Browsing Tag

loedermoeder

Mama Persoonlijk

Moederleven | Ik ben een slechte moeder

moeder slechte moeder schuldgevoel zwanger zwangerschap zwangerschapsklachten Corona covid covid-19

Van kinds af aan droomde ik ervan om moeder te worden. Ik wilde kindjes van mezelf. Sterker nog: ik wilde tien kinderen! En ook al veranderden mijn dromen met de tijd en kwamen er tijdens mijn tienerjaren ook nog wat onhaalbare dromen bij, de wens om moeder te worden, bleef. 

Eindelijk ben ik mama

Nu, vele jaren later, ben ik moeder. Ik heb een dochter van ruim tweeënhalf en ons tweede kindje is onderweg. Ik kijk er naar uit om ons kleintje ook te mogen ontmoeten en vast te houden. Maar toch twijfel ik soms…Doe ik hier wel goed aan? Ben ik eigenlijk wel geschikt om moeder te zijn? Ben ik wel een goede moeder voor mijn kind? Soms bedenk ik me dat mijn dochter veel meer verdient dan mij als haar moeder. Helemaal nu tijdens deze zwangerschap, ben ik gewoon niet de moeder die ik ooit wilde zijn. Ooit had ik stellig opgenoemd hoe ik als moeder zou zijn en hoe ik ábsoluut niet zou zijn. Nu schud ik mijn hoofd maar als ik daar aan denk. Er zijn teveel momenten waarop ik me een vreselijke moeder voel, me in een hoekje van de bank krul met een berg schuldgevoel. En waarom?

moeder slechte moeder schuldgevoel zwanger zwangerschap zwangerschapsklachten Corona covid covid-19
Een mooie kleurplaat voor…?

Samen spelen…?

Ik weet dat ik meer zou moeten doen met mijn kind. Lekker samen spelen, kleien, knutselen en kleuren. Boekjes lezen, Duplo torens bouwen en met de poppen of barbies spelen. Maar in plaats daarvan voel ik vaak geen puf om daarmee aan de gang te gaan. Ik merk dat ik soms echt genoeg of zelfs teveel heb aan mezelf en het spelen daar gewoon niet bij kan. Ik heb dan rust nodig, sluit mezelf het liefst af. Natuurlijk is dat niet dagelijks, maar omdat deze zwangerschap niet zo soepel loopt als gehoopt, gebeurt het wel vaker dan ik me ooit had kunnen bedenken. Helemaal nu we ook een periode van quarantaine achter de rug hebben! Er waren ook echt wel positieve kanten aan het samen thuis zijn, maar ik miste het om er lekker op uit te gaan. Ik heb het nodig om even weg te gaan, op te laden onder het genot van een kop koffie en een stuk appeltaart bij een leuk tentje. Samen met Rosemarijn lunchen, een ijsje halen of gewoon op visite gaan. En omdat ik me daar niet aan kon opladen de laatste tijd, merk ik dat ik nu flink door mijn puf heen ben. En dat vind ik moeilijk. Dan voel ik me dan een slechte moeder. 

Ik wil eruit!

Wat ben ik blij dat we nu weer wat meer mogen, wat meer de deur uit kunnen. Rosemarijn en ik genieten er allebei zo van om even de hort op te gaan! En zo vul je makkelijk een ochtend of twee uurtjes tijdens de lunch, waarna ik weer energie heb om te spelen, gek te doen en de kast vol speelgoed leeg te plukken. Dan kan ik weer torens bouwen, de hele boekenplank voorlezen en de pop haar flesje geven, voordat Rosemarijn haar in de poppenwagen door het huis racet. 

Ken je dat gevoel? Dat stemmetje wat je toefluistert: ‘Je bent gewoon een slechte moeder…!’

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Mama

Voornemens als (aanstaande) moeder

In mijn vorige blogpost had ik het even over voornemens voor 2019. Daardoor kwam ik op het onderwerp voor vandaag. Ik herinner me nog dat ik, tijdens mijn zwangerschap, heel veel voornemens had als het ging om de opvoeding van mijn (toen nog) ongeboren kindje. Ik wilde absoluut zelf voeden (wat dus niet gelukt is, helaas) en alle prakjes zelf maken. Hoera, dat heb ik gedaan totdat Rosemarijn ongeveer negen maanden was en ze meer en meer met de pot mee ging eten. Ik wilde alles zoutloos en suikerloos, alles gezond; geen snoep en koek, alles moest gezond. Rijstwafels en biologische snacks, komkommertjes en rozijntjes. Geen chocola of andere zoetigheid. Dat wilde ik sowieso volhouden totdat Rosemarijn zou ontdekken wat snoep was. En dat zou volgens mij nog wel even duren. Als ze vier jaar was, bijvoorbeeld. Ja, nu lach ik erom. Mijn goede voornemens zijn best wel in de soep gelopen. Ik heb geen herbruikbare knijpzakjes gekocht om zelf te vullen met über gezonde fruit smoothies en Roos was écht nog geen jaar oud toen ze hapjes slagroom en hapjes van onze snacks (lees: koek) kreeg.

Ook voor andere mensen was het blijkbaar lastig om haar niets te geven. Dat is iets wat automatisch gebeurt hè? Als je op een verjaardag zit en er zit een ouder iemand naast je, dan geven ze zo snel (en echt gewoon lief bedoeld) een hapje slagroomtaart aan je baby. En ik ben dan de schijterd die haar mond niet open trekt, al vind ik het niet zo heel leuk wat er gebeurt. Misschien was mijn kind nog helemaal niet gewend aan volwassen voedsel of wil ik mijn kind geen suiker geven (nu was dit al niet meer het geval, omdat mijn gezonde, biologische voeding-methode al aan het verwateren was). Ik weet hoe snel we een kind (ook een kind van een ander) wat geven, soms gewoon zonder het de ouders te vragen. Stel nu dat precies dát hapje het eerste zoetigheid is wat dat kindje krijgt? Dan heb jij dat gegeven, in plaats van de ouders. Voor somiige ouders is dat echt niet leuk. Een mijlpaal voor papa en mama wordt dan afgenomen, hoe lief het ook bedoeld is.

Gezond popje hoor!

Maar goed, ik ben dus wat meer een loedermoeder in het eten en drinken, dan ik eigenlijk van plan was. Niet dat ik me er slecht over voel of schuldig; nee hoor. Ik weet wat ik mijn dochter geef en dat ze genoeg en ook gezond genoeg voedsel krijgt. En ja, ze krijgt een stuk van mijn oliebol, maar doe ik dat dagelijks? Natuurlijk niet. Ze heeft haar eigen snackjes nog steeds. Ze drinkt elke dag water, water, water. Ze is verzot op haar rozijntjes en op de vitamine kauwtabletten, die voor haar zijn als snoepjes. Ze eet met de pot mee; lekker groenten en vlees, soms met aardappels, pasta of rijst. Daarom ben ik toch wel blij dat ik wat losser ben geworden in wat ik haar geef en wat anderen haar geven. Ze krijgt het goede echt wel binnen, dus wat maakt dat koekje nou uit?

Achteraf bedenk ik me nu ook dat je, als je je eerste kindje krijgt, zoveel op je bordje ligt, dat dingen die voorheen zo belangrijk leken, toch wel naar de achtergrond gedrukt worden. Je moet opeens voor een mini mensje zorgen, leren hoe dat moet. En als het dan ook nog niet zo soepel gaat allemaal (dat was bij ons de eerste vier maanden echt wel het geval), dan wil je alleen maar dat je kindje zich goed voelt. Geen pijn, genoeg liefde, rust, regelmaat en reinheid. En als dat op orde is, dan pas komt de rest aan de beurt. Ik vind dat ik best trots mag zijn op hoe ik het gedaan heb. Roos is een grote meid geworden, ze heeft al het goede gekregen wat ik haar maar geven kon (door de afgekolfde borstvoeding, flesvoeding, groenten, fruit en andere gezonde snacks). Misschien ben ik toch wel wat meer geslaagd in het mezelf houden aan mijn toenmalige voornemens.

Hadden/hebben jullie ook zulke voornemens? Lukt het je om je eraan te houden?