Browsing Tag

samen

Persoonlijk

5 super goede redenen waarom ik boos ben!

Wees niet bang, ik ga niet al mijn frustraties en irritaties hier uiten. Maar wel die van mijn dreumes. Want wat is het leven van een dreumes ontzettend oneerlijk. Wat een stomme dingen moeten er allemaal gebeuren en wat een flauwe regels zijn er om te volgen. Vandaar 5 super goede redenen waarom ik (Rosemarijn) boos ben!

Jam-Jam!

Een koekje is veel lekkerder dan brood.

Ik ben dol op eten. Eten wat lekker is. En dat is eigenlijk alles behalve hetgeen wat ik op mijn bord krijg. Mijn broccoli ziet er helemaal niet lekker uit, maar de broccoli op mama’s bord wel! Jam-Jam! Die wil ik hebben! En wat doet mama dan toch flauw: “Mama heeft precies hetzelfde als jij. Doe maar lekker happen.”
En wat dacht je ervan als ik graag een plakje worst wil in plaats van mijn broodje pindakaas? Dat mag niet eens! Dan moet ik eerst mijn bord leeg eten, voordat ik iets anders krijg! Dan is het niet vreemd dat ik boos word en een potje ga zitten gillen!

Alle aandacht, alstublieft!

Ik zit graag in de schommel, die in de huiskamer hangt. Even lekker niks, een beetje zitten en geduwd worden. Maar ho, wat is dat? Mama duwt de schommel niet alleen, maar ze praat ook met papa, die op de bank zit. Is ze nu helemaal van het lotje getikt? Ze moet aandacht voor mij hebben! Kijk naar mij, mama! Niet iets anders doen, niet praten, lachen of kijken naar een ander! Ik moet het middelpunt zijn. Niet? Dan ga ik gewoon woest zitten brullen!

Spelen

Soms speelt Ginger met mij samen

Soms wil mama dat ik ga spelen, zielsalleen. Dan wil ze zelf even wat aan haar studie of blog doen en mag ik niet eens op het toetsenbord van de laptop rammen. Ze zegt dan dat ze niet de hele dag met mij kan spelen, omdat ze dan niks in huis kan doen. Ik ga op die momenten veel liever aan haar arm hangen om aandacht te vragen en een beetje jammeren, om kracht aan mijn boodschap te geven: “JE MOET MET MIJ SPELEN!”
Als dat niet helpt, ga ik gevaarlijke trucjes op de bank doen, totdat ze het ziet en me met een kloppend hart van de bank plukt. Missie geslaagd. Wait what? Ze gaat weer door met typen! Dat was niet de bedoeling! 
WAAAAAH!

AAAAM.

Bij ons is het de gewoonte om voor ons eten te bidden en danken. Dat bidden wil ik wel, wat hoe sneller dat gedaan is, hoe sneller ik kan gaan eten. Maar na het eten vind ik danken geen nut meer hebben. Het eten is al op, dus ik krijg er niks voor terug. Daarom maak ik het mama lekker moeilijk, ga ik haar handen wegduwen, brommen, gillen en zeg ik vooral geen ‘Amen’. Maar als ik dat drie keer per dag doe, is mama het met het avondeten wel weer zat, dus als ik dan tegenstribbel moet ik een minuut op de gang zitten. Daar word ik helemaal woest van. Er is toch niks leuks te beleven op de gang? Moord en brand schreeuwen dus!

Klimmen en klauteren

Tegenwoordig ben ik nogal van het ontdekken. Heel spannend. Daar hoort bij dat ik alles beklim wat mogelijk is. de bank, de tafel, de vensterbank, de box en ook mijn kinderstoel. Mama vindt het maar niks; veel te eng. Ze is bang dat ik val. Dus ik word constant van mijn stoel geplukt als ik er weer bovenop sta. Daar word ik nijdig van. Heb ik zojuist mijn doel bereikt, word ik er weggehaald. En als ik er dan weer bovenop wil beginnen te klimmen, wordt mama soms heel streng en zegt ze me dat ik dan “boem ga doen”. Dan ben ik er helemaal klaar mee, gooi ik mezelf op de grond en da daar woedend een potje liggen blaten. Zo. Dat zal haar leren!

Ondeugd!

Ja, ons Roosje heeft het soms heel moeilijk hier bij mama thuis. Gelukkig vergeten we allebei al gauw de boze buien als er weer vrolijk gespeeld wordt of gedanst als de muziek aan staat. Hoe boos we soms allebei ook zijn, het altijd maar eventjes. Hebben jullie kids ook zulke goede redenen om heel erg boos te zijn? Ik ben benieuwd!

Mama

De 5 momenten waarop ik het meest van mijn kind houd

Ik houd van mijn kind. Natuurlijk houd ik van mijn kind. Er zijn echter momenten waarop ik extra veel van mijn dochter houd. En dat is niet wanneer ze iets presteert, iets nieuws kan, nee…dan ben ik trots. Natuurlijk houd ik dan ook van haar, maar ik houd het meest van haar op deze momenten:

De vroege ochtend

In de vroege ochtend, na een lange nacht geslapen te hebben, is manlief al onderweg naar zijn werk en wordt Rosemarijn wakker, omdat ze een fles nodig heeft. Dat momentje, als ik haar bij me in bed leg en ze dicht tegen mij aan haar flesje drinkt, nog half slaapdronken; dat is één van de momenten waarop ik het meest van haar houd. Dat momentje geeft me elke dag weer de kriebels.

Glinsterende ogen

Als Rosemarijn ergers van geniet, al is het maar iets onbenullig kleins, dan glinsteren haar ogen en lacht ze haar acht tandjes bloot. Daar slaat mijn hart een slag van over. Dat zulke kleine dingen, waar wij niet eens meer bij nadenken, een kindje zo blij en gelukkig kunnen maken, dat is toch prachtig? Hoe verwend zijn wij dan hè?

Ik heb je nodig, mama

Ken je die onzekerheid die je soms bij kinderen ziet? Vooral in een grote groep mensen of in nieuwe situaties. Al is het maar bij de eerste stapjes zetten. Ze grijpen naar mama. Mama’s hand of vinger, om zich sterker en veiliger te voelen. Mama geeft hen de zekerheid die ze op dat moment nodig hebben en even missen. Ik voel me dubbel zo ‘mama’ als Rosemarijn naar mijn hand grijpt, omdat ze me even nodig heeft. Dan voel je hoe afhankelijk zo’n ukkie nog is. Ook al moet je ze beetje bij beetje loslaten, het voelt zo fijn als je kindje je weer even nodig heeft.

Zo ziek

Vanaf begin december is Rosemarijn af en aan ziek geweest. Wij zelf ook. Maar een kind kan natuurlijk niet uiten hoe hij of zij zich voelt op die momenten. Het enige wat Rosemarijn deed was huilen en hangen, bij mama (ook bij papa) op schoot klimmen. Tegen mama aan hangen en geknuffeld worden. Normaal gesproken was Roos helemaal niet zo’n knuffelkont, want mevrouw had echt geen zitvlees (en nu ze niet ziek meer is, ook niet meer haha), maar toen ze grieperig en koortsig was, wilde ze niet anders dan dichtbij mama (en papa) zijn. Als ze zich dan zo tegen mij aandrukte, groeide mijn moederhart, zodat het amper nog in mijn borstkas paste. Dan zijn woorden te weinig hoor!

Sleeping beauty

Deze mocht natuurlijk niet ontbreken; als Rosemarijn slaapt. Ik ga nu niet meer zo vaak even om het hoekje kijken hoe ze in haar bedje ligt te slapen, omdat ik bang ben dat ze wakker wordt. Toen ze nog kleiner was, wilde ik elke vijf minuten wel naar haar kijken. Zo vredig, zo schattig. Roos is een buikslapertje, dus als ze ligt te slapen, ligt er zo’n spekwangetje op het matras waar ik verliefd op ben. Ik houd van de momenten dat ik haar zie slapen, gewoon omdat ze een prachtmeisje is en ze dan extra knuffelgehalte heeft. Jammer dat ze wakker zou worden als ik haar even een kus geef of over haar bol aai!

Wat zijn jouw favoriete momenten van je kindje? Wanneer houd jij het meest van je ukkie?

Persoonlijk

Even stilstaan

Soms is het even nodig om stil te staan en alles opzij te schuiven. En nee, dan bedoel ik niet alle rommel die op de grond ligt of je kind die aan je been hangt. Ik bedoel alle taken en to-do lijstjes die je in je achterhoofd hebt. Je bent als ouders zo ontzettend veel bezig met alles wat te maken heeft met je kinderen, daarnaast het huishouden en misschien nog je werk. En zodra alles dan gedaan is aan het eind van de de dag; de afwas is weggeruimd en de kleintjes liggen op bed, dan plof je op de bank en heb je geen energie om nog aandacht op iets of iemand anders te richten.

Wij merkten gisteren dat we het weer eens nodig hadden om een klein knus uitje te hebben. Dit keer niet samen, met met Rosemarijn. Papa moest nog even naar de zaak om bonussen uit te delen aan de zaterdag crew, dus gingen we mee (na heeeeeeerlijk uitslapen tot bijna half tien) en mocht Rosemarijn papa’s werkplaats zien en op zijn stoel in zijn kantoor zitten. Dat was heel leuk.

Papa’s werk, kijk wat stoer!

Normaal gesproken als papa naar de zaak moet op zaterdag, gaat hij gewoon alleen, maar dat voelt als een gat in je zaterdag. Het hele samen zijn in het weekend is dan weg. Daarom besloten we met z’n drieën te gaan en er een gezellige ochtend van te maken.

We zijn samen gaan lunchen, iets wat we echt bijna nooit doen! (Doen jullie dat veel? Spontaan er op uit en een ontspannen lunch na?) Een knusse maar chique bistro, waar we heerlijk hebben gegeten. Rosemarijn at van onze borden mee; ik vind het zonde om voor haar een heel bord te bestellen, terwijl ze nog geen kwart op eet. Ze kreeg een placemat en potloden om te kleuren, maar ja, ze heeft geen idee wat ze er mee moet, dus belandt het in haar mond. Ze kreeg wel veel aandacht van het personeel en andere gasten. Ze lacht gewoon heel enthousiast, zodat mensen haar niet kunnen negeren of wegkijken.

Lekker lunchen en kleuren

Soms heb je het nodig om even een ontspannen gezellig uitje te hebben, om bij te kletsen, aandacht voor elkaar te hebben. Juist omdat je kinderen zoveel aandacht nodig hebben, vergeet je zo snel om ook aandacht voor elkaar te hebben, voor elkaar te zorgen en eens bij te praten over je dag, werk, gevoelens of wat dan ook. Iets wat zo automatisch ging toen er nog geen kleine in ons gezin was, is nu iets waar we echt bewust bij moeten stilstaan. Niet dat we nooit praten, of een gezellig avondje hebben, maar soms moet je even tijd vrij maken voor een echt bewust moment samen.

Hoe doen jullie dat?

Volg mijn blog nu ook op BLoglovin’ https://www.bloglovin.com/blog/19716427/?claim=rvrg4j8ftst