broertje te kijken. Daar zou papa ons opwachten en zouden we samen naar de echo afspraak gaan. Rosemarijn in de buggy met een lolly om haar rustig te houden: hop, daar gingen we. Roos had er ontzettend veel zin in. Papa zien, broertje zien; ze keek er naar uit!

Daar is papa!
Toen we aankwamen bij het ziekenhuis en de auto hadden geparkeerd, was Augustijn nog niet gearriveerd. We wachtten geduldig en toen hij ook eindelijk aankwam, liepen we richting de ingang van het ziekenhuis. “Oh ja,” zei Augustijn, “Ik las op de brief dat je geen kinderen mee mag nemen.”
“Lekker dan,” Reageerde ik. “Ik heb geen oppas voor Roos kunnen regelen, dus ze gaat gewoon mee.” De brief over de twintig weken echo hadden we in december al gekregen, dus ik kon me er al lang niks meer van herinneren.

Aangekomen bij de balie van het IRIS centrum, gaf ik mijn ticket en werd mijn afspraak bevestigd. Echter begon de vrouw meteen over de aanwezigheid van Rosemarijn. “Ik zie dat je een kindje bij je hebt,” begon ze, “Die mag helaas niet mee naar binnen. Het is een medische scho, daarvoor moet er wel enige rust zijn om te concentreren en kinderen houden het geen half uur vol.”
Ik schoot vol, maar wilde dat niet laten merken, dus slikte ik de tranen weg. “Ja sorry,” antwoordde ik, “Ik heb geen oppas kunnen regelen en ik kan mijn kind moeilijk alleen thuis laten.”
“Dat begrijp ik, maar dan zal je man ook niet mee naar binnen mogen.”
Dat was het dan. Daar konden we het mee doen. Ik had natuurlijk beter moeten lezen en we hadden iets moeten regelen, maar ja…te laat.

Wat nu?
Omdat de echo’s een beetje uitliepen, moesten we nog even een half uur wachten. We liepen een stukje het ziekenhuis door, waar we in de gang op een bankje gingen zitten. Daar kwamen de tranen. Het was voor mij geen optie om alleen die echo te doen. Het is een belangrijk iets. Stel er is slecht nieuws, dan wil ik dat mijn man erbij is om dat samen te horen en te verwerken. Ik wil samen naar ons kindje kijken en samen verwonderd zijn. Augustijn besloot zijn moeder te bellen, in de hoop dat ze gauw in de auto kon stappen om even bij Roos in het ziekenhuis te blijven, tijdens de echo. Zij nam helaas niet op. Toen herinnerde ik me dat mijn moeder dienst had, in het gebouw náást het ziekenhuis. Ik belde haar op en huilend vroeg ik of we Roos even mochten brengen. Gelukkig was dat geen probleem. Opgefokt, vermoeid en emotioneel vertelde ik Augustijn het plan en begonnen we aan de wandel.

He-le-maal op
Ook al was het werk van mijn moeder pal naast het ziekenhuis, je moet toch even een stuk lopen. Het hele ziekenhuis weer door, naar buiten, om het gebouw heen, over de parkeerplaats en dan nog een eindje naar het gebouw waar mijn moeder aan het werk was. Toen we ook nog eens verkeerd liepen en nog om moesten lopen ook, was ik helemaal klaar met alles. Mijn rug en bekken lieten het afweten en ik had een flinke steek in mijn zij. Hoera voor mijn conditie tijdens een zwangerschap! Eindelijk aangekomen, konden we Roos daar achterlaten (die ging met oma lekker een broodje eten) en liepen we weer terug naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis gekomen pakte Augustijn een rolstoel (ja, lach maar) voor mij en sjeesden we terug naar het IRIS centrum voor de afspraak. Net op tijd. En de echo was ontzettend fijn. Alles is goed met ons manneke. Lange beentjes, flinke kuiten en verder een gemiddeld kindje. Niks geks, alles helemaal gezond.

Na de echo haalden we Rosemarijn op, reed ik naar huis en ging Augustijn weer terug naar zijn werk. Thuis legde ik Roos op bed en ging ik zelf rusten op de bank. Tjonge…Ik had niet gedacht dat vandaag zoveel emotie zou geven!

Mama Zwangerschap

Zo! Jij bent al mega dik!

Posted on 18 december 2019

Het is een absolute no-go om te doen aan bodyshaming. Het is niet oké om iemand belachelijk te maken om hoe ze eruit zien. Of dat nu mager, slank, volslank of mollig is. Iedereen weet dat. Je spreekt op straat niet een onbekende aan, om te vertellen dat diegene mager is en echt meer moet eten. Of iemand die dik is vertellen dat ze maar beter niet kunnen beginnen aan die vette hap. Dat is niet jouw zaak. Algemene kennis. Dus houden we onze mond en mind our own business. Kijk maar naar jezelf. Een ander maakt zelf wel uit wat hij of zij doet en hoe hij of zij eruit wil zien.
Dus bodyshaming is een absolute no go. Behalve…als iemand zwanger is. Dat geeft mensen op de één of andere manier een vrijbrief om hun mening te geven over het lichaam van diegene. Dan is het normaal om opmerkingen te maken, die normaal gesproken niet in je op zouden komen als je iemand tegenkwam.

Vorige week vroeg ik op Instagram welke opmerkingen vrouwen kregen tijdens hun zwangerschap. Ik schrok er best wel van! Veel vrouwen zijn sowieso best wel zelfbewust of zelfs onzeker over hun uiterlijk. Dat weten vrouwen goed. Misschien ben je zelf wel erg onzeker. Je bent daarin zeker niet de enige. En wat is er dan meer kwetsend dan een opmerking over je lichaam? Toch lijkt het erop dat zwangere vrouwen het allemaal maar leuk moeten vinden, er om moeten kunnen lachen. Maar sinds wanneer is het normaal om zo tegen iemand te praten?

“Jongens maken moeders mooi, zeggen ze bij ons. Volgens mij krijg jij een meisje.”
Dit is ronduit beledigend! Hoe kan het in je opkomen om iemand te vertellen dat ze niet mooi is tijdens haar zwangerschap? En raad eens…deze mama kreeg een zoon!

Een wildvreemde in de supermarkt raakt opeens je buik aan. Wat?

“Weet je zeker dat het er geen twee zijn?”
Wat…? Wil je de echo soms zien? En wat wil je nu eigenlijk zeggen? Dat ik enorm ben? Waar slaat dat op? En moet ik dat maar leuk vinden en glimlachen?

“Nou nou, nog geen acht maanden geleden bevallen. Nu alweer zwanger?”
Nee mevrouw, ik heb gewoon nog een buikje. Misschien is het voor jou vreemd, maar ik vind het nogal druk en heftig allemaal, zo’n kindje. Dus sporten zit er voorlopig nog niet in. Was jouw lichaam soms meteen strak na de bevalling?

“Weet je zeker dat je zwanger bent? Je buik is zo klein! Is het kindje niet veel te klein?”
Moet je soms per se een flink uitstekende buik hebben als je zwanger bent? Zo’n opmerking is helemaal niet leuk om te krijgen. Of mensen nu suggereren dat je dik bent of juist veel te plat: dat wil je helemaal niet horen! Zeg gewoon tegen zwangere vrouwen dat ze mooi zwanger zijn!

Eén van de mama’s op Instagram kreeg de volgende brutale vragen:
“Was het een ongelukje?”
“Is het wel van je vriend?”
“Je borsten zijn meer gegroeid dan je buik!”
“Eet je wel genoeg? Je moet nu wel ook nog voor een ander zorgen hè!”
“Zoooo, jij moet zeker nog heel lang?”
“Loop eens normaal! Je hebt een hele kleine buik!”
Toen ik dit las zakte mijn mond echt open. Wat denken mensen wel niet? Wat een ontzettend brutale vragen en opmerkingen! Niemand hoeft zulke kritiek te leveren!

“Stelletje konijnen. Is drie kinderen een trend ofzo?”
De mama die deze opmerking kreeg, heeft hier flink om gehuild. Niet gek ook! Sinds wanneer is het vreemd om drie kinderen te krijgen? Het is niet alsof je een nageslacht van veertig kinderen op aarde hebt gezet! Ik vind het maar vreemd wat mensen durven te zeggen. En daarbij hebben ze vaak niet eens door hoe pijnlijk en lomp het is, wat ze zeggen! Daarbij zijn kinderen een zegen! Niet iedereen kan kinderen krijgen!

Naast dit soort opmerkingen, zeiden ook een aantal moeders dat ze het zo gek vonden dat wildvreemden in de supermarkt opeens aan hun buik zaten. Maar dat is oké toch? Als je zwanger bent, is je lichaam opeens niet meer alleen van jou. Iedereen mag eraan zitten. Uhm…nee!

Kreeg jij ook vreemde, pijnlijke of kwetsende reacties tijdens je zwangerschap? Hoe reageer jij daarop? Klap je dicht of geef je ze van katoen?

Older Posts