Browsing Tag

mama

Gastblog

Waarom ben ik zo gevoelig?

Posted on 19 mei 2020

hsp hoog sensitief hoogsensitiviteit kinderen prikkels onderprikkeld overprikkeld ontprikkelen aarden school

Baal jij ook zo dat je dichtklapt bij grotere groepen mensen? Ben je vaak moe na een drukke verjaardag of een drukke dag in de kantoortuin? Is jouw huid ook zo gevoelig voor bepaalde stof? Komt geluid ook zo binnen? Ik kan op al deze vragen een ja antwoorden. Het duurde uiteindelijk 32 jaar voordat ik wist waarom ik zo sensitief ben. Hooggevoeligheid was het antwoord op mijn vragen. Mag ik je meenemen in het pad wat ik bewandelde?

Waarom huilt mijn baby altijd op dinsdag?

Het is december 2014, ik ben inmiddels 2 maanden aan het werk na mijn bevallingsverlof van onze dochter. De dinsdagen zijn werkelijk dramadagen. Kindje onrustig en ze is zo moe, maar wil alleen maar bij me zijn. Ik merk dat ze niet ziek is, maar het eerste waar ik aan denk is dat ze gevoelig is. De “uitstapjes” die ze maakt met de oppas, op maandag, lijken haar te veel te zijn. Die gaat namelijk drie keer per dag zeker met haar op pad.

Hallo ze is pas vijf maanden, doe normaal!

Ik google in die periode naar gevoelige baby. Dan verklaar ik mezelf voor gek, want hallo ze is pas vijf maanden. Waarom doe ik dit? Toch blijft dit regelmatig terugkomen in mijn hoofd, maar kijk ik er niet meer naar om. Bij een baby valt dat toch niet te constateren.

Hoog zwanger en tijd om na te denken

Het is mei 2016 en ik ben hoogzwanger van onze tweede telg. Samen met een groep mede zwangere hebben we het over de kinderen die onderweg zijn en de kinderen die er al zijn in de gezinnen. De gevoeligheid van onze dochter bespreek ik ook. Dat we haar bewust niet naar een andere kamer laten verhuizen, omdat ze daar zo heftig op zal reageren. Dat ik zo moet nadenken hoe ik de dagen indeel omdat twee keer op pad gaan iets is wat ze niet trekt. Een van de meiden vraagt of ik bekend ben met HSP (hoog sensitief persoon). Ze geeft aan dat ik daar eens op moet gaan zoeken.

Ik doe de HSP test voor haar

In mijn zoektocht kom ik uit bij een HSP test van Elaine Aron. Deze vragenlijst vulde ik in voor onze dochter. Van die 23 vragen kon ik er voor haar 17 met ja beantwoorden, 3 met nee en 3 moest ik onbeantwoord laten omdat ze nog te jong was. Zo die kwam even binnen. Zie je nou wel. Ik was in december 2014 niet helemaal gek geworden. Duidelijk een hoog sensitief meisje. Het voelde zo herkenbaar, maar ook eindelijk herkenning.

Het duurde even voor het kwartje viel

Ik was zo gefocust op onze dochter, dat het even duurde voordat het kwartje viel. Niet alleen zij is hoog sensitief. Ik ben het zelf ook. Ineens vielen puzzelstukjes in elkaar. Ik begon eindelijk mezelf te begrijpen. Nu snapte ik waarom ik na een vriendenweekend nog zo moe was na een goede nacht. Dat ik dicht klapte in grote groepen. Waarom ik bijvoorbeeld na het zwemmen geen kledingstuk meer lekker vond zitten.

Wat is hoog sensitiviteit dan?

Hoog sensitiviteit is een karaktereigenschap. Ongeveer 20% van de bevolking is hoog sensitief en het is waarschijnlijk een erfelijke eigenschap. Zowel mannen als vrouwen kunnen sensitief zijn. Enkele kenmerken van een HSP-er is: gevoeliger voor prikkels van buitenaf, voelen stemmingen en sferen goed aan, eigen emoties en emoties van anderen worden intenser ervaren, kunnen verlegen overkomen maar zijn dat veelal niet, perfectionistisch, plichtsgetrouw, functioneren minder goed als ze geobserveerd of geëvalueerd worden.

Nu vier jaar verder

Inmiddels zijn we vier jaar verder na het ontdekken van hoog sensitiviteit. Met vallen en opstaan komen we steeds meer op het goede pad terecht. Inmiddels weten we dat niet alleen mijn dochter en ik, maar ook onze twee zonen hoog sensitief zijn. Alle vier op ons eigen manier. Het is soms echt nog zoeken hoe we allemaal zo goed mogelijk kunnen functioneren. Ik kan bijvoorbeeld ook onderprikkeld raken. De tegenhanger van overprikkeld als ik dus bijvoorbeeld niet wordt uitgedaagd of de hele dag op de bank hang. Enorm gehumeurd word ik er dan van. Ik kan me ook steeds beter beschermen tegen de prikkels en heb ook manieren gevonden om te ontprikkelen.

Op school bij de oudste

Onze oudste zit inmiddels bijna 2 jaar op school, waarbij dit schooljaar echt voor haar de boeken in gaat als verschrikkelijk schooljaar. We begonnen met dat ze haar draai niet kon vinden in groep 2. Ze zat niet lekker in haar vel en dat was thuis behoorlijk te merken. Driftbuien, net in haar eigen bed willen slapen en de prestaties op school waren ook niet al te best. Inmiddels zitten we in een passend onderwijstraject met haar. Ook de coronacrisis hakt er goed bij haar in. School laat ze links liggen en nu school binnenkort weer gaat beginnen stijgt de spanning.

We komen goed tot ons recht

Onze dochter en ik zijn allebei introvert en eigenlijk is de social distance waarin we nu zitten voor ons echt een verademing. Natuurlijk zijn we ook verdrietig dat we niet bij de mensen kunnen zijn waar we bij willen zijn. Toch levert het ons zoveel minder overprikkelde dagen op. We moeten alleen oppassen dat we niet onderprikkeld raken. Wel hebben we enorm moeten wennen aan alles en de nieuwsstroom kostte te veel energie.

Introvert en extravert

Hoogsensitieve mensen heb je in alle vormen en maten. De een is introvert, de ander extravert. Bij de introverte mensen snappen mensen sneller dat je gevoelig bent, bij de extraverte niet. Toch zijn ze er. Een gevoelig iemand is dus niet per definitie iemand die verlegen is. Veelal zijn we ook niet verlegen. We hebben alleen even de tijd nodig om alles te verwerken.

Kracht en valkuilen

In de eerste periode na het ontdekken van HSP vond ik het maar lastig, maar door vallen en opstaan, en veel lezen erover wordt het steeds meer een kracht. We leren steeds meer hoe we het “negatieve” kunnen ombuigen naar het positieve. Zowel voor onze dochter als voor mezelf. Hoe onze jongens (bijna 4 jaar en 1 jaar)zich gaan ontwikkelen, zien we de komende jaren. De een heeft er minder last van dan de ander.

Ons blijven volgen?

Inmiddels blog ik nu 1,5 jaar over HSP. Het pad dat we bewandelen, welke hobbels we tegen komen en hoe we de hobbels weer glad strijken. Wil je meer weten hoe het ons vergaat, volg ons dan op mijn blog (https://ingebeleeft.nl),

Inge is ook te volgen via Instagram of Facebook!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

En toen werd ik mantelzorger…voor mijn kind

Posted on 14 april 2020

Toen ik in verwachting raakte had ik nooit gedacht dat mijn leven er zo uit zou komen te zien. Iedere ouder weet dat de liefde voor een kind onvoorwaardelijk is. Dat betekent dus ook dat de zorg die geleverd moet worden vanzelfsprekend is. Als je kind een beperking heeft moet je meer zorg leveren dan de “gebruikelijke zorg”. Dit betekent dat als je mantelzorg voor je kind wordt dat het een onderdeel van je leven is. Nou ja, onderdeel? Het beheerst voor een groot gedeelte je leven. Er moet een balans komen in je eigen leven en het leven als mantelzorger en dat valt niet altijd mee. Er bestaan mantelzorgmakelaars: zij kunnen het regelwerk uit handen nemen, maar zo lang als ik het nog kan wil ik die controle zelf houden.

Octopus

Af en toe voel ik me net een octopus, iedere tentakel heeft wel een taak. De liefde voor mijn zoon maakt dat ik alle tentakels nog steeds aan het werk kan houden. Het valt niet altijd mee, want zijn leven ligt volledig in mijn handen. Nog meer dan van alle andere ouders met kinderen. Alles moet voor hem geregeld worden. Er moeten beslissingen genomen worden waar andere ouders niet over na hoeven te denken en de zorg die volledig op mijn schouders terecht komt.

Vaak zeggen mensen “Oh, wat lekker dat je niet werkt en de hele dag thuis bent”. Maar ik ben niet “lekker thuis”. Alle ouders hebben zorg voor hun kind. Maar buiten de gebruikelijke zorg voor Jayden, heb ik ook taken als verpleegkundige, thuishulp, administratief medewerker, taxi chauffeur en telefoniste. Jayden heeft veel hulp nodig bij dingen die een andere zevenjarige wel zelfstandig kan. Hij kan niet zelf uit bed komen. Hij heeft hulp nodig bij het aan-uitkleden en de persoonlijke verzorging zoals wassen/douche en tandenpoetsen. Zelf kan hij niet zijn medicijnen doseren en bij het maken van de transfers heeft hulp nodig

Mijn baan

’s Morgens heb ik de taak als verpleegkundige en thuishulp al vervuld. Zodra Jayden naar school is beginnen mijn taken eigenlijk pas. Mensen hebben geen notie van alle taken die ik moet vervullen. Zij zien mij als moeder maar niet als mantelzorger, als zij überhaupt weten wat mantelzorg precies in houdt.
Ik ga maar beginnen aan mijn taken als administratief medewerker. Er zijn weer wat aanvragen die de deur uit moeten voor hulpmiddelen, de gehandicapten parkeerkaart en het leerlingenvervoer. Dan is er nog een stuk administratie vanwege de PGB-aanvraag.

Als ik dat afgerond heb, ben ik telefoniste. Want er moeten weer afspraken in gepland worden bij het ziekenhuis bij verschillende afdelingen. Ook moet er nog even telefonisch overlegd worden met een therapeut. Soms zou ik het bijltje er wel bij neer willen gooien en ook een “normaal” leven willen hebben. Maar daar zou mijn zoon de dupe van zijn. Daarom, al zit het even tegen, dan haal ik drie keer diep adem en raap ik de moed weer bij elkaar. Dan ga ik gewoon weer door. De buitenwereld heeft vaak geen idee hoe het hier werkelijk thuis gaat. Dat kan ook niet want zij zijn niet 24 uur per dag 7 dagen in de week bij ons aanwezig om te zien wat voor extra zorg wij dagelijks hebben.

Ontspannen

Dat is een woord wat bijna niet in mijn woordenboek voor komt. Iedereen is gebaat bij ontspanning of dit nou gewoon even vrij zijn is of het hebben van vakantie. Even tot rust komen en je batterij opladen geeft de mogelijkheid om weer door te kunnen gaan. Vrij zijn is voor mij en alle andere mantelzorgers in Nederland niet zo vanzelfsprekend. Als ik de taken als mantelzorg niet kan doen wie neemt het dan van mij over? Als je als ouder gezamenlijk weg wilt moet je oppas regelen. Dit is bij een ander gezin niet anders, maar een vervangende mantelzorger vinden of een logeerplek voor Jayden is niet zo makkelijk geregeld.

Corona

Twee weken voor dat de scholen dicht gingen vanwege het corona virus was Jayden ziek thuis. Twee weken waar ik volle toeren draaide om voor mijn zorgintensief kind te zorgen. Buiten onze dagelijkse zorg betekende dit: extra temperaturen, extra zuurstof meten, extra medicijnen toedienen, vernevelen en vele telefoontjes om te overleggen met zijn artsen. Daar kwam het lang verwachte mailtje van de directeur ook onze school ging dicht. Eerst tot 6 april en nu zelfs verlengd tot 28 april.
Zelf heb ik er een hard hoofd in dat Jayden nog naar school gaat voor de zomervakantie. Buiten de twee weken meivakantie heeft hij ook nog eens begin Juni een week vakantie en dit jaar begint de zomervakantie al op 3 juli.

Alle ouders hebben nu het zelfde probleem, alle kinderen zijn thuis. Ik hoorde van mijn buurvrouw die zelf lerares is in het basisonderwijs dat zij de hele dag achter haar laptop werkt om haar klas digitaal les te geven. Dit is voor ons niet het geval. Mijn zoon krijgt één keer per week wat huiswerk opdrachten en vraagt voor de rest mijn volle aandacht. Om wel structuur te houden hou ik mij vast aan de vaste tijden van opstaan, eten en slapen.

Overdag ben ik moeder, huisvrouw ( want ja de scholen zijn dicht maar het huishouden gaat door), vriendin en juf. Net als alle andere moeders. Alleen ik heb een extra taken pakket erbij. Ik ben mantelzorg, logopedist, fysiotherapeut, ergotherapeut, gym juf, zorgmanager en individueel begeleider, verpleegkundige, administratief medewerker en telefoniste. Doordat zijn school dicht is betekent het nu dat alle therapieën ook stil liggen. Om zijn spieren niet stijf te laten worden doen wij regelmatig oefeningen die wij van de fysiotherapeut hebben gekregen. Ook doen wij de opdrachten van de logopedist en de revalidatietherapeut betreft zijn visuele beperking. Ik moet alle lopende zaken afzeggen of verplaatsen. Zo ook zijn botox behandeling voor de spasmes in zijn benen en het bestellen en instellen van zijn nieuwe gehoorapparaten.

Waarom, mama?

Jayden vraagt mij regelmatig waarom hij niet naar school kan. In Jip en Janneke taal leg ik het hem uit, leuk vind hij het niet want hij gaat met plezier naar school. Diep van binnen ben ik blij dat de school onder deze omstandigheden dicht is. Het geeft mij rust om hem op mijn manier te kunnen beschermen tegen het corona virus. Wij proberen er alles aan te doen om zo gezond mogelijk te blijven. Wij gaan niet meer op visite, spelen niet meer in de speeltuin. Dit betekent ook dat er hier niemand over de vloer komt om de zorg even uit handen te nemen.

Meer van Samantha lezen? Ga gauw naar haar blog!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Food & Health

Recept | Yoghurt Taartjes

Posted on 11 april 2020

yoghurt taartjes recept makkelijk snel vegan vegetarisch gezond plantaardig

In deze tijd van Corona en quarantaine slaan erg veel mensen aan het bakken. Samen met de kinderen de keuken in. Ook ik, want dat zie je wel aan de verschillende recepten die online komen. Deze week maakte ik heel erg lekkere yoghurt taartjes. Lees je mee? Dit is een makkelijk recept, gezond (tenzij je natuurlijk ingrediënten gaat vervangen voor de ongezonde versie) en zo gedaan!

Wat heb je nodig?

Bodem
– 40 gram dadels
– 40 gram gemengde (ongezouten) noten
– 15 gram havermout
– 1 eetlepel kokosolie
– 1 theelepel kaneel of koekkruiden

Vulling
– 240 gram yoghurt (Griekse, soja of kokos kan bijvoorbeeld ook! Ik gebruikte kokosyoghurt)
– sap van 1 citroen
– citroenrasp van een halve citroen
– 2 blaadjes gelatine
– agave- of ahornsiroop of honing

Voor dit recept mag je je magnetron en oven lekker uitlaten! Wel heb je een pannetje nodig.
Begin met het maken van de bodem. Voeg alle ingrediënten bij elkaar en maak het fijn met de blender, keukenmachine of staafmixer. Heel simpel en snel, toch? Verdeel met een lepel het mengsel over 6 vormpjes. Dat kunnen cupcake vormpjes zijn (geen papieren, die zijn niet sterk genoeg hiervoor) of glazen, zoals ik heb gedaan. duw het goed aan, zodat het een stevige bodem vormt. Zet het in de koelkast, terwijl je bezig gaat met de vulling.

Ook de vulling is niet veel werk en echt niet ingewikkeld. Weeg de yoghurt af en doe dat in een mengkom. Rasp een halve citroen, voeg de schilletjes bij de yoghurt en pers daarna de citroen. Het sap voeg je ook bij de yoghurt en citroenschillen. Te zuur? Dan kun je wat siroop of honing toevoegen.

Leg 2 blaadjes gelatine in koud water en laat ze zacht worden, vijf minuutjes. Doe ze dan samen met de vulling in een pannetje, om het te laten smelten en te mengen met de vulling. Laat het geheel niet koken! Is het gesmolten en goed doorgeroerd? Yes!
Haal de bodempjes uit de koelkast en verdeel de vulling over de zes vormpjes. Zet ze dan weer in de koelkast en laat ze minstens twee uur goed opstijven.

Geen zin in gezond? Dan kun je de siroop of honing ook vervangen voor suiker en gaan voor een lekkere fruit kwark of yoghurt in plaats van de bovengenoemde soorten.

En je kunt natuurlijk ook koekjes door de bodem heen doen!
Geniet van deze frisse taartjes! Een echte traktatie!

Volg jij The Stout Journal al op Instagram?

Persoonlijk

Het positieve aan quarantaine

Posted on 23 maart 2020

Wat een stomme titel eigenlijk…Want het is echt geen pretje om in quarantaine te zitten. Voor veel mensen is dat alleen al de reden om lekker toch naar buiten te gaan en in groepen samen te drommen. Het maakt hen niet uit of er anderen besmet worden, zolang zij zelf maar plezier hebben. Lekker naar feestjes gaan en hangen in het park met een fles wijn, in de zon. Ik vind het zelf totaal geen leuke periode. Ik houd ervan om op pad te gaan, om op visite te gaan, playdates met Rosemarijn, winkelen, ergens een kopje koffie drinken…Maar helaas is dit gewoon even niet mogelijk en dan heb ik mezelf daaraan te houden. Maar toch zijn er een paar kleine dingen die ik tóch positief vind aan quarantaine. Nou ja…binnen ons gezin dan. Lees je mee?

Volledig op elkaar aangewezen
Zoals ik al zei: ik ga er graag op uit. Helemaal als het even niet zo soepel loopt tussen Rosemarijn en mij of als ik gewoon op ben en afleiding nodig heb. Of even op mijn ouders wil steunen. Maar nu is dat zo goed als niet mogelijk en zijn Rosemarijn en ik erg op elkaar aangewezen. Daar hebben we allebei best moeite mee, want Roos is net zo min een huismus als haar moeder. Maar ondanks dat het flink wennen is, merk ik wel dat we dichter tot elkaar komen en het steeds beter loopt om dagen samen te zijn! We doen meer dingen samen, want ja…weg hoeven we niet en mogen we niet. Dus kleuren we vaker, gaan we koekjes bakken en pakken we sneller een boek. Rosemarijn speelt nu veel meer zelfstandig, wat ook geen straf is: zo kan ik nog eens wat werk doen als ze wakker is!

Naastenliefde
Misschien rol je al met je ogen als je dit leest, maar echt: ik merk dat het me dwars zit als ik niks voor een ander kan betekenen in deze tijd. En dan ga je op zoek naar de kleine dingen die je wél kunt doen! Zoals even een pakketje in elkaar draaien, met zelfgebakken koekjes, een vers geperst sapje en een prachtige tekening van Rosemarijn, om die in een leuk tasje aan de deur van een vriendin te hangen, die zelf ziek is en met twee kinderen zit opgesloten tussen vier muren.
Even een belletje extra naar oma, een berichtje naar mensen waarvan je weet dat ze het ook niet makkelijk hebben en best wat aandacht kunnen gebruiken. Er komt toch wel wat liefde naar boven, waarvan je soms niet eens wist dat je het had. Ik merk dat het makkelijker is om mezelf nu weg te cijferen om een ander bij te staan. Veel makkelijker dan toen alles nog ‘normaal’ was. Iedereen is toch meer op elkaar aangewezen nu.

Genieten van de kleine dingen
Nog zo’n cliché, maar zeker waar! Omdat je nu niet meer op pad kunt en grootse dingen kunt beleven, moet je het doen met de kleine dingen in het leven. Zoals samen stoepkrijten in de zon, de fluitende vogeltjes, een vriendelijk knikje van de buurvrouw door het raam heen, een kopje koffie op de bank, een dutje in de middag, de tijd nemen om een nieuw kookboek door te bladeren of gewoon genietend kijken naar je kind die geconcentreerd zit te kleuren. Het zijn dingen waar ik zelf vaak niet eens meer bij stil sta, niet eens bewust van geniet. En nu is het iets waar ik voor op wil staan, elke dag!

Het is echt niet zo dat ik blij ben met de situatie waar we met z’n allen in zitten, maar het is en blijft toch goed om de positieve kanten ook te zien en te te benoemen! Dat houd je op de been!

Wat vind jij positief aan thuiszitten?

Persoonlijk

5x “Het is maar goed dat ze kan praten!”

Posted on 16 maart 2020

Het is normaal dat je tijdens je zwangerschap enige vergeetachtigheid krijgt en ook compleet normaal dat je het niet meteen kwijt bent, na de geboorte van je kind. Ik moet echter wel zeggen dat er een deel is blijven hangen bij mij! Ook toen Rosemarijn groter werd, bleef ik vergeetachtig. Dingen zoals de namen van mensen, de dingen die ik nog moest of wilde doen die dag, verhalen die ik hoorde, mijn dromen (terwijl ik die altijd zo goed kon onthouden) en alles wat ik aan het einde van de dag wilde vertellen aan Augustijn. Gewoon compleet kwijt. Een leeg hoofd. Alsof mijn hoofd een zeef was (en is) en alle informatie er gewoon weer uitloopt. Echt niet handig. En daarom ben ik nu maar erg blij dat Rosemarijn kan praten en me hier en daar helpt met dingen herinneren. Zij heeft geen last van dingen vergeten en dat is ontzettend handig. Lees maar eens mee: deze dingen zou ik echt vergeten als Rosemarijn me niet hielp ze te herinneren.

Elke ochtend als we uit bed komen en ik mezelf en Rosemarijn heb aangekleed, komt ze me vertellen dat het tijd is om haar tandjes te poetsen. Ik ben echt een kluns als het hier op aan komt, want als Roos me niet zegt: “Mama, tandjes poes-ten!”, dan vergeet ik het echt! Wat dat betreft ben ik maar blij dat ze kan praten. Scheelt weer gebitsproblemen!

“Mama, lolly!” Dat is één van de manieren waarop Rosemarijn mij duidelijk maakt dat ze zin in een tussendoortje heeft. En ook al heeft ze het dan over een lolly op dat moment, een stuk fruit is gelukkig ook goed! Ze is dol op fruit. Banaan, blauwe besjes, mandarijnen en kiwi bijvoorbeeld. Natuurlijk gaat snoep er ook heel goed in. Van koekjes is ze wat minder fan, maar over het algemeen lust ze alles wel. En ja, ik voel me echt een loedermoeder dan hoor, als ik me bedenk dat ze op dat moment dan gewoon trek heeft!

Ik ben niet zo heel erg geduldig in het verkeer en Rosemarijn neemt dat een beetje over! Niet helemaal de bedoeling natuurlijk, maar soms helpt het me wel! Als ik voor het stoplicht een beetje wegdroom en Rosemarijn vindt het te lang duren, roept ze me toe: “Doorrijden, mama!” Oeps! Dikke kans dat ik dit dus zelf heel vaak mopper op andere weggebruikers! Meteen gas erop natuurlijk, als ik eraan herinnerd wordt dat het licht allang groen is en de auto nog steeds stil staat!

Ik ben ook echt een ster in het ‘snel, snel’ doen van dingen. Even snel een sneetje brood voor Rosemarijn smeren en dan bij haar aan tafel gaan zitten. “Even bidden, Roos.” Dat doet ze dan ook netjes. Maar daarna roept ze direct: “Mama ook bidden.”

En dan kom ik er achter dat ik helemaal geen eten voor mezelf heb klaargemaakt en ik zou zo vergeten te eten en dus ook om te bidden. Hetzelfde geldt vaak voor uit de Bijbel lezen, na het eten. Roos vindt het fantastisch, dus die herinnert me er gelukkig aan, maar anders zou ik het best vaak vergeten, terwijl het juist iets is wat ik echt belangrijk vind!

Een half jaar geleden ongeveer, besloten Augustijn en ik dat we Rosemarijn psalmen wilden leren. De bekende kinderversjes, zoals “Opent uwe mond” en “God heb ik lief”. We begonnen enthousiast en Rosemarijn leerde ze al gauw. Ze zingt heel goed mee en vindt het erg leuk. Ze is sowieso een muziekliefhebber! Maar de laatste tijd moet ze ons er echt zelf aan herinneren dat er nog gezongen moet worden. Dit doen we namelijk na elke maaltijd, na het lezen en danken. Maar goed dat ze kan praten en ons zo nu en dan even helpt dingen te doen!

Wat zijn de dingen die jij met regelmaat gewoon compleet vergeet?

Mama Persoonlijk

Dingen die veranderden toen ik moeder werd

Posted on 12 maart 2020

Sinds ik moeder ben, zijn er toch wel dingen die anders gaan. Logisch ook, want zo’n kindje heeft tijd en aandacht nodig. Je bent gewoon niet meer zo vrij om te gaan waar je wilt en te doen wat je wil. Dat zegt niet dat het totaal niet meer mogelijk is om je eigen dingen te doen en dat je helemaal geen me-time meer zult hebben, maar je zult je toch enigszins moeten aanpassen aan dat kleine wezentje in je armen.

Voordat ik zwanger was en zelfs in de zwangerschap, werkte ik nog volop en als ik thuis kwam, kon ik in alle rust het eten koken en de boel nog even opruimen en een doekje over de tafels halen. En als ik nog tijd over had, kon ik rustig in bad gaan zitten of een boek lezen. Er was niemand waar ik rekening mee moest houden. Alleen thuis en het rijk voor mezelf, tot Augustijn thuis zou komen uit zijn werk.

Na de geboorte van Rosemarijn, waren die dingen gewoon niet meer mogelijk, in die mate. Als je een baby hebt, wordt je toch een beetje in een ritme gestampt. Elke drie uur voeden, verschonen en dan is het weer tijd voor een dutje. Grote kans ook, dat je zelf ook sneller staat te tollen op je benen en behoefte hebt aan een dutje. Je kunt niet meer onbezorgd een poos in bad liggen, want je kleine gaat toch echt brullen als hij of zij honger heeft. En eerlijk? Ik merkte ook dat ik mijn baby zo snel miste! Als Rosemarijn ook maar langer sliep dan ‘normaal’, wilde ik liever dat ze wakker werd, zodat we konden knuffelen. Ik wilde haar gewoon erg graag bij me hebben. Ook al was het begin niet makkelijk en hebben we beiden heel wat traantjes gelaten in de eerste maanden; ik voelde me moeder en we hadden elkaar hard nodig!

Nu Rosemarijn wat groter is, zijn de dingen die ik voor mezelf kan doen, weer veel meer geworden. Zo bestelde ik in de eerste maanden van Rosemarijns leven altijd de boodschappen, zodat het ons allebei niet zoveel energie zou kosten. Nu gaan we gezellig samen boodschappen doen. Roos is dol op naar de winkel gaan. Het liefst doet ze het elke dag, meerdere keren. Ik ga gerust weer een poosje in bad zitten als Rosemarijn haar middagdutje doet en ik lees gerust een boek, terwijl zij speelt met haar pop, autootjes, boekjes en puzzels.
En rond etenstijd, wanneer de tijd van hangerig zijn aanbreekt, zet ik haar met haar beker drinken en een tussendoortje aan de tafel, een filmpje erbij en ga ik lekker bij haar de groenten voor het avondeten snijden, schillen en schoonmaken. Ik kan weer veel rustiger het eten koken! Dat ging niet zo makkelijk toen ze klein was. Ik vond het totaal niet praktisch om haar in de draagzak bij me te hebben onder het koken en was dan ook snel bang dat er iets fout zou gaan met de olie of heet water. Gelukkig is die tijd voorbij.

Ik heb wel het idee dat ik nog steeds zo flexibel ben als voordat Rosemarijn werd geboren. Ik ga nog steeds gewoon op stap. Ik heb niet lang nodig om ons klaar te maken en te gaan, ik kan heel impulsief gewoon de auto in stappen. We zijn zo weg!

Is er bij jullie veel veranderd sinds je moeder werd?

Older Posts