Ik kijk er elke keer weer naar uit: ons kleine kindje zien op de echo. En een twintig weken echo is ook wel een belangrijke en speciale echo. Daar wordt echt beetje bij beetje gekeken hoe het met je kindje is, of alles gezond is en goed werkt. Ik had Rosemarijn er al op voorbereid wat we allemaal gingen doen vandaag. Eerst aankleden, samen ontbijten en dan de sloophamer terug brengen bij de ‘winkel’, want die hadden we afgelopen zaterdag gehuurd om de oude badkamer te slopen (dat wordt dus de babykamer). Daarna even thuis spelen en wat fruit eten en dan naar het ziekenhuis om naar het broertje te kijken. Daar zou papa ons opwachten en zouden we samen naar de echo afspraak gaan. Rosemarijn in de buggy met een lolly om haar rustig te houden: hop, daar gingen we. Roos had er ontzettend veel zin in. Papa zien, broertje zien; ze keek er naar uit!
Daar is papa! Toen we aankwamen bij het ziekenhuis en de auto hadden geparkeerd, was Augustijn nog niet gearriveerd. We wachtten geduldig en toen hij ook eindelijk aankwam, liepen we richting de ingang van het ziekenhuis. “Oh ja,” zei Augustijn, “Ik las op de brief dat je geen kinderen mee mag nemen.” “Lekker dan,” Reageerde ik. “Ik heb geen oppas voor Roos kunnen regelen, dus ze gaat gewoon mee.” De brief over de twintig weken echo hadden we in december al gekregen, dus ik kon me er al lang niks meer van herinneren.
Een lolly en mevrouw is stil!
Aangekomen bij de balie van het IRIS centrum, gaf ik mijn ticket en werd mijn afspraak bevestigd. Echter begon de vrouw meteen over de aanwezigheid van Rosemarijn. “Ik zie dat je een kindje bij je hebt,” begon ze, “Die mag helaas niet mee naar binnen. Het is een medische scho, daarvoor moet er wel enige rust zijn om te concentreren en kinderen houden het geen half uur vol.” Ik schoot vol, maar wilde dat niet laten merken, dus slikte ik de tranen weg. “Ja sorry,” antwoordde ik, “Ik heb geen oppas kunnen regelen en ik kan mijn kind moeilijk alleen thuis laten.” “Dat begrijp ik, maar dan zal je man ook niet mee naar binnen mogen.” Dat was het dan. Daar konden we het mee doen. Ik had natuurlijk beter moeten lezen en we hadden iets moeten regelen, maar ja…te laat.
Wat nu? Omdat de echo’s een beetje uitliepen, moesten we nog even een half uur wachten. We liepen een stukje het ziekenhuis door, waar we in de gang op een bankje gingen zitten. Daar kwamen de tranen. Het was voor mij geen optie om alleen die echo te doen. Het is een belangrijk iets. Stel er is slecht nieuws, dan wil ik dat mijn man erbij is om dat samen te horen en te verwerken. Ik wil samen naar ons kindje kijken en samen verwonderd zijn. Augustijn besloot zijn moeder te bellen, in de hoop dat ze gauw in de auto kon stappen om even bij Roos in het ziekenhuis te blijven, tijdens de echo. Zij nam helaas niet op. Toen herinnerde ik me dat mijn moeder dienst had, in het gebouw náást het ziekenhuis. Ik belde haar op en huilend vroeg ik of we Roos even mochten brengen. Gelukkig was dat geen probleem. Opgefokt, vermoeid en emotioneel vertelde ik Augustijn het plan en begonnen we aan de wandel.
Een klein voetje
He-le-maal op Ook al was het werk van mijn moeder pal naast het ziekenhuis, je moet toch even een stuk lopen. Het hele ziekenhuis weer door, naar buiten, om het gebouw heen, over de parkeerplaats en dan nog een eindje naar het gebouw waar mijn moeder aan het werk was. Toen we ook nog eens verkeerd liepen en nog om moesten lopen ook, was ik helemaal klaar met alles. Mijn rug en bekken lieten het afweten en ik had een flinke steek in mijn zij. Hoera voor mijn conditie tijdens een zwangerschap! Eindelijk aangekomen, konden we Roos daar achterlaten (die ging met oma lekker een broodje eten) en liepen we weer terug naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis gekomen pakte Augustijn een rolstoel (ja, lach maar) voor mij en sjeesden we terug naar het IRIS centrum voor de afspraak. Net op tijd. En de echo was ontzettend fijn. Alles is goed met ons manneke. Lange beentjes, flinke kuiten en verder een gemiddeld kindje. Niks geks, alles helemaal gezond.
Na de echo haalden we Rosemarijn op, reed ik naar huis en ging Augustijn weer terug naar zijn werk. Thuis legde ik Roos op bed en ging ik zelf rusten op de bank. Tjonge…Ik had niet gedacht dat vandaag zoveel emotie zou geven!
Het is een absolute no-go om te doen aan bodyshaming. Het is niet oké om iemand belachelijk te maken om hoe ze eruit zien. Of dat nu mager, slank, volslank of mollig is. Iedereen weet dat. Je spreekt op straat niet een onbekende aan, om te vertellen dat diegene mager is en echt meer moet eten. Of iemand die dik is vertellen dat ze maar beter niet kunnen beginnen aan die vette hap. Dat is niet jouw zaak. Algemene kennis. Dus houden we onze mond en mind our own business. Kijk maar naar jezelf. Een ander maakt zelf wel uit wat hij of zij doet en hoe hij of zij eruit wil zien. Dus bodyshaming is een absolute no go. Behalve…als iemand zwanger is. Dat geeft mensen op de één of andere manier een vrijbrief om hun mening te geven over het lichaam van diegene. Dan is het normaal om opmerkingen te maken, die normaal gesproken niet in je op zouden komen als je iemand tegenkwam.
Vorige week vroeg ik op Instagram welke opmerkingen vrouwen kregen tijdens hun zwangerschap. Ik schrok er best wel van! Veel vrouwen zijn sowieso best wel zelfbewust of zelfs onzeker over hun uiterlijk. Dat weten vrouwen goed. Misschien ben je zelf wel erg onzeker. Je bent daarin zeker niet de enige. En wat is er dan meer kwetsend dan een opmerking over je lichaam? Toch lijkt het erop dat zwangere vrouwen het allemaal maar leuk moeten vinden, er om moeten kunnen lachen. Maar sinds wanneer is het normaal om zo tegen iemand te praten?
“Jongens maken moeders mooi, zeggen ze bij ons. Volgens mij krijg jij een meisje.” Dit is ronduit beledigend! Hoe kan het in je opkomen om iemand te vertellen dat ze niet mooi is tijdens haar zwangerschap? En raad eens…deze mama kreeg een zoon!
Een wildvreemde in de supermarkt raakt opeens je buik aan. Wat?
“Weet je zeker dat het er geen twee zijn?” Wat…? Wil je de echo soms zien? En wat wil je nu eigenlijk zeggen? Dat ik enorm ben? Waar slaat dat op? En moet ik dat maar leuk vinden en glimlachen?
“Nou nou, nog geen acht maanden geleden bevallen. Nu alweer zwanger?” Nee mevrouw, ik heb gewoon nog een buikje. Misschien is het voor jou vreemd, maar ik vind het nogal druk en heftig allemaal, zo’n kindje. Dus sporten zit er voorlopig nog niet in. Was jouw lichaam soms meteen strak na de bevalling?
“Weet je zeker dat je zwanger bent? Je buik is zo klein! Is het kindje niet veel te klein?” Moet je soms per se een flink uitstekende buik hebben als je zwanger bent? Zo’n opmerking is helemaal niet leuk om te krijgen. Of mensen nu suggereren dat je dik bent of juist veel te plat: dat wil je helemaal niet horen! Zeg gewoon tegen zwangere vrouwen dat ze mooi zwanger zijn!
Eén van de mama’s op Instagram kreeg de volgende brutale vragen: “Was het een ongelukje?” “Is het wel van je vriend?” “Je borsten zijn meer gegroeid dan je buik!” “Eet je wel genoeg? Je moet nu wel ook nog voor een ander zorgen hè!” “Zoooo, jij moet zeker nog heel lang?” “Loop eens normaal! Je hebt een hele kleine buik!” Toen ik dit las zakte mijn mond echt open. Wat denken mensen wel niet? Wat een ontzettend brutale vragen en opmerkingen! Niemand hoeft zulke kritiek te leveren!
“Stelletje konijnen. Is drie kinderen een trend ofzo?” De mama die deze opmerking kreeg, heeft hier flink om gehuild. Niet gek ook! Sinds wanneer is het vreemd om drie kinderen te krijgen? Het is niet alsof je een nageslacht van veertig kinderen op aarde hebt gezet! Ik vind het maar vreemd wat mensen durven te zeggen. En daarbij hebben ze vaak niet eens door hoe pijnlijk en lomp het is, wat ze zeggen! Daarbij zijn kinderen een zegen! Niet iedereen kan kinderen krijgen!
Naast dit soort opmerkingen, zeiden ook een aantal moeders dat ze het zo gek vonden dat wildvreemden in de supermarkt opeens aan hun buik zaten. Maar dat is oké toch? Als je zwanger bent, is je lichaam opeens niet meer alleen van jou. Iedereen mag eraan zitten. Uhm…nee!
Kreeg jij ook vreemde, pijnlijke of kwetsende reacties tijdens je zwangerschap? Hoe reageer jij daarop? Klap je dicht of geef je ze van katoen?
Ik heb een poos geleden al eens geschreven over mijn kinderwens voor Mamaplaats en nu wil ik met jullie iets delen, waar wij ontzettend gelukkig mee zijn. Een maand geleden kwamen wij er namelijk achter dat wij een tweede kindje verwachten! Vroeger zei ik altijd al dat ik tien kinderen wilde en een hondje. Nou, dat is toch wel wat anders gelopen: Een dochter en twee katten! En nu mag ik dus heel blij vertellen dat er in juli een baby bijkomt, als alles goed gaat! Een zomerbaby! Een hele grote wens die uitkomt. Een broertje of zusje voor onze Rosemarijn. Vanaf het begin hebben we haar ook een beetje geprobeerd te betrekken bij dit mooie nieuws. Of ze honderd procent snapt wat er gaande is, geloof ik niet, maar ze vindt het heel leuk om over de baby in mama’s buik te praten. Ze aait heel lief over mijn buik en wijst naar de echo foto’s, met de mededeling dat dát de baby is!
Aan het begin van deze week hebben wij de zwangerschap aan familie en vrienden bekend gemaakt, met een foto van Rosemarijn en een bord met het nieuws erop. Een leuke fotoshoot tussen de herfstbladeren. Zo leuk om te doen!
Ik ben nu op driekwart van het eerste trimester. Het moeilijkste trimester van de zwangerschap, voor veel vrouwen. Voor heel veel vrouwen zijn dat de drie maanden waarin ze het meest beroerd, ziek en misselijk zijn. Bedankt, hormonen! We noemen ze dan ook niet voor niks ‘horror-monen’. Ik ben nu ook veel meer misselijk dan bij de zwangerschap van Rosemarijn. Ook toen had ik dagelijks wel een misselijk gevoel, maar dat was meer een weeïg misselijkheidsgevoel, wat wel te minderen was door iets te eten. Dit keer is de misselijkheid echt anders! Ik voel het de hele dag door en ik kan hierdoor ook veel minder ondernemen.
Werken wordt daardoor ook wel wat moeilijker. Voor de klas staan, terwijl je steeds de neiging hebt om boven de toilet te gaan hangen, is niet een perfecte combinatie. Toch probeer ik zoveel mogelijk wel lekker te gaan werken, want het is heerlijk om te doen en ik geniet er zo van! Rosemarijn heeft die twee dagen veel plezier bij de gastouder, wat ook heel goed voor haar is. En als ik haar in de middag ophaal, heeft ze zoveel verhalen en is ze zo blij om mama weer te zien! Dat is het echt waard!
Het schrijven heeft ondertussen wel een beetje stil gelegen. De puf ervoor was ver te zoeken! Toch hoop ik dat, nu het laatste stukje van het eerste trimester begonnen is, de misselijkheid stopt en ik weer lekker aan de slag kan gaan! Iets minder dan vier weken, dan hoop ik toch wel van de eerste kwaaltjes verlost te zijn!
Hoe hebben jullie je zwangerschap(pen) ervaren? Waren ze erg verschillend? Had je veel kwaaltjes of deed je het op je sloffen?
17 oktober 2018 de uitgerekende datum maar nog steeds geen baby te zien. Ik was die dag in het ziekenhuis omdat mijn neefje Lyano op de kinderafdeling lag met een infectie aan de nieren. De kinderafdeling was nog maar een paar dagen verhuisd naar een nieuw gebouw en het nieuwe gebouw was een stukje stappen en bij elke stap die ik zette leek ik wel in mijn broek te plassen. Op aanraden van mijn mama en zussen sprak ik er de verpleging aan om te vragen of dit normaal was, toevallig was één van de verpleegsters vroedvrouw en ze vertelde me dat het vruchtwater was dat ik verloor. Ik vroeg haar nog of het nodig was dat ik op de kraamafdeling binnen zou gaan om dit te melden maar omdat ik de dag erna een afspraak in het ziekenhuis met mijn vroedvrouw vond ze dit niet nodig. “Wie weet beginnen je weeën van zelf deze nacht.” Oké, ik ging dus naar huis en maakte me nog geen zorgen.
18 oktober 2018 om acht uur hadden we een afspraak met de vroedvrouw om te kijken of alles nog goed ging, ik vertelde haar wat de dag ervoor gebeurd was en ze deed meteen een test om te zien of het werkelijk vruchtwater was en inderdaad, ik bleek een scheurtje in mijn vruchtzak te hebben. “Je had gisteren al moeten binnenkomen!” zei ze. Dus gingen ze mij inleiden: de kans op een infectie via het scheurtje was te groot. Om twaalf uur kwamen ze voor het eerst vaginaal medicatie toedienen om de weeën op te starten. Veel last had ik er niet van om.Om drie uur kwamen ze een tweede keer de medicatie toedienen en enkele minuten laten kwamen de weeën harder en sneller. Ik wist op voorhand dat ik epidurale zou vragen maar had mij voorgenomen zo lang mogelijk vol te houden, dus vroeg ik of ik in bad mocht, want er werd mij verteld dat dit de pijn zou verzachten. En inderdaad: in het warme water leek de pijn weg te zijn.
Om half zes kwamen de weeën sterker en nog sneller door, zodat zelfs het warme water niet hielp, dus riep ik de verpleging en vroeg om epidurale. Een kwartiertje later werd deze gezet en was de pijn volledig verdwenen. Nu was het alleen afwachten. Mijn vriend en ik keken TV, ik sliep een beetje en af en toe kwam de verpleging kijken hoe het met mij ging. De weeën waren wat afgezwakt door de epidurale, dus gave ze mij extra medicatie in een infuus om de weeën terug sterker te maken. Om elf uur ’s avonds had ik eindelijk tien centimeter ontsluiting. Nu was het wachten tot ik druk voelde; dan zou ik mogen gaan persen, zei de vroedvrouw. Ik keek er zo naar uit mijn dochter in mijn armen te hebben!
Om kwart over twaalf het was zover! Ik voelde enorme druk en riep de verpleging erbij. Ik mocht beginnen te persen. Ze zeiden dat dit meestal een uurtje duurt bij een eerste kindje. Het persen ging op zich heel vlot, tot opeens de hartslag van mijn dochter omhoog ging naar 180 en ik had ondertussen 39,5 graden koorts! De verpleging schoot in actie: plots moest het snel gaan want mijn dochter begon stoelgang te maken in het vruchtwater. Ze maakten gebruik van een vacuümpomp op haar hoofdje, om haar er snel te kunnen uithalen.
Om elf minuten voor één was het dan zo ver: Maisie was geboren. Ze legden haar in mijn armen, maar na een drietal seconden haalden ze haar weer weg en verlieten ze de kamer zonder enige informatie. Daar lag ik dan. Mijn vriend keek mij vragend aan. “Wat gebeurt er? Waarom namen ze haar weg? Waarom zeiden ze niks tegen ons?” Tien minuutjes later kwam een verpleegster mijn vriend halen. Hij mocht mee gaan naar onze dochter en daar kreeg hij de uitleg: ze begon niet zelfstandig te ademen. Ze werd gemeten en gewogen en ze kreeg meteen een buisje in haar neus. Ze zou enkele uurtjes in een couveuse moeten liggen en door de stoelgang die ze gemaakt had, zou ze antibiotica moeten krijgen. Dit is niet hoe ik mijn bevalling voorstelde! Daar lag ik dan alleen, mijn dochter meegenomen, mijn vriend was bij haar maar ik had de uitleg nog niet gekregen! In volle paniek belde ik al huilend om twee uur s’nachts naar mijn moeder. Zij zei me dat alles wel goed zou komen, dat ik rustig moest blijven.
Even later kwam mijn vriend vertellen wat er gebeurde en ondertussen werd mijn knipje gehecht en werd de placenta gehaald. Ze kwamen met de couveuse even de kamer binnen zodat ik mijn dochter nog even kon vasthouden en toen werd ze naar de neonatale afdeling gebracht. Ik stond erop dat mijn vriend met haar meeging: zo wist ik dat ze niet alleen was. Tegen drie uur lag ik zelf op een kamer te bekomen van alles wat er net gebeurd was. Super emotioneel en ongeduldig om ons meisje bij ons te hebben. Even later kregen we goed nieuws: tegen vijf uur s’morgens trok ons meisje zelf dat buisje uit haar neus. Ze had er blijkbaar genoeg van en begon goed zelfstandig te ademen. Ik mocht borstvoeding proberen en dit dronk ze goed. Hierdoor mocht ze om om zes uur in de avond eindelijk bij ons op de kamer. Eindelijk na al die emoties genieten van ons gezinnetje!
Juli 2017 begon voor mij met allemaal kleine bloedingen. Ik dacht dat mijn menstruatie niet door wilde breken en schonk er geen aandacht aan. Ik had net een nieuwe baan en dat nam al mijn energie weg. Zes weken later zat ik met een vriendin sushi te eten en we hadden het erover. Nog steeds had ik bloedingen en enorm zere borsten. “Ben je niet gewoon zwanger?” vroeg ze. Ik was ervan overtuigd dat het niet zo was, maar kocht voor de zekerheid toch een zwangerschapstest. De volgende dag deed ik de test en binnen een paar seconden wist ik dat ze gelijk had: hartstikke zwanger.
Een week later kwamen we bij de verloskundige voor een echo met nog steeds bloedingen. Ruim 8 weken was ik zwanger. Bloedingen was waarschijnlijk innesteling en we hoefden ons geen zorgen te maken: alles zag er goed uit. De bloedingen bleven maar komen en op een gegeven moment zagen ze dat ik een placenta previa had. Mijn placenta lag over mijn baarmoedermond. 2 weken totale bedrust en dan zou ie waarschijnlijk opgetrokken zijn. Ik was dan 12 weken zwanger. Na 2 weken leek het inderdaad beter te gaan en ik ging weer aan het werk. Met 16 weken begon het echter weer. Ik werd naar het ziekenhuis gestuurd en het advies was om tot 24 weken volledige bedrust te houden en we mochten hopen dat die kleine er dan nog zou zitten. Super spannend en eng!
Bron: Pexels
Met 23 weken en 6 dagen kreeg ik een enorme bloeding en werd ik opgenomen. De kleine was vanaf nu levensvatbaar. Gelukkig bleef ‘ie weer zitten. Ik mocht vanaf nu niets meer, alleen maar rust houden. Vreselijk lang zijn de dagen dan. Maar je doet alles om die kleine binnen te houden en goed te laten groeien. Ik heb nog 2 keer in het ziekenhuis gelegen maar hij bleef zitten en groeide goed. Thuis werd er ontzettend goed voor me gezorgd. Elke dag kwam er volk over de vloer. Wat dat betreft heb ik het zo goed gehad! Ondertussen lag die kleine vanaf 27 weken al verkeerd om. Zou wel goed komen, hij had zoveel ruimte. Maar met 34 weken lag ie nog steeds in een stuit. En met 37 weken nog steeds! Met bloedingen wordt het afgeraden om je baby te laten draaien, dit wilde wij dus ook niet. We waren heel bang voor een hele grote bloeding. De keizersnede werd ingepland, maar 2 dagen voor die datum braken mijn vliezen. In het ziekenhuis werd ik gelijk die dag ingepland, want ze wilden me geen 2 dagen zo laten rond lopen.
De keizersnede ging hartstikke voorspoedig en binnen een half uur had ik het mooiste mannetje ooit in mijn armen. En kerngezond! Ik voelde me prima en alle familie kwam langs om Shane te bewonderen. Maar na een paar uur kreeg ik wat buikpijn, dacht dat het de uitwerking van de ruggenprik was. De pijn werd in een hard tempo erger. Op een gegeven moment wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Er liepen allemaal verpleegkundigen mijn kamer in en uit. Ook de dokter kwam, er moest iets aan de hand zijn! Op de echo konden ze geen bloeding zien maar ik ging hard achteruit. Mijn bloeddruk was nog 70 over 20 en ze konden mijn pols niet meer vinden. Snel werd ik teruggebracht naar de OK. Van dat stuk weet ik weinig meer. Ik had een shock en kon alleen nog maar trillen en ‘au’ zeggen.
Bron: Pixabay
Mijn vriend werd die nacht helemaal alleen gelaten met Shane, heel erg vind ik dat. Pas na 5 uur kwam iemand hem vertellen dat ik stabiel was, maar dat ze me nu verder open gingen maken omdat ze de bloeding niet konden vinden. De volgende ochtend werd ik wakker op de intensive care. Het enige dat ik wilde was Shane in mijn armen hebben en die werd dan ook snel opgehaald. Oh wat was ik blij om hem te zien. Toen ik van de intensive care af mocht is de arts langs geweest om te vertellen wat er gebeurd was. Ik had 3,5 liter bloed verloren en het is echt kantje boord geweest! 8 zakken bloed heb ik gekregen! We hebben een week in het ziekenhuis gelegen en thuis kon ik echt niks! Zo vreselijk balen was dat. Weer elke dag hulp! Na 8 maanden was ik eindelijk zover dat ik weer kon gaan werken, heerlijk!
Shane doet het super, hij is de leukste mooiste en de liefste! Ik heb het er volledig voor over gehad, maar of ik nog een keer een zwangerschap aandurf…?
“Wil ik wel kinderen?” Ik hoor me die vraag nog stellen aan mezelf. Soms twijfelde ik écht. Ik was niet het soort meisje dat er al van kleins af aan van droomde om mama te worden, of toch niet dat ik me kan herinneren. Maar op een ochtend was het daar… ik stond op en het was alsof de biologische wekker was afgegaan, luid en duidelijk ik wou een baby, liefst vandaag nog.
Twee streepjes Nadat ik mijn vriend (ondertussen mijn man) kon overtuigen, we waren uiteindelijk ‘nog maar’ 23, was ik na een eerste poging meteen zwanger. Ik weet nog dat ik die test deed in de volle overtuiging dat hij negatief zou zijn. Het was zondagmiddag, ik was ervoor zelfs langs een apotheek van wacht gereden. Om toch maar mijn gelijk te kunnen halen van mij vriend, want ik zou écht niet van de eerste keer zwanger zijn. Zo iets komt toch niet vaak voor? Maar ik was het wel degelijk, ik had meteen zeer duidelijk twee streepjes. Meteen stond ik te trillen op mijn benen, ik was dolgelukkig maar doodsbenauwd en huilde tranen met tuiten. Eens ik weer wat gekalmeerd was zat ik al snel ergens hoog op een wolkje, daar zou ik een weekje vertoeven.
Ik was 5 weken zwanger op het moment van de test, precies een week later kreeg ik een bloeding… pure paniek! Meteen richting spoed, 3 uur gewacht op de assistent, van de assistent, van de gynaecoloog… zij stelde me verschillende vragen en deed een echo. En daar was hij dan… Mijn zo gewenste baby, een klein frummel van nog geen centimeter groot en een flikkerend hartje er middenin. Nog nooit had mijn hart, mijn lijf, mijn hele bestaan zo erg van iets gehouden als toen. Baby was in orde en ik bleef maar staren naar dat zwart witte frummeltje op de echo die ik mee naar huis kreeg.
Zo verliefd, zo immens verliefd was ik al op die kleine die ik nog nooit had ontmoet. Met alle liefde van de wereld lette ik op mijn eten, liet ik mijn koffie staan waar ik zo zo zooooo verslaafd aan ben, met alle liefde van de wereld was ik weken aan een stuk kotsmisselijk, het maakte me niet uit, alles voor baby. Ik voelde trouwens vanaf dag één dat het een jongen was, en ik kreeg gelijk! De rest van mijn zwangerschap verliep vlot, ik kwam nooit veel bij en genoot van de hele ervaring.
Het gaat gebeuren! Donderdag 28 Mei 2015 zit ik rustig in de zetel te chatten met een vriendin die op dat moment ook hoogzwanger is. Ik heb nergens last van en ga er vanuit dat ik zeker nog een weekje heb om me voor te bereiden. Baby is uitgerekend 6 Juni, en eerste kindjes komen vaak toch wat later, dat had ik me in iedergeval laten wijsmaken. Ik had nog een discussie gehad over de kapper met mijn vriend, want morgen was ik jarig en wou ik samen wat leuks doen, maar hij had dan een afspraak gepland in het midden van de dag. Banaal natuurlijk. Hij werkte die dag een late shift, dus was pas klaar om 22u. Om 21u voel ik plots iets… de slijmprop was losgekomen en al snel daarna begonnen de weeën. Allemaal nog goed te doen, het ziekenhuis gebeld, mijn vriend gebeld, alles rustig en niet veel later thuis dan samen vertrokken naar het ziekenhuis.
Mijn bevalling verliep naar mijn mening vlot. 8 uur in totaal, geen epidurale genomen en ongeveer 45min moeten persen (wat ik echt afschuwelijk vond!) Ondanks dat alles goed verliep vond ik voor het eerst bevallen best traumatisch en was ik er meteen van overtuigd dat ik dit nooit meer zou doen. Maar… Mijn prachtige Finn was geboren om 05u05 op 29 Mei, mijn verjaardag! Als ik naar hem keek dacht ik dat m’n hart ging ontploffen, zoveel liefde!
De eerste drie maanden kon ik alles aan, ik gaf borstvoeding ookal verliep het moeilijk met een baby die niet goed aan de borst dronk, een overproductie, kolven enz… ik ging door, koste wat het kost. Overdag was Finn best een makkelijke baby, maar ’s nachts… Hij sliep bijna niet. Was elke twee uur wakker, wou om 4u of 5u op de ochtend niet meer gaan slapen. Ik was altijd wakker, écht áltijd…
Roze….Grijs…Zwart… De maanden die daarop volgen worden met de dag zwaarder. Sommige dagen gaan goed, het voelt alsof ik alles onder controle heb en ik krijg dingen gedaan, maar andere dagen zijn donker en gevuld met tranen, ruzies en nog meer tranen. Ik ben op, mijn vriend is moe maar ik kan het hem zelfs niet horen uitspreken want ik ben diegene die elke nacht wakker ligt. Ik ben diegene die elke nacht over het bed hangt van Finn om hem te sussen tot ik het gevoel heb dat m’n rug in twee gaat breken. Ik ben diegene die uren lang op de ijskoude vloer zit in Finn zijn kamertje om hem toch maar in slaap te krijgen. In hemelsnaam ik ben zelfs een keertje bij hem in zijn bedje gekropen om hem toch maar te doen slapen, dus hou je mond over moe zijn, want ik ben duizend keer vermoeider.
Misschien slaapt hij door op 3 maanden… misschien op 6 maanden… misschien met een jaar? En zo kwam ik mijn tijd door. Ik beleefde niets meer, ik overleefde. Ik voelde mezelf depressiever worden met de dag. Het probleem is dat je ook dan nog een goeie dag kan hebben, en dan dacht ik elke keer; zie je wel, het is helemaal niet zo erg, ik voel me best goed. Maar als ik dan een slechte dag had, dan was het zwart…
Ik heb duizenden keren de symptomen van een postnatale depressie gegoogled, ik wist wel dat ik het had, maar ik wou dat écht niet. Ik had zo lang gedroomd van een baby en nu het mijn werkelijkheid geworden was, was er vaak alleen maar verdriet. Ik was gewoon zo moe, zo verschrikkelijk moe… Maar toch zag ik dat kleine ventje zo graag, duizend keer liever dan mezelf. En dat was vaak ook het grootste probleem. Ik heb nooit de symptomen gehad dat ik mijn zoontje iets wou aandoen, maar ik haatte mezelf zo erg. Ik vond me een verschrikkelijke moeder om alle mogelijke redenen. Ik nam hem niet uit zijn box omdat hij alleen maar huilde bij mij, bij m’n vriend was hij altijd zo rustig.
Ik huilde, gooide met alles wat ik tegen kwam als hij weer niet wou slapen, of weer niet wou eten. Ik kreeg elke keer te horen dat hij te licht was bij Kind&Gezin, ik werd gestoord van het opnieuw gaan werken, ik werk in een kinderdagverblijf… dus nam Finn ook vaak mee, ging van het ene gehuil naar het andere. Sommige nachten deed ik letterlijk geen oog dicht en zat ik de hele weg naar m’n werk te huilen. Ik ging langs dokters, osteopaten, apothekers,… maar niemand vond de oorzaak waarom het kind nooit sliep. Maar eigenlijk was ik beter even bij de dokter gestopt voor mezelf, want toen Finn 1 jaar oud werd kon ik niet meer. Enkele maanden na zijn verjaardag krakte er iets, ik kon weken niet meer werken, ik huilde en huilde en huilde…
Licht aan de horizon, maar pijn in mijn hart Daarna werd het iets beter… met mij in ieder geval, Finn zou de komende twee jaar nog steeds niet fatsoenlijk slapen maar ik kon er beter mee omgaan. Waarom? Geen idee… maar tot vandaag voel ik nog hoe erg dat eerste jaar mij gekraakt heeft.
Ondertussen bijna een jaar geleden durfde ik het eindelijk aan om voor nummer 2 te gaan. Als ik die moeders zag met hun kinderen van nauwelijks een jaar verschil in leeftijd huiverde ik… Geen haar op mijn hoofd dat daar ooit aan had gedacht. Maar Finn was nu bijna 3 en ik wou echt heel graag een broertje of zusje voor hem.
3 maanden gaan voorbij en ik ben opnieuw zwanger. Maar mijn geluk is van korte duur, met de positieve test nog in mijn handen merk ik de eerste drupjes bloed… Meteen verdriet natuurlijk, maar een bloeding is mogelijk, dat had ik bij Finn ook gehad. Het bloed stopte iets daarna dus ik probeer een beetje te kalmeren en mijn lijf haar gang te laten gaan. Maar de dag nadien is het mis, ik verlies het vruchtje van ongeveer 4 weken. Ik weet dat het beter zo is, ik weet dat het nog geen baby is op dat moment en ik weet dat dit nog heel vroeg is… maar toch dwaalt mijn hoofd even terug naar dat donkere plekje. Ik voel me opnieuw zo machteloos als enkele jaren terug.
De maand daarna zou ik opnieuw zwanger zijn, doodsbang en dolgelukkig natuurlijk. Maar dit keer besluit ik het anders te doen. Na een slapeloze nacht dankzij, jawel… Finn, en een mega ruzie met (ondertussen) mijn man mail ik een therapeut. Elke vezel in mijn lijf wil zich verzetten maar ik weet dat ik door moet gaan. Ik wil deze baby een andere start geven dan Finn. Dit keer wil ik het ‘juist’ doen. Voor mezelf, voor mijn man maar vooral voor mijn kindjes. Ik beland zo bij een mama coach, ze werkt iet wat spiritueel en ik merk niet meteen iets dat me helpt in haar behandeling… ik vind het vaak een beetje zweverig maar goed… ik hou vol.
De broertjes Ondertussen ben ik bevallen van mijn regenboogje Nand, compleet verliefd alweer, en dit keer wél op de roze wolk. Als mij gedachten gaan dwalen duw ik mezelf weer in de goede richting, mede dankzij mijn sessies bij de mama coach waar ik binnenkort nogmaals naartoe ga.
Ik weet nu, lieve mama’s dat we allemaal zo hard proberen, we zouden alles doen voor die kleintjes. Alles om hen gelukkig te zien, maar door jezelf kapot te maken maak je hen niet gelukkig, in tegendeel. Dus doe niet zoals ik, zoek hulp want diep vanbinnen weet je dat je het nodig hebt.
En weet ik dat die roze wolk de tweede keer wel nog kan, ik was zo bang voor opnieuw dat zwarte… maar dit keer geniet ik. Nand slaapt super goed ’s nachts en Finn blijft vaak liggen tot 7 uur, ennuh… als hij 16 jaar is is het mijn beurt om hem wakker te maken. #Paybacktime!
