Browsing Tag

ziekenhuis

Persoonlijk Zwangerschap

De gynaecoloog wilde me niet zien

krampen wee rugwee gynaecoloog verloskundige zwangerschap tweede kind baby zwanger

Zoals jullie misschien al wel eens hebben gelezen op mijn blog, is mijn dochter te vroeg geboren. Daarbij was de bevalling ook best wel heftig en ook de tijd erna was moeilijk. Voor het eerst ouders en dan zo in het diepe gegooid, machteloos staan…Dat heeft ons heel wat gekost.

Ook het zwanger worden van ons tweede kindje ging niet zonder problemen. Ik had nooit gehoord van PCOS, maar als je dan hoort dat je zelf moeilijk zwanger kunt worden, zakt de moed je in de schoenen. Helemaal als je grootste wens is om een groot gezin te krijgen.

Ziekenhuistraject

Na een vruchtbaarheidstraject (wat gelukkig niet heel lang duurde) raakte ik vorig jaar oktober zwanger van ons tweede kindje. Omdat het niet natuurlijk ging, moest ik een poosje onder controle van de gynaecoloog blijven. Daarna wilde de gynaecoloog mij ook elke maand zien in verband met de vroeggeboorte van Rosemarijn en de kans op een tweede (en nog vroegere) vroeggeboorte. Heel erg fijn dat er zo serieus naar gekeken wordt, want echt…het geeft best een berg onzekerheid. Zo onbezorgd als ik was tijdens de zwangerschap van Rosemarijn, zo alert ben ik dit keer. Al vroeg in de zwangerschap kreeg ik flink last van bekkeninstabiliteit en rugpijn, waardoor ik minder mobiel werd. Ook adviseerde de gynaecoloog mij om niet te actief dingen te gaan ondernemen. Lopen, fietsen en in de tuin werken? Liever niet. Ramen zemen? Prima, maar wel met pauzes er tussen.

Veel te vroeg krampen

Vanaf 25 weken werden de klachten erger. Het begon te rommelen in mijn buik en rug. Ik schrok ervan. Steken, krampen…Voorweeën? Nu al? Ik werd bang voor een veel te vroege bevalling. Helemaal in een tijd zoals deze: alleen in het ziekenhuis, zonder bezoek, zonder dat Rosemarijn haar broertje zou kunnen ontmoeten, totdat hij mee naar huis zou mogen.
Ik zocht contact met de verloskundige, die een echo maakte en zei dat ik me geen zorgen moest maken: De baby was hartstikke gezond. Daarmee moest ik het doen. Ik was blij met de gezondheid van de kleine, maar bleef toch wel onzeker!

Een aantal dagen had ik opnieuw een aantal uur last van lichte rugweeën en krampen. Opnieuw belde ik de verloskundige. Die deed uiteindelijk een inwendig onderzoek. Niks aan de hand, dacht ze. Het zou wel eens een blaasontsteking kunnen zijn. Dus moest ik een urinetest doen. Ik was deels boos, omdat ik toch echt wel het idee dat er meer aan de hand was dan een blaasontsteking.
Toch was de uitslag: blaasontsteking. De klachten van een blaasontsteking tijdens je zwangerschap zijn dus totaal anders dan buiten een zwangerschap! Ik kreeg een kuurtje van de huisarts en ondertussen bleven de klachten terugkomen. Maar als ik belde, kreeg ik te horen: “Dat komt door de blaasontsteking hoor!” Hè, wat lastig. Het voelde helemaal niet zo!

“Dat heeft geen nut.”

Ik zei dat ik toch voor mijn eigen rust de gynaecoloog wilde zien. Die werd door de verloskundige gebeld, maar meneer vond het geen meerwaarde hebben om me te zien en de baarmoederhals op te meten. Ik had blaasontsteking, dus ook al had ik krampen…Geen nut. Ik voelde me door hem opzij geschoven en niet serieus genomen, maar had geen puf om weer een discussie aan te gaan. Ik liet het er bij zitten en hoopte dat er bij de volgende controle (een week erna) in het ziekenhuis duidelijkheid zou worden gegeven.

krampen wee rugwee gynaecoloog verloskundige zwangerschap tweede kind baby zwanger

Met manlief ging ik die volgende week naar de gynaecoloog. Een vrouw die ik niet eerder had gehad. We vertelden wat er was gebeurd de afgelopen tijd. Ze keek ons ontsteld aan. “Wilde de gynaecoloog je niet zien toen de verloskundige je wilde doorsturen? Maar je staat gewoon hier onder controle, je mag altijd bellen en langskomen!”
Wij zeiden dat we het ook niet snapten en dat het erg vervelend was om zo opzij gezet te worden. Dat begreep ze heel goed. Ze besloot de maandelijkse controles wekelijks te maken. “Al is er niks aan de hand, voor je eigen geruststelling is het al fijn!” Wat gingen wij opgelucht naar huis! En…op de echo bleek dat er gelukkig niks aan de hand was. Totdat…

Daar gaan we weer…

Nog geen week later (gisteren) ik vanaf de ochtend weer krampen had. Vooral in de buik. En omdat ik nooit buikweeën had gehad, wist ik niet of dit het echte werk was. Ik wilde niet zomaar bellen, om er dan later achter te komen dat er weer niks aan de hand was. Een zeurpiet, nee dank je. Maar toen het om half drie nog niet over was en ik al een uur in bad lag om de pijn op te vangen, stond manlief erop dat ik toch belde. We belden het ziekenhuis, die meteen zei dat ik moest komen. Met 28 weken wilden ze geen risico nemen. We keken elkaar met grote ogen aan: ze reageerden zo anders dan de gynaecoloog die twee weken daarvoor dienst had gehad! Die middag werd ik opgenomen en kreeg ik verschillende inwendige echo’s en hing ik een paar uur aan de CTG. Ze waren er niet gerust op. En dat was ook niet gek…mijn baarmoederhals werd korter. Niet heel veel, maar er was zeker wel wat gaande. Toch, omdat er te weinig activiteit was om direct actie te nemen, mocht ik laat in de avond naar huis, met de waarschuwing: Als je het niet vertrouwt of je krijgt klachten, kom direct terug. Met een termijn van 28 weken spelen we geen spelletjes.

Het voelde zo fijn om nu eindelijk gezien te worden! We blijven alert en hopen dat onze kleine zoon nog lang blijft zitten in mama’s buik.

Ik blijf me maar afvragen…waarom zijn sommige deskundigen zo laks terwijl anderen er meteen bovenop zitten? 

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Food & Health

Corona! Onnodige ophef of echt drama?

Het Coronavirus. Je hoort erover van alle kanten. Het begon ergens ver weg in China en hier ons kleine kikkerlandje maakten we ons er niet druk om. “Het is maar griep, doe niet zo overdreven!” Riep men steeds weer. Maar ook in Italië waren recent al flink wat gevolgen te merken en artsen deden hun verhaal via Social Media, om de wereld te waarschuwen voor wat er komen ging. Nog steeds bleef een deel van de nuchtere Nederlanders de schouders ophalen en leefde door. Een ander deel voelde toch wel wat paniek en besloot grote inkopen te doen, om in ieder geval voorlopig niet zonder eten, drinken, medicatie en wc-papier te zitten. 

Nu zijn er ondertussen in Nederland toch ook wel maatregelen getroffen. Mensen met symptomen zoals koorts, hoesten en verkoudheid moeten thuis blijven van hun werk en er is zelfs al sprake geweest van scholen sluiten. In korte tijd verspreidde het virus zich in Nederland, waardoor de besmette mensen van 111 opliep naar 614. Het dodental staat momenteel op 5. Toch is dit niet voor iedereen een teken om zich ontzettend veel zorgen te maken. Want wat kun je eigenlijk doen om te voorkomen dat je besmet wordt?

  • je handen regelmatig wassen
  • in je elleboog niezen en hoesten
  • grote groepen vermijden
  • veel drinken 
  • vitamine C en D slikken
  • zorgen dat je weerstand op peil is door gezond te eten
  • suikers vermijden (ongezond en verlagen dus je weerstand)
  • Lichaamscontact vermijden (zoals handen geven of knuffelen)

Het Coronavirus is een virus die zich richt op de luchtwegen. In Italië weten ze zich geen raad meer met het aantal besmette mensen wat naar het ziekenhuis komt, elke dag. Sommigen zijn niet eens meer te redden door hoe ziek ze zijn met hun dubbele longontsteking.
Het is wel duidelijk gemaakt dat het slim is om bij jezelf elke dag een kleine controle te doen, om te zien of je mogelijk besmet bent. Sowieso is een droge keel geen goed idee, dus drinken (en vooral warm, dus warm water of thee bijvoorbeeld) is aanbevolen. En houd elke ochtend even tien seconden je adem in. Wordt je niet benauwd en hoef je niet te hoesten? Dan is er waarschijnlijk nog niks aan de hand.

De één vindt het allemaal maar ophef en drama,de ander maakt zich toch wel zorgen. Hoe zit dat bij jou?

Mama Persoonlijk

Tien kinderen en een hondje

“Tien kinderen en een hondje!” Mijn absolute kinderdroom. Ik dacht vroeger dat ik dat wel even zou doen, tien kinderen baren. Tien zwangerschappen. Nog steeds lijkt het me prachtig om een groot gezin op de wereld te mogen zetten, maar ondertussen is het duidelijk geworden dat dit voor mij hoogstwaarschijnlijk niet mogelijk is. 

Vorig jaar schreef ik al een aantal blogs voor Mamaplaats, waar ik vertelde hoe het traject van ‘kindje twee’ verliep. Zwanger worden is namelijk niet vanzelfsprekend voor mij, dat is gebleken. Ook al leek het spontaan te zijn gegaan bij Rosemarijn, nu weten we dat we eigenlijk ‘geluk’ hebben gehad. Waarom? Ik heb PCOS. Dit betekent dat er heel veel rijpe eitjes aan mijn eierstokken zitten, maar dat ze niet ‘springen’. Ze blijven elke maand lekker zitten. Dat heeft dus als gevolg dat ik geen ovulatie heb en ook geen normale menstruatie. Als ik wel een bloeding heb, is dit niet als gevolg van het afsterven van een eitje, maar een nep-menstruatie. 
We kwamen hier begin vorig jaar achter, na wat onderzoeken in het ziekenhuis. Mijn cycli waren onregelmatig en mijn ‘menstruaties’ verschilden enorm van elkaar. Ook bleven ze vaak uit. Het zat me niet lekker. Helemaal niet omdat ik graag een tweede zwangerschap wilde. In het ziekenhuis werd me uiteindelijk verteld dat dit niet vanzelf zou gaan. 

Vlak voordat ik zwanger werd van Rosemarijn, viel ik flink af. Dit heeft er achteraf voor gezorgd dat ik zwanger werd. Gewicht (een vervelend dingetje wat in verband staat met PCOS) en gewichtsverlies hebben heel veel invloed op je hormonen. Dus door wat kilo’s kwijt te raken, ben ik toen spontaan zwanger geraakt. Na de bevalling van Rosemarijn is de PCOS-situatie eigenlijk nog verergerd. Mijn hormoonhuishouding werd niet meer zoals het was. IK kreeg geen normale cycli meer. En dat betekende dus: geen eisprong. Geen kans op een zwangerschap.

Het duurde best eventjes voordat we eindelijk het vruchtbaarheidstraject in konden, om mijn lichaam te helpen een ovulatie op te wekken. Ik vond het wachten zo ontzettend moeilijk! Het kon voor mij niet snel genoeg gaan. Ik had immers al zo lang gewacht! Eindelijk, echt, eindelijk mocht ik in september beginnen met de medicatie. Ik kreeg pillen mee om een menstruatie op te wekken en ook pillen om te slikken, zodra die menstruatie begon, om een ovulatie op te wekken. De laagste dosis. Daarna was het weer wachten. Wachten tot er een test gedaan kon worden, om te zien of deze lage dosis iets had gedaan. Aan het eind van de maand was de uitslag van die test helaas een teleurstelling. In het ziekenhuis besloot de gynaecoloog om de dosis op te hogen en die volgende maand moest ik daarmee beginnen. Dat was in oktober. Wat een spanning! Elke dag ben je er zo bewust mee bezig en blijf je hopen en duimen. 
30 oktober was het toch echt tijd om te testen. Ik deed de test en wachtte op de uitslag, in de keuken. Ik kon het niet geloven: twee duidelijke, donkere streepjes. Ik weet nog hoe ik huilend een spraakbericht stuurde naar een vriendin en meteen de auto in sprong om iets kleins te kopen om mijn man te verrassen als hij thuis kwam uit het werk.

Ik ben nu over de helft van mijn zwangerschap en kan het nog steeds niet geloven. Maar het is echt waar: we verwachten een klein broertje voor onze dochter!

Saturday Stories Zwangerschap

Saturday Stories: Bedrust, bloedingen en wakker worden op de IC!

Juli 2017 begon voor mij met allemaal kleine bloedingen. Ik dacht dat mijn menstruatie niet door wilde breken en schonk er geen aandacht aan. Ik had net een nieuwe baan en dat nam al mijn energie weg.
Zes weken later zat ik met een vriendin sushi te eten en we hadden het erover. Nog steeds had ik bloedingen en enorm zere borsten. “Ben je niet gewoon zwanger?” vroeg ze. Ik was ervan overtuigd dat het niet zo was, maar kocht voor de zekerheid toch een zwangerschapstest. De volgende dag deed ik de test en binnen een paar seconden wist ik dat ze gelijk had: hartstikke zwanger.

Een week later kwamen we bij de verloskundige voor een echo met nog steeds bloedingen. Ruim 8 weken was ik zwanger. Bloedingen was waarschijnlijk innesteling en we hoefden ons geen zorgen te maken: alles zag er goed uit. De bloedingen bleven maar komen en op een gegeven moment zagen ze dat ik een placenta previa had. Mijn placenta lag over mijn baarmoedermond. 2 weken totale bedrust en dan zou ie waarschijnlijk opgetrokken zijn. Ik was dan 12 weken zwanger. Na 2 weken leek het inderdaad beter te gaan en ik ging weer aan het werk. Met 16 weken begon het echter weer. Ik werd naar het ziekenhuis gestuurd en het advies was om tot 24 weken volledige bedrust te houden en we mochten hopen dat die kleine er dan nog zou zitten. Super spannend en eng! 

Bron: Pexels

Met 23 weken en 6 dagen kreeg ik een enorme bloeding en werd ik opgenomen. De kleine was vanaf nu levensvatbaar. Gelukkig bleef ‘ie weer zitten. Ik mocht vanaf nu niets meer, alleen maar rust houden. Vreselijk lang zijn de dagen dan. Maar je doet alles om die kleine binnen te houden en goed te laten groeien. Ik heb nog 2 keer in het ziekenhuis gelegen maar hij bleef zitten en groeide goed. Thuis werd er ontzettend goed voor me gezorgd. Elke dag kwam er volk over de vloer. Wat dat betreft heb ik het zo goed gehad! Ondertussen lag die kleine vanaf 27 weken al verkeerd om. Zou wel goed komen, hij had zoveel ruimte. Maar met 34 weken lag ie nog steeds in een stuit. En met 37 weken nog steeds! Met bloedingen wordt het afgeraden om je baby te laten draaien, dit wilde wij dus ook niet. We waren heel bang voor een hele grote bloeding. De keizersnede werd ingepland, maar 2 dagen voor die datum braken mijn vliezen. In het ziekenhuis werd ik gelijk die dag ingepland, want ze wilden me geen 2 dagen zo laten rond lopen.

De keizersnede ging hartstikke voorspoedig en binnen een half uur had ik het mooiste mannetje ooit in mijn armen. En kerngezond! Ik voelde me prima en alle familie kwam langs om Shane te bewonderen. Maar na een paar uur kreeg ik wat buikpijn, dacht dat het de uitwerking van de ruggenprik was. De pijn werd in een hard tempo erger. Op een gegeven moment wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Er liepen allemaal verpleegkundigen mijn kamer in en uit. Ook de dokter kwam, er moest iets aan de hand zijn! Op de echo konden ze geen bloeding zien maar ik ging hard achteruit. Mijn bloeddruk was nog 70 over 20 en ze konden mijn pols niet meer vinden. Snel werd ik teruggebracht naar de OK. Van dat stuk weet ik weinig meer. Ik had een shock en kon alleen nog maar trillen en ‘au’ zeggen.

Bron: Pixabay

Mijn vriend werd die nacht helemaal alleen gelaten met Shane, heel erg vind ik dat. Pas na 5 uur kwam iemand hem vertellen dat ik stabiel was, maar dat ze me nu verder open gingen maken omdat ze de bloeding niet konden vinden. De volgende ochtend werd ik wakker op de intensive care. Het enige dat ik wilde was Shane in mijn armen hebben en die werd dan ook snel opgehaald. Oh wat was ik blij om hem te zien. Toen ik van de intensive care af mocht is de arts langs geweest om te vertellen wat er gebeurd was. Ik had 3,5 liter bloed verloren en het is echt kantje boord geweest! 8 zakken bloed heb ik gekregen! We hebben een week in het ziekenhuis gelegen en thuis kon ik echt niks! Zo vreselijk balen was dat. Weer elke dag hulp! Na 8 maanden was ik eindelijk zover dat ik weer kon gaan werken, heerlijk!

Shane doet het super, hij is de leukste mooiste en de liefste! Ik heb het er volledig voor over gehad, maar of ik nog een keer een zwangerschap aandurf…?

Saturday Stories Zwangerschap

Saturday Stories: Mijn gevoel klopt!

Een verrassing

Het was zomer 2017, ik kwam thuis te zitten, zonder werk, met uiteenlopende redenen. Maar heb hier wel ook deels zelf voor gekozen, ik was niet gelukkig op deze plek, waardoor ik veel klachten kreeg, zowel lichamelijk als geestelijk.

Ik genoot van de rust, even genieten en niks moeten maar mogen. En de dagen en weken gingen voorbij en voor ik het wist was het november. Ik werd in één keer onzeker, ging weer twijfelen aan mezelf, want ik had allang ongesteld moeten worden. Maar zwanger zijn kon ik niet, ik zat gewoon aan de pil. Maar toch, toch twijfelde ik. Ik belde een vriendin van mij op, waarop ze zei: “Doe gewoon een test en dan weet je het zeker.”

Ik ging zo snel als ik kon naar de dicht bij zijnde drogisterij om maar liefst 2 zwangerschapstesten te halen. Je weet maar nooit, ze kunnen altijd fout uitpakken.
Eenmaal thuis deed ik gelijk de test en kon mijn ogen niet geloven! Zwanger! Ik wilde het niet geloven. Ik wachtte tot de volgende dag en deed mijn tweede test.  Er stond toch weer ‘zwanger’. Ik was er eigenlijk nog niet helemaal aan toe, maar toen het toch zover was..
Maar hoe ging ik dit vertellen aan mijn vriend? Ik heb een fles met slabber en een speen gekocht met: ‘I love papa’ Vervolgens heb ik dit op zijn nachtkastje neer gezet.

Hij kwam thuis van zijn werk, normaal loopt hij altijd door naar de slaapkamer om makkelijk kleding en schoenen aan te trekken maar dat deed hij dit keer niet! Hij merkte dat er iets was, hij voelde mijn spanningen en stress over deze situatie. En hij probeerde er alles aan te doen om maar te weten wat er was, terwijl ik maar dacht: loop nou maar door! Na een tijdje liep hij door en hoor ik niet veel later: “GEK! Dat meen je niet…”

“Helaas, it’s not a Joke, liefie”, was mijn antwoord. Ik ging naar de huisarts voor een verwijzing naar het ziekenhuis. Maar helaas ging dit gesprek niet helemaal zoals ik gehoopt had. Natuurlijk had er wel rekening mee gehouden maar toch… De huisarts adviseerde me om abortus te plegen. Dit door mijn medische geschiedenis met medicatie, dat ik ook op dat moment nog gebruikte. Daar was ik het niet helemaal mee eens. En gelukkig kreeg ik een goede gynaecoloog die met ons mee dacht en begeleidde van begin tot eind. Echt helemaal top!

Hopen en duimen

De zwangerschap ging voorspoedig de eerste maanden, ik had geen last van de welbekende kwaaltjes! Alleen spookte het door mijn gedachten heen: als het maar goed gaat met de kleine, zodat we geen keuze hoeven te maken over houden of weg laten halen. De gynaecoloog vertelde als alle controles tot en met de twintig weken goed zijn, hoef je geen zorgen te maken dat je kleine complicaties overhoud van de medicatie die je hebt gebruikt. De twintig weken echo kwam aan, de laatste echo waarvan we hopelijk het definitieve uitslag zouden horen. En in deze echo kregen we ook te horen wat we kregen: een jongen of een meisje.
En daar kwam het antwoord: “HIJ is GEZOND!” Het enige wat ik alleen nog maar kon doen was huilen, huilen van opluchting, blijdschap.

We zetten de zwangerschap voort, maar hoe verder ik kwam, hoe moeilijker ik het had.
Vocht vasthouden, heel veel moe, suikers in mijn urine, hoofdpijn, veel gal overgeven, hoge hartslag… Soms zo hoog dat ik na elke meter even moest bijkomen. Zelfs een keer overgegeven aan terwijl ik aan de monitor lag! Hij sloeg zo hoog uit dat er een heel artsen team om me heen stond! Oeps, dat was nou ook weer niet de bedoeling. Maar gelukkig met de kleine man ging het goed. Week 39 brak aan. Mijn vriend dacht dat ik tussen de 41 à 42 weken zou bevallen. Maar ik dacht er anders over en mijn gevoel al helemaal! Ik sprak mijn gevoel en gedachten uit: “Ik denk dat we binnen nu en 1 week bevallen en dat het uitloopt op een keizersnee.”

En jawel het was zondagavond was toen 39 + 4 dagen, toen de welbekende slijmprop verloor. Ik zei tegen mijn vriend: “Nu gaat het wel echt heel snel gebeuren want mijn slijmprop is weg.” Maar hij was nog steeds zo nuchter als een peer. Het was 02:00 uur in de nacht, ik draaide me om in bed en het werd nat. Eerst dacht ik: ik plas in bed! Maar dat kon niet want meestal ga ik er dan uit. Ik draaide om naar mijn vriend en weer een volle lading! Ik tikte hem aan en zei: “Het is begonnen, mijn vliezen zijn gebroken!” Hij sprong uit bed, deed het licht aan en duwde mijn benen open, ik moest heel hard lachen en vroeg: “Wat doe jij nou?” Hij wilde weten of de kleine in het vruchtwater had gepoept.

Het ging nu echt gebeuren!

We gingen naar het ziekenhuis, want een thuisbevalling kon helaas niet omdat ik daar geen indicatie voor had. Helaas duurde alles heel erg lang waardoor ik een ruggenprik en weeënopwekkers  kreeg. Zelfs hiermee kreeg ik nauwelijks ontsluiting, maar dat vond ik het minst erge. Zowel ik als mijn kleine man reageerde op de opwekkers, waardoor er ingegrepen werd. En er werd gezegd dat ik een spoedkeizersnede kreeg. Binnen 1 uur lag ik op de OK. Gelukkig kon ik nog wel een grap maken. Maar ondanks dat was is ik ook wel teleurgesteld. Alles verliep anders dan wat ik het liefst had gewild: ik wilde het liefst op eigen kracht bevallen.  Maar ondanks dat het een spoedkeizersnee werd, kwam er een gezond mannetje op de wereld op 23 juli 2018 om 12:15 uur met een hoge score van 2x een 10 en een 9, met het gewicht van 3470 gram. Met de naam: Pepijn (Robert Albert).

Angstige tijden

Maar ons geluk was maar van korte duur. Na ruim 3 weken werd ons mannetje ziek, zo ziek dat hij bloed spuugde! Ik vertrouwde het niet en belde met de spoedhuisarts. Heel de nacht in de weer geweest, maar uiteindelijk kregen we te horen dat ze dachten dat hij een virus had en het moesten aankijken. Maar het spugen hield niet op, letterlijk alle flesvoedingen kwam er volledig uit. In de avond belde ik weer, maar werd weer afgedankt. Voelde me totaal niet gehoord en ging het op een ander boeg gooien. Dinsdagochtend belde ik de huisarts op, deed m’n verhaal en die vertrouwde het ook niet goed, zeker niet omdat ik zei dat ik bang was dat hij straks uitgedroogd was. Zijn plas luiers ging met een rap tempo achteruit.

Die avond werd hij opgenomen en werd er nog een test gedaan om zijn flessen te verdikken. Misschien had hij verborgen reflux, maar ook zijn verdikte voeding kwam er die nacht eruit. En er werd een echo van zijn maag gemaakt, daarop was snel te zien dat hij pylorus had; een vernauwing van maag naar de darmen toe. Dus het enige manier om voeding uit de maag te laten komen was overgeven. Toen viel het op zijn plek. Maar dat betekende wel dat hij hieraan geopereerd moest worden. We moesten wel naar een academische ziekenhuis toe, want in het ziekenhuis waar we waren, waren ze daar niet in gespecialiseerd. Donderdag gingen we met de ambulance naar Nijmegen toe: een tocht van 1 uur. Gelukkig kon hij dezelfde avond nog geholpen worden. Ik was ook blij dat mijn familie hier bij was.

Bij Nijmegen had ik wel een beladen gevoel, aangezien hier mijn te vroeg geboren nichtje is geboren en uiteindelijk na 8 weken overleden is aan een bloedvergiftiging. Die arts die haar had geopereerd, opereerde die avond ook mijn kleine man. Net of het zo had moeten zijn, voelde ook wel weer goed, net of mijn nichtje zei: “Je moet naar Nijmegen gaan, want de arts die mij opereerde gaat jou ook opereren.” Gelukkig is deze operatie geslaagd en groeit hij nu als kool!

Wil je meer van Maartje en Pepijn zien en lezen? Je kunt hen op Instagram volgen: @maartje_delaat