Browsing Tag

the stout journal

Gastblog Zwangerschap

Je doet maar een abortus! (Deel 1)

“Zal ik je hand vasthouden?” vroeg mijn vader terwijl de verloskundige begon aan mijn eerste hechting (het
werden er 12 in totaal). Hij pakte mijn hand beet en ik kneep zo hard ik kon.
Twaalf jaar geleden op 19 oktober werd ik om 3 uur ’s nachts voor het eerst mama. Na een helse
thuisbevalling omringd door de verloskundige en mijn ouders. Een prachtig mooi meisje met alles erop en
eraan. Zij maakte mij mama. Op het geboortekaartje had ik zelf een tekst geschreven “Jij en ik niet alleen, jij
en ik samen één”. Zo voelde het en zo was het ook.

Een half jaar eerder deed ik een zwangerschapstest op de wc van mijn toenmalige appartementje boven
een werkloods. Ik slikte de pil maar was al 3 maanden niet ongesteld geweest. Toch vreemd! Twee streepjes
kwamen tevoorschijn. Mijn hart klopte in mijn keel. Zwanger? Ik? Die kwam binnen als een bom en
tranen rolden over mijn wangen. Maar waarom? Totaal overstuur en in de war sprong ik op de fiets en
scheurde naar mijn moeder die een paar kilometer verderop woonde.
“Maaaam ik moet je iets heel ergs vertellen!”
En ze glimlachte. Ergens denk ik dat ze het al wist of in elk geval vermoedde. “Ik ben zwanger!”
Ik hoorde het mezelf zeggen. Iets ergs? Vond ik het wel zo erg? Ik had geen relatie en het was niet gepland,
maar was het daarom dan zo erg? Ik was 22 jaar, aan het scharrelen (zo heet dat toch?) met “de vader” en
was met van alles bezig behalve kinderen. Eenmaal bekomen van de schrik heb ik een dag later aan de vader verteld dat we een kindje verwachtten. Ik had heus geen gejuich verwacht hoor maar door zijn reactie werd er bij mij wel direct iets losgemaakt. “Je doet maar een abortus, een kind past niet in mijn leven!” was het enige dat hij zei. Alsof hij het over een voorwerp had zonder enige waarde. Abortus?
Nooit! Op dat moment voelde ik een golf van liefde voor dit kindje door mijn lijf stromen en ook woede en
voornamelijk verdriet dat haar vader dit van mij durfde te eisen.

Dat instinctieve moedergevoel heeft mij toen al gegrepen en nooit meer losgelaten. En dus koos ik ervoor om deze zwangerschap en alles wat erna zou komen alleen te gaan doen. Alle afspraken bij de verloskundige, echo’s, de eerste schopjes én dus ook de bevalling heb ik alleen gedaan. Vooral gevoelsmatig voelde het eenzaam maar toch wist ik dat gevoel telkens weer om te zetten naar dankbaarheid en liefde voor dit kleine mensje. Dat moedergevoel en die oerkracht is overweldigend en ik werd van een onzeker schaapje ineens een volwassen vrouw met superkrachten (ja echt, dat bestaat!). Moraal van mijn verhaal is dus dat je nooit maar dan ook echt nooit hoeft te twijfelen aan je moedergevoel. Wat anderen om je heen ook zeggen. Ik heb geleerd te vertrouwen op mezelf. Wij vrouwen zijn zo waanzinnig sterk! Mijn oudste dochter is nu een geweldige meid van 12 jaar en ik ben zo ongelooflijk trots op haar. Ze is zo lief, slim en wijs! Nog iedere dag leert zij mij naar mezelf te kijken zoals ik nooit eerder deed. Zoveel pit in dat kleine lijfje (nou ja, ze is bijna een kop groter nu maar toch, je snapt het) en ze staat zo sterk in haar schoenen! Ik kan alleen maar trots zijn. Op haar. Op ons. Dankbaar ben ik. Voor alles. Hebben we toch maar even mooi geflikt samen!
“Jij en ik niet alleen, jij en ik samen één”.

Maar toen…(wordt vervolgd in deel 2)

Baby Gastblog

Jouw geboorte in kaart!

Hoe was jouw geboorte? Je was er zelf bij, maar weet je het nog? Weet jij hoe jouw start is geweest? Wat jouw geboorteverhaal is? Wat heb jij allemaal meegemaakt in de zwangerschap en hoe ging je geboorte? Was je moeder ontspannen tijdens de zwangerschap of juist gestrest? Mocht jij jouw geboorte zelf inzetten of werd dit voor je bepaald? Ging je soepel door het geboortekanaal of zat je vast?  Mocht je direct bijkomen bij je moeder op de borst? 

Op celniveau zijn de ervaringen van voor jouw geboorte en tijdens je geboorte opgeslagen in je lijf. Je hebt toen als pasgeboren baby al besluiten genomen die je vandaag de dag (misschien) nog zichtbaar zijn. Ik zal je mijn verhaal vertellen. Ik heb een vrij relaxte tijd gehad in de baarmoeder. Mijn moeder was ontspannen en ik kon rustig groeien. Maar mijn geboorte is ingeleid ik mocht maar heel even bij mijn moeder liggen na de bevalling, want ik moest in de couveuse. 

Altijd een duwtje nodig 

In mijn tijd op de middelbare school had ik altijd druk nodig om in actie te komen. Als de druk niet van buitenaf kwam, wachtte ik op de stress van binnenuit die ontstond door tijdsdruk. Ik wist dan dat ik aan de slag moest om iets af te krijgen. Toen ik startte als ondernemer liep ik ook tegen deze  muur aan, doordat ik niet de eerste stap zette. Ik had een duw nodig om in actie te komen en mezelf te laten zien.  Het is een rode draad in mijn leven, want ik weet dat ik mezelf in de actiestand kan zetten. Ik heb daarom een nieuw besluit genomen: Ik kan zelf in actie komen als er iets moet gebeuren. 

Mezelf tot de orde roepen 

Je zult je nu afvragen of het altijd goed gaat. En of ik nu altijd gelijk in actie kom als ik iets wil of als er iets moet gebeuren. Het antwoord is nee, want het is een hardnekkige overtuiging dat ik druk van buitenaf nodig heb. Maar ik herken het nu en daardoor kan ik ‘mezelf tot de orde roepen’ en mijn nieuwe besluit weer op de voorgrond zetten.  

Madelon Dikkens

Breng je geboorte in kaart 

Met geboorte in kaart kom je erachter welke invloed jouw start nu nog op jouw leven heeft. Wil jij weten wat jouw start je kan vertellen over hoe jij je nu gedraagt en hoe jij informatie opneemt? En wil je werken aan nieuwe besluiten? Neem dan gerust contact op dat kan door te mailen naar madelon@samenopgroeien.nl of kijk op de website www.samenopgroeien.nl  

Wil je meer van Madelon zien en lezen? Volg haar dan op Instagram: @samenopgroeien