Browsing Tag

peuter

Hoera! Rosemarijn wordt 2 jaar!

Posted on 25 september 2019

Wat gaat de tijd toch snel! Ik weet het nog als de dag van gisteren, alles wat speelde rondom de geboorte van Rosemarijn. Toch is dit alweer bijna twee jaar geleden. Op 7 oktober 2017 werden wij trotse ouders van een heel klein meisje. Dat meisje is nu al een hele dame, wijs, vrolijk en ontzettend grappig. Daarnaast kan ze heel eigenwijs en ondeugend zijn. Maar ja, wat wil je met zulke ouders?

Over iets minder dan twee weken vieren wij Rosemarijns verjaardag. En voor dat feest ben ik al even bezig geweest met voorbereidingen. Versiering, donut stands, uitnodigingen maken en versturen… Ik maak veel teveel werk van feestjes! En ik kan je alvast vertellen dat ik nog lang niet klaar ben met het lijstje afwerken: er is nog genoeg te doen voordat de eerste gasten kunnen komen!
Ik heb me bedacht dat ik dit jaar geen taarten ga bakken of tien verschillende soorten hapjes klaar ga maken. Dit jaar zet ik een donut stand en donut wall neer, waar iedereen een homemade donut vanaf kan pakken als gebakje. Natuurlijk is er van alles te drinken en is het huis feestelijk versierd. Maar geen taart. Maar dat betekent voor mij dus wel dat ik nog heel wat donuts te bakken heb!

Wij hebben de cadeaus al grotendeels in huis en voor de visite staat er een handige link naar een wensenlijstje, vol cadeaus, op de uitnodiging. Ik vond het een hele klus om te bedenken welke cadeaus ik voor haar verjaardag kon vragen. Vorig jaar kreeg ze van ons een houten keukentje en vroeg ik daarvoor houten speelgoed. Hema heeft ontzettend leuk hout speelgoed, zoals groenten, fruit, potten en pannen, snijplanken en nog veel meer! Daar heeft Roos dus al heel wat van. Toch heb ik besloten om dit jaar daar nog meer van te vragen. Van ons krijgt ze onder andere een toffe loopfiets en van opa en oma krijgt ze deze gave Quinny poppenwagen.

Ik kijk er zelf altijd erg naar uit, naar verjaardagen. Ik vind het leuk om er iets speciaals van te maken, al krab ik me achteraf dan vaak achter mijn oren, als ik de rekening zie. Oeps!
Maar dit jaar is Rosemarijns verjaardag extra speciaal! Waarom? Nou…wie jarig is, trakteert, toch? In samenwerking met Kaya Sieraden mogen wij een mooie armband ter waarde van tachtig euro weggeven! Deze armband mag je aan binnen- en buitenkant laten graveren, dus hij wordt helemaal naar jouw wensen gemaakt!
Ik heb al eerder een hele leuke samenwerking met Kaya Sieraden gedaan. Toen mocht ik een waardebon weggeven. De winnaar heeft toen gekozen voor een heel schattig armbandje met naamplaatje voor haar dochter, om haar iets cadeau te doen.

Wil je meedoen aan deze super leuke winactie? Volg me dan op mijn social media en laat een reactie achter onder deze blog of onder de berichten op mijn Facebook of Instagram. Tag iemand die dit bericht ook moet zien! Extra kans maken? Deel mijn berichten op je social media!
Op 7 oktober maak ik de winnaar van deze winactie bekend!

Klik hier voor gerelateerde blogs:
Rondom Rosemarijns geboorte
Happy birthday
Feestjes | Ik maak er veel teveel werk van

Deze blog bevat affiliate links naar Bol.com

Persoonlijk

Met de mond vol tanden: pestgedrag in de speeltuin

Posted on 14 september 2019

Ruim een week geleden vertelde ik dat ik met een mond vol tanden stond, want een vreemde vrouw nam Rosemarijn zomaar mee. Iets waar ik niet blij mee ben, want ik had heel anders willen reageren. Vandaag overkwam me weer iets, waardoor ik niets wist te zeggen. Dit keer lekker dicht bij huis: in de speeltuin, die tegenover ons huis ligt. Lees je mee?

Gisteren heb ik bijna twee uur met Rosemarijn in de speeltuin gezeten. Een vrouw uit de buurt met haar kleindochter, was er ook. Wij kenden elkaar, dus hadden lekker veel gespreksstof. Het kindje wilde ondertussen graag met Roos samenspelen, maar voor Rosemarijn is dat nog iets nieuws. Ze vindt het nog erg spannend, waardoor ze soms al begon te brullen zodra het kindje haar kant op kwam. Gelukkig kreeg het meisje (een half jaar ouder) dat al gauw door en ging ze alleen spelen. Dat is precies wat Roos dan nodig heeft. Ze wil de tijd krijgen om eraan te wennen dat ze niet de enige in de speeltuin is en op haar tempo leert ze dat samen spelen heel erg leuk is. Dus zodra het kindje haar met rust liet, ging Rosemarijn zelf naar haar toe en speelden ze leuk samen!

Het beviel me zo, een poosje lekker ontspannen in de speeltuin zijn, kletsen en spelen, dat ik vanmorgen besloot weer te gaan. Dus na het ontbijt, pakte ik wat zandbakspeelgoed en gingen we (ik lopend, Roos op haar loopfiets) naar de speeltuin. Het eerste half uur waren we alleen en kon Rosemarijn doen en laten wat ze wilde. Maar op den duur kwamen er ook andere kindjes. Ook een meisje van drie jaar met haar ouders. Ze speelde een stukje verderop, dus we hadden geen last van haar. Totdat ze besloot dat ze in het zand wilde spelen, bij de glijbaan, waar wij zaten. We hadden een hele rij mooie zandtaartjes gemaakt en een gat gegraven. De ouders van het meisje kwamen met haar mee. Onbekenden voor mij, maar dat is leuk: zo leer je mensen kennen in de buurt!

Het meisje kwam aanrennen, trapte onze taartjes kapot, zonder veel protest van de ouders. Ondertussen vertelde ik Rosemarijn dat het meisje gerust met ons speelgoed mocht spelen: samen spelen, samen delen. Zelf speelt ze namelijk ook graag met andermans speelgoed. Na het kapot schoppen van onze taartjes, pakte het meisje de fiets van Roos en rende daarmee weg. Ze zette ‘m helemaal aan de andere kant van de speeltuin neer. Roos had meteen een meltdown, want dat was haar fietsje! De ouders vertelden het meisje lieflijk dat ze het fietsje terug moest brengen, wat ze weigerde. Dus brachten de ouders het fietsje zelf terug. Ondertussen schopte het meisje het gegraven gat vol zand en noemde Rosemarijn een ‘stom kind’ en een ‘stout meisje’.
Rosemarijn stond met open mond te kijken, besloot het zand en het speelgoed maar te laten liggen en liep naar de glijbaan. Het meisje van drie jaar kreeg het door, liet alles vallen en duwde Roos aan de kant. Zo. Hoppa. Ze klom op de glijbaan, terwijl ze weer vervelende dingen over Rosemarijn zei. De ouders reageerden er wel op, maar ondertussen werd ze over haar hoofd geaaid en geholpen op de glijbaan. Volgens mij gaf dat absoluut niet het idee dat wat ze deed, niet oké was. Ik vond het erg jammer. En zodra ze van de glijbaan was, pakte ze opnieuw het fietsje van Rosemarijn en rende ermee weg.

Ik wist werkelijk niet wat ik moest doen. De ouders van het kind waren er immers bij: zij moesten haar corrigeren. Ik heb een sip Rosemarijntje haar laarsjes aan gedaan, alle spullen gepakt (terwijl het meisje daarom begon te gillen, want ze wilde daarmee spelen) en ben naar huis gegaan.
Ik zit nu nog steeds te bedenken of er iets is wat ik had kunnen of moeten zeggen. Wat zouden jullie gedaan hebben in deze situatie?

Hebben jullie trouwens al gezien dat wij een toffe nieuwe look in ons huis hebben?

Mama Persoonlijk

Brief aan mijn dochter

Posted on 18 mei 2019

Lieve Rosemarijn,

Anderhalf jaar ben je nu op deze wereld en je hebt mijn leven helemaal op de kop gezet. Natuurlijk had ik ideeën hoe het ooit zou gaan als ik moeder zou zijn. Alles rondom voeding en ópvoeding had ik allang uitgedacht. Dat was lang voordat ik erachter kwam dat jij veilig in mijn buik groeide; mijn eerste kindje. En weet je waarover ik daarvoor nooit na heb gedacht? De bezitterigheid en beschermendheid die dagelijks door me heen zou stromen. De vlagen van onrust, angst en bezorgdheid. Lieve schat, ik heb zoveel dromen en angsten als het gaat om jou…

Allereerst: Wat ben ik bang om je te moeten missen. Vanaf het moment dat je geboren werd, schoot die angst me door het hart. Jou missen…Het is niet in te denken. De tranen branden in mijn ogen als ik eraan denk. Jouw olijke ogen, brede lach en pittige karakter zijn de dingen waar ik elke dag weer voor op sta. Dat missen? Dat is onmogelijk.

Daarbij ben ik ook zo bang om maar íéts van je te moeten missen. Een nieuwe ontwikkeling, een woordje, de eerste keer zelf op de trampoline springen, je eerste verantwoordelijkheid voor een huisdier (naast onze twee trouwe katten, die zich al hebben neergelegd bij jouw streken en onbedoelde lompheid). Ik wil alles van je meemaken, alles in me opslaan en duizenden keren opnieuw afspelen als filmpjes, in mijn hoofd.

Ik ben bang voor wat je te wachten staat als je wat groter bent. Als je naar de peuterspeelzaal gaat, naar de basisschool of nog later; de middelbare school. Ik zal je toch steeds een stukje moeten loslaten. Jouw zelfredzaamheid zal moeten groeien. Straks is de juf jouw alles en sta ik als mama op de tweede plek. Dan is het: “Mijn juf zegt…!” in plaats van “Mijn mama zegt…” Je zult zoveel leren! Ga ik je verliezen in je tienerjaren? Komen er dagelijkse ruzies, die mijn hart aan diggelen slaan? Ik moet er niet aan denken!

En hoe zul je liggen in de groep? Bij je leeftijdsgenootjes? Je bent zo’n mooi persoon! Ik wens zó dat er prachtige jaren in het verschiet liggen! Ik ben en blijf je mama. Ik zal altijd achter je staan, met mijn armen wijd om je op te vangen als je mama weer nodig hebt…

Zoveel angsten, te veel om op te noemen. Maar naast angsten, heb ik zoveel dromen voor je! Niet een bepaald schoolniveau of baan, nee…Lieverd, hoe het ook gaat; ik zal trots als een pauw zijn. Al weet je het even niet meer of gaat het niet zoals jij wilt: jij bent fantastisch. Ik hoop dat je altijd deze prachtige meid mag blijven; spontaan, lief, grappig en bovenal: jezelf. Wees jezelf. Je bent zo mooi. Ik hoop dat je leven mag gaan zoals jij het straks in gedachten hebt. Wat het ook is. Een baan, een gezin, reizen…

Ik hoop dat je eens terug zult kijken op je kindertijd en ziet hoeveel ik van je houd. Misschien zal ik het niet altijd genoeg gezegd hebben, maar ik hoop dat je het elke dag weer gevoeld zult hebben. Misschien door een blik, een knuffel, een lach of een lief woordje. Ik droom van jou als een succesvol persoon. Niet per se in het zakelijke leven, al zou dat gaaf zijn. Maar succesvol in het zijn. In het jezelf zijn. Hou van jezelf, lieve Rosemarijn. Je mag er zijn.

En als je even onzeker en verdrietig bent, als je even niet van jezelf houdt, weet dan dat ik altijd van jou zal houden. Ik heb genoeg liefde voor ons beiden.

Ik weet hoe het is om op te staan met een donderwolk boven het hoofd. Ik weet hoe het is om vast te zitten in een kuil, die je voor jezelf hebt gegraven. Ik weet hoe het is om alleen maar in bed te willen blijven liggen. Ik weet wat schaamte en zelfhaat is. Ik weet hoe moeilijk het leven soms kan zijn. Het leven zit vol tegenslagen, die je op je knieën kunnen brengen. En dat geeft niet! Als alles altijd op rolletjes zou lopen, zou je nooit eens reden hebben om even stil te staan en te kijken wat je eigenlijk allemaal wél hebt! Blijf vechten! Vechten voor wat je wilt, vechten voor wat je hebt. Fouten maken mag. Fouten zijn menselijk. Iedereen maakt ze. Maar maak je eigen fouten en leer ervan. Dan kom je er altijd sterker uit.

Want hoewel ik tegenslagen genoeg heb gehad in mijn leven, tot nu toe, kijk ik terug met een glimlach op mijn gezicht. Want weet je…? Het heeft me hier gebracht. Hier, waar ik nu ben. Mijn allergrootste droom is uitgekomen. Ik ben mama. Jouw mama.

Liefs,

Mama

Opvoeden; een koud kunstje

Posted on 21 januari 2019

Goed, opvoeden dus. Nee. Geen koud kunstje. Als niet-ouder kijk je zo gauw met opgetrokken neus naar ouders met schreeuwende, schoppende kinderen en denk je: Poeh, dat zou ik nóóit zo doen.
Voed je kind eens op zeg!

We kunnen plannen en overleggen, discussiëren hoe wij als ouders het ooit gaan doen, maar eerlijk is eerlijk: het gaat niet zoals wij willen. Onze kinderen zijn niet beter opgevoed dan anderen en luisteren echt niet beter dan andermans kinderen. We denken misschien dat ouders om ons heen beter hun best zouden moeten doen, want dan zouden de kinderen niet zulk gedrag vertonen. Maar als je zelf een kindje krijgt, krijg je de waarheid hierover wel in je gezicht gesmeten!

Zo onschuldig

Ik heb al verteld in mijn post ‘Rondom Rosemarijns geboorte’ dat de eerste maanden van haar leven niet van een leien dakje gingen. We waren er dan ook dag en nacht mee bezig. Was het niet fysiek, dan wel mentaal. Omdat mijn mamabrein dacht dat ik haar elke seconde in de gaten moest houden, sliep ze bij ons op de kamer ’s nachts en overdag sliep ze in de box of in de maxi cosi. Dat laatste omdat ze heel slecht in slaap viel, heel licht sliep en ik dus meteen paraat wilde staan en elke kans van haar níét horen, wilde vermijden. Als Rosemarijn huilde, kon het niet anders dan dat er iets was. Daarom gaf ik haar zoveel mogelijk wat ze volgens mij nodig had. Maar rond de tijd dat ze vier maanden oud was, ging het zoveel beter, dat ik andere dingen kon gaan proberen. Ik begon haar in haar eigen kamertje te leggen: ’s nachts en overdag. En ja, ze krijste. Ze krijste nog steeds, ook al voelde ze zich duidelijk echt wel een stuk beter. Mijn instinct was om meteen alles van het lijstje af te lopen. Pijn? te koud? Te warm? Misselijk? voelt ze zich alleen? Honger?

De tijd vloog voorbij, maar ik bleef haar behandelen als de baby die ziek was. Mijn moeder zei op den duur: “Volgens mij is er niets meer aan de hand.” Pas toen ging ik even zitten en keek ik naar mijn dochter. Wanneer ze krijste, hoe ze krijste, waarom ze krijste… En toen ze ongeveer zes maanden was, besloten mijn man en ik dat het tijd was om gedrag te gaan corrigeren. Grommen en trappen als we haar wilden verschonen, krijsen als ze haar zin niet kreeg. Ze was er zo aan gewend dat mama meteen opsprong om haar te geven wat ze wilde, dat ze niet anders meer hóéfde te doen dan krijsen. Mama kwam wel en zo kreeg ze wat ze wilde. En zo niet, dan bleef ze krijsen totdat mama doorhad wat ze echt wilde.

Slimme draak!

Hoe meer aandacht ik eraan besteedde om te zien wat er nu echt gaande was, hoe meer ik zag dat haar wijze oogjes geen pijn meer aangaven, maar een heel sterk karaktertje. Tegendraadsheid. Bij het Consultatie Bureau werd me verteld dat dat echt niet kon: ze was te jong om te denken en deed dit allemaal echt niet bewust. Maar deze mama leerde haar dochter goed genoeg kennen om te weten dat dit geen onbewust gedrag was. Tuurlijk: ze deed het allemaal niet uit boosheid of om ons te pesten. Maar er kwam gedrag naar boven, ze probeerde ons uit. Een kind gaat (hoe jong ook) de grenzen verkennen. En vanaf dat moment ging het super. We wisten nu echt hoe we haar moesten opvoeden en corrigeren. Ha-ha! Niet dus. Het is elke dag weer een uitdaging en zo vaak vermoeiend, omdat we het gewoon even niet meer weten.

Een lang verhaal kort: Het is absoluut geen koud kunstje om je kind op de goede manier op te voeden. En…wat is góéd? Ieder kind is anders en bij ieder kind kan iets anders de juiste manier zijn. En die manier kan ook nog eens dagelijks verschillen. En dan is het niet vreemd dat mama of papa het even niet meer weet of aankan. En ja…dan ligt je kind gillend op de vloer in de supermarkt en voel je je beroerd. Maar hé, wat kan ik zeggen? Mijn uk is nog niet zo ver. Nóg niet. Ze gilt gewoon in het winkelkarretje.

Hoe denken jullie over opvoeden?

Mama Persoonlijk

Zou je dat nu wel zo doen?

Posted on 19 december 2018

Herken je het? De vragen die mensen je stellen over wat je met je kindje doet, op welke manier je het doet? Het maakt mij altijd zo onzeker. “Is dat niet veel te koud? Ze vat zo kou!” Ik ben een kersverse moeder (nou ja, nu ruim een jaar) maar ik trek het me nog steeds best wel aan als mensen mijn zorg zo in twijfel trekken. Ik voel me dan heel klein worden en begin snel te denken dat ik het helemaal niet goed doe, dat ik nog te weinig weet over het zorgen voor een mini mensje. Tja, misschien is het toch wel te koud. Ja, nee, ik weet het niet, misschien wel ja.

“Nu al met hapjes beginnen? Joh, laat ze nog lekker van haar melkflesjes genieten.” Of “Geef je haar nu nog steeds elke dag twee flessen? Moet je nu onderhand niet gaan minderen dan?” Ik mag dan misschien een nieuwe mama zijn, maar ik ken mijn kindje het best. Jij kent jouw kindje het best. Ja toch? Jij voelt hem of haar aan, je zou nooit iets nalaten als je aanvoelt dat je kindje datgene juist nodig heeft. Ik merk dat oudere generaties vooral advies willen geven of zich afvragen of wij als moeders het niet anders moeten doen. Lastig vind ik dat, want ze hebben al zoveel ervaring meer dan ik, maar…dit is mijn kindje! Ik weet wat mijn kind nodig heeft. Iemand vertelde me een tijd geleden: “Zij hebben hun kans gehad, nu is het aan jou. Jij weet als moeder echt wel wat je moet doen of niet moet doen. Dus, als weer iemand iets in twijfel trekt (Is dat niet te koud?), trek het je niet aan, begin niet te twijfelen en word vooral niet boos. Zeg even niks, kijk naar de situatie, kijk naar je kindje en zeg dan luchtig: “Nee hoor, ik denk het niet. Maar bedankt voor je bezorgdheid.”

De eerste drie/vier maanden van Rosemarijns leven waren voor ons heel erg stressvol. Na de drie weken in het ziekenhuis (ze werd uiteindelijk dus met 33 weken geboren en mocht met 36 weken naar huis) mocht ik van de verpleging gewoon kunstvoeding geven, geen probleem. Dus dat deden we. Met het kleine beetje moedermelk wat ik dagelijks nog gekolfd kreeg. Maar zodra dat minder werd en het meer en meer kunstvoeding werd, zagen we Rosemarijn achteruit gaan. Ze krijste dag en nacht, we kregen haar met geen mogelijkheid stil. We waren alle drie uitgeput en wisten het gewoon niet meer. Wat doet het toch vreselijk pijn om je kindje zo te zien en machteloos te moeten toekijken omdat je geen idee hebt wat er speelt. Ik ben er ontzettend onzeker door geworden en kon zelf ook niet veel meer hebben. Uiteindelijk zijn we bij een orthomoleculair therapeut terecht gekomen, die erachter kwam dat de voeding veel te zwaar was voor Rosemarijns darmen (door de stress rondom de geboorte waren haar darmen onderontwikkeld) en dat daarom haar darmen ontstoken waren. En hoe verder op de dag, hoe erger de pijn. Daarbij kwam dat ze een erg nieuwsgierig meisje was en alles wilde zien en horen. Je raad het al: overprikkeld. Dus aan het eind van de dag was ze helemaal op en kon ze dus de pijn van haar darmen niet meer aan. Er waren weinig dagen waarop ik niet verslagen en uitgeput op de bank zat te huilen met een huilende baby. Ik wilde geen hulp vragen, want als moeder moet je dit toch allemaal kunnen en weten wat je kind nodig heeft? De enige waar ik terecht kon voor mijn gevoel, was mijn eigen moeder. Daar kon ik even rusten, terwijl zij en mijn vader Rosemarijn een poosje verzorgden. Zij waren de enigen die me mochten helpen en vertellen wat ik nog meer kon doen of proberen. Andermans advies wilde ik niet. Dat voelde als falen. Dat deed pijn.

Toen we eindelijk wisten wat er aan de hand was en we daar een probiotica kuur voor kregen (helemaal natuurlijk, geen chemische medicatie) waren we opgelucht en kregen we weer hoop. Ze kreeg naast de kuur ook speciale lichtverteerbare voeding en opeens zagen we haar vooruit gaan! Een maand lang ben ik de deur niet uitgegaan en Rosemarijn dus ook niet. Toen ze ongeveer vier maand was en haar eerste hapjes mocht, was ze zo’n andere baby! Het leek wel alsof haar lichaam een enorme boost had gehad. Ze was zo vrolijk en leergierig, zo mooi!

Nu denk ik: Ik hoefde het helemaal niet zelf te doen, ik mocht gerust hulp vragen. Ik kon het allemaal nog niet weten, ook al voelde mijn lichaam aan dat er iets heel erg fout zat. Ook al deed mijn hart pijn en wilde ik alle verdriet en pijn van mijn dochter overnemen. Maar nu ik maanden verder ben, ken ik mijn meisje door en door. En weet je? Ik heb geen advies nodig. Het maakt onzeker, terwijl dat helemaal niet nodig heb. Ongevraagd advies, nee bedankt.

En even tussen ons…Ik moet zelf wel erg opletten dat ik zelf niet een ouwe moeke wordt en zélf ongevraagd advies geef. Want het is zo verleidelijk. Ik snap het ook wel van anderen; je doet het zo snel. Dus no hard feelings, maar deze mama kan het wel. Al doende leer ik het.

Hoe denken jullie hierover?

Newer Posts