Wij mama’s kunnen onszelf heel erg goed wegcijferen. We hebben een gezin om voor te zorgen, een huishouden te runnen en misschien nog wel werk om ons hoofd over te breken. Er ligt zoveel op ons bordje (want geloof mij: moeder zijn is geen vakantie hoor!) dat we onszelf al snel voorbij rennen en stiekem dus ook best gauw verwaarlozen. Herkenbaar? Of heb je (nog) nergens last van? Dat was bij mij het geval. Ik had nergens last van.
2017 was mijn jaar, zeggen wij hier altijd. Verloofd, zwanger, getrouwd en een kind gekregen. Alles in minder dan een jaar! In eerste instantie had ik er geen last van dat alles zo snel ging en ging het leven gewoon verder. Dochter mocht mee naar huis, de slapeloze nachten en energie vretende dagen begonnen. Want ja: mijn dochter heeft nooit genoeg aandacht. Madam was vanaf het begin af al een charmeurtje en had echt veel aandacht nodig. Nu ze wat ouder is, is er weinig veranderd. Misschien is het zelfs vermeerderd, want ze slaapt minder en heeft dus meer tijd om om aandacht te vragen. “MA-MA!”
Ons meisje wil het liefst samen spelen, want alleen spelen, dat is nog moeilijk. Helemaal als ik even wat anders wil doen ondertussen (de vaat, de was vouwen of stofzuigen) gaat het fout. Dan weet ze opeens niet meer wat ze moet doen en zijn die poppen en autootjes niet meer zo interessant als vier seconden geleden.
Natuurlijk zijn er dingen veranderd in de afgelopen anderhalf jaar. Niet meer elke drie uur een fles en gelukkig is de tijd van kolven ook al lang voorbij! Maar Rosemarijn kwam tot een paar weken geleden nog steeds twee keer per nacht voor een fles (tandjes, dromen, speen kwijt) en was dan ook niet anders te troosten en rustig te krijgen om weer verder te gaan slapen. En zolang je erin zit, merk je niet veel van de heftige oververmoeidheid en de halve burn-out waar je tegenaan kan hikken.
Het is ook geen schande, weet je! Je bent dag en nacht bezig met een klein mensje, dat alle zorg en aandacht nodig heeft. Totaal afhankelijk van jou! Natuurlijk kan papa ook een handje helpen, maar het gros van de tijd komt het toch echt op jou neer! Hoe gauw leg je dan je eigen behoeften naast je neer en sta je alweer klaar om je kind te geven wat hij of zij nodig heeft? Dus bij deze: iedereen die dacht dat het moederschap betekent dat je heerlijk vakantie kunt vieren elke dag…vergeet het maar! Renske de Greef maakte er een leuke strip over: In dienst bij een wispelturige baas.
Schaam je er niet voor dat je eigenlijk helemaal op bent en geen energie meer krijgt uit de dagelijkse dingen of zelfs uit de dingen waar je vroeger helemaal van opkikkerde. Je hobby’s blijven liggen, want zelfs daar heb je geen puf meer voor. Je kijkt tegen de kleinste dingen op alsof het meters hoge bergen zijn. De was in de machine gooien? Pfff….Nu even niet. Een gezonde lifestyle volhouden, nu? Hoe dan?
Het enige wat je kan helpen is roepen om hulp. Geef aan hoe je je voelt en zeg dat er echt verandering moet komen in hoe dingen gaan. Vertel maar eens dat je even rust nodig hebt. Even een momentje voor jezelf. Even geen mama, geen vrouw, maar gewoon jij. Even helemaal alleen, om weer op te laden. En dat hoeven geen weken vakantie op Curacao te zijn! Een dagje weg met een hotelovernachting bijvoorbeeld, of een zonnebanksessie. En heel belangrijk: houd die momenten er even in! Geen zorgen, geen taken, maar alleen even de stekker erin om je lichaam en geest op te laden, zodat je er weer tegenaan kan. En dan is het volhouden. Plan momentjes voor jezelf in, om even te de-stressen. Al is het maar thuis als je je kind(eren) op bed hebt gelegd.
En lukt het vandaag even allemaal niet? Heb je een vreselijke baaldag? So what? Je bent een uitgeputte mama. And that’s okay. You’re not alone.
Dus, lieve mama, zorg voor oppas en ga er even uit. Alleen. Ontspan. Geniet. En daarna ga je weer verder. Daarna is mama weer terug en kan je alles weer aan.
“Wil ik wel kinderen?” Ik hoor me die vraag nog stellen aan mezelf. Soms twijfelde ik écht. Ik was niet het soort meisje dat er al van kleins af aan van droomde om mama te worden, of toch niet dat ik me kan herinneren. Maar op een ochtend was het daar… ik stond op en het was alsof de biologische wekker was afgegaan, luid en duidelijk ik wou een baby, liefst vandaag nog.
Twee streepjes Nadat ik mijn vriend (ondertussen mijn man) kon overtuigen, we waren uiteindelijk ‘nog maar’ 23, was ik na een eerste poging meteen zwanger. Ik weet nog dat ik die test deed in de volle overtuiging dat hij negatief zou zijn. Het was zondagmiddag, ik was ervoor zelfs langs een apotheek van wacht gereden. Om toch maar mijn gelijk te kunnen halen van mij vriend, want ik zou écht niet van de eerste keer zwanger zijn. Zo iets komt toch niet vaak voor? Maar ik was het wel degelijk, ik had meteen zeer duidelijk twee streepjes. Meteen stond ik te trillen op mijn benen, ik was dolgelukkig maar doodsbenauwd en huilde tranen met tuiten. Eens ik weer wat gekalmeerd was zat ik al snel ergens hoog op een wolkje, daar zou ik een weekje vertoeven.
Ik was 5 weken zwanger op het moment van de test, precies een week later kreeg ik een bloeding… pure paniek! Meteen richting spoed, 3 uur gewacht op de assistent, van de assistent, van de gynaecoloog… zij stelde me verschillende vragen en deed een echo. En daar was hij dan… Mijn zo gewenste baby, een klein frummel van nog geen centimeter groot en een flikkerend hartje er middenin. Nog nooit had mijn hart, mijn lijf, mijn hele bestaan zo erg van iets gehouden als toen. Baby was in orde en ik bleef maar staren naar dat zwart witte frummeltje op de echo die ik mee naar huis kreeg.
Zo verliefd, zo immens verliefd was ik al op die kleine die ik nog nooit had ontmoet. Met alle liefde van de wereld lette ik op mijn eten, liet ik mijn koffie staan waar ik zo zo zooooo verslaafd aan ben, met alle liefde van de wereld was ik weken aan een stuk kotsmisselijk, het maakte me niet uit, alles voor baby. Ik voelde trouwens vanaf dag één dat het een jongen was, en ik kreeg gelijk! De rest van mijn zwangerschap verliep vlot, ik kwam nooit veel bij en genoot van de hele ervaring.
Het gaat gebeuren! Donderdag 28 Mei 2015 zit ik rustig in de zetel te chatten met een vriendin die op dat moment ook hoogzwanger is. Ik heb nergens last van en ga er vanuit dat ik zeker nog een weekje heb om me voor te bereiden. Baby is uitgerekend 6 Juni, en eerste kindjes komen vaak toch wat later, dat had ik me in iedergeval laten wijsmaken. Ik had nog een discussie gehad over de kapper met mijn vriend, want morgen was ik jarig en wou ik samen wat leuks doen, maar hij had dan een afspraak gepland in het midden van de dag. Banaal natuurlijk. Hij werkte die dag een late shift, dus was pas klaar om 22u. Om 21u voel ik plots iets… de slijmprop was losgekomen en al snel daarna begonnen de weeën. Allemaal nog goed te doen, het ziekenhuis gebeld, mijn vriend gebeld, alles rustig en niet veel later thuis dan samen vertrokken naar het ziekenhuis.
Mijn bevalling verliep naar mijn mening vlot. 8 uur in totaal, geen epidurale genomen en ongeveer 45min moeten persen (wat ik echt afschuwelijk vond!) Ondanks dat alles goed verliep vond ik voor het eerst bevallen best traumatisch en was ik er meteen van overtuigd dat ik dit nooit meer zou doen. Maar… Mijn prachtige Finn was geboren om 05u05 op 29 Mei, mijn verjaardag! Als ik naar hem keek dacht ik dat m’n hart ging ontploffen, zoveel liefde!
De eerste drie maanden kon ik alles aan, ik gaf borstvoeding ookal verliep het moeilijk met een baby die niet goed aan de borst dronk, een overproductie, kolven enz… ik ging door, koste wat het kost. Overdag was Finn best een makkelijke baby, maar ’s nachts… Hij sliep bijna niet. Was elke twee uur wakker, wou om 4u of 5u op de ochtend niet meer gaan slapen. Ik was altijd wakker, écht áltijd…
Roze….Grijs…Zwart… De maanden die daarop volgen worden met de dag zwaarder. Sommige dagen gaan goed, het voelt alsof ik alles onder controle heb en ik krijg dingen gedaan, maar andere dagen zijn donker en gevuld met tranen, ruzies en nog meer tranen. Ik ben op, mijn vriend is moe maar ik kan het hem zelfs niet horen uitspreken want ik ben diegene die elke nacht wakker ligt. Ik ben diegene die elke nacht over het bed hangt van Finn om hem te sussen tot ik het gevoel heb dat m’n rug in twee gaat breken. Ik ben diegene die uren lang op de ijskoude vloer zit in Finn zijn kamertje om hem toch maar in slaap te krijgen. In hemelsnaam ik ben zelfs een keertje bij hem in zijn bedje gekropen om hem toch maar te doen slapen, dus hou je mond over moe zijn, want ik ben duizend keer vermoeider.
Misschien slaapt hij door op 3 maanden… misschien op 6 maanden… misschien met een jaar? En zo kwam ik mijn tijd door. Ik beleefde niets meer, ik overleefde. Ik voelde mezelf depressiever worden met de dag. Het probleem is dat je ook dan nog een goeie dag kan hebben, en dan dacht ik elke keer; zie je wel, het is helemaal niet zo erg, ik voel me best goed. Maar als ik dan een slechte dag had, dan was het zwart…
Ik heb duizenden keren de symptomen van een postnatale depressie gegoogled, ik wist wel dat ik het had, maar ik wou dat écht niet. Ik had zo lang gedroomd van een baby en nu het mijn werkelijkheid geworden was, was er vaak alleen maar verdriet. Ik was gewoon zo moe, zo verschrikkelijk moe… Maar toch zag ik dat kleine ventje zo graag, duizend keer liever dan mezelf. En dat was vaak ook het grootste probleem. Ik heb nooit de symptomen gehad dat ik mijn zoontje iets wou aandoen, maar ik haatte mezelf zo erg. Ik vond me een verschrikkelijke moeder om alle mogelijke redenen. Ik nam hem niet uit zijn box omdat hij alleen maar huilde bij mij, bij m’n vriend was hij altijd zo rustig.
Ik huilde, gooide met alles wat ik tegen kwam als hij weer niet wou slapen, of weer niet wou eten. Ik kreeg elke keer te horen dat hij te licht was bij Kind&Gezin, ik werd gestoord van het opnieuw gaan werken, ik werk in een kinderdagverblijf… dus nam Finn ook vaak mee, ging van het ene gehuil naar het andere. Sommige nachten deed ik letterlijk geen oog dicht en zat ik de hele weg naar m’n werk te huilen. Ik ging langs dokters, osteopaten, apothekers,… maar niemand vond de oorzaak waarom het kind nooit sliep. Maar eigenlijk was ik beter even bij de dokter gestopt voor mezelf, want toen Finn 1 jaar oud werd kon ik niet meer. Enkele maanden na zijn verjaardag krakte er iets, ik kon weken niet meer werken, ik huilde en huilde en huilde…
Licht aan de horizon, maar pijn in mijn hart Daarna werd het iets beter… met mij in ieder geval, Finn zou de komende twee jaar nog steeds niet fatsoenlijk slapen maar ik kon er beter mee omgaan. Waarom? Geen idee… maar tot vandaag voel ik nog hoe erg dat eerste jaar mij gekraakt heeft.
Ondertussen bijna een jaar geleden durfde ik het eindelijk aan om voor nummer 2 te gaan. Als ik die moeders zag met hun kinderen van nauwelijks een jaar verschil in leeftijd huiverde ik… Geen haar op mijn hoofd dat daar ooit aan had gedacht. Maar Finn was nu bijna 3 en ik wou echt heel graag een broertje of zusje voor hem.
3 maanden gaan voorbij en ik ben opnieuw zwanger. Maar mijn geluk is van korte duur, met de positieve test nog in mijn handen merk ik de eerste drupjes bloed… Meteen verdriet natuurlijk, maar een bloeding is mogelijk, dat had ik bij Finn ook gehad. Het bloed stopte iets daarna dus ik probeer een beetje te kalmeren en mijn lijf haar gang te laten gaan. Maar de dag nadien is het mis, ik verlies het vruchtje van ongeveer 4 weken. Ik weet dat het beter zo is, ik weet dat het nog geen baby is op dat moment en ik weet dat dit nog heel vroeg is… maar toch dwaalt mijn hoofd even terug naar dat donkere plekje. Ik voel me opnieuw zo machteloos als enkele jaren terug.
De maand daarna zou ik opnieuw zwanger zijn, doodsbang en dolgelukkig natuurlijk. Maar dit keer besluit ik het anders te doen. Na een slapeloze nacht dankzij, jawel… Finn, en een mega ruzie met (ondertussen) mijn man mail ik een therapeut. Elke vezel in mijn lijf wil zich verzetten maar ik weet dat ik door moet gaan. Ik wil deze baby een andere start geven dan Finn. Dit keer wil ik het ‘juist’ doen. Voor mezelf, voor mijn man maar vooral voor mijn kindjes. Ik beland zo bij een mama coach, ze werkt iet wat spiritueel en ik merk niet meteen iets dat me helpt in haar behandeling… ik vind het vaak een beetje zweverig maar goed… ik hou vol.
De broertjes Ondertussen ben ik bevallen van mijn regenboogje Nand, compleet verliefd alweer, en dit keer wél op de roze wolk. Als mij gedachten gaan dwalen duw ik mezelf weer in de goede richting, mede dankzij mijn sessies bij de mama coach waar ik binnenkort nogmaals naartoe ga.
Ik weet nu, lieve mama’s dat we allemaal zo hard proberen, we zouden alles doen voor die kleintjes. Alles om hen gelukkig te zien, maar door jezelf kapot te maken maak je hen niet gelukkig, in tegendeel. Dus doe niet zoals ik, zoek hulp want diep vanbinnen weet je dat je het nodig hebt.
En weet ik dat die roze wolk de tweede keer wel nog kan, ik was zo bang voor opnieuw dat zwarte… maar dit keer geniet ik. Nand slaapt super goed ’s nachts en Finn blijft vaak liggen tot 7 uur, ennuh… als hij 16 jaar is is het mijn beurt om hem wakker te maken. #Paybacktime!
