Browsing Tag

zwanger

Mama Persoonlijk

Moederleven | Ik ben een slechte moeder

moeder slechte moeder schuldgevoel zwanger zwangerschap zwangerschapsklachten Corona covid covid-19

Van kinds af aan droomde ik ervan om moeder te worden. Ik wilde kindjes van mezelf. Sterker nog: ik wilde tien kinderen! En ook al veranderden mijn dromen met de tijd en kwamen er tijdens mijn tienerjaren ook nog wat onhaalbare dromen bij, de wens om moeder te worden, bleef. 

Eindelijk ben ik mama

Nu, vele jaren later, ben ik moeder. Ik heb een dochter van ruim tweeënhalf en ons tweede kindje is onderweg. Ik kijk er naar uit om ons kleintje ook te mogen ontmoeten en vast te houden. Maar toch twijfel ik soms…Doe ik hier wel goed aan? Ben ik eigenlijk wel geschikt om moeder te zijn? Ben ik wel een goede moeder voor mijn kind? Soms bedenk ik me dat mijn dochter veel meer verdient dan mij als haar moeder. Helemaal nu tijdens deze zwangerschap, ben ik gewoon niet de moeder die ik ooit wilde zijn. Ooit had ik stellig opgenoemd hoe ik als moeder zou zijn en hoe ik ábsoluut niet zou zijn. Nu schud ik mijn hoofd maar als ik daar aan denk. Er zijn teveel momenten waarop ik me een vreselijke moeder voel, me in een hoekje van de bank krul met een berg schuldgevoel. En waarom?

moeder slechte moeder schuldgevoel zwanger zwangerschap zwangerschapsklachten Corona covid covid-19
Een mooie kleurplaat voor…?

Samen spelen…?

Ik weet dat ik meer zou moeten doen met mijn kind. Lekker samen spelen, kleien, knutselen en kleuren. Boekjes lezen, Duplo torens bouwen en met de poppen of barbies spelen. Maar in plaats daarvan voel ik vaak geen puf om daarmee aan de gang te gaan. Ik merk dat ik soms echt genoeg of zelfs teveel heb aan mezelf en het spelen daar gewoon niet bij kan. Ik heb dan rust nodig, sluit mezelf het liefst af. Natuurlijk is dat niet dagelijks, maar omdat deze zwangerschap niet zo soepel loopt als gehoopt, gebeurt het wel vaker dan ik me ooit had kunnen bedenken. Helemaal nu we ook een periode van quarantaine achter de rug hebben! Er waren ook echt wel positieve kanten aan het samen thuis zijn, maar ik miste het om er lekker op uit te gaan. Ik heb het nodig om even weg te gaan, op te laden onder het genot van een kop koffie en een stuk appeltaart bij een leuk tentje. Samen met Rosemarijn lunchen, een ijsje halen of gewoon op visite gaan. En omdat ik me daar niet aan kon opladen de laatste tijd, merk ik dat ik nu flink door mijn puf heen ben. En dat vind ik moeilijk. Dan voel ik me dan een slechte moeder. 

Ik wil eruit!

Wat ben ik blij dat we nu weer wat meer mogen, wat meer de deur uit kunnen. Rosemarijn en ik genieten er allebei zo van om even de hort op te gaan! En zo vul je makkelijk een ochtend of twee uurtjes tijdens de lunch, waarna ik weer energie heb om te spelen, gek te doen en de kast vol speelgoed leeg te plukken. Dan kan ik weer torens bouwen, de hele boekenplank voorlezen en de pop haar flesje geven, voordat Rosemarijn haar in de poppenwagen door het huis racet. 

Ken je dat gevoel? Dat stemmetje wat je toefluistert: ‘Je bent gewoon een slechte moeder…!’

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Persoonlijk Zwangerschap

De gynaecoloog wilde me niet zien

krampen wee rugwee gynaecoloog verloskundige zwangerschap tweede kind baby zwanger

Zoals jullie misschien al wel eens hebben gelezen op mijn blog, is mijn dochter te vroeg geboren. Daarbij was de bevalling ook best wel heftig en ook de tijd erna was moeilijk. Voor het eerst ouders en dan zo in het diepe gegooid, machteloos staan…Dat heeft ons heel wat gekost.

Ook het zwanger worden van ons tweede kindje ging niet zonder problemen. Ik had nooit gehoord van PCOS, maar als je dan hoort dat je zelf moeilijk zwanger kunt worden, zakt de moed je in de schoenen. Helemaal als je grootste wens is om een groot gezin te krijgen.

Ziekenhuistraject

Na een vruchtbaarheidstraject (wat gelukkig niet heel lang duurde) raakte ik vorig jaar oktober zwanger van ons tweede kindje. Omdat het niet natuurlijk ging, moest ik een poosje onder controle van de gynaecoloog blijven. Daarna wilde de gynaecoloog mij ook elke maand zien in verband met de vroeggeboorte van Rosemarijn en de kans op een tweede (en nog vroegere) vroeggeboorte. Heel erg fijn dat er zo serieus naar gekeken wordt, want echt…het geeft best een berg onzekerheid. Zo onbezorgd als ik was tijdens de zwangerschap van Rosemarijn, zo alert ben ik dit keer. Al vroeg in de zwangerschap kreeg ik flink last van bekkeninstabiliteit en rugpijn, waardoor ik minder mobiel werd. Ook adviseerde de gynaecoloog mij om niet te actief dingen te gaan ondernemen. Lopen, fietsen en in de tuin werken? Liever niet. Ramen zemen? Prima, maar wel met pauzes er tussen.

Veel te vroeg krampen

Vanaf 25 weken werden de klachten erger. Het begon te rommelen in mijn buik en rug. Ik schrok ervan. Steken, krampen…Voorweeën? Nu al? Ik werd bang voor een veel te vroege bevalling. Helemaal in een tijd zoals deze: alleen in het ziekenhuis, zonder bezoek, zonder dat Rosemarijn haar broertje zou kunnen ontmoeten, totdat hij mee naar huis zou mogen.
Ik zocht contact met de verloskundige, die een echo maakte en zei dat ik me geen zorgen moest maken: De baby was hartstikke gezond. Daarmee moest ik het doen. Ik was blij met de gezondheid van de kleine, maar bleef toch wel onzeker!

Een aantal dagen had ik opnieuw een aantal uur last van lichte rugweeën en krampen. Opnieuw belde ik de verloskundige. Die deed uiteindelijk een inwendig onderzoek. Niks aan de hand, dacht ze. Het zou wel eens een blaasontsteking kunnen zijn. Dus moest ik een urinetest doen. Ik was deels boos, omdat ik toch echt wel het idee dat er meer aan de hand was dan een blaasontsteking.
Toch was de uitslag: blaasontsteking. De klachten van een blaasontsteking tijdens je zwangerschap zijn dus totaal anders dan buiten een zwangerschap! Ik kreeg een kuurtje van de huisarts en ondertussen bleven de klachten terugkomen. Maar als ik belde, kreeg ik te horen: “Dat komt door de blaasontsteking hoor!” Hè, wat lastig. Het voelde helemaal niet zo!

“Dat heeft geen nut.”

Ik zei dat ik toch voor mijn eigen rust de gynaecoloog wilde zien. Die werd door de verloskundige gebeld, maar meneer vond het geen meerwaarde hebben om me te zien en de baarmoederhals op te meten. Ik had blaasontsteking, dus ook al had ik krampen…Geen nut. Ik voelde me door hem opzij geschoven en niet serieus genomen, maar had geen puf om weer een discussie aan te gaan. Ik liet het er bij zitten en hoopte dat er bij de volgende controle (een week erna) in het ziekenhuis duidelijkheid zou worden gegeven.

krampen wee rugwee gynaecoloog verloskundige zwangerschap tweede kind baby zwanger

Met manlief ging ik die volgende week naar de gynaecoloog. Een vrouw die ik niet eerder had gehad. We vertelden wat er was gebeurd de afgelopen tijd. Ze keek ons ontsteld aan. “Wilde de gynaecoloog je niet zien toen de verloskundige je wilde doorsturen? Maar je staat gewoon hier onder controle, je mag altijd bellen en langskomen!”
Wij zeiden dat we het ook niet snapten en dat het erg vervelend was om zo opzij gezet te worden. Dat begreep ze heel goed. Ze besloot de maandelijkse controles wekelijks te maken. “Al is er niks aan de hand, voor je eigen geruststelling is het al fijn!” Wat gingen wij opgelucht naar huis! En…op de echo bleek dat er gelukkig niks aan de hand was. Totdat…

Daar gaan we weer…

Nog geen week later (gisteren) ik vanaf de ochtend weer krampen had. Vooral in de buik. En omdat ik nooit buikweeën had gehad, wist ik niet of dit het echte werk was. Ik wilde niet zomaar bellen, om er dan later achter te komen dat er weer niks aan de hand was. Een zeurpiet, nee dank je. Maar toen het om half drie nog niet over was en ik al een uur in bad lag om de pijn op te vangen, stond manlief erop dat ik toch belde. We belden het ziekenhuis, die meteen zei dat ik moest komen. Met 28 weken wilden ze geen risico nemen. We keken elkaar met grote ogen aan: ze reageerden zo anders dan de gynaecoloog die twee weken daarvoor dienst had gehad! Die middag werd ik opgenomen en kreeg ik verschillende inwendige echo’s en hing ik een paar uur aan de CTG. Ze waren er niet gerust op. En dat was ook niet gek…mijn baarmoederhals werd korter. Niet heel veel, maar er was zeker wel wat gaande. Toch, omdat er te weinig activiteit was om direct actie te nemen, mocht ik laat in de avond naar huis, met de waarschuwing: Als je het niet vertrouwt of je krijgt klachten, kom direct terug. Met een termijn van 28 weken spelen we geen spelletjes.

Het voelde zo fijn om nu eindelijk gezien te worden! We blijven alert en hopen dat onze kleine zoon nog lang blijft zitten in mama’s buik.

Ik blijf me maar afvragen…waarom zijn sommige deskundigen zo laks terwijl anderen er meteen bovenop zitten? 

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Persoonlijk

Het positieve aan quarantaine

Wat een stomme titel eigenlijk…Want het is echt geen pretje om in quarantaine te zitten. Voor veel mensen is dat alleen al de reden om lekker toch naar buiten te gaan en in groepen samen te drommen. Het maakt hen niet uit of er anderen besmet worden, zolang zij zelf maar plezier hebben. Lekker naar feestjes gaan en hangen in het park met een fles wijn, in de zon. Ik vind het zelf totaal geen leuke periode. Ik houd ervan om op pad te gaan, om op visite te gaan, playdates met Rosemarijn, winkelen, ergens een kopje koffie drinken…Maar helaas is dit gewoon even niet mogelijk en dan heb ik mezelf daaraan te houden. Maar toch zijn er een paar kleine dingen die ik tóch positief vind aan quarantaine. Nou ja…binnen ons gezin dan. Lees je mee?

Volledig op elkaar aangewezen
Zoals ik al zei: ik ga er graag op uit. Helemaal als het even niet zo soepel loopt tussen Rosemarijn en mij of als ik gewoon op ben en afleiding nodig heb. Of even op mijn ouders wil steunen. Maar nu is dat zo goed als niet mogelijk en zijn Rosemarijn en ik erg op elkaar aangewezen. Daar hebben we allebei best moeite mee, want Roos is net zo min een huismus als haar moeder. Maar ondanks dat het flink wennen is, merk ik wel dat we dichter tot elkaar komen en het steeds beter loopt om dagen samen te zijn! We doen meer dingen samen, want ja…weg hoeven we niet en mogen we niet. Dus kleuren we vaker, gaan we koekjes bakken en pakken we sneller een boek. Rosemarijn speelt nu veel meer zelfstandig, wat ook geen straf is: zo kan ik nog eens wat werk doen als ze wakker is!

Kunstwerken op de stoep

Naastenliefde
Misschien rol je al met je ogen als je dit leest, maar echt: ik merk dat het me dwars zit als ik niks voor een ander kan betekenen in deze tijd. En dan ga je op zoek naar de kleine dingen die je wél kunt doen! Zoals even een pakketje in elkaar draaien, met zelfgebakken koekjes, een vers geperst sapje en een prachtige tekening van Rosemarijn, om die in een leuk tasje aan de deur van een vriendin te hangen, die zelf ziek is en met twee kinderen zit opgesloten tussen vier muren.
Even een belletje extra naar oma, een berichtje naar mensen waarvan je weet dat ze het ook niet makkelijk hebben en best wat aandacht kunnen gebruiken. Er komt toch wel wat liefde naar boven, waarvan je soms niet eens wist dat je het had. Ik merk dat het makkelijker is om mezelf nu weg te cijferen om een ander bij te staan. Veel makkelijker dan toen alles nog ‘normaal’ was. Iedereen is toch meer op elkaar aangewezen nu. 

Genieten van de kleine dingen
Nog zo’n cliché, maar zeker waar! Omdat je nu niet meer op pad kunt en grootse dingen kunt beleven, moet je het doen met de kleine dingen in het leven. Zoals samen stoepkrijten in de zon, de fluitende vogeltjes, een vriendelijk knikje van de buurvrouw door het raam heen, een kopje koffie op de bank, een dutje in de middag, de tijd nemen om een nieuw kookboek door te bladeren of gewoon genietend kijken naar je kind die geconcentreerd zit te kleuren. Het zijn dingen waar ik zelf vaak niet eens meer bij stil sta, niet eens bewust van geniet. En nu is het iets waar ik voor op wil staan, elke dag!

Het is echt niet zo dat ik blij ben met de situatie waar we met z’n allen in zitten, maar het is en blijft toch goed om de positieve kanten ook te zien en te te benoemen! Dat houd je op de been!

Wat vind jij positief aan thuiszitten?

Persoonlijk Zwangerschap

Zwanger: het 1e trimester vs het 2e trimester

Als ik terugkijk op de zwangerschap van Rosemarijn, ben ik er zo’n beetje van overtuigd dat ik er fluitend doorheen fietste. Aan het einde (lees: vanaf 26 weken) had ik wel last van mijn bekken, maar verder deed ik op mijn sloffen! En nu? Ik merk dat mijn tweede zwangerschap echt heel anders is! Het eerste trimester was dit al flink te merken, maar ook tijdens het tweede trimester. Ik had aan het begin natuurlijk in mijn hoofd hoe het ging bij Rosemarijn en bedacht me dat dit vast wel weer zo zou zijn. Nou echt niet dus! Vandaar ook dat er best wat mensen waren die zeiden: “Oh, dan wordt het een jongen!” Gewoon al om het grote verschil tussen de twee zwangerschappen. Maar wat is er dan precies zo anders?

Het eerste trimester
Ik was bijna vanaf het begin af aan erg misselijk dit keer. Ik kon de geur van eten eigenlijk al niet uitstaan. Koken werd dus al een probleem. Alleen de gedachte aan gehakt bakken of groenten koken deed me al kokhalzen. Ik heb tot ruim na het eerste trimester dan ook heel veel dingen niet gegeten. Ik moest er niet aan denken. Daarbij kon ik ook erg weinig op. Mijn maag zat gauw vol en ik voelde me al gauw beroerd na het eten van een maaltijd of tussendoortje. Hoe anders was het zo’n drie jaar geleden, toen ik juist heel veel zin in allerlei lekkers had. Ik at echt alles waar ik zin in had en hoe kan het ook anders…ik kwam flink aan. Daarbij moet ik ook wel zeggen dat ik toen zwangerschapsdiabetes had en dit keer niet, dat zal ook vast wat uitmaken. Maar…drie jaar geleden kwam ik in mijn eerste trimester al vier kilo aan en dit keer helemaal niks! 

Wat ik ook zo grappig vind en echt opvallend: in mijn eerste zwangerschap duurde het best een poosje voordat mijn buik ging groeien. En écht groot was mijn buik pas rond de dertig weken. En nu? Nu had ik het idee dat iedereen het al kon zien bij vijf weken! Ik groeide als kool!

Hallo kleine vent!

Tweede trimester
Eindelijk, toen rond achttien weken de misselijkheid en beroerdheid zo goed als voorbij was, kon ik wat meer gaan genieten. Mijn buik bleef flink groeien en ik voelde de baby al een hele tijd. Rosemarijn voelde ik met dertien weken, terwijl ik baby twee al voelde met negen weken! De gynaecoloog geloofde het eerst niet, zo vroeg had ze het nog nooit meegemaakt. Maar toen ik bevestigde dat ik de schopjes en bewegingen voelde tijdens de echo, leek ik toch echt gelijk te hebben. Nu is de baby dagelijks ontzettend druk, trapt me met regelmaat in mijn darmen, blaas en soms ook naar boven. Hij reageert heel sterk op stemgeluid en druk op de buik, vooral bij Rosemarijn! Als ze maar iets zegt, begint het geschop alweer!
Tijdens het tweede trimester heb ik wel veel ergere last van mijn rug en bekken, waarvoor ik nu ook een buikband heb gekocht. Dit geeft me een beetje steun, waardoor ik wat meer kan, lichamelijk.
Ik kan nu alles weer eten, wat ik wil, maar nog steeds niet heel veel. Ik zit snel vol. Niet gek ook, want de mag heeft gewoon wat minder plek, door alle andere organen die omhoog worden geduwd!
Ik merk wel dat ik sneller moe ben dit trimester en dat suikers me erg beroerd maken. Ze maken me moe en ik krijg er een benauwd, opgefokt gevoel van. Herkennen jullie dat? Daardoor was ik ook wel bang dat ik weer zwangerschapsdiabetes had, maar gelukkig: dit keer niet!
En qua kilo’s? In deze drieëntwintig weken is er drie kilo bijgekomen: super netjes!

Waren jullie zwangerschappen ook zo enorm verschillend?

Mama Persoonlijk

Tien kinderen en een hondje

“Tien kinderen en een hondje!” Mijn absolute kinderdroom. Ik dacht vroeger dat ik dat wel even zou doen, tien kinderen baren. Tien zwangerschappen. Nog steeds lijkt het me prachtig om een groot gezin op de wereld te mogen zetten, maar ondertussen is het duidelijk geworden dat dit voor mij hoogstwaarschijnlijk niet mogelijk is. 

Vorig jaar schreef ik al een aantal blogs voor Mamaplaats, waar ik vertelde hoe het traject van ‘kindje twee’ verliep. Zwanger worden is namelijk niet vanzelfsprekend voor mij, dat is gebleken. Ook al leek het spontaan te zijn gegaan bij Rosemarijn, nu weten we dat we eigenlijk ‘geluk’ hebben gehad. Waarom? Ik heb PCOS. Dit betekent dat er heel veel rijpe eitjes aan mijn eierstokken zitten, maar dat ze niet ‘springen’. Ze blijven elke maand lekker zitten. Dat heeft dus als gevolg dat ik geen ovulatie heb en ook geen normale menstruatie. Als ik wel een bloeding heb, is dit niet als gevolg van het afsterven van een eitje, maar een nep-menstruatie. 
We kwamen hier begin vorig jaar achter, na wat onderzoeken in het ziekenhuis. Mijn cycli waren onregelmatig en mijn ‘menstruaties’ verschilden enorm van elkaar. Ook bleven ze vaak uit. Het zat me niet lekker. Helemaal niet omdat ik graag een tweede zwangerschap wilde. In het ziekenhuis werd me uiteindelijk verteld dat dit niet vanzelf zou gaan. 

Vlak voordat ik zwanger werd van Rosemarijn, viel ik flink af. Dit heeft er achteraf voor gezorgd dat ik zwanger werd. Gewicht (een vervelend dingetje wat in verband staat met PCOS) en gewichtsverlies hebben heel veel invloed op je hormonen. Dus door wat kilo’s kwijt te raken, ben ik toen spontaan zwanger geraakt. Na de bevalling van Rosemarijn is de PCOS-situatie eigenlijk nog verergerd. Mijn hormoonhuishouding werd niet meer zoals het was. IK kreeg geen normale cycli meer. En dat betekende dus: geen eisprong. Geen kans op een zwangerschap.

Het duurde best eventjes voordat we eindelijk het vruchtbaarheidstraject in konden, om mijn lichaam te helpen een ovulatie op te wekken. Ik vond het wachten zo ontzettend moeilijk! Het kon voor mij niet snel genoeg gaan. Ik had immers al zo lang gewacht! Eindelijk, echt, eindelijk mocht ik in september beginnen met de medicatie. Ik kreeg pillen mee om een menstruatie op te wekken en ook pillen om te slikken, zodra die menstruatie begon, om een ovulatie op te wekken. De laagste dosis. Daarna was het weer wachten. Wachten tot er een test gedaan kon worden, om te zien of deze lage dosis iets had gedaan. Aan het eind van de maand was de uitslag van die test helaas een teleurstelling. In het ziekenhuis besloot de gynaecoloog om de dosis op te hogen en die volgende maand moest ik daarmee beginnen. Dat was in oktober. Wat een spanning! Elke dag ben je er zo bewust mee bezig en blijf je hopen en duimen. 
30 oktober was het toch echt tijd om te testen. Ik deed de test en wachtte op de uitslag, in de keuken. Ik kon het niet geloven: twee duidelijke, donkere streepjes. Ik weet nog hoe ik huilend een spraakbericht stuurde naar een vriendin en meteen de auto in sprong om iets kleins te kopen om mijn man te verrassen als hij thuis kwam uit het werk.

Ik ben nu over de helft van mijn zwangerschap en kan het nog steeds niet geloven. Maar het is echt waar: we verwachten een klein broertje voor onze dochter!

Gastblog Zwangerschap

Je doet maar een abortus! (Deel 1)

“Zal ik je hand vasthouden?” vroeg mijn vader terwijl de verloskundige begon aan mijn eerste hechting (het
werden er 12 in totaal). Hij pakte mijn hand beet en ik kneep zo hard ik kon.
Twaalf jaar geleden op 19 oktober werd ik om 3 uur ’s nachts voor het eerst mama. Na een helse
thuisbevalling omringd door de verloskundige en mijn ouders. Een prachtig mooi meisje met alles erop en
eraan. Zij maakte mij mama. Op het geboortekaartje had ik zelf een tekst geschreven “Jij en ik niet alleen, jij
en ik samen één”. Zo voelde het en zo was het ook.

Een half jaar eerder deed ik een zwangerschapstest op de wc van mijn toenmalige appartementje boven
een werkloods. Ik slikte de pil maar was al 3 maanden niet ongesteld geweest. Toch vreemd! Twee streepjes
kwamen tevoorschijn. Mijn hart klopte in mijn keel. Zwanger? Ik? Die kwam binnen als een bom en
tranen rolden over mijn wangen. Maar waarom? Totaal overstuur en in de war sprong ik op de fiets en
scheurde naar mijn moeder die een paar kilometer verderop woonde.
“Maaaam ik moet je iets heel ergs vertellen!”
En ze glimlachte. Ergens denk ik dat ze het al wist of in elk geval vermoedde. “Ik ben zwanger!”
Ik hoorde het mezelf zeggen. Iets ergs? Vond ik het wel zo erg? Ik had geen relatie en het was niet gepland,
maar was het daarom dan zo erg? Ik was 22 jaar, aan het scharrelen (zo heet dat toch?) met “de vader” en
was met van alles bezig behalve kinderen. Eenmaal bekomen van de schrik heb ik een dag later aan de vader verteld dat we een kindje verwachtten. Ik had heus geen gejuich verwacht hoor maar door zijn reactie werd er bij mij wel direct iets losgemaakt. “Je doet maar een abortus, een kind past niet in mijn leven!” was het enige dat hij zei. Alsof hij het over een voorwerp had zonder enige waarde. Abortus?
Nooit! Op dat moment voelde ik een golf van liefde voor dit kindje door mijn lijf stromen en ook woede en
voornamelijk verdriet dat haar vader dit van mij durfde te eisen.

Dat instinctieve moedergevoel heeft mij toen al gegrepen en nooit meer losgelaten. En dus koos ik ervoor om deze zwangerschap en alles wat erna zou komen alleen te gaan doen. Alle afspraken bij de verloskundige, echo’s, de eerste schopjes én dus ook de bevalling heb ik alleen gedaan. Vooral gevoelsmatig voelde het eenzaam maar toch wist ik dat gevoel telkens weer om te zetten naar dankbaarheid en liefde voor dit kleine mensje. Dat moedergevoel en die oerkracht is overweldigend en ik werd van een onzeker schaapje ineens een volwassen vrouw met superkrachten (ja echt, dat bestaat!). Moraal van mijn verhaal is dus dat je nooit maar dan ook echt nooit hoeft te twijfelen aan je moedergevoel. Wat anderen om je heen ook zeggen. Ik heb geleerd te vertrouwen op mezelf. Wij vrouwen zijn zo waanzinnig sterk! Mijn oudste dochter is nu een geweldige meid van 12 jaar en ik ben zo ongelooflijk trots op haar. Ze is zo lief, slim en wijs! Nog iedere dag leert zij mij naar mezelf te kijken zoals ik nooit eerder deed. Zoveel pit in dat kleine lijfje (nou ja, ze is bijna een kop groter nu maar toch, je snapt het) en ze staat zo sterk in haar schoenen! Ik kan alleen maar trots zijn. Op haar. Op ons. Dankbaar ben ik. Voor alles. Hebben we toch maar even mooi geflikt samen!
“Jij en ik niet alleen, jij en ik samen één”.

Maar toen…(wordt vervolgd in deel 2)