Gedurende deze week zijn er al wat prijzen online gekomen. Vanaf dinsdag zette ik elke dag een prijs van een andere shop online. Heb je de prijzen gemist? Kijk dan vooral even in de blogs van deze week, zodat je weet wat de prijzen zijn. En natuurlijk kun je nog steeds meedoen!
De shop die vandaag meedoet is Little Wood Facts. Zij geven een schattig houten wolkje met de naam van je kleintje weg. Handgemaakt, en super leuk als accessoire in de babykamer! Een echte toevoeging aan het al zo lieve baby- of kinderkamertje. Neem gauw een kijkje. En…laat even een reactie achter op Instagram of Facebook!
Wat zijn de spelregels? – Volg The Stout Journal op Instagram of Facebook – Like het bericht van de prijs waar je voor wilt meedoen – Reageer zodat ik weet dat je meedoet
Simpel eigenlijk, maar heel spannend! Je hebt een week om mee te doen aan de actie, dus tot en met 12 mei kun je op alle prijzen reageren. Op 13 mei maak ik de winnaars van alle prijzen bekend! Hebben jullie er al zin in?
LET OP: Als je The Stout Journal ontvolgt na de winweek, ben je gediskwalificeerd voor volgende acties!
Deze week had ik weer eens flink zin in iets lekkers, maar naar de winkel gaan was geen optie. Het wordt namelijk niet erg gewaardeerd dat je met je kinderen naar de supermarkt gaat om even wat boodschappen te doen. Dus ging ik weer op zoek naar een manier om toch iets lekkers te eten, zonder dat ik weg hoefde en ook zonder me heel schuldig te voelen over een klont suiker in mijn lichaam. Ik maakte een gezonde chocolade perencake. Dit recept is ook aan te passen om het minder gezond te maken (en net zo lekker natuurlijk), maar ik besloot het met gezonde ingrediënten te maken. Lees je mee? Echt een aanrader hoor!
Heel simpel eigenlijk! Verwarm de oven voor op 180 graden. Schil de peren en haal de klokhuizen eruit. Snijd daarna stukjes van de peer en doe het in de mengkom. Je hoeft het niet heel klein te snijden; de mixer maakt het zo zelf fijn. Je doet alle andere ingrediënten bij de peren in een mengschaal en mix alles door elkaar, zodat het een mooi geheel wordt. Als het goed is, krijg je een mooi dik beslag, donker van kleur door de cacao.
Doe het beslag in een ovenschaal of in een cakevorm. Als de oven op temperatuur is, zet je de schaal of cakevorm in de oven en laat je het geheel 25 tot 35 minuten bakken. Prik zo nu en dan even met een satéprikker in de cake, om te zien of het al gaart in het midden. De prikker hoeft niet helemaal droog en schoon uit de cake te komen, want de cake moet een beetje vochtig blijven: zo krijg je geen droge hap. Even af laten koelen na het bakken en gewoon lekker in de zon gaan genieten van je gezonde perencake met een kop koffie of thee.
De ‘ik wil suiker’ versie
Als je geen mens bent voor gezonde dingen, kun je dit perencake recept ook makkelijk aanpassen. Hoe? Vervang de cacaopoeder door 50 gram pure of melkchocolade. Daarnaast kun je de agavesiroop of zoetstof vervangen door 25 gram suiker. En ook op deze manier is het gewoon genieten hè! Dat mag best, zo nu en dan! Helemaal in deze tijden, met dit weer! Even een verwenmomentje.
Fan van noten, rozijnen, andere soorten fruit? Je kunt gewoon toevoegen wat je lekker vindt om er nieuwe creaties van te maken!
Wat een stomme titel eigenlijk…Want het is echt geen pretje om in quarantaine te zitten. Voor veel mensen is dat alleen al de reden om lekker toch naar buiten te gaan en in groepen samen te drommen. Het maakt hen niet uit of er anderen besmet worden, zolang zij zelf maar plezier hebben. Lekker naar feestjes gaan en hangen in het park met een fles wijn, in de zon. Ik vind het zelf totaal geen leuke periode. Ik houd ervan om op pad te gaan, om op visite te gaan, playdates met Rosemarijn, winkelen, ergens een kopje koffie drinken…Maar helaas is dit gewoon even niet mogelijk en dan heb ik mezelf daaraan te houden. Maar toch zijn er een paar kleine dingen die ik tóch positief vind aan quarantaine. Nou ja…binnen ons gezin dan. Lees je mee?
Volledig op elkaar aangewezen Zoals ik al zei: ik ga er graag op uit. Helemaal als het even niet zo soepel loopt tussen Rosemarijn en mij of als ik gewoon op ben en afleiding nodig heb. Of even op mijn ouders wil steunen. Maar nu is dat zo goed als niet mogelijk en zijn Rosemarijn en ik erg op elkaar aangewezen. Daar hebben we allebei best moeite mee, want Roos is net zo min een huismus als haar moeder. Maar ondanks dat het flink wennen is, merk ik wel dat we dichter tot elkaar komen en het steeds beter loopt om dagen samen te zijn! We doen meer dingen samen, want ja…weg hoeven we niet en mogen we niet. Dus kleuren we vaker, gaan we koekjes bakken en pakken we sneller een boek. Rosemarijn speelt nu veel meer zelfstandig, wat ook geen straf is: zo kan ik nog eens wat werk doen als ze wakker is!
Kunstwerken op de stoep
Naastenliefde Misschien rol je al met je ogen als je dit leest, maar echt: ik merk dat het me dwars zit als ik niks voor een ander kan betekenen in deze tijd. En dan ga je op zoek naar de kleine dingen die je wél kunt doen! Zoals even een pakketje in elkaar draaien, met zelfgebakken koekjes, een vers geperst sapje en een prachtige tekening van Rosemarijn, om die in een leuk tasje aan de deur van een vriendin te hangen, die zelf ziek is en met twee kinderen zit opgesloten tussen vier muren. Even een belletje extra naar oma, een berichtje naar mensen waarvan je weet dat ze het ook niet makkelijk hebben en best wat aandacht kunnen gebruiken. Er komt toch wel wat liefde naar boven, waarvan je soms niet eens wist dat je het had. Ik merk dat het makkelijker is om mezelf nu weg te cijferen om een ander bij te staan. Veel makkelijker dan toen alles nog ‘normaal’ was. Iedereen is toch meer op elkaar aangewezen nu.
Genieten van de kleine dingen Nog zo’n cliché, maar zeker waar! Omdat je nu niet meer op pad kunt en grootse dingen kunt beleven, moet je het doen met de kleine dingen in het leven. Zoals samen stoepkrijten in de zon, de fluitende vogeltjes, een vriendelijk knikje van de buurvrouw door het raam heen, een kopje koffie op de bank, een dutje in de middag, de tijd nemen om een nieuw kookboek door te bladeren of gewoon genietend kijken naar je kind die geconcentreerd zit te kleuren. Het zijn dingen waar ik zelf vaak niet eens meer bij stil sta, niet eens bewust van geniet. En nu is het iets waar ik voor op wil staan, elke dag!
Het is echt niet zo dat ik blij ben met de situatie waar we met z’n allen in zitten, maar het is en blijft toch goed om de positieve kanten ook te zien en te te benoemen! Dat houd je op de been!
Happy birthday to me! Vandaag ben ik 27 jaar geworden! Dat komt dicht bij de 30 en soms krijg ik daar toch wel kriebels van hoor! Want zodra de 30 is gepasseerd, werk je naar de 40. En dan durf ik me bijna niet meer jong te noemen. Het is een gek idee om op de leeftijd te komen die mijn moeder had, toen ik werd geboren: 35. Van één van de leuke Instagram mama’s en tevens één van mijn toffe gastbloggers, kreeg ik het idee ingefluisterd om een “Als ik later groot ben” blog te schrijven. Hoe zag ik mijn leven voor me, toen ik 17 was? Is mijn droom uitgekomen of ben ik daar nog flink ver vandaan? Lees je mee?
Toen ik 17 was, zat ik nog midden in de puberteit en was ik een regelrechte dramaqueen. Mensen die toen bij me op school zaten, zullen zich het nog wel herinneren. Ineke op haar hoge hakjes naar school, oordopjes in, muziek op levensgevaarlijk…Maar wat was mijn droom toen? Ik weet dat mijn allergrootste droom sowieso altijd is geweest om te trouwen met een lieve man en om mama te mogen worden. Ik wilde altijd al een gezin stichten. Het liefst een groot gezin met wel tien kinderen en een hondje. Zoals je misschien wel weet, is dat iets anders gelopen. Een hondje heb ik tot nu toe nog niet gehad. Wel twee katten. Een schattig stel. En kinderen…? Ja! Onze Rosemarijn is alweer bijna tweeënhalf en haar broertje is onderweg. We hopen hem in juli te ontmoeten.
Naast de droom om te trouwen en mama te worden, wilde ik een ongelooflijk grote inloopkast met heel veel schoenen. Vooral veel hoge hakken natuurlijk. Daar ben ik toch wel vanaf gestapt. Ooit haalde ik de 80 paar, maar tijdens de zwangerschap van Rosemarijn heb ik best wat weggegooid, mijn hoofd schuddend om de soort schoenen die ik al die tijd heb durven dragen. Nu ben ik toch wat meer van gemak en zorg ik wat beter voor mijn rug: lekker stevige platte schoenen. Hier en daar nog wel pumps, maar niet meer het soort wat ik vroeger droeg.
Sowieso was ik in mijn tienerjaren erg op kleding en schoenen gericht. Merken ook. Ik moest en zou een flinke smak geld hebben om dure merken te dragen, want ja…dan pas ben je iemand natuurlijk. Nu lach ik erom.
Een boerderij wilde ik ook altijd. En nog lijkt het me heerlijk om vrij te wonen en ruimte te hebben voor wat beestjes en een stukje grond om mijn groenten en fruit te verbouwen. Gewoon in het klein, gewoon voor het ‘leuk’. Maar voorlopig wonen we fijn in een klein dorpje, in een rijtjeshuis en maak ik daarvan een mooi paleisje.
Als laatste…Een grote kinderdroom: Ik heb altijd mijn centje willen verdienen met schrijven. En die droom lijkt toch echt wel uit te komen. Sowieso door te bloggen natuurlijk, maar pssst…ik ben ook met een geheim project bezig! Spannend!
Hoe wilde jij dat jouw leven eruit zou zien, toen je 10 jaar jonger was?
