Van kinds af aan droomde ik ervan om moeder te worden. Ik wilde kindjes van mezelf. Sterker nog: ik wilde tien kinderen! En ook al veranderden mijn dromen met de tijd en kwamen er tijdens mijn tienerjaren ook nog wat onhaalbare dromen bij, de wens om moeder te worden, bleef.
Eindelijk ben ik mama
Nu, vele jaren later, ben ik moeder. Ik heb een dochter van ruim tweeënhalf en ons tweede kindje is onderweg. Ik kijk er naar uit om ons kleintje ook te mogen ontmoeten en vast te houden. Maar toch twijfel ik soms…Doe ik hier wel goed aan? Ben ik eigenlijk wel geschikt om moeder te zijn? Ben ik wel een goede moeder voor mijn kind? Soms bedenk ik me dat mijn dochter veel meer verdient dan mij als haar moeder. Helemaal nu tijdens deze zwangerschap, ben ik gewoon niet de moeder die ik ooit wilde zijn. Ooit had ik stellig opgenoemd hoe ik als moeder zou zijn en hoe ik ábsoluut niet zou zijn. Nu schud ik mijn hoofd maar als ik daar aan denk. Er zijn teveel momenten waarop ik me een vreselijke moeder voel, me in een hoekje van de bank krul met een berg schuldgevoel. En waarom?
Samen spelen…?
Ik weet dat ik meer zou moeten doen met mijn kind. Lekker samen spelen, kleien, knutselen en kleuren. Boekjes lezen, Duplo torens bouwen en met de poppen of barbies spelen. Maar in plaats daarvan voel ik vaak geen puf om daarmee aan de gang te gaan. Ik merk dat ik soms echt genoeg of zelfs teveel heb aan mezelf en het spelen daar gewoon niet bij kan. Ik heb dan rust nodig, sluit mezelf het liefst af. Natuurlijk is dat niet dagelijks, maar omdat deze zwangerschap niet zo soepel loopt als gehoopt, gebeurt het wel vaker dan ik me ooit had kunnen bedenken. Helemaal nu we ook een periode van quarantaine achter de rug hebben! Er waren ook echt wel positieve kanten aan het samen thuis zijn, maar ik miste het om er lekker op uit te gaan. Ik heb het nodig om even weg te gaan, op te laden onder het genot van een kop koffie en een stuk appeltaart bij een leuk tentje. Samen met Rosemarijn lunchen, een ijsje halen of gewoon op visite gaan. En omdat ik me daar niet aan kon opladen de laatste tijd, merk ik dat ik nu flink door mijn puf heen ben. En dat vind ik moeilijk. Dan voel ik me dan een slechte moeder.
Ik wil eruit!
Wat ben ik blij dat we nu weer wat meer mogen, wat meer de deur uit kunnen. Rosemarijn en ik genieten er allebei zo van om even de hort op te gaan! En zo vul je makkelijk een ochtend of twee uurtjes tijdens de lunch, waarna ik weer energie heb om te spelen, gek te doen en de kast vol speelgoed leeg te plukken. Dan kan ik weer torens bouwen, de hele boekenplank voorlezen en de pop haar flesje geven, voordat Rosemarijn haar in de poppenwagen door het huis racet.
Ken je dat gevoel? Dat stemmetje wat je toefluistert: ‘Je bent gewoon een slechte moeder…!’
Volg je The Stout Journal al op Social Media?