Browsing Tag

ouderschap

Gastblog

Gastblog: Ons vernieuwde alfabet

Posted on 21 augustus 2019

‘Zou je gaan voor optie B of D?’ Mijn man ziet mijn mond niet, want ik ben bezig met het dagelijkse opruimrondje.
‘De B van Billendoekjes.’
Mijn man lijkt het niet eens op te merken en gaat verder met zijn werk.

Met de moderne namen van tegenwoordig, wordt er met regelmaat gevraagd om woorden te spellen. Mijn naam is niet heel spectaculair, maar wordt vaak verkeerd geschreven. Noch populair bovendien. Ik heb nog nooit mijn naam gezien op een pak Chocomel of een sleutelhanger, maar goed ik lust toch geen Chocomel.
Braaf dreunde ik altijd de letters op, gekoppeld aan namen die 3 of 4 generaties terug, de bom waren. Laten we eerlijk zijn, welke baby wordt er tegenwoordig nog Cornelis, Bernard of Eduard genoemd?

Sinds ons meisje er is, vind ik het grappig om de letters met andere woorden aan te duiden. Voor ik moeder werd, deed ik het bij onze postcode ook wel eens met een biermerk. Hertog Jan. Maar we zijn ondertussen verhuisd, dus die klopt al niet meer. Gaandeweg creëerde zich een heel alfabet en ik deel het graag met jullie. Persoonlijk vind ik het leuker dan de ‘ouderwetse’ voornamen en het zet mensen aan het denken. Wellicht kan je je er in vinden!
Komt ie:

• A van Achttien. Zoveel jaar zijn ze sowieso financieel afhankelijk. Dahag spaargeld.
• B van Billendoekjes. Kan je overal voor gebruiken. Behalve voor de billen, want dan zijn ze meestal op.
• C van Controle. Hahahahaha, die hebben we opgegeven.
• D van Druk. Kan er niet een dag bij in de week? Of anders 2 uur per dag?
• E van Extra. Kleding, speelgoed, drinken en eten. Altijd maar mee sjouwen.
• F van Favoriet. Oh nee, waar is haar favoriete knuffel? Die MOET mee en mag NIET kwijtraken.
• G van Grijs. Haren. Ja lach maar.
• H van Hartverzakkingen. Kijk uit! Oeh je hoofd! Neeeee niet de oven aanraken.
• I van Ijs. Altijd en overal. Zelfs als het buiten zo koud is dat zelfs ijsberen naar binnen willen.
• J van Je. Je krijgt er zoveel voor terug.
• K van Knuffels. Zoveel mogelijk. Hoop dat ze die altijd blijven geven.
• L van Liefde. Uiteraard.
• M van Moe. Chronisch.
• N van Netflix. Nog beter Nijntje op Netflix. Maakt me vast een loedermoeder. Jammer dan.
• O van Opruimen. Lijkt wel of er soms een windhoos door het huis waait.
• P van Papa. Ga maar naar papa, zeg maar 300 x per dag ‘papa’!
• Q van Qdjwodjeme. De woorden die ze soms uitspreekt. Lijkt wel Russisch ofzo.
• R van Russisch. Als ze de afstandsbediening te pakken krijgen en het menu veranderen.
• S van Slapen. Ga eens slapen, nee niet als we net gearriveerd zijn op de plek van bestemming. Gewoon in de avond. In je bed.
• T van Tomaat. Nee, niet uitspugen. Nee, alsjeblieft niet tegen de muur aan kwakken!
• U van Uitslapen. Wat je meer had moeten doen voordat je een ouder werd.
• V van Vitamines. D voornamelijk. Oh ja, oeps.
• W van Waarom? Waarom, Waarom, Waarom?
• X van Xusjes. Meestal met veel kwijl en met tanden.
• Y van Yin Yang. Welke balans?
• Z van Zooi. Altijd, zelfs tijdens het opruimen.

Groetjes,

@mama_papa_praat (Instagram)

Brief aan mijn dochter

Posted on 18 mei 2019

Lieve Rosemarijn,

Anderhalf jaar ben je nu op deze wereld en je hebt mijn leven helemaal op de kop gezet. Natuurlijk had ik ideeën hoe het ooit zou gaan als ik moeder zou zijn. Alles rondom voeding en ópvoeding had ik allang uitgedacht. Dat was lang voordat ik erachter kwam dat jij veilig in mijn buik groeide; mijn eerste kindje. En weet je waarover ik daarvoor nooit na heb gedacht? De bezitterigheid en beschermendheid die dagelijks door me heen zou stromen. De vlagen van onrust, angst en bezorgdheid. Lieve schat, ik heb zoveel dromen en angsten als het gaat om jou…

Allereerst: Wat ben ik bang om je te moeten missen. Vanaf het moment dat je geboren werd, schoot die angst me door het hart. Jou missen…Het is niet in te denken. De tranen branden in mijn ogen als ik eraan denk. Jouw olijke ogen, brede lach en pittige karakter zijn de dingen waar ik elke dag weer voor op sta. Dat missen? Dat is onmogelijk.

Daarbij ben ik ook zo bang om maar íéts van je te moeten missen. Een nieuwe ontwikkeling, een woordje, de eerste keer zelf op de trampoline springen, je eerste verantwoordelijkheid voor een huisdier (naast onze twee trouwe katten, die zich al hebben neergelegd bij jouw streken en onbedoelde lompheid). Ik wil alles van je meemaken, alles in me opslaan en duizenden keren opnieuw afspelen als filmpjes, in mijn hoofd.

Ik ben bang voor wat je te wachten staat als je wat groter bent. Als je naar de peuterspeelzaal gaat, naar de basisschool of nog later; de middelbare school. Ik zal je toch steeds een stukje moeten loslaten. Jouw zelfredzaamheid zal moeten groeien. Straks is de juf jouw alles en sta ik als mama op de tweede plek. Dan is het: “Mijn juf zegt…!” in plaats van “Mijn mama zegt…” Je zult zoveel leren! Ga ik je verliezen in je tienerjaren? Komen er dagelijkse ruzies, die mijn hart aan diggelen slaan? Ik moet er niet aan denken!

En hoe zul je liggen in de groep? Bij je leeftijdsgenootjes? Je bent zo’n mooi persoon! Ik wens zó dat er prachtige jaren in het verschiet liggen! Ik ben en blijf je mama. Ik zal altijd achter je staan, met mijn armen wijd om je op te vangen als je mama weer nodig hebt…

Zoveel angsten, te veel om op te noemen. Maar naast angsten, heb ik zoveel dromen voor je! Niet een bepaald schoolniveau of baan, nee…Lieverd, hoe het ook gaat; ik zal trots als een pauw zijn. Al weet je het even niet meer of gaat het niet zoals jij wilt: jij bent fantastisch. Ik hoop dat je altijd deze prachtige meid mag blijven; spontaan, lief, grappig en bovenal: jezelf. Wees jezelf. Je bent zo mooi. Ik hoop dat je leven mag gaan zoals jij het straks in gedachten hebt. Wat het ook is. Een baan, een gezin, reizen…

Ik hoop dat je eens terug zult kijken op je kindertijd en ziet hoeveel ik van je houd. Misschien zal ik het niet altijd genoeg gezegd hebben, maar ik hoop dat je het elke dag weer gevoeld zult hebben. Misschien door een blik, een knuffel, een lach of een lief woordje. Ik droom van jou als een succesvol persoon. Niet per se in het zakelijke leven, al zou dat gaaf zijn. Maar succesvol in het zijn. In het jezelf zijn. Hou van jezelf, lieve Rosemarijn. Je mag er zijn.

En als je even onzeker en verdrietig bent, als je even niet van jezelf houdt, weet dan dat ik altijd van jou zal houden. Ik heb genoeg liefde voor ons beiden.

Ik weet hoe het is om op te staan met een donderwolk boven het hoofd. Ik weet hoe het is om vast te zitten in een kuil, die je voor jezelf hebt gegraven. Ik weet hoe het is om alleen maar in bed te willen blijven liggen. Ik weet wat schaamte en zelfhaat is. Ik weet hoe moeilijk het leven soms kan zijn. Het leven zit vol tegenslagen, die je op je knieën kunnen brengen. En dat geeft niet! Als alles altijd op rolletjes zou lopen, zou je nooit eens reden hebben om even stil te staan en te kijken wat je eigenlijk allemaal wél hebt! Blijf vechten! Vechten voor wat je wilt, vechten voor wat je hebt. Fouten maken mag. Fouten zijn menselijk. Iedereen maakt ze. Maar maak je eigen fouten en leer ervan. Dan kom je er altijd sterker uit.

Want hoewel ik tegenslagen genoeg heb gehad in mijn leven, tot nu toe, kijk ik terug met een glimlach op mijn gezicht. Want weet je…? Het heeft me hier gebracht. Hier, waar ik nu ben. Mijn allergrootste droom is uitgekomen. Ik ben mama. Jouw mama.

Liefs,

Mama

Mama Persoonlijk

Hoe het krijgen van een kind je kijk op de wereld verandert

Posted on 6 mei 2019

Als je nog geen mama bent, leef je voor jezelf. Je hoeft alleen voor jezelf te denken (okee, als je een partner hebt, dan denk je voor jullie samen) en de zorg die op je schouders ligt draait alleen om jou. En omdat je volwassen bent, zijn er niet zoveel dingen in de wereld die je angstig maken. Op dikke, harige spinnen na dan. Ik merk dat, nu ik een kindje heb, ik heel anders naar de dingen om me heen kijk. Ik leef niet meer alleen voor mezelf en kijk dus ook niet meer zo nuchter en als een egocentrisch (niet verkeerd bedoeld, maar gewoon op mezelf gericht) persoon naar de wereld. Hoe dan? Want niks is veranderd, omdat ik moeder ben geworden. Wegen zijn niet drukker geworden, parken zijn niet minder groen geworden en een glazen bloemenvaas niet kwetsbaarder. Maar waarom zorgt het moederschap dan voor zo’n compleet andere kijk op de wereld? Heel simpel!

Zodra je je kleine hummeltje in je armen hebt, stroomt de trots door je heen. Ja toch? Dat kleine wondertje heeft negen maanden in je buik gewoond, lekker veilig en warm. Je buik met je baby erin was je trots en je droeg dat pietepeuterige wezentje met liefde. Hoe zwaar dan ook en hoeveel energie en pijn het je dan ook kostte. Maar nu… Nu is dat kleine kindje ter wereld gekomen. Geen buik die hem of haar beschermt. Dat moet je nu bewust eigenhandig gaan doen! Een baby (en kinderen over het algemeen, hoe oud ze ook zijn) zijn zo aanhankelijk en hebben je zo hard nodig. Jij bent degene die alle kennis over brengt. Een kind ziet het gevaar in dingen niet zoals jij dat ziet. Klimmen op de bank: wat een avontuur voor een dreumes. Maar mama houdt haar hart vast. Straks val je….doe toch voorzichtig!Je rijdt misschien wat voorzichtiger en minder hard nu je mama bent. Je kijkt beter naar andere weggebruikers. Wat doen ze? Zijn zij veilig rondom mij? Ik weet van mezelf dat, als er zich een wat minder veilige situatie voordoet, ik altijd maar denk: ‘Oooh, als er dan iets gebeurt, laat het dan aan mijn kant van de auto zijn. Niet aan de kant van Rosemarijn!’

Een kind kent de wereld nog niet. Niet zoals wij. Wij hebben alles al honderd en één keer gezien. Veel dingen vallen niet eens meer op; het is niet speciaal meer. Maar een kind gaat alles pas net ontdekken. Elk geluid en elke prikkel (of het nu om zien, horen, proeven of voelen is) is daarom heel erg bijzonder en krijgt volle aandacht. Als er een zwerm vogels overvliegen terwijl je met je ukkie in de tuin zit, kijk je er niet meer van op. Er vliegt zoveel voorbij. Je kindje daarentegen, vindt het waarschijnlijk fascinerend! Hoe mooi eigenlijk hè, dat ze zo verwonderd zijn over de kleine dingen! En het leuke is dat je, doordat je kleintje alles zo ontdekt, zelf ook weer getriggerd wordt! Je gaat dingen (en het mooie van dingen) herontdekken, met je mini me!

Liefde. Je kent het je hele leven al, op verschillende manieren. Liefde voor en van je ouders, broers en zussen, vrienden en misschien voor huisdieren. Maar nu je mama bent geworden, leer je een hele andere manier van liefde kennen. Niks is te vergelijken met de liefde die je voelt voor je kindje en de liefde die je terug krijgt! Ik krijg er geen genoeg van. Elke dag weer, als Roos wakker wordt en om mama roept, fladderen de vlinders door mijn buik en wil ik uit bed springen om haar vast te houden. Natuurlijk heb je dagen dat je er even klaar mee bent: een uitgeputte mama. Maar het voelt zo ontzettend bijzonder om zo nodig te zijn, om nummer één te zijn! En die knuffels en kusjes die ze (op haar eigen tijd, want als je erom vraagt, heb je pech. Dan is het meteen ‘nee’) geeft, laten mijn hart een slag overslaan. Mijn hart knapt vaak bijna uit elkaar. Zo overweldigend kunnen de moedergevoelens soms opeens zijn. Herkenbaar?

Er zijn nog zoveel meer manieren waarop je hele wereld én je kijk daarop verandert. Wat valt jou op? Op welke manier ben jij veranderd of kijk jij anders naar dingen waar je, voordat je mama werd, niet eens over nadacht?

Wil je nog meer lezen? Neem dan eens een kijkje bij:
– De Angst van mijn leven
– Het mooie aan thuis-mama zijn
– De perfecte moeder
Naast deze drie leestips, is er nog veel meer te vinden op mijn blog, dus pak een kop koffie (of cola en chips) en lees alles op je gemakje eens door!

Mama

Opvoeden; een koud kunstje

Posted on 21 januari 2019

Goed, opvoeden dus. Nee. Geen koud kunstje. Als niet-ouder kijk je zo gauw met opgetrokken neus naar ouders met schreeuwende, schoppende kinderen en denk je: Poeh, dat zou ik nóóit zo doen.
Voed je kind eens op zeg!

We kunnen plannen en overleggen, discussiëren hoe wij als ouders het ooit gaan doen, maar eerlijk is eerlijk: het gaat niet zoals wij willen. Onze kinderen zijn niet beter opgevoed dan anderen en luisteren echt niet beter dan andermans kinderen. We denken misschien dat ouders om ons heen beter hun best zouden moeten doen, want dan zouden de kinderen niet zulk gedrag vertonen. Maar als je zelf een kindje krijgt, krijg je de waarheid hierover wel in je gezicht gesmeten!

Zo onschuldig

Ik heb al verteld in mijn post ‘Rondom Rosemarijns geboorte’ dat de eerste maanden van haar leven niet van een leien dakje gingen. We waren er dan ook dag en nacht mee bezig. Was het niet fysiek, dan wel mentaal. Omdat mijn mamabrein dacht dat ik haar elke seconde in de gaten moest houden, sliep ze bij ons op de kamer ’s nachts en overdag sliep ze in de box of in de maxi cosi. Dat laatste omdat ze heel slecht in slaap viel, heel licht sliep en ik dus meteen paraat wilde staan en elke kans van haar níét horen, wilde vermijden. Als Rosemarijn huilde, kon het niet anders dan dat er iets was. Daarom gaf ik haar zoveel mogelijk wat ze volgens mij nodig had. Maar rond de tijd dat ze vier maanden oud was, ging het zoveel beter, dat ik andere dingen kon gaan proberen. Ik begon haar in haar eigen kamertje te leggen: ’s nachts en overdag. En ja, ze krijste. Ze krijste nog steeds, ook al voelde ze zich duidelijk echt wel een stuk beter. Mijn instinct was om meteen alles van het lijstje af te lopen. Pijn? te koud? Te warm? Misselijk? voelt ze zich alleen? Honger?

De tijd vloog voorbij, maar ik bleef haar behandelen als de baby die ziek was. Mijn moeder zei op den duur: “Volgens mij is er niets meer aan de hand.” Pas toen ging ik even zitten en keek ik naar mijn dochter. Wanneer ze krijste, hoe ze krijste, waarom ze krijste… En toen ze ongeveer zes maanden was, besloten mijn man en ik dat het tijd was om gedrag te gaan corrigeren. Grommen en trappen als we haar wilden verschonen, krijsen als ze haar zin niet kreeg. Ze was er zo aan gewend dat mama meteen opsprong om haar te geven wat ze wilde, dat ze niet anders meer hóéfde te doen dan krijsen. Mama kwam wel en zo kreeg ze wat ze wilde. En zo niet, dan bleef ze krijsen totdat mama doorhad wat ze echt wilde.

Slimme draak!

Hoe meer aandacht ik eraan besteedde om te zien wat er nu echt gaande was, hoe meer ik zag dat haar wijze oogjes geen pijn meer aangaven, maar een heel sterk karaktertje. Tegendraadsheid. Bij het Consultatie Bureau werd me verteld dat dat echt niet kon: ze was te jong om te denken en deed dit allemaal echt niet bewust. Maar deze mama leerde haar dochter goed genoeg kennen om te weten dat dit geen onbewust gedrag was. Tuurlijk: ze deed het allemaal niet uit boosheid of om ons te pesten. Maar er kwam gedrag naar boven, ze probeerde ons uit. Een kind gaat (hoe jong ook) de grenzen verkennen. En vanaf dat moment ging het super. We wisten nu echt hoe we haar moesten opvoeden en corrigeren. Ha-ha! Niet dus. Het is elke dag weer een uitdaging en zo vaak vermoeiend, omdat we het gewoon even niet meer weten.

Een lang verhaal kort: Het is absoluut geen koud kunstje om je kind op de goede manier op te voeden. En…wat is góéd? Ieder kind is anders en bij ieder kind kan iets anders de juiste manier zijn. En die manier kan ook nog eens dagelijks verschillen. En dan is het niet vreemd dat mama of papa het even niet meer weet of aankan. En ja…dan ligt je kind gillend op de vloer in de supermarkt en voel je je beroerd. Maar hé, wat kan ik zeggen? Mijn uk is nog niet zo ver. Nóg niet. Ze gilt gewoon in het winkelkarretje.

Hoe denken jullie over opvoeden?

Mama Persoonlijk

Zou je dat nu wel zo doen?

Posted on 19 december 2018

Herken je het? De vragen die mensen je stellen over wat je met je kindje doet, op welke manier je het doet? Het maakt mij altijd zo onzeker. “Is dat niet veel te koud? Ze vat zo kou!” Ik ben een kersverse moeder (nou ja, nu ruim een jaar) maar ik trek het me nog steeds best wel aan als mensen mijn zorg zo in twijfel trekken. Ik voel me dan heel klein worden en begin snel te denken dat ik het helemaal niet goed doe, dat ik nog te weinig weet over het zorgen voor een mini mensje. Tja, misschien is het toch wel te koud. Ja, nee, ik weet het niet, misschien wel ja.

“Nu al met hapjes beginnen? Joh, laat ze nog lekker van haar melkflesjes genieten.” Of “Geef je haar nu nog steeds elke dag twee flessen? Moet je nu onderhand niet gaan minderen dan?” Ik mag dan misschien een nieuwe mama zijn, maar ik ken mijn kindje het best. Jij kent jouw kindje het best. Ja toch? Jij voelt hem of haar aan, je zou nooit iets nalaten als je aanvoelt dat je kindje datgene juist nodig heeft. Ik merk dat oudere generaties vooral advies willen geven of zich afvragen of wij als moeders het niet anders moeten doen. Lastig vind ik dat, want ze hebben al zoveel ervaring meer dan ik, maar…dit is mijn kindje! Ik weet wat mijn kind nodig heeft. Iemand vertelde me een tijd geleden: “Zij hebben hun kans gehad, nu is het aan jou. Jij weet als moeder echt wel wat je moet doen of niet moet doen. Dus, als weer iemand iets in twijfel trekt (Is dat niet te koud?), trek het je niet aan, begin niet te twijfelen en word vooral niet boos. Zeg even niks, kijk naar de situatie, kijk naar je kindje en zeg dan luchtig: “Nee hoor, ik denk het niet. Maar bedankt voor je bezorgdheid.”

De eerste drie/vier maanden van Rosemarijns leven waren voor ons heel erg stressvol. Na de drie weken in het ziekenhuis (ze werd uiteindelijk dus met 33 weken geboren en mocht met 36 weken naar huis) mocht ik van de verpleging gewoon kunstvoeding geven, geen probleem. Dus dat deden we. Met het kleine beetje moedermelk wat ik dagelijks nog gekolfd kreeg. Maar zodra dat minder werd en het meer en meer kunstvoeding werd, zagen we Rosemarijn achteruit gaan. Ze krijste dag en nacht, we kregen haar met geen mogelijkheid stil. We waren alle drie uitgeput en wisten het gewoon niet meer. Wat doet het toch vreselijk pijn om je kindje zo te zien en machteloos te moeten toekijken omdat je geen idee hebt wat er speelt. Ik ben er ontzettend onzeker door geworden en kon zelf ook niet veel meer hebben. Uiteindelijk zijn we bij een orthomoleculair therapeut terecht gekomen, die erachter kwam dat de voeding veel te zwaar was voor Rosemarijns darmen (door de stress rondom de geboorte waren haar darmen onderontwikkeld) en dat daarom haar darmen ontstoken waren. En hoe verder op de dag, hoe erger de pijn. Daarbij kwam dat ze een erg nieuwsgierig meisje was en alles wilde zien en horen. Je raad het al: overprikkeld. Dus aan het eind van de dag was ze helemaal op en kon ze dus de pijn van haar darmen niet meer aan. Er waren weinig dagen waarop ik niet verslagen en uitgeput op de bank zat te huilen met een huilende baby. Ik wilde geen hulp vragen, want als moeder moet je dit toch allemaal kunnen en weten wat je kind nodig heeft? De enige waar ik terecht kon voor mijn gevoel, was mijn eigen moeder. Daar kon ik even rusten, terwijl zij en mijn vader Rosemarijn een poosje verzorgden. Zij waren de enigen die me mochten helpen en vertellen wat ik nog meer kon doen of proberen. Andermans advies wilde ik niet. Dat voelde als falen. Dat deed pijn.

Toen we eindelijk wisten wat er aan de hand was en we daar een probiotica kuur voor kregen (helemaal natuurlijk, geen chemische medicatie) waren we opgelucht en kregen we weer hoop. Ze kreeg naast de kuur ook speciale lichtverteerbare voeding en opeens zagen we haar vooruit gaan! Een maand lang ben ik de deur niet uitgegaan en Rosemarijn dus ook niet. Toen ze ongeveer vier maand was en haar eerste hapjes mocht, was ze zo’n andere baby! Het leek wel alsof haar lichaam een enorme boost had gehad. Ze was zo vrolijk en leergierig, zo mooi!

Nu denk ik: Ik hoefde het helemaal niet zelf te doen, ik mocht gerust hulp vragen. Ik kon het allemaal nog niet weten, ook al voelde mijn lichaam aan dat er iets heel erg fout zat. Ook al deed mijn hart pijn en wilde ik alle verdriet en pijn van mijn dochter overnemen. Maar nu ik maanden verder ben, ken ik mijn meisje door en door. En weet je? Ik heb geen advies nodig. Het maakt onzeker, terwijl dat helemaal niet nodig heb. Ongevraagd advies, nee bedankt.

En even tussen ons…Ik moet zelf wel erg opletten dat ik zelf niet een ouwe moeke wordt en zélf ongevraagd advies geef. Want het is zo verleidelijk. Ik snap het ook wel van anderen; je doet het zo snel. Dus no hard feelings, maar deze mama kan het wel. Al doende leer ik het.

Hoe denken jullie hierover?