Browsing Tag

zoon

Zwanger: het 1e trimester vs het 2e trimester

Posted on 14 maart 2020

Als ik terugkijk op de zwangerschap van Rosemarijn, ben ik er zo’n beetje van overtuigd dat ik er fluitend doorheen fietste. Aan het einde (lees: vanaf 26 weken) had ik wel last van mijn bekken, maar verder deed ik op mijn sloffen! En nu? Ik merk dat mijn tweede zwangerschap echt heel anders is! Het eerste trimester was dit al flink te merken, maar ook tijdens het tweede trimester. Ik had aan het begin natuurlijk in mijn hoofd hoe het ging bij Rosemarijn en bedacht me dat dit vast wel weer zo zou zijn. Nou echt niet dus! Vandaar ook dat er best wat mensen waren die zeiden: “Oh, dan wordt het een jongen!” Gewoon al om het grote verschil tussen de twee zwangerschappen. Maar wat is er dan precies zo anders?

Het eerste trimester
Ik was bijna vanaf het begin af aan erg misselijk dit keer. Ik kon de geur van eten eigenlijk al niet uitstaan. Koken werd dus al een probleem. Alleen de gedachte aan gehakt bakken of groenten koken deed me al kokhalzen. Ik heb tot ruim na het eerste trimester dan ook heel veel dingen niet gegeten. Ik moest er niet aan denken. Daarbij kon ik ook erg weinig op. Mijn maag zat gauw vol en ik voelde me al gauw beroerd na het eten van een maaltijd of tussendoortje. Hoe anders was het zo’n drie jaar geleden, toen ik juist heel veel zin in allerlei lekkers had. Ik at echt alles waar ik zin in had en hoe kan het ook anders…ik kwam flink aan. Daarbij moet ik ook wel zeggen dat ik toen zwangerschapsdiabetes had en dit keer niet, dat zal ook vast wat uitmaken. Maar…drie jaar geleden kwam ik in mijn eerste trimester al vier kilo aan en dit keer helemaal niks!

Wat ik ook zo grappig vind en echt opvallend: in mijn eerste zwangerschap duurde het best een poosje voordat mijn buik ging groeien. En écht groot was mijn buik pas rond de dertig weken. En nu? Nu had ik het idee dat iedereen het al kon zien bij vijf weken! Ik groeide als kool!

Tweede trimester
Eindelijk, toen rond achttien weken de misselijkheid en beroerdheid zo goed als voorbij was, kon ik wat meer gaan genieten. Mijn buik bleef flink groeien en ik voelde de baby al een hele tijd. Rosemarijn voelde ik met dertien weken, terwijl ik baby twee al voelde met negen weken! De gynaecoloog geloofde het eerst niet, zo vroeg had ze het nog nooit meegemaakt. Maar toen ik bevestigde dat ik de schopjes en bewegingen voelde tijdens de echo, leek ik toch echt gelijk te hebben. Nu is de baby dagelijks ontzettend druk, trapt me met regelmaat in mijn darmen, blaas en soms ook naar boven. Hij reageert heel sterk op stemgeluid en druk op de buik, vooral bij Rosemarijn! Als ze maar iets zegt, begint het geschop alweer!
Tijdens het tweede trimester heb ik wel veel ergere last van mijn rug en bekken, waarvoor ik nu ook een buikband heb gekocht. Dit geeft me een beetje steun, waardoor ik wat meer kan, lichamelijk.
Ik kan nu alles weer eten, wat ik wil, maar nog steeds niet heel veel. Ik zit snel vol. Niet gek ook, want de mag heeft gewoon wat minder plek, door alle andere organen die omhoog worden geduwd!
Ik merk wel dat ik sneller moe ben dit trimester en dat suikers me erg beroerd maken. Ze maken me moe en ik krijg er een benauwd, opgefokt gevoel van. Herkennen jullie dat? Daardoor was ik ook wel bang dat ik weer zwangerschapsdiabetes had, maar gelukkig: dit keer niet!
En qua kilo’s? In deze drieëntwintig weken is er drie kilo bijgekomen: super netjes!

Waren jullie zwangerschappen ook zo enorm verschillend?

Tien kinderen en een hondje

Posted on 9 maart 2020

“Tien kinderen en een hondje!” Mijn absolute kinderdroom. Ik dacht vroeger dat ik dat wel even zou doen, tien kinderen baren. Tien zwangerschappen. Nog steeds lijkt het me prachtig om een groot gezin op de wereld te mogen zetten, maar ondertussen is het duidelijk geworden dat dit voor mij hoogstwaarschijnlijk niet mogelijk is.

Vorig jaar schreef ik al een aantal blogs voor Mamaplaats, waar ik vertelde hoe het traject van ‘kindje twee’ verliep. Zwanger worden is namelijk niet vanzelfsprekend voor mij, dat is gebleken. Ook al leek het spontaan te zijn gegaan bij Rosemarijn, nu weten we dat we eigenlijk ‘geluk’ hebben gehad. Waarom? Ik heb PCOS. Dit betekent dat er heel veel rijpe eitjes aan mijn eierstokken zitten, maar dat ze niet ‘springen’. Ze blijven elke maand lekker zitten. Dat heeft dus als gevolg dat ik geen ovulatie heb en ook geen normale menstruatie. Als ik wel een bloeding heb, is dit niet als gevolg van het afsterven van een eitje, maar een nep-menstruatie.
We kwamen hier begin vorig jaar achter, na wat onderzoeken in het ziekenhuis. Mijn cycli waren onregelmatig en mijn ‘menstruaties’ verschilden enorm van elkaar. Ook bleven ze vaak uit. Het zat me niet lekker. Helemaal niet omdat ik graag een tweede zwangerschap wilde. In het ziekenhuis werd me uiteindelijk verteld dat dit niet vanzelf zou gaan.

Vlak voordat ik zwanger werd van Rosemarijn, viel ik flink af. Dit heeft er achteraf voor gezorgd dat ik zwanger werd. Gewicht (een vervelend dingetje wat in verband staat met PCOS) en gewichtsverlies hebben heel veel invloed op je hormonen. Dus door wat kilo’s kwijt te raken, ben ik toen spontaan zwanger geraakt. Na de bevalling van Rosemarijn is de PCOS-situatie eigenlijk nog verergerd. Mijn hormoonhuishouding werd niet meer zoals het was. IK kreeg geen normale cycli meer. En dat betekende dus: geen eisprong. Geen kans op een zwangerschap.

Het duurde best eventjes voordat we eindelijk het vruchtbaarheidstraject in konden, om mijn lichaam te helpen een ovulatie op te wekken. Ik vond het wachten zo ontzettend moeilijk! Het kon voor mij niet snel genoeg gaan. Ik had immers al zo lang gewacht! Eindelijk, echt, eindelijk mocht ik in september beginnen met de medicatie. Ik kreeg pillen mee om een menstruatie op te wekken en ook pillen om te slikken, zodra die menstruatie begon, om een ovulatie op te wekken. De laagste dosis. Daarna was het weer wachten. Wachten tot er een test gedaan kon worden, om te zien of deze lage dosis iets had gedaan. Aan het eind van de maand was de uitslag van die test helaas een teleurstelling. In het ziekenhuis besloot de gynaecoloog om de dosis op te hogen en die volgende maand moest ik daarmee beginnen. Dat was in oktober. Wat een spanning! Elke dag ben je er zo bewust mee bezig en blijf je hopen en duimen.
30 oktober was het toch echt tijd om te testen. Ik deed de test en wachtte op de uitslag, in de keuken. Ik kon het niet geloven: twee duidelijke, donkere streepjes. Ik weet nog hoe ik huilend een spraakbericht stuurde naar een vriendin en meteen de auto in sprong om iets kleins te kopen om mijn man te verrassen als hij thuis kwam uit het werk.

Ik ben nu over de helft van mijn zwangerschap en kan het nog steeds niet geloven. Maar het is echt waar: we verwachten een klein broertje voor onze dochter!

Baby Persoonlijk Zwangerschap

Ons tweede kindje: team pink or blue?

Posted on 31 januari 2020

Bij Rosemarijn wilden we absoluut niet weten of we een zoontje of dochtertje zouden krijgen. We wilden een verrassing bij de geboorte. Dat liep niet helemaal zo, want een aantal dagen voordat ik beviel, versprak de gynaecoloog zich. “Als ze straks geboren wordt….Of hij, natuurlijk!” Zei ze. Nou,dat was wel duidelijk. En toch, heel apart, was ik zo ontzettend verrast en verwonderd dat ik een klein meisje in de handen van de gynaecoloog zag. Een dochter! Ik heb een dochter! Ik was helemaal in de wolken. De laatste kinderen die in de families geboren werden, waren jongens, dus vond ik het dubbel leuk dat we een meisje hadden.

En nu, ruim twee jaar later, besloten we dat we het erg leuk zouden vinden om juist wel van tevoren te weten of we team pink of blue zouden zijn. Gewoon omdat ik reuze nieuwsgierig ben natuurlijk, maar ook omdat we wilden weten of het anders zou voelen tijdens de zwangerschap, als we al wisten wat we verwachtten. Al weken hebben we geprobeerd om de gynaecologen zover te krijgen om even te spieken, maar geen van allen wilde daar aan meewerken. Te bang dat het toch verkeerd gezien zou worden waarschijnlijk. Dus toen we gisteren voor het eerst naar de verloskundige gingen, dacht ik dat zij het met dit termijn wel wilde doen. En wat denk je?

De verloskundige was nieuw en had haar echo diploma nog niet. Dus zei ze van tevoren al dat ze het niet durfde te zeggen, zenuwachtig werd en geen definitief antwoord op mijn vraag kon geven. Toch nam ze, heel lief, flink de tijd om de baby van alle kanten te bekijken. De kleine pruts was erg beweeglijk, maar hield toch de beentjes stijf tegen elkaar. En ondertussen een handje tegen de mond, alsof we werden uitgelachen om de moeite die we deden om het geslacht te zien. Na veel draaien, proberen en turen, hebben we het opgegeven. We konden echt niks zien. Erg jammer, want we hoopten toch echt wat te zien!

Teleurgesteld en tegelijkertijd vastberaden besloten we een echo te plannen bij een echobureau, want wachten tot de 20 weken echo, over ruim twee weken, was geen optie meer. We móésten het weten! Vanmorgen maakten we ons al vroeg klaar en haastten we ons naar het echobureau. Vol spanning en verwachting: nu ging het toch echt gebeuren! Op zijn gemak bekeek de echoscopist de baby van alle kanten. Hij maakte een mooie foto van het profiel van de kleine, waarop het neusje heel duidelijk te zien was en keek naar het hartje, de maag en de blaas. Dat zag er fantastisch uit. De maag en de blaas waren al gevuld, wat dus een goed teken is! En toen eindelijk liet de kleine zien of we in juli roze of blauwe muisjes op de beschuitjes moeten strooien.
Ik vroeg het jullie al een paar keer op Instagram en de antwoorden verschilden flink. Maar nu weten we het echt:

Onze Rosemarijn krijgt een broertje! Een beweeglijk, draaierig en druk broertje. We zijn ontzettend verliefd en dankbaar dat het zo goed gaat met onze kleine man! We hadden in de afgelopen maanden hier en daar een voorgevoel, maar raakten toch in de war. Gisteren dacht ik nog: Een meisje hoor, we krijgen nog een klein tutje in huis. Maar wat een verrassing: een zoontje!

Wilden jullie van tevoren weten of je een zoon of dochter zou krijgen?

Lifestyle Mama Persoonlijk

Een (sponsor)zoontje

Posted on 5 maart 2019

Jaren terug, toen ik nog een basisschoolleerling was (of misschien wel jonger?) zei ik altijd “Ik wil tien kinderen en een hondje.” Liever nog wilde ik met een boer trouwen en allemaal dieren om me heen hebben, de hele dag. En als dat niet kon, nou, dan wilde ik wel kindjes adopteren. Of sponsoren! Nu ben ik inmiddels getrouwd en heb ik een dochter en twee katten.

En een zoon.

Na ons trouwen besloten wij een kindje te sponsoren, om hem of haar een beter leven te geven, onderwijs en kennis van God. Omdat wij bekend waren met de organisatie Woord en Daad en hen ook vertrouwden, hebben wij ons daar opgegeven als sponsorfamilie. Je kunt uit rijen foto’s je sponsorkindje kiezen. Vroeger kon ik uren achter de computer zitten kijken en bedenken welk kindje het liefst was, dus wie ik zou gaan sponsoren. Toen het er in 2017 echt van kwam, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om het mooiste of liefste of zieligste kindje uit te zoeken en daarmee anderen af te wijzen. Daarom kozen we ervoor om de organisatie ons een kindje toe te wijzen. Wij kregen het dossier opgestuurd van een tweejarig jongetje uit de Filipijnen. Precies in de week dat ik in het ziekenhuis werd opgenomen omdat ik zou gaan bevallen. Een paar dagen voordat Rosemarijn werd geboren, kregen we alle informatie en ook een foto! Weer een kinderdroom van mij, die uiteindelijk uit kwam!

Nu hoor je zo nu en dan best wel wat verhalen over onbetrouwbare organisaties, die je geld niet sturen naar de plek waar het terecht hoort te komen. Niet naar het kindje die je sponsoren wilt; dus geen beter leven voor hem of haar! Dat is heel erg pijnlijk, als je daar achter komt. Je begint niet voor niks aan het sponsoren van een kind; je hebt geld over voor een ander, om mee te helpen aan een beter leven. Wat is er dan erger dan horen dat je geld naar de grote bazen in de organisatie gaat om hun dure auto af te betalen? Wij hier in Nederland hebben het zo goed! Kunnen we dan niet een beetje opzij leggen voor mensen die moeite hebben om elke dag weer het gezin te kunnen voeden?

Gelukkig mogen wij horen en ook zelf ondervinden dat Woord en Daad een betrouwbare organisatie is, waar het geld ook echt naar je sponsorkind gaat. Ook onze post (brieven, kaartjes en pakketten) komen aan. Elk jaar krijgen we een nieuwe foto van ons sponsorkindje, tekeningen en korte bedankjes in groot grillig handschrift. We ontvangen rapporten van school, om zo te kunnen zien hoe hij het doet op school. De docenten schrijven korte stukjes over hem: hoe hij is in de klas, wat hij graag doet, wat zijn favoriete vak is en wat hij het liefst eet. Ik word elke keer weer zo blij als we post ontvangen!

Sponsoren jullie? Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn!