“Hallo, ik zoek een poppenbuggy. Verkopen jullie die?”
“Ah, ik hoor het al! Tijd voor nummer 2!”
Mensen die mij kennen, weten dat ik best een temperamentje heb. Ik sta in een speelgoedwinkel en bijt op mijn lip. Ik probeer namelijk minder direct te zijn, sinds ik moeder ben. Dochterlief begrijpt gelukkig niks van de opmerking van de verkoopster, maar ik tel nog steeds. Tot 30, want 10 is niet genoeg.
Ik voel een zachte plof tegen mijn been en dochterlief laat haar heerlijke lachje horen. “Bal gooien!” Roept ze en ze kijkt me verwachtingsvol aan.
Ik pak de bal op en gooi deze zachtjes naar haar terug. De buggy hebben ze niet. Gelukkig is ze zeer tevreden met haar andere nieuwe speelgoed en kan de bal veilig terug in de bak. Zonder temperamentje, want die heeft ze wel geërfd.
Ons mooiste en liefste cadeau is bijna 2 jaar. We zijn gezegend met een heerlijk meisje, wat bij ons er best wel eens voor zorgt dat we nadenken over een broertje of zusje voor ons lievelingsmensje.
Maar waarom moet iedereen daar wat over zeggen?
Sinds dochterlief een maand of 5 was, komt de vraag met regelmaat terug. In allerlei vormen.
“Oefen je wel genoeg? Je moet wel oefenen hè!?”
Serieus mensen? Als elke slaapkameractiviteit zou eindigen in een zwangerschap, dan zouden mensen soms wel zo’n 100 keer per jaar zwanger worden. Daarnaast gaan onze slaapkameractiviteiten toch niemand wat aan?
Maar goed, dat is niet de enige reden. De grootste veroorzaker is toch wel het volgende. Ik ken meerdere mensen die helaas ongewenst kinderloos zijn. Of die 1 wonder hebben en bij wie volgende zwangerschappen veranderen in afscheid.
En dan zijn er ook nog de mensen bij wie het allemaal niet zo vanzelfsprekend verloopt. Die het jaren proberen, maar die elke maand huilend op het toilet zitten als ze zien dat het niet lukt.
Beeld je eens in:
Je dwingt jezelf om te gaan werken, ook al weet je dat je collegae anekdotes vertellen over hun kinderen. Uitgebreid, met foto’s en filmpjes. Je in je pauze een broodje gaat halen en er toevallig een kinderopvang buiten loopt met de kindertjes. Allemaal met zo’n schattig hesje, waardoor iedereen weet dat ze bij die kinderopvang horen. Voor het geval er één besluit om naar rechts te gaan, omdat daar een wipkip staat.
Dat je de winkel inloopt en ziet dat de luiers in de aanbieding zijn en een moeder verhit probeert om de luiers in het winkelwagentje te leggen, terwijl kind 1 alle luiers eruit gooit en kind 2 roept om een croissant.
Je helpt een zwangere vrouw, die per ongeluk iets laat vallen en je snelt naar de kassa.
In je auto hoor je op de radio dat scholen staken en dat ouders nu voor opvang moeten zorgen. Ach, lang leve ouderschapsverlof.
Dit zijn hele normale, dagelijks terugkerende dingen. Op de stakingen na, gelukkig.
En stel je dan eens voor, dat er niets is in de wereld wat je liever zou hebben dan een kind. Maar dat dat niet kan of lukt.
En dat er dan mensen zijn die je continu vragen stellen over kinderen.
Hetgeen waardoor jij huilend op de bank zit, op ziet tegen werk en misschien wel op ziet tegen de hele buitenwereld.
En dan kan zo’n vraag je dag, je week of misschien wel je hele leven een groot, pijnlijk en donkere gloed geven. Ik weet ergens ook wel, dat mensen het vast goed, vriendelijk of gemeend bedoelen en dat het interesse of liefde is. Maar pak je kleine of grote cadeau vanavond even stevig vast, voel je dankbaar en wellicht kunnen we de volgende keer wat vragen over die kei leuke tas die je collega heeft gekocht.
Liefs,
Leontine