Browsing Tag

vruchtwater

Saturday Stories Zwangerschap

Saturday Stories: Ik had diezelfde dag al naar de verloskundige gemoeten!

17 oktober 2018 de uitgerekende datum maar nog steeds geen baby te zien. Ik was die dag in het ziekenhuis omdat mijn neefje Lyano op de kinderafdeling lag met een infectie aan de nieren. De kinderafdeling was nog maar een paar dagen verhuisd naar een nieuw gebouw en het nieuwe gebouw was een stukje stappen en bij elke stap die ik zette leek ik wel in mijn broek te plassen. Op aanraden van mijn mama en zussen sprak ik er de verpleging aan om te vragen of dit normaal was, toevallig was één van de verpleegsters vroedvrouw en ze vertelde me dat het vruchtwater was dat ik verloor. Ik vroeg haar nog of het nodig was dat ik op de kraamafdeling binnen zou gaan om dit te melden maar omdat ik de dag erna een afspraak in het ziekenhuis met mijn vroedvrouw vond ze dit niet nodig. “Wie weet beginnen je weeën van zelf deze nacht.” Oké, ik ging dus naar huis en maakte me nog geen zorgen.

18 oktober 2018 om acht uur hadden we een afspraak met de vroedvrouw om te kijken of alles nog goed ging, ik vertelde haar wat de dag ervoor gebeurd was en ze deed meteen een test om te zien of het werkelijk vruchtwater was en inderdaad, ik bleek een scheurtje in mijn vruchtzak te hebben. “Je had gisteren al moeten binnenkomen!” zei ze. Dus gingen ze mij inleiden: de kans op een infectie via het scheurtje was te groot. Om twaalf uur kwamen ze voor het eerst vaginaal medicatie toedienen om de weeën op te starten. Veel last had ik er niet van om.Om drie uur kwamen ze een tweede keer de medicatie toedienen en enkele minuten laten kwamen de weeën harder en sneller. Ik wist op voorhand dat ik epidurale zou vragen maar had mij voorgenomen zo lang mogelijk vol te houden, dus vroeg ik of ik in bad mocht, want er werd mij verteld dat dit de pijn zou verzachten. En inderdaad: in het warme water leek de pijn weg te zijn.

Om half zes kwamen de weeën sterker en nog sneller door, zodat zelfs het warme water niet hielp, dus riep ik de verpleging en vroeg om epidurale. Een kwartiertje later werd deze gezet en was de pijn volledig verdwenen. Nu was het alleen afwachten. Mijn vriend en ik keken TV, ik sliep een beetje en af en toe kwam de verpleging kijken hoe het met mij ging. De weeën waren wat afgezwakt door de epidurale, dus gave ze mij extra medicatie in een infuus om de weeën terug sterker te maken. Om elf uur ’s avonds had ik eindelijk tien centimeter ontsluiting. Nu was het wachten tot ik druk voelde; dan zou ik mogen gaan persen, zei de vroedvrouw. Ik keek er zo naar uit mijn dochter in mijn armen te hebben!

Om kwart over twaalf het was zover! Ik voelde enorme druk en riep de verpleging erbij. Ik mocht beginnen te persen. Ze zeiden dat dit meestal een uurtje duurt bij een eerste kindje. Het persen ging op zich heel vlot, tot opeens de hartslag van mijn dochter omhoog ging naar 180 en ik had ondertussen 39,5 graden koorts! De verpleging schoot in actie: plots moest het snel gaan want mijn dochter begon stoelgang te maken in het vruchtwater. Ze maakten gebruik van een vacuümpomp op haar hoofdje, om haar er snel te kunnen uithalen.

Om elf minuten voor één was het dan zo ver: Maisie was geboren. Ze legden haar in mijn armen, maar na een drietal seconden haalden ze haar weer weg en verlieten ze de kamer zonder enige informatie. Daar lag ik dan. Mijn vriend keek mij vragend aan. “Wat gebeurt er? Waarom namen ze haar weg? Waarom zeiden ze niks tegen ons?” Tien minuutjes later kwam een verpleegster mijn vriend halen. Hij mocht mee gaan naar onze dochter en daar kreeg hij de uitleg: ze begon niet zelfstandig te ademen. Ze werd gemeten en gewogen en ze kreeg meteen een buisje in haar neus. Ze zou enkele uurtjes in een couveuse moeten liggen en door de stoelgang die ze gemaakt had, zou ze antibiotica moeten krijgen. Dit is niet hoe ik mijn bevalling voorstelde! Daar lag ik dan alleen, mijn dochter meegenomen, mijn vriend was bij haar maar ik had de uitleg nog niet gekregen! In volle paniek belde ik al huilend om twee uur s’nachts naar mijn moeder. Zij zei me dat alles wel goed zou komen, dat ik rustig moest blijven.

Even later kwam mijn vriend vertellen wat er gebeurde en ondertussen werd mijn knipje gehecht en werd de placenta gehaald. Ze kwamen met de couveuse even de kamer binnen zodat ik mijn dochter nog even kon vasthouden en toen werd ze naar de neonatale afdeling gebracht. Ik stond erop dat mijn vriend met haar meeging: zo wist ik dat ze niet alleen was. Tegen drie uur lag ik zelf op een kamer te bekomen van alles wat er net gebeurd was. Super emotioneel en ongeduldig om ons meisje bij ons te hebben. Even later kregen we goed nieuws: tegen vijf uur s’morgens trok ons meisje zelf dat buisje uit haar neus. Ze had er blijkbaar genoeg van en begon goed zelfstandig te ademen. Ik mocht borstvoeding proberen en dit dronk ze goed. Hierdoor mocht ze om om zes uur in de avond eindelijk bij ons op de kamer. Eindelijk na al die emoties genieten van ons gezinnetje!

Saturday Stories Zwangerschap

Saturday Stories: Mijn gevoel klopt!

Een verrassing

Het was zomer 2017, ik kwam thuis te zitten, zonder werk, met uiteenlopende redenen. Maar heb hier wel ook deels zelf voor gekozen, ik was niet gelukkig op deze plek, waardoor ik veel klachten kreeg, zowel lichamelijk als geestelijk.

Ik genoot van de rust, even genieten en niks moeten maar mogen. En de dagen en weken gingen voorbij en voor ik het wist was het november. Ik werd in één keer onzeker, ging weer twijfelen aan mezelf, want ik had allang ongesteld moeten worden. Maar zwanger zijn kon ik niet, ik zat gewoon aan de pil. Maar toch, toch twijfelde ik. Ik belde een vriendin van mij op, waarop ze zei: “Doe gewoon een test en dan weet je het zeker.”

Ik ging zo snel als ik kon naar de dicht bij zijnde drogisterij om maar liefst 2 zwangerschapstesten te halen. Je weet maar nooit, ze kunnen altijd fout uitpakken.
Eenmaal thuis deed ik gelijk de test en kon mijn ogen niet geloven! Zwanger! Ik wilde het niet geloven. Ik wachtte tot de volgende dag en deed mijn tweede test.  Er stond toch weer ‘zwanger’. Ik was er eigenlijk nog niet helemaal aan toe, maar toen het toch zover was..
Maar hoe ging ik dit vertellen aan mijn vriend? Ik heb een fles met slabber en een speen gekocht met: ‘I love papa’ Vervolgens heb ik dit op zijn nachtkastje neer gezet.

Hij kwam thuis van zijn werk, normaal loopt hij altijd door naar de slaapkamer om makkelijk kleding en schoenen aan te trekken maar dat deed hij dit keer niet! Hij merkte dat er iets was, hij voelde mijn spanningen en stress over deze situatie. En hij probeerde er alles aan te doen om maar te weten wat er was, terwijl ik maar dacht: loop nou maar door! Na een tijdje liep hij door en hoor ik niet veel later: “GEK! Dat meen je niet…”

“Helaas, it’s not a Joke, liefie”, was mijn antwoord. Ik ging naar de huisarts voor een verwijzing naar het ziekenhuis. Maar helaas ging dit gesprek niet helemaal zoals ik gehoopt had. Natuurlijk had er wel rekening mee gehouden maar toch… De huisarts adviseerde me om abortus te plegen. Dit door mijn medische geschiedenis met medicatie, dat ik ook op dat moment nog gebruikte. Daar was ik het niet helemaal mee eens. En gelukkig kreeg ik een goede gynaecoloog die met ons mee dacht en begeleidde van begin tot eind. Echt helemaal top!

Hopen en duimen

De zwangerschap ging voorspoedig de eerste maanden, ik had geen last van de welbekende kwaaltjes! Alleen spookte het door mijn gedachten heen: als het maar goed gaat met de kleine, zodat we geen keuze hoeven te maken over houden of weg laten halen. De gynaecoloog vertelde als alle controles tot en met de twintig weken goed zijn, hoef je geen zorgen te maken dat je kleine complicaties overhoud van de medicatie die je hebt gebruikt. De twintig weken echo kwam aan, de laatste echo waarvan we hopelijk het definitieve uitslag zouden horen. En in deze echo kregen we ook te horen wat we kregen: een jongen of een meisje.
En daar kwam het antwoord: “HIJ is GEZOND!” Het enige wat ik alleen nog maar kon doen was huilen, huilen van opluchting, blijdschap.

We zetten de zwangerschap voort, maar hoe verder ik kwam, hoe moeilijker ik het had.
Vocht vasthouden, heel veel moe, suikers in mijn urine, hoofdpijn, veel gal overgeven, hoge hartslag… Soms zo hoog dat ik na elke meter even moest bijkomen. Zelfs een keer overgegeven aan terwijl ik aan de monitor lag! Hij sloeg zo hoog uit dat er een heel artsen team om me heen stond! Oeps, dat was nou ook weer niet de bedoeling. Maar gelukkig met de kleine man ging het goed. Week 39 brak aan. Mijn vriend dacht dat ik tussen de 41 à 42 weken zou bevallen. Maar ik dacht er anders over en mijn gevoel al helemaal! Ik sprak mijn gevoel en gedachten uit: “Ik denk dat we binnen nu en 1 week bevallen en dat het uitloopt op een keizersnee.”

En jawel het was zondagavond was toen 39 + 4 dagen, toen de welbekende slijmprop verloor. Ik zei tegen mijn vriend: “Nu gaat het wel echt heel snel gebeuren want mijn slijmprop is weg.” Maar hij was nog steeds zo nuchter als een peer. Het was 02:00 uur in de nacht, ik draaide me om in bed en het werd nat. Eerst dacht ik: ik plas in bed! Maar dat kon niet want meestal ga ik er dan uit. Ik draaide om naar mijn vriend en weer een volle lading! Ik tikte hem aan en zei: “Het is begonnen, mijn vliezen zijn gebroken!” Hij sprong uit bed, deed het licht aan en duwde mijn benen open, ik moest heel hard lachen en vroeg: “Wat doe jij nou?” Hij wilde weten of de kleine in het vruchtwater had gepoept.

Het ging nu echt gebeuren!

We gingen naar het ziekenhuis, want een thuisbevalling kon helaas niet omdat ik daar geen indicatie voor had. Helaas duurde alles heel erg lang waardoor ik een ruggenprik en weeënopwekkers  kreeg. Zelfs hiermee kreeg ik nauwelijks ontsluiting, maar dat vond ik het minst erge. Zowel ik als mijn kleine man reageerde op de opwekkers, waardoor er ingegrepen werd. En er werd gezegd dat ik een spoedkeizersnede kreeg. Binnen 1 uur lag ik op de OK. Gelukkig kon ik nog wel een grap maken. Maar ondanks dat was is ik ook wel teleurgesteld. Alles verliep anders dan wat ik het liefst had gewild: ik wilde het liefst op eigen kracht bevallen.  Maar ondanks dat het een spoedkeizersnee werd, kwam er een gezond mannetje op de wereld op 23 juli 2018 om 12:15 uur met een hoge score van 2x een 10 en een 9, met het gewicht van 3470 gram. Met de naam: Pepijn (Robert Albert).

Angstige tijden

Maar ons geluk was maar van korte duur. Na ruim 3 weken werd ons mannetje ziek, zo ziek dat hij bloed spuugde! Ik vertrouwde het niet en belde met de spoedhuisarts. Heel de nacht in de weer geweest, maar uiteindelijk kregen we te horen dat ze dachten dat hij een virus had en het moesten aankijken. Maar het spugen hield niet op, letterlijk alle flesvoedingen kwam er volledig uit. In de avond belde ik weer, maar werd weer afgedankt. Voelde me totaal niet gehoord en ging het op een ander boeg gooien. Dinsdagochtend belde ik de huisarts op, deed m’n verhaal en die vertrouwde het ook niet goed, zeker niet omdat ik zei dat ik bang was dat hij straks uitgedroogd was. Zijn plas luiers ging met een rap tempo achteruit.

Die avond werd hij opgenomen en werd er nog een test gedaan om zijn flessen te verdikken. Misschien had hij verborgen reflux, maar ook zijn verdikte voeding kwam er die nacht eruit. En er werd een echo van zijn maag gemaakt, daarop was snel te zien dat hij pylorus had; een vernauwing van maag naar de darmen toe. Dus het enige manier om voeding uit de maag te laten komen was overgeven. Toen viel het op zijn plek. Maar dat betekende wel dat hij hieraan geopereerd moest worden. We moesten wel naar een academische ziekenhuis toe, want in het ziekenhuis waar we waren, waren ze daar niet in gespecialiseerd. Donderdag gingen we met de ambulance naar Nijmegen toe: een tocht van 1 uur. Gelukkig kon hij dezelfde avond nog geholpen worden. Ik was ook blij dat mijn familie hier bij was.

Bij Nijmegen had ik wel een beladen gevoel, aangezien hier mijn te vroeg geboren nichtje is geboren en uiteindelijk na 8 weken overleden is aan een bloedvergiftiging. Die arts die haar had geopereerd, opereerde die avond ook mijn kleine man. Net of het zo had moeten zijn, voelde ook wel weer goed, net of mijn nichtje zei: “Je moet naar Nijmegen gaan, want de arts die mij opereerde gaat jou ook opereren.” Gelukkig is deze operatie geslaagd en groeit hij nu als kool!

Wil je meer van Maartje en Pepijn zien en lezen? Je kunt hen op Instagram volgen: @maartje_delaat