Browsing Tag

team blue

Mama Persoonlijk

Tien kinderen en een hondje

“Tien kinderen en een hondje!” Mijn absolute kinderdroom. Ik dacht vroeger dat ik dat wel even zou doen, tien kinderen baren. Tien zwangerschappen. Nog steeds lijkt het me prachtig om een groot gezin op de wereld te mogen zetten, maar ondertussen is het duidelijk geworden dat dit voor mij hoogstwaarschijnlijk niet mogelijk is. 

Vorig jaar schreef ik al een aantal blogs voor Mamaplaats, waar ik vertelde hoe het traject van ‘kindje twee’ verliep. Zwanger worden is namelijk niet vanzelfsprekend voor mij, dat is gebleken. Ook al leek het spontaan te zijn gegaan bij Rosemarijn, nu weten we dat we eigenlijk ‘geluk’ hebben gehad. Waarom? Ik heb PCOS. Dit betekent dat er heel veel rijpe eitjes aan mijn eierstokken zitten, maar dat ze niet ‘springen’. Ze blijven elke maand lekker zitten. Dat heeft dus als gevolg dat ik geen ovulatie heb en ook geen normale menstruatie. Als ik wel een bloeding heb, is dit niet als gevolg van het afsterven van een eitje, maar een nep-menstruatie. 
We kwamen hier begin vorig jaar achter, na wat onderzoeken in het ziekenhuis. Mijn cycli waren onregelmatig en mijn ‘menstruaties’ verschilden enorm van elkaar. Ook bleven ze vaak uit. Het zat me niet lekker. Helemaal niet omdat ik graag een tweede zwangerschap wilde. In het ziekenhuis werd me uiteindelijk verteld dat dit niet vanzelf zou gaan. 

Vlak voordat ik zwanger werd van Rosemarijn, viel ik flink af. Dit heeft er achteraf voor gezorgd dat ik zwanger werd. Gewicht (een vervelend dingetje wat in verband staat met PCOS) en gewichtsverlies hebben heel veel invloed op je hormonen. Dus door wat kilo’s kwijt te raken, ben ik toen spontaan zwanger geraakt. Na de bevalling van Rosemarijn is de PCOS-situatie eigenlijk nog verergerd. Mijn hormoonhuishouding werd niet meer zoals het was. IK kreeg geen normale cycli meer. En dat betekende dus: geen eisprong. Geen kans op een zwangerschap.

Het duurde best eventjes voordat we eindelijk het vruchtbaarheidstraject in konden, om mijn lichaam te helpen een ovulatie op te wekken. Ik vond het wachten zo ontzettend moeilijk! Het kon voor mij niet snel genoeg gaan. Ik had immers al zo lang gewacht! Eindelijk, echt, eindelijk mocht ik in september beginnen met de medicatie. Ik kreeg pillen mee om een menstruatie op te wekken en ook pillen om te slikken, zodra die menstruatie begon, om een ovulatie op te wekken. De laagste dosis. Daarna was het weer wachten. Wachten tot er een test gedaan kon worden, om te zien of deze lage dosis iets had gedaan. Aan het eind van de maand was de uitslag van die test helaas een teleurstelling. In het ziekenhuis besloot de gynaecoloog om de dosis op te hogen en die volgende maand moest ik daarmee beginnen. Dat was in oktober. Wat een spanning! Elke dag ben je er zo bewust mee bezig en blijf je hopen en duimen. 
30 oktober was het toch echt tijd om te testen. Ik deed de test en wachtte op de uitslag, in de keuken. Ik kon het niet geloven: twee duidelijke, donkere streepjes. Ik weet nog hoe ik huilend een spraakbericht stuurde naar een vriendin en meteen de auto in sprong om iets kleins te kopen om mijn man te verrassen als hij thuis kwam uit het werk.

Ik ben nu over de helft van mijn zwangerschap en kan het nog steeds niet geloven. Maar het is echt waar: we verwachten een klein broertje voor onze dochter!

Baby Persoonlijk Zwangerschap

Ons tweede kindje: team pink or blue?

Bij Rosemarijn wilden we absoluut niet weten of we een zoontje of dochtertje zouden krijgen. We wilden een verrassing bij de geboorte. Dat liep niet helemaal zo, want een aantal dagen voordat ik beviel, versprak de gynaecoloog zich. “Als ze straks geboren wordt….Of hij, natuurlijk!” Zei ze. Nou,dat was wel duidelijk. En toch, heel apart, was ik zo ontzettend verrast en verwonderd dat ik een klein meisje in de handen van de gynaecoloog zag. Een dochter! Ik heb een dochter! Ik was helemaal in de wolken. De laatste kinderen die in de families geboren werden, waren jongens, dus vond ik het dubbel leuk dat we een meisje hadden.

En nu, ruim twee jaar later, besloten we dat we het erg leuk zouden vinden om juist wel van tevoren te weten of we team pink of blue zouden zijn. Gewoon omdat ik reuze nieuwsgierig ben natuurlijk, maar ook omdat we wilden weten of het anders zou voelen tijdens de zwangerschap, als we al wisten wat we verwachtten. Al weken hebben we geprobeerd om de gynaecologen zover te krijgen om even te spieken, maar geen van allen wilde daar aan meewerken. Te bang dat het toch verkeerd gezien zou worden waarschijnlijk. Dus toen we gisteren voor het eerst naar de verloskundige gingen, dacht ik dat zij het met dit termijn wel wilde doen. En wat denk je?

Ons tweede kindje

De verloskundige was nieuw en had haar echo diploma nog niet. Dus zei ze van tevoren al dat ze het niet durfde te zeggen, zenuwachtig werd en geen definitief antwoord op mijn vraag kon geven. Toch nam ze, heel lief, flink de tijd om de baby van alle kanten te bekijken. De kleine pruts was erg beweeglijk, maar hield toch de beentjes stijf tegen elkaar. En ondertussen een handje tegen de mond, alsof we werden uitgelachen om de moeite die we deden om het geslacht te zien. Na veel draaien, proberen en turen, hebben we het opgegeven. We konden echt niks zien. Erg jammer, want we hoopten toch echt wat te zien!

Teleurgesteld en tegelijkertijd vastberaden besloten we een echo te plannen bij een echobureau, want wachten tot de 20 weken echo, over ruim twee weken, was geen optie meer. We móésten het weten! Vanmorgen maakten we ons al vroeg klaar en haastten we ons naar het echobureau. Vol spanning en verwachting: nu ging het toch echt gebeuren! Op zijn gemak bekeek de echoscopist de baby van alle kanten. Hij maakte een mooie foto van het profiel van de kleine, waarop het neusje heel duidelijk te zien was en keek naar het hartje, de maag en de blaas. Dat zag er fantastisch uit. De maag en de blaas waren al gevuld, wat dus een goed teken is! En toen eindelijk liet de kleine zien of we in juli roze of blauwe muisjes op de beschuitjes moeten strooien.
Ik vroeg het jullie al een paar keer op Instagram en de antwoorden verschilden flink. Maar nu weten we het echt:

Wij krijgen een zoontje!

Onze Rosemarijn krijgt een broertje! Een beweeglijk, draaierig en druk broertje. We zijn ontzettend verliefd en dankbaar dat het zo goed gaat met onze kleine man! We hadden in de afgelopen maanden hier en daar een voorgevoel, maar raakten toch in de war. Gisteren dacht ik nog: Een meisje hoor, we krijgen nog een klein tutje in huis. Maar wat een verrassing: een zoontje! 

Wilden jullie van tevoren weten of je een zoon of dochter zou krijgen?