Browsing Tag

peuter

Samenwerking

“Da’s toch veel te vroeg voor een kinderbed?”

kinderbed groot bed ledikant overgang peuter dreumes slaapkamer kinderkamer

Ik ben een ongeduldige moeder. Echt. En dan niet per se ongeduldig naar mijn kinderen toe, maar soms wel ongeduldig met betrekking tot hun groei. Dan kan het me niet snel genoeg gaan, want die nieuwe fase, waar ik met smart op wacht, heeft weer zulke leuke dingen! Daarom was Rosemarijn ook nog echt een ukkie toen ik haar ledikant inwisselde voor een kinderbed. Niet omdat ze dat bed echt nodig had, maar omdat ik het zelf zo leuk vond. 

Rosemarijns slaapkamer is zo gedecoreerd, dat het leuk is voor een baby, maar ook voor een ouder kindje. Dit zorgt ervoor dat ik niet elk jaar de kamer weer opnieuw moet verven en behangen. Ze heeft een mooie petrol blauwe muur en een muur die behangen is met een print van gebreide wol. Op zich rustig, al is de blauwe kleur lekker vrolijk en aanwezig. De rest van de kamer heb ik gedecoreerd met een muursticker, een wandklokje, kapstokje en vloerkleed met uiltjes erop. Alles is vrolijk gekleurd, maar niet too much.

Van ledikant naar kinderbed: zo ging dat bij ons

Toen Rosemarijn ongeveer anderhalf jaar oud was, was ik wel klaar met het ledikant (ik had het op Marktplaats gekocht; het was een wieg die je kon vergroten naar ledikant). Ik kocht een kinderbed voor haar, dat ik zelf opknapte. Augustijn maakte een hekje om op het bed te plaatsen, zodat we niet bang hoefden te zijn dat Roos uit bed zou vallen. We hebben nooit problemen gehad met deze wissel. Rosemarijn heeft het nooit vervelend gevonden, ze heeft nooit gehuild. 

Toch zijn veel kinderen overstuur als ze opeens in een groot bed moeten slapen. Helemaal als ze al wat ouder zijn. Kinderen van ruim twee jaar oud (dat merken wij nu ook aan Rosemarijn) hebben vaak veel meer moeite met grote veranderingen dan kinderen van één jaar oud. 

Dus als knusse ledikantjes opeens worden verwisseld voor bedden met matrassen 90×200 is dat heftig! Het kan ervoor zorgen dat je kindje zich minder veilig voelt in bed, omdat er zoveel ruimte is.

kinderbed groot bed ledikant overgang peuter dreumes slaapkamer kinderkamer

Hoe zorg je ervoor dat de overgang naar een groot bed soepel gaat?

Zoals ik al zei, is het voor jongere kinderen vaak een minder groot probleem om van bed te wisselen. Het is dus geen gek idee om al vroeg op een kinderbed over te stappen. Daarnaast kun je het ledikant ook nog laten staan, om je kindje beetje bij beetje te laten wennen. Dan kan je kindje ook nog in het ledikant kruipen, als het nieuwe bed nog te spannend is. 

Bereid je kind erop voor, praat erover en laat je eigen enthousiasme zien. Ga desnoods samen een paar keer in het bed liggen, om zo het gevoel te geven dat er niks engs aan is. 

Hoe pakten jullie de overgang van ledikant naar kinderbed aan?

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Persoonlijk

“Kerk oefenen” met een peuter

kerk oefenen corona covid christelijk

Wat een toestand hè, het corona virus wat de wereld in de hand houdt. Het beperkt ons in ons gaan en staan, onze kinderen worden weggehouden bij de scholen, waardoor ze onderwijs missen. Wij als ouders moeten soms van ons werk wegblijven of thuis gaan werken, als dit mogelijk is. We zitten opgesloten en voelen soms de muren op ons afkomen. Het kan benauwend zijn en we zijn maar wat blij dat het mooi weer is! Dan kunnen we in ieder geval nog naar buiten om de verveling tegen te gaan. Kopje thee erbij of…gewoon een groot glas wijn. En een stuk taart. 

We zijn massaal aan het bakken geslagen met de kinderen, we gaan stoepkrijten, kleuren en verven en nemen meer tijd aan onze maaltijden. We eten uitgebreider, hebben meer aandacht voor mensen om ons heen en genieten van een avondje relaxen met een afhaalmaaltijd, want: support your locals!

Thuis naar de kerk

Naast alles wat er veranderd is in de laatste weken en wat voor ons echt niet positief uitpakt (ja, niemand is blij met wat er gebeurt), zijn er ook stiekem wat voordelen aan quarantaine. Wij waren bijvoorbeeld van plan om Rosemarijn dit jaar mee te nemen naar de kerk. Maar ja…dat is heel wat voor een peuter! Een kerk vol mensen, nieuwe dingen, stil zitten, luisteren…hoe dan? Misschien dat ze de eerste keer stil zit omdat ze onder de indruk is, maar de tweede keer zal ze vast anders in de bank zitten. Stiekem komt het wat dat betreft wel goed uit dat we thuis moeten blijven, al willen we graag gewoon weer naar de kerk. 

Wij “oefenen kerk” tijdens deze lastige tijd thuis en dat is echt een klein voordeel van het niet van huis mogen. Nu luisteren we online mee en zitten we met Rosemarijn tijdens de dienst thuis op de bank. Ze heeft een eigen kinderpsalmboekje, haar knuffel en een tasje met wat snoepjes erin…

Kleine grote meid

Ze is helemaal in haar hum. Elke zondag weer. We oefenen één dienst per zondag, de ochtend. Ze zit niet stil natuurlijk, ze kruipt op schoot en speelt met haar knuffel en ze heeft moeite met haar ogen dicht houden tijdens het gebed, maar elke zondag gaat het beter. Na elke keer dat we zingen tijdens de dienst, mag ze een snoepje pakken. Als we dat niet ingesteld zouden hebben, zou ze alle snoepjes binnen de eerste twee minuten al op hebben en dan is er geen houden meer aan hoor!
We staan steeds weer verbaasd hoe goed ze het doet, al is het echt niet makkelijk voor zo’n kleine meid. Toch zingt ze uit volle borst (gebrabbel natuurlijk, op de psalmen die ze kent na) mee en we zien elke week dat ze er meer van snapt. En het woordje ‘Amen’ kent ze heel goed! Dat betekent dat het gebed ten einde is of dat de kerkdienst klaar is. En aan het einde van de dienst is het tijd voor koffie en een vers gebakken koekje of stuk cake. 

Hoe doen jullie dat, nu je niet naar de kerk kunt? Luisteren jullie mee of slaan jullie nu de diensten over? Betrekken jullie de kinderen erbij of juist niet?

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Persoonlijk

5x “Het is maar goed dat ze kan praten!”

Het is normaal dat je tijdens je zwangerschap enige vergeetachtigheid krijgt en ook compleet normaal dat je het niet meteen kwijt bent, na de geboorte van je kind. Ik moet echter wel zeggen dat er een deel is blijven hangen bij mij! Ook toen Rosemarijn groter werd, bleef ik vergeetachtig. Dingen zoals de namen van mensen, de dingen die ik nog moest of wilde doen die dag, verhalen die ik hoorde, mijn dromen (terwijl ik die altijd zo goed kon onthouden) en alles wat ik aan het einde van de dag wilde vertellen aan Augustijn. Gewoon compleet kwijt. Een leeg hoofd. Alsof mijn hoofd een zeef was (en is) en alle informatie er gewoon weer uitloopt. Echt niet handig. En daarom ben ik nu maar erg blij dat Rosemarijn kan praten en me hier en daar helpt met dingen herinneren. Zij heeft geen last van dingen vergeten en dat is ontzettend handig. Lees maar eens mee: deze dingen zou ik echt vergeten als Rosemarijn me niet hielp ze te herinneren.

Elke ochtend als we uit bed komen en ik mezelf en Rosemarijn heb aangekleed, komt ze me vertellen dat het tijd is om haar tandjes te poetsen. Ik ben echt een kluns als het hier op aan komt, want als Roos me niet zegt: “Mama, tandjes poes-ten!”, dan vergeet ik het echt! Wat dat betreft ben ik maar blij dat ze kan praten. Scheelt weer gebitsproblemen!

“Mama, lolly!” Dat is één van de manieren waarop Rosemarijn mij duidelijk maakt dat ze zin in een tussendoortje heeft. En ook al heeft ze het dan over een lolly op dat moment, een stuk fruit is gelukkig ook goed! Ze is dol op fruit. Banaan, blauwe besjes, mandarijnen en kiwi bijvoorbeeld. Natuurlijk gaat snoep er ook heel goed in. Van koekjes is ze wat minder fan, maar over het algemeen lust ze alles wel. En ja, ik voel me echt een loedermoeder dan hoor, als ik me bedenk dat ze op dat moment dan gewoon trek heeft!

Ik ben niet zo heel erg geduldig in het verkeer en Rosemarijn neemt dat een beetje over! Niet helemaal de bedoeling natuurlijk, maar soms helpt het me wel! Als ik voor het stoplicht een beetje wegdroom en Rosemarijn vindt het te lang duren, roept ze me toe: “Doorrijden, mama!” Oeps! Dikke kans dat ik dit dus zelf heel vaak mopper op andere weggebruikers! Meteen gas erop natuurlijk, als ik eraan herinnerd wordt dat het licht allang groen is en de auto nog steeds stil staat!

Stevig ontbijtje voor Rosemarijn

Ik ben ook echt een ster in het ‘snel, snel’ doen van dingen. Even snel een sneetje brood voor Rosemarijn smeren en dan bij haar aan tafel gaan zitten. “Even bidden, Roos.” Dat doet ze dan ook netjes. Maar daarna roept ze direct: “Mama ook bidden.” 

En dan kom ik er achter dat ik helemaal geen eten voor mezelf heb klaargemaakt en ik zou zo vergeten te eten en dus ook om te bidden. Hetzelfde geldt vaak voor uit de Bijbel lezen, na het eten. Roos vindt het fantastisch, dus die herinnert me er gelukkig aan, maar anders zou ik het best vaak vergeten, terwijl het juist iets is wat ik echt belangrijk vind!

Een half jaar geleden ongeveer, besloten Augustijn en ik dat we Rosemarijn psalmen wilden leren. De bekende kinderversjes, zoals “Opent uwe mond” en “God heb ik lief”. We begonnen enthousiast en Rosemarijn leerde ze al gauw. Ze zingt heel goed mee en vindt het erg leuk. Ze is sowieso een muziekliefhebber! Maar de laatste tijd moet ze ons er echt zelf aan herinneren dat er nog gezongen moet worden. Dit doen we namelijk na elke maaltijd, na het lezen en danken. Maar goed dat ze kan praten en ons zo nu en dan even helpt dingen te doen!

Wat zijn de dingen die jij met regelmaat gewoon compleet vergeet?

Persoonlijk Zwangerschap

Zwanger: het 1e trimester vs het 2e trimester

Als ik terugkijk op de zwangerschap van Rosemarijn, ben ik er zo’n beetje van overtuigd dat ik er fluitend doorheen fietste. Aan het einde (lees: vanaf 26 weken) had ik wel last van mijn bekken, maar verder deed ik op mijn sloffen! En nu? Ik merk dat mijn tweede zwangerschap echt heel anders is! Het eerste trimester was dit al flink te merken, maar ook tijdens het tweede trimester. Ik had aan het begin natuurlijk in mijn hoofd hoe het ging bij Rosemarijn en bedacht me dat dit vast wel weer zo zou zijn. Nou echt niet dus! Vandaar ook dat er best wat mensen waren die zeiden: “Oh, dan wordt het een jongen!” Gewoon al om het grote verschil tussen de twee zwangerschappen. Maar wat is er dan precies zo anders?

Het eerste trimester
Ik was bijna vanaf het begin af aan erg misselijk dit keer. Ik kon de geur van eten eigenlijk al niet uitstaan. Koken werd dus al een probleem. Alleen de gedachte aan gehakt bakken of groenten koken deed me al kokhalzen. Ik heb tot ruim na het eerste trimester dan ook heel veel dingen niet gegeten. Ik moest er niet aan denken. Daarbij kon ik ook erg weinig op. Mijn maag zat gauw vol en ik voelde me al gauw beroerd na het eten van een maaltijd of tussendoortje. Hoe anders was het zo’n drie jaar geleden, toen ik juist heel veel zin in allerlei lekkers had. Ik at echt alles waar ik zin in had en hoe kan het ook anders…ik kwam flink aan. Daarbij moet ik ook wel zeggen dat ik toen zwangerschapsdiabetes had en dit keer niet, dat zal ook vast wat uitmaken. Maar…drie jaar geleden kwam ik in mijn eerste trimester al vier kilo aan en dit keer helemaal niks! 

Wat ik ook zo grappig vind en echt opvallend: in mijn eerste zwangerschap duurde het best een poosje voordat mijn buik ging groeien. En écht groot was mijn buik pas rond de dertig weken. En nu? Nu had ik het idee dat iedereen het al kon zien bij vijf weken! Ik groeide als kool!

Hallo kleine vent!

Tweede trimester
Eindelijk, toen rond achttien weken de misselijkheid en beroerdheid zo goed als voorbij was, kon ik wat meer gaan genieten. Mijn buik bleef flink groeien en ik voelde de baby al een hele tijd. Rosemarijn voelde ik met dertien weken, terwijl ik baby twee al voelde met negen weken! De gynaecoloog geloofde het eerst niet, zo vroeg had ze het nog nooit meegemaakt. Maar toen ik bevestigde dat ik de schopjes en bewegingen voelde tijdens de echo, leek ik toch echt gelijk te hebben. Nu is de baby dagelijks ontzettend druk, trapt me met regelmaat in mijn darmen, blaas en soms ook naar boven. Hij reageert heel sterk op stemgeluid en druk op de buik, vooral bij Rosemarijn! Als ze maar iets zegt, begint het geschop alweer!
Tijdens het tweede trimester heb ik wel veel ergere last van mijn rug en bekken, waarvoor ik nu ook een buikband heb gekocht. Dit geeft me een beetje steun, waardoor ik wat meer kan, lichamelijk.
Ik kan nu alles weer eten, wat ik wil, maar nog steeds niet heel veel. Ik zit snel vol. Niet gek ook, want de mag heeft gewoon wat minder plek, door alle andere organen die omhoog worden geduwd!
Ik merk wel dat ik sneller moe ben dit trimester en dat suikers me erg beroerd maken. Ze maken me moe en ik krijg er een benauwd, opgefokt gevoel van. Herkennen jullie dat? Daardoor was ik ook wel bang dat ik weer zwangerschapsdiabetes had, maar gelukkig: dit keer niet!
En qua kilo’s? In deze drieëntwintig weken is er drie kilo bijgekomen: super netjes!

Waren jullie zwangerschappen ook zo enorm verschillend?

Mama Persoonlijk

Dingen die veranderden toen ik moeder werd

Sinds ik moeder ben, zijn er toch wel dingen die anders gaan. Logisch ook, want zo’n kindje heeft tijd en aandacht nodig. Je bent gewoon niet meer zo vrij om te gaan waar je wilt en te doen wat je wil. Dat zegt niet dat het totaal niet meer mogelijk is om je eigen dingen te doen en dat je helemaal geen me-time meer zult hebben, maar je zult je toch enigszins moeten aanpassen aan dat kleine wezentje in je armen.

Voordat ik zwanger was en zelfs in de zwangerschap, werkte ik nog volop en als ik thuis kwam, kon ik in alle rust het eten koken en de boel nog even opruimen en een doekje over de tafels halen. En als ik nog tijd over had, kon ik rustig in bad gaan zitten of een boek lezen. Er was niemand waar ik rekening mee moest houden. Alleen thuis en het rijk voor mezelf, tot Augustijn thuis zou komen uit zijn werk. 

Na de geboorte van Rosemarijn, waren die dingen gewoon niet meer mogelijk, in die mate. Als je een baby hebt, wordt je toch een beetje in een ritme gestampt. Elke drie uur voeden, verschonen en dan is het weer tijd voor een dutje. Grote kans ook, dat je zelf ook sneller staat te tollen op je benen en behoefte hebt aan een dutje. Je kunt niet meer onbezorgd een poos in bad liggen, want je kleine gaat toch echt brullen als hij of zij honger heeft. En eerlijk? Ik merkte ook dat ik mijn baby zo snel miste! Als Rosemarijn ook maar langer sliep dan ‘normaal’, wilde ik liever dat ze wakker werd, zodat we konden knuffelen. Ik wilde haar gewoon erg graag bij me hebben. Ook al was het begin niet makkelijk en hebben we beiden heel wat traantjes gelaten in de eerste maanden; ik voelde me moeder en we hadden elkaar hard nodig!

Huid op huid knuffelen met mama

Nu Rosemarijn wat groter is, zijn de dingen die ik voor mezelf kan doen, weer veel meer geworden. Zo bestelde ik in de eerste maanden van Rosemarijns leven altijd de boodschappen, zodat het ons allebei niet zoveel energie zou kosten. Nu gaan we gezellig samen boodschappen doen. Roos is dol op naar de winkel gaan. Het liefst doet ze het elke dag, meerdere keren. Ik ga gerust weer een poosje in bad zitten als Rosemarijn haar middagdutje doet en ik lees gerust een boek, terwijl zij speelt met haar pop, autootjes, boekjes en puzzels.
En rond etenstijd, wanneer de tijd van hangerig zijn aanbreekt, zet ik haar met haar beker drinken en een tussendoortje aan de tafel, een filmpje erbij en ga ik lekker bij haar de groenten voor het avondeten snijden, schillen en schoonmaken. Ik kan weer veel rustiger het eten koken! Dat ging niet zo makkelijk toen ze klein was. Ik vond het totaal niet praktisch om haar in de draagzak bij me te hebben onder het koken en was dan ook snel bang dat er iets fout zou gaan met de olie of heet water. Gelukkig is die tijd voorbij. 

Ik heb wel het idee dat ik nog steeds zo flexibel ben als voordat Rosemarijn werd geboren. Ik ga nog steeds gewoon op stap. Ik heb niet lang nodig om ons klaar te maken en te gaan, ik kan heel impulsief gewoon de auto in stappen. We zijn zo weg! 

Is er bij jullie veel veranderd sinds je moeder werd?

Persoonlijk Samenwerking

Een drukke werkdag, een vol huis en een zieke jarige

Wat een dag! Echt! Heel erg leuk, druk en ook best wel vermoeiend. Gisteren, op 7 oktober, was onze kleine meid jarig: ze werd twee jaar. Dat wilden we diezelfde dag vieren. In de ochtend deden we dat samen. Papa had een dagje vrij gevraagd, zodat hij de hele dag bij Roos kon zijn, want ik moest tot drie uur werken.
We zongen verjaardagsliedjes, lieten Rosemarijn twee kaarsjes uitblazen op haar donut, die ze natuurlijk als ontbijt mocht opeten. Ze pakte enthousiast haar cadeaus uit: een leuk begin van een bijzondere dag! Voor mij was het toen tijd om naar mijn werk te gaan: een dag lesgeven aan acht groepen van de basisschool. Dat is rennen en vliegen, kan ik je wel vertellen. Van de ene klas naar de andere, ieder een les Engels. En toen mijn laatste les gegeven was, haastte ik me weer terug naar huis, want de verjaardagsvisite kon elk moment arriveren.

Weten jullie nog dat ik heel ambitieus had bedacht alle donuts zelf te bakken? Daar is (en dat is ook helemaal geen verrassing natuurlijk) totaal niks van gekomen. Er was gewoon echt geen tijd voor. Dan maar makkelijk toch? In de winkel zijn ze ook te halen en zijn ze ook heerlijk! Zo hadden we toch nog een hele toffe donut wall, wat ook echt gedoe bespaart! Geen taarten snijden, voor de één een groot stuk, een kleintje voor de kinderen…nee hoor. De visite komt binnen, ik zorg voor het drinken en zelf kunnen ze een donut van de standaards pakken. Ideaal!
Als je ze ook wilt hebben: op Aliexpress zijn ze voor een prikkie te koop.

In de middag kwam er flink wat visite, waardoor het huis opeens echt helemaal vol zat. Even rennen en vliegen dus weer! En daar kwam nog iets bij…
Rosemarijn voelde zich totaal niet lekker en heeft veel gehuild. Niet gek ook: ze had koorts! Ze vroeg zelfs zelf of ze weer naar bed mocht, om vier uur, terwijl ze er net drie kwartier uit was. Alle grote mensen en kinderen die zich om haar heen dromden om te feliciteren, kijken, cadeaus geven en tegen haar te praten, maakte haar ontzettend overprikkeld. Daardoor brulde ze direct zodra er iemand dichtbij kwam en wilde alleen maar bij papa zijn. 
Gelukkig heeft ze ’s avonds wel genoten van alle visite en natuurlijk van de cadeaus!

Maar…omdat Rosemarijn jarig was, wilde ik met mijn volgers een super toffe winactie delen. Ik mocht van Kaya Sieraden een mooi sieraad weggeven, ter waarde van tachtig euro. Zoals ik al eerder in een blog schreef, houd ik van subtiele sieraden. Geen grootste bling bling, maar gewoon rustig, zodat het altijd bij je outfit past. Daarom heb ik ook gekozen om deze zilveren damesarmband weg te geven. Het past bij mij en het is door het graveren ook erg persoonlijk. Dat vond ik zo mooi!
Ik heb zelf gekozen voor de naam van mijn man (aan de buitenkant) en aan de binnenkant onze trouwtekst. De stijl van deze slavenarmband is simpel en is daardoor altijd gepast.

Als cadeau, omdat Rosemarijn twee jaar werd en wij dan natuurlijk moeten trakteren, heb ik, in samenwerking met Kaya deze toffe armband weggegeven! Via mijn blog, Instagram en Facebook, deden veel mensen mee, om kans te maken op deze mooie armband te winnen.
Een dag na Rosemarijns verjaardag maakte ik de winnaar bekend: Inge van Ingebeleeft.nl
Lieve winnaar, maak er iets moois en persoonlijks van, wat je altijd weer blij maakt, als je er naar kijkt!

Deze blog bevat een samenwerking