Browsing Tag

operatie

Saturday Stories Zwangerschap

Saturday Stories: Mijn gevoel klopt!

Een verrassing

Het was zomer 2017, ik kwam thuis te zitten, zonder werk, met uiteenlopende redenen. Maar heb hier wel ook deels zelf voor gekozen, ik was niet gelukkig op deze plek, waardoor ik veel klachten kreeg, zowel lichamelijk als geestelijk.

Ik genoot van de rust, even genieten en niks moeten maar mogen. En de dagen en weken gingen voorbij en voor ik het wist was het november. Ik werd in één keer onzeker, ging weer twijfelen aan mezelf, want ik had allang ongesteld moeten worden. Maar zwanger zijn kon ik niet, ik zat gewoon aan de pil. Maar toch, toch twijfelde ik. Ik belde een vriendin van mij op, waarop ze zei: “Doe gewoon een test en dan weet je het zeker.”

Ik ging zo snel als ik kon naar de dicht bij zijnde drogisterij om maar liefst 2 zwangerschapstesten te halen. Je weet maar nooit, ze kunnen altijd fout uitpakken.
Eenmaal thuis deed ik gelijk de test en kon mijn ogen niet geloven! Zwanger! Ik wilde het niet geloven. Ik wachtte tot de volgende dag en deed mijn tweede test.  Er stond toch weer ‘zwanger’. Ik was er eigenlijk nog niet helemaal aan toe, maar toen het toch zover was..
Maar hoe ging ik dit vertellen aan mijn vriend? Ik heb een fles met slabber en een speen gekocht met: ‘I love papa’ Vervolgens heb ik dit op zijn nachtkastje neer gezet.

Hij kwam thuis van zijn werk, normaal loopt hij altijd door naar de slaapkamer om makkelijk kleding en schoenen aan te trekken maar dat deed hij dit keer niet! Hij merkte dat er iets was, hij voelde mijn spanningen en stress over deze situatie. En hij probeerde er alles aan te doen om maar te weten wat er was, terwijl ik maar dacht: loop nou maar door! Na een tijdje liep hij door en hoor ik niet veel later: “GEK! Dat meen je niet…”

“Helaas, it’s not a Joke, liefie”, was mijn antwoord. Ik ging naar de huisarts voor een verwijzing naar het ziekenhuis. Maar helaas ging dit gesprek niet helemaal zoals ik gehoopt had. Natuurlijk had er wel rekening mee gehouden maar toch… De huisarts adviseerde me om abortus te plegen. Dit door mijn medische geschiedenis met medicatie, dat ik ook op dat moment nog gebruikte. Daar was ik het niet helemaal mee eens. En gelukkig kreeg ik een goede gynaecoloog die met ons mee dacht en begeleidde van begin tot eind. Echt helemaal top!

Hopen en duimen

De zwangerschap ging voorspoedig de eerste maanden, ik had geen last van de welbekende kwaaltjes! Alleen spookte het door mijn gedachten heen: als het maar goed gaat met de kleine, zodat we geen keuze hoeven te maken over houden of weg laten halen. De gynaecoloog vertelde als alle controles tot en met de twintig weken goed zijn, hoef je geen zorgen te maken dat je kleine complicaties overhoud van de medicatie die je hebt gebruikt. De twintig weken echo kwam aan, de laatste echo waarvan we hopelijk het definitieve uitslag zouden horen. En in deze echo kregen we ook te horen wat we kregen: een jongen of een meisje.
En daar kwam het antwoord: “HIJ is GEZOND!” Het enige wat ik alleen nog maar kon doen was huilen, huilen van opluchting, blijdschap.

We zetten de zwangerschap voort, maar hoe verder ik kwam, hoe moeilijker ik het had.
Vocht vasthouden, heel veel moe, suikers in mijn urine, hoofdpijn, veel gal overgeven, hoge hartslag… Soms zo hoog dat ik na elke meter even moest bijkomen. Zelfs een keer overgegeven aan terwijl ik aan de monitor lag! Hij sloeg zo hoog uit dat er een heel artsen team om me heen stond! Oeps, dat was nou ook weer niet de bedoeling. Maar gelukkig met de kleine man ging het goed. Week 39 brak aan. Mijn vriend dacht dat ik tussen de 41 à 42 weken zou bevallen. Maar ik dacht er anders over en mijn gevoel al helemaal! Ik sprak mijn gevoel en gedachten uit: “Ik denk dat we binnen nu en 1 week bevallen en dat het uitloopt op een keizersnee.”

En jawel het was zondagavond was toen 39 + 4 dagen, toen de welbekende slijmprop verloor. Ik zei tegen mijn vriend: “Nu gaat het wel echt heel snel gebeuren want mijn slijmprop is weg.” Maar hij was nog steeds zo nuchter als een peer. Het was 02:00 uur in de nacht, ik draaide me om in bed en het werd nat. Eerst dacht ik: ik plas in bed! Maar dat kon niet want meestal ga ik er dan uit. Ik draaide om naar mijn vriend en weer een volle lading! Ik tikte hem aan en zei: “Het is begonnen, mijn vliezen zijn gebroken!” Hij sprong uit bed, deed het licht aan en duwde mijn benen open, ik moest heel hard lachen en vroeg: “Wat doe jij nou?” Hij wilde weten of de kleine in het vruchtwater had gepoept.

Het ging nu echt gebeuren!

We gingen naar het ziekenhuis, want een thuisbevalling kon helaas niet omdat ik daar geen indicatie voor had. Helaas duurde alles heel erg lang waardoor ik een ruggenprik en weeënopwekkers  kreeg. Zelfs hiermee kreeg ik nauwelijks ontsluiting, maar dat vond ik het minst erge. Zowel ik als mijn kleine man reageerde op de opwekkers, waardoor er ingegrepen werd. En er werd gezegd dat ik een spoedkeizersnede kreeg. Binnen 1 uur lag ik op de OK. Gelukkig kon ik nog wel een grap maken. Maar ondanks dat was is ik ook wel teleurgesteld. Alles verliep anders dan wat ik het liefst had gewild: ik wilde het liefst op eigen kracht bevallen.  Maar ondanks dat het een spoedkeizersnee werd, kwam er een gezond mannetje op de wereld op 23 juli 2018 om 12:15 uur met een hoge score van 2x een 10 en een 9, met het gewicht van 3470 gram. Met de naam: Pepijn (Robert Albert).

Angstige tijden

Maar ons geluk was maar van korte duur. Na ruim 3 weken werd ons mannetje ziek, zo ziek dat hij bloed spuugde! Ik vertrouwde het niet en belde met de spoedhuisarts. Heel de nacht in de weer geweest, maar uiteindelijk kregen we te horen dat ze dachten dat hij een virus had en het moesten aankijken. Maar het spugen hield niet op, letterlijk alle flesvoedingen kwam er volledig uit. In de avond belde ik weer, maar werd weer afgedankt. Voelde me totaal niet gehoord en ging het op een ander boeg gooien. Dinsdagochtend belde ik de huisarts op, deed m’n verhaal en die vertrouwde het ook niet goed, zeker niet omdat ik zei dat ik bang was dat hij straks uitgedroogd was. Zijn plas luiers ging met een rap tempo achteruit.

Die avond werd hij opgenomen en werd er nog een test gedaan om zijn flessen te verdikken. Misschien had hij verborgen reflux, maar ook zijn verdikte voeding kwam er die nacht eruit. En er werd een echo van zijn maag gemaakt, daarop was snel te zien dat hij pylorus had; een vernauwing van maag naar de darmen toe. Dus het enige manier om voeding uit de maag te laten komen was overgeven. Toen viel het op zijn plek. Maar dat betekende wel dat hij hieraan geopereerd moest worden. We moesten wel naar een academische ziekenhuis toe, want in het ziekenhuis waar we waren, waren ze daar niet in gespecialiseerd. Donderdag gingen we met de ambulance naar Nijmegen toe: een tocht van 1 uur. Gelukkig kon hij dezelfde avond nog geholpen worden. Ik was ook blij dat mijn familie hier bij was.

Bij Nijmegen had ik wel een beladen gevoel, aangezien hier mijn te vroeg geboren nichtje is geboren en uiteindelijk na 8 weken overleden is aan een bloedvergiftiging. Die arts die haar had geopereerd, opereerde die avond ook mijn kleine man. Net of het zo had moeten zijn, voelde ook wel weer goed, net of mijn nichtje zei: “Je moet naar Nijmegen gaan, want de arts die mij opereerde gaat jou ook opereren.” Gelukkig is deze operatie geslaagd en groeit hij nu als kool!

Wil je meer van Maartje en Pepijn zien en lezen? Je kunt hen op Instagram volgen: @maartje_delaat

Persoonlijk

Wat je nog niet over mij wist

Ik zal geen eindeloze lijst achter elkaar opsommen, maar het leek me leuk om een aantal feitjes over mezelf te delen, die je waarschijnlijk nog niet wist. Het zal niet per se heftig zijn of zo, je mond zal er vast niet van open vallen, maar het is leuk om de persoon achter de blog een beetje te leren kennen toch? Dan raak je wat meer vertrouwd met mij als persoon en voel je je misschien ook meer betrokken. Extra tof voor jou en mij dus, yay!

Er is altijd muziek

CD opname in een kerk

Ja, ik ben een ontzettende muziekliefhebber. Ik heb dan ook altijd muziek aanstaan, muziek om me heen kan ik niet negeren; ik word er te blij van. Ik heb ook altijd al van muziek gehouden. Op mijn elfde werd ik lid van een kinderkoor, waar ik een jaar later mocht zingen als soliste. Dat was….14 jaar geleden! Ik zong (en dus nog steeds) op een christelijk koor. Ik zing dus geestelijke liederen. Ik heb een enorm zwak voor klassiek/opera. Een aantal jaren terug was dat namelijk de grote focus, toen ik op zangles zat. Zo serieus was en is het dus. Ik houd ervan.
Zo nu en dan hoor ik een heel mooi nummer, maar past de tekst niet bij de identiteit van ons koor. Dan pas ik het één en ander aan of (zoals afgelopen kerst) herschrijf ik het hele nummer. Dit heb ik in december gedaan met Mirjam Schippers voor het nummer Glorious van David Archuleta.  We waren er achteraf super trots op en ik heb het ook heerlijk kunnen zingen met het kerstconcert.

Meet cute

Ken je die uitdrukking? Meet cute. Het is in de filmindustrie een heel bekend gezegde: het is het moment wanneer de vrouwelijke hoofdpersoon haar toekomstige liefde ontmoet. Ik leerde mijn man kennen eind 2014 via de kerk. Bij ons is het de gewoonte om catechisatie te volgen (voor wie het niet kent: een avond in de week leer je allerlei dingen over de Bijbel, God en Zijn zaken). Daar zag ik hem voor het eerst. En schijtlijster dat ik ben, durf ik hem niet aan te spreken. Ik heb dus tijden lang online gezocht, totdat ik eindelijk een profiel van hem vond, waar ik met een bonzend hart de eerste woorden tegen hem zei. We hebben een tijdje zo contact gehad, en na bijna twee weken (als ik het me goed herinner) hadden we onze eerste date. Vanaf dat moment ging het eigenlijk heel snel; twee weken na onze eerste date vroeg hij me zijn vriendin te zijn. I guess if you know…you know!

Mevrouw Willemsen

Lieve leerlingen

Ja ja, ik heb voor de klas gestaan. Vier jaar, om precies te zijn. Ik studeerde Engels en gaf met heel veel plezier les op het voortgezet onderwijs. Jammer genoeg was ik in die tijd ontzettend onzeker over mezelf, durfde ik niet goed voor mezelf op te komen en is daar eigenlijk heel makkelijk op in gespeeld door mensen die wat hogerop zaten. Uiteindelijk ben ik geforceerd (en dat had dus nooit gehoeven of gemogen!) te stoppen met mijn studie. En nu, een paar jaar later, heb ik heel veel spijt dat ik mezelf zomaar weg heb laten sturen na al die jaren te hebben geïnvesteerd. Ik was daar op mijn plekje, voor de klas, met eigenwijze pubers om me heen. Dat was zo genieten! Tuurlijk, heel veel lastige momenten en bijna-opgeef-momenten, want Help, ik kan hen niet aan! Maar ik kwam er elke keer weer bovenop en de kids waren gewoon schatjes. Hoeveel rottigheid ze ook uithaalden. Dus, wie weet…Misschien ga ik toch weer eens terug, om de boel af te maken.

Ziekenboeg

Iets studie gerelateerd, soort van: tijdens een stage in Engeland, belandde ik in het ziekenhuis met mijn blinde darm die op ploffen stond. Ik was daar met een studiegenootje (die ik die dag eigenlijk op het vliegtuig terug naar huis zou zetten; zelf bleef ik nog een week) en verbleef bij een bekende van de familie. Met een telefoontje via mijn broer mijn ouders ingelicht, want ik kon hen niet bereiken. (“Hee, ja, ik uh…ik wordt zo geopereerd. Kan je dat doorgeven? Wat? Ja, blinde darm.”)
Het is een lang en gek verhaal, maar uiteindelijk heb ik veel schik gehad, naast de pijn, de misselijkheid. Knappe dokters en leuk ander personeel. Mijn ouders waren die week sowieso van plan om me te komen opzoeken als verrassing, dus die waren nu extra happy dat ze een vlucht hadden geboekt. Mams was zelf ziek geworden van bezorgdheid. Wat was dat fijn om ze bij me te hebben! En aangezien ik niet met het vliegtuig naar huis mocht vanwege de lucht die in mijn buikholte was gepompt, moesten we met de bus terug aan het eind van mijn laatste week. Via Londen, daarna een stukje door Frankrijk, België…éénentwintig uur! Brak waren we bij thuiskomst! Maar ja…het is nooit saai met mij.

Karren met die bak!

Mijn eerste bakje

Dat deed ik graag. Zo graag, dat het me twee instructeurs, twee theorie examens en vier praktijkexamens kostte. En veel geld. Erg veel geld. Ik wilde op mijn achttiende mijn rijbewijs al halen, maar door familieomstandigheden ben ik toen gestopt (en volgens mij ook omdat mijn spaarrekening huilde). Ik ben toen in 2015 weer begonnen. Het lessen ging heel best, ik had schik met de instructeur, die ik al jaren kende buiten het lessen om en ik reed goed. Maar zodra het examen in zicht kwam, kwam mijn faalangst op als een monster uit de mist. De laatste lessen voor het examen maakte ik grote fouten en op de examens dus ook. Uiteindelijk heb ik drie staatsexamens (voor mensen met faalangst) gedaan. De laatste heb ik gehaald. Tjoh, meen je dat? Ja duh haha. Maar dat kwam eigenlijk puur omdat de examinator vooraf al zei: “Gefeleiciteerd. Ik zie geen reden waarom je het niet zou halen.” Dat gaf me zoveel vertrouwen, dat het rondje rijden super snel en makkelijk verliep en ik EINDELIJK mijn papiertje mocht gaan ophalen. Nou ja, een week later. Eerst taart.

Een citroentje

Oké, nog ééntje dan.
Ik ben mijn hele leven al verzot op fruit. Zo verzot, dat ik voor mijn zevende verjaardag als cadeau graag een fruitmand wilde hebben. Alsjeblieft, pap en mam (waarschijnlijk waren zij gelukkig dat ik geen dure poppen wilde). Dus zo geschiedde. Ik kreeg een fruitmand. Peren, appels, bananen, kiwi’s en wat je je allemaal maar kunt bedenken. Maar…Ik was heel teleurgesteld. Er zat helemaal geen citroen bij. Ik wilde zo graag een citroen. Dus die heeft mijn mams uiteindelijk nog even bijgehaald. Ik snap nog steeds niet waar die drang naar een fruitmand vandaan kwam, maar ik vind het nog altijd een leuk feitje over mezelf. Waar je maar blij mee kunt zijn zeg.

Zo. En jullie? Leuke/interessante feitjes over jezelf? Laat maar horen!