Jaren terug, toen ik nog een basisschoolleerling was (of misschien wel jonger?) zei ik altijd “Ik wil tien kinderen en een hondje.” Liever nog wilde ik met een boer trouwen en allemaal dieren om me heen hebben, de hele dag. En als dat niet kon, nou, dan wilde ik wel kindjes adopteren. Of sponsoren! Nu ben ik inmiddels getrouwd en heb ik een dochter en twee katten.
En een zoon.
Na ons trouwen besloten wij een kindje te sponsoren, om hem of haar een beter leven te geven, onderwijs en kennis van God. Omdat wij bekend waren met de organisatie Woord en Daad en hen ook vertrouwden, hebben wij ons daar opgegeven als sponsorfamilie. Je kunt uit rijen foto’s je sponsorkindje kiezen. Vroeger kon ik uren achter de computer zitten kijken en bedenken welk kindje het liefst was, dus wie ik zou gaan sponsoren. Toen het er in 2017 echt van kwam, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om het mooiste of liefste of zieligste kindje uit te zoeken en daarmee anderen af te wijzen. Daarom kozen we ervoor om de organisatie ons een kindje toe te wijzen. Wij kregen het dossier opgestuurd van een tweejarig jongetje uit de Filipijnen. Precies in de week dat ik in het ziekenhuis werd opgenomen omdat ik zou gaan bevallen. Een paar dagen voordat Rosemarijn werd geboren, kregen we alle informatie en ook een foto! Weer een kinderdroom van mij, die uiteindelijk uit kwam!
Nu hoor je zo nu en dan best wel wat verhalen over onbetrouwbare organisaties, die je geld niet sturen naar de plek waar het terecht hoort te komen. Niet naar het kindje die je sponsoren wilt; dus geen beter leven voor hem of haar! Dat is heel erg pijnlijk, als je daar achter komt. Je begint niet voor niks aan het sponsoren van een kind; je hebt geld over voor een ander, om mee te helpen aan een beter leven. Wat is er dan erger dan horen dat je geld naar de grote bazen in de organisatie gaat om hun dure auto af te betalen? Wij hier in Nederland hebben het zo goed! Kunnen we dan niet een beetje opzij leggen voor mensen die moeite hebben om elke dag weer het gezin te kunnen voeden?
Gelukkig mogen wij horen en ook zelf ondervinden dat Woord en Daad een betrouwbare organisatie is, waar het geld ook echt naar je sponsorkind gaat. Ook onze post (brieven, kaartjes en pakketten) komen aan. Elk jaar krijgen we een nieuwe foto van ons sponsorkindje, tekeningen en korte bedankjes in groot grillig handschrift. We ontvangen rapporten van school, om zo te kunnen zien hoe hij het doet op school. De docenten schrijven korte stukjes over hem: hoe hij is in de klas, wat hij graag doet, wat zijn favoriete vak is en wat hij het liefst eet. Ik word elke keer weer zo blij als we post ontvangen!
Sponsoren jullie? Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn!