Een poosje terug schreef ik een blog over de brutale, vreemde, kwetsende en wonderlijke vragen en opmerkingen die jullie hebben gekregen tijdens je zwangerschap. Eigenlijk allemaal dingen die niet oké zijn om tegen iemand te zeggen, maar schijnbaar hebben mensen opeens een vrijbrief om alles eruit te flappen, als je zwanger bent. Dan moet je alles maar kunnen hebben ofzo.
Hetzelfde gebeurt eigenlijk als je kind geboren is. Ook dan voelt men de sterke drang om zich met werkelijk alles te bemoeien. Vertellen hoe iets moet, hoe iets niet moet of jouw manier van opvoeden in twijfel trekken. Ook daar hadden jullie geneog voorbeelden van. Voorbeelden waar niemand echt blij van wordt. Zeg nou zelf: jij hebt dit kind gebaard, jij beslist hoe je het kind opvoedt. Ja toch? En iedereen die daarover iets te zeggen heeft, kan maar beter de mond dichthouden. Het valt me op dat het vooral oudere mensen zijn, die kritiek hebben. Mensen die veertig jaar geleden kinderen hebben opgevoed. En dan denk ik: Sorry, uw beurt is voorbij, nu is het aan mij om een nieuwe generatie op te voeden. Ja toch? Lees maar eens mee wat men allemaal aangehoord heeft over alles rondom hun kind(eren)!
Je bent een slappe hap en dat zorgt voor onzelfstandige kinderen.
het zal je maar gezegd worden. Hoe brutaal! Wie zegt dat deze mama een slappe hap is? En waar is dat op gebaseerd? Omdat een moeder haar kinderen anders opvoedt dan jij het doet, zegt niet dat ze het niet goed doet!
Je volgt teveel de behoeftes van je kind.
Oh ja. Want we moeten de behoeftes van de kinderen totaal negeren. Vooral in de babytijd is het juist van groot belang dat je de behoeftes van je kindje volgt toch? Een kind geeft heel puur en basic aan wat hij of zij nodig heeft. En daar mag je zeker weten iets mee doen!
Ga maar naar een kinderpsycholoog, want je kind heeft een veel te sterk karakter.
Wat is er mis met een sterk karakter? Het zal zeker een uitdaging zijn hier en daar, maar het is toch heerlijk dat een kind heel duidelijk aangeeft wat hij wel of niet wil? Laat ze maar voor zich opkomen hoor. Want als we ze indammen, krijgen we straks de opmerking dat ze zwak zijn en nooit eens hun mond opentrekken. Het is nooit goed in de ogen van een ander.
Je kind slaapt nog steeds niet door? Je verwent haar teveel en kunt haar niet eens laten huilen.
Wie heeft het recht om te vertellen hoe lang je kind moet huilen? Wie zegt dat dát het probleem is? Misschien heeft het kind wel verlatingsangst of is het inslapen gewoon een probleem. Reken er maar op dat een moeder doet wat ze kan om haar kind goed te verzorgen en ook alles doet om haar kindje lekker te laten slapen. Ze zit niet voor haar lol elke nacht uren wakker met een huilend kindje.
Geef je kind geen vork om mee te eten, dat is veel te gevaarlijk!
Logisch. Tot je achttiende eet je alles met een lepel, want stel je voor dat je jezelf in je wang prikt. Moeders kennen hun kind: ze weten heus wel wanneer een kind het aankan om met een vork te eten. En…er bestaat niet voor niks kinderbestek!
Zo, jij laat er ook geen gras over groeien!
Deze mama kan niet spontaan zwanger worden en moet dus voor elke zwangerschap een ziekenhuis traject in. Een pijnlijke opmerking dus. Mensen zeggen zulke vreemde dingen, zonder na te denken over wat er bij iemand leeft…Denk toch eens na mensen!
Slaapt je baby nog niet door? Zet het bedje gewoon een nacht in de schuur. Dan leert je baby wel te stoppen met huilen ’s nachts.
In de schuur? Ben je gek geworden? Is jouw nachtrust zoveel meer waard dan de behoeften van het kind? Hoe weet je nu waarom een kind huilt? Misschien heeft de baby pijn, is het bang of heeft het mama gewoon nodig. Honger, niet kunnen slapen…dan is mama toch vaak de plek waar een kindje tot rust komt!
Wat dacht je van de volgende opmerkingen:
Wanneer stop je nu eens met borstvoeding? Je Kind wordt te groot. Kunstvoeding is ook prima hoor (Oké, maar ik wil borstvoeding blijven geven).
Ze kan niet bij jou in bed slapen, dan ga jij op haar liggen en daarbij wil ze dan nooit meer naar haar eigen kamertje.
Pak haar toch niet elke keer op als ze huilt!
Met vier maanden moet je echt beginnen met hapjes. Daar is je kind aan toe. (O ja? Ben jij de moeder van mijn kind? Ken jij mijn kind beter dan ik?)
Welke opmerkingen kreeg jij, waar je helemaal niet blij van werd?