Browsing Tag

leontine

Gastblog

Het nieuwe normaal

nieuwe normaal corona samenleving anderhalve meter afstand

Soms heb ik het gevoel alsof we met elkaar in een slechte B-film terecht zijn gekomen.
We zijn nu zo’n tien weken verder, sinds Nederland dicht ging en afgelopen week kreeg ik een vraag.
Ik beken het maar gelijk, ik moest echt in mijn agenda kijken. Ik kreeg de vraag; ‘ Wat was het laatste sociale wat je deed voor de corona-lockdown?’
Ik was bij mijn schoonmoeder, met man en dochter. Schoonmoeder was jarig geweest en dat verdiende een cadeautje met taart.
De familie was er en uiteraard was de corona toen al het onderwerp van gesprek.
De kleine en ik niesten wat, maar voor de rest leek er niets aan de hand.
Thuis snoeiden we de buitenplanten en genoten van de vrije tijd. De wekelijkse afspraak met andere familie werd verplaatst, manlief had net een week op zijn nieuwe werkplek achter de rug en we doken vroeg ons bed in.

In de week erna ‘sloot’ Nederland. De kleine en ik kregen griepverschijnselen. Verkouden, zij hoge koorts en ik had spierpijn. Vriendelijk doch dringend werd me gevraagd om thuis te blijven en vanuit huis te werken. De kleine mocht niet naar de opvang en ineens moest ik thuis 8 uur per dag werken, terwijl de kleine erg aanhankelijk was.
Het was enorm wennen, maar we knapten redelijk snel op.
Het nieuwe normaal, werd er zo ingestampt, dat ik zelfs bij series op tv dacht ‘dat is geen anderhalve meter!’

Anderhalve meter alstublieft

Nu in het nieuwe normaal wordt er van ons gevraagd om maar te gaan wennen aan de anderhalve-meter-samenleving. Want men wil dat dat het nieuwe normaal wordt.
Ik ben echt geen knuffelbeer en ik meed voor het hele corona-tijdperk het liefst lichamelijk contact met vreemden. Het handen schudden was ook al geen favoriete bezigheid. Niemand vertelde namelijk wat hij of zij daarvoor met haar handen had gedaan.
Ja, lichte vorm van smetvrees. Mijn handen waren altijd al het slachtoffer van veel wassen.
Maar familie en vrienden werden vaak wel begroet met lichamelijk contact. Die extra stevige knuffel met de vriendin met wie je als klein meisje knikkerde en met wie je nog steeds contact hebt, met wie je genoeg hebt meegemaakt en waarvan je weet dat de vriendschap voor altijd is.
De groepsknuffels met de kleine in het midden, omdat ze dat hilarisch vindt.
De dikke pakkerd bij oma op haar warme wang, die rood was van plezier, omdat ze het zo leuk vindt dat je haar bezoekt in het verpleeghuis.

nieuwe normaal corona samenleving anderhalve meter afstand

Opa en oma

Gisteren kwamen haar opa en oma langs. Voor het eerst in 10 weken. De afspraak die 10 weken geleden werd verzet, werd langer verzet dan gewenst.
De kleine rende wel 10 rondjes om hen heen. Alles moest verteld worden en alles moest worden bekeken.
‘Kijk opa! Een wups, doorheen en dan koekoek!’
‘Kijk oma! Glijbaan! Kom, kom! Hier is mijn grote zachte bal!’
De kleine wist niet zo goed wat ze met zichzelf aan moest.
De afgelopen weken zag ze opa en oma alleen in de verte en mocht ze alleen zwaaien en kletsen. Nu waren ze ineens weer heel dichtbij.
Vol vertrouwen vouwt de kleine, als vanzelfsprekend, haar handje om opa’s wijsvinger.
Net als dat ik vroeger deed. Toen ik nog een klein meisje was. Mijn hand gevouwen om zijn pink. Dan voelde ik me veilig en kon ik alles aan.
Opa wordt meegesleurd en het voelt even als het vroeger van 10 weken geleden.
De kleine heeft rode wangetjes van opwinding en om de beurt worden opa en oma meegenomen om al haar schatten te bewonderen en vooral uit te proberen.

In een slechte B-film

En toch voelt het rebels en ongemakkelijk. Vroeger zat de kleine continu op schoot en knuffelde ze met haar favoriete mensen. Selectief, dat wel. Net als haar moeder.
En nu in het ‘nieuwe normaal’ voelt het ‘fout’ en wassen we onze handen nog maar een keer, als we elkaar hebben aangeraakt.
Wordt dit onze toekomst? Duurt deze slechte B-film nog lang? Mogen we elkaar ooit weer begroeten op de gewenste manier? Of voelt dat dubbel vanaf nu?
Het liefst vouw ik mijn hand weer om mijn vaders vinger en krijg ik het gevoel van veiligheid weer terug. Misschien kan ik dan ook wel de wereld weer ‘aan’.
Maar ja, vooralsnog mag dat niet meer.

Liefs,
Leontine

Volg je The Stout Journal en Leontine al op Social Media?

Gastblog

Even een stukje positiviteit

top tien virus corona covid coronavirus positief positiviteit nieuwe normaal afstand anderhalve meter

3 weken geleden begon mijn man bij zijn nieuwe werkgever. Terwijl we nog aan het wennen waren aan de nieuwe situatie qua dochterlief ophalen/wegbrengen, andere ritme thuis, nieuwe indrukken en andere slaapritme, kwam het virus Corona keihard Nederland binnen.
Zelf was ik verkouden en had ik spierpijn. Geen verhoging, maar dochterlief wel. Daarnaast was ook zij verkouden. In overleg met mijn werkgever bleef ik thuis. Dochterlief kreeg flinke koorts, ik kon niet naar de dokter en de dokter kwam ook niet langs.
Nachtenlang lag ik wakker, mezelf voedend met allerlei informatie over het Coronavirus die te vinden was op Social Media. Overdag werkte ik vanuit huis, terwijl dochterlief alleen maar bij me wilde zitten.
Het slaaptekort begon er in te hakken en mijn man was er klaar mee.
‘In plaats van 10 artikelen lezen op het internet, ga je nu 10 dingen opnoemen waar je blij mee bent.’

Mijn ‘blije dingen’

Binnen een paar minuten snurkte ik harder dan dochterlief en man bij elkaar.
Sindsdien doen we dat elke avond voordat we gaan slapen.
Begrijp me niet verkeerd, ik maak me nog steeds elke dag zorgen over het virus. Maar mijn informatie haal ik nu bij betrouwbare bronnen en slechts twee keer per dag.

Een aantal blije dingen van mijn ’top tienen’ wil ik graag met jullie delen, want wellicht helpt positiviteit een klein beetje, als tegenpool van de angst voor het virus.

top tien virus corona covid coronavirus positief positiviteit nieuwe normaal afstand anderhalve meter

Lente

Ik ben heel blij dat het nu lente is, we zo nu en dan in de tuin wat zonnestralen kunnen meepikken. Gewoon gratis, terwijl de vogels zingen en de narcissen, blauwe druifjes en andere bloemen de grond uit schieten.

Digitale middelen

Houseparty, Whatsapp, Messenger. Een aantal apps die vrienden en familie toch wat dichterbij brengt. Samen sporten, kletsen, spelletjes doen en mooie dingen van kinderen kunnen delen.

Kerstgevoel in Maart

Net als de bloemen, schieten er prachtige initiatieven uit de grond. Berenjacht, inzamelacties, muzikale creativiteiten, drive-thru-verjaardag, weggeefacties. Net zo’n sfeer als een aantal dagen voor Kerst. Waarbij iedereen ineens een stapje harder zet voor een ander.
Dat betekent dus dat ik gewoon mijn kerstsokken aan mag doen!

Tijd voor jezelf en elkaar

Sinds jaren heb ik weer eens een boek gepakt en meer dan 1 hoofdstuk gelezen. Even terugtrekken in een andere wereld (zonder enge virussen) en daarmee bezig zijn. Haar fotoboek is eindelijk bijgewerkt en die ene Disney-film staat klaar voor vanavond.
Ook gaan we vroeger naar bed en hebben we tijd om een toren te bouwen met haar blokken. Die ze dan al lachend mag omgooien, want dat blijft het leukst toch?

Kijk, we krijgen er het virus niet mee weg. Maar wellicht slaap jij ook beter als je de dag eindigt met positieve gedachten en een kleine glimlach op je gezicht.

Positieve groetjes,
Leontine

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Gastblog

Van wie zou ze het toch hebben?

Wij hadden het briljante idee om te gaan verhuizen tijdens mijn zwangerschap. Ja, hierin schuilt sarcasme. Wat een slecht idee was dat zeg. Ik word al weer moe als ik er aan terug denk. Tijdens één van de luttele vrije momenten die we samen hadden, openden we een app waarbij je foto’s upload van twee mensen en daar komt dan een resultaat uit. Zo komt je dochter er uit te zien, als we jullie foto’s combineren. Wat een slechte app is dat. Gelukkig lijkt dochterlief er in de verste verte niet op.

En natuurlijk hebben we uitgesproken wat we hopen. Mijn man was er heel stellig in en hoopte dat ze mijn oren en neus zou hebben. Hij is van Joodse afkomst en grote neus en oren zijn daar zichtbare kenmerken van. Het stoort mij totaal niet, ik was juist wel benieuwd hoe dat er uit zou zien. Een klein poppetje met grote oren. Uiteraard komt alles in proporties, maar er zijn heus grapjes over gemaakt.
Ik hoopte dat ze zijn lieve, prachtige ogen zou hebben. We hebben allebei donkerbruine ogen, dus over de kleur was weinig te hopen.
Nou klinkt hopen misschien als iets negatiefs, maar zo is het niet bedoelt.

Copy Paste
Daar was ze dan. Twee gitzwarte oogjes keken me ietwat onthutst aan en ze was (en is) prachtig.
‘ Wauw! Ze lijkt echt sprekend op haar vader zeg!’
Bedankt moeder natuur! Ruim 9 maanden gedragen, ochtendmisselijkheid, maagzuur, slapeloze nachten, geen Malibu, ruim 18 uur gedaan over de bevalling en op wie lijkt ze? Op haar vader! 2 druppels water! Alsof moeder natuur een kopieerapparaat heeft gebruikt.
Vervolgens werd het ‘Oh, ze lijkt echt op je man en je broer!’
Mijn broer!? For real!? Ik weet dat ik veel op mijn broer lijk, maar die had in dit ‘proces’ werkelijk helemaal niks toegevoegd!
Maar ach, ze had in ieder geval iets van mijn kant. En er is niets zo veranderlijk als het uiterlijk van een kind, zo blijkt.

Ze doen vast een dansje!
Binnen enkele maanden, vertoonde ze toch wat kenmerken van mij en werd ze echt een mengelmoes van ons.
Qua uiterlijk en qua innerlijk.
Ze bleek gedragingen te hebben die mijn man vroeger ook had, manier van kruipen en de grapjes die ze uithaalt.
Het onderzoekende heeft ze ook van mijn man. Alles willen uitpluizen en snappen. Ze kan soms minutenlang van verschillende kanten, kijken naar een bepaald voorwerp. Met af en toe een ‘hmhm’ bekijkt ze het alsof ze wil begrijpen hoe het in elkaar zit.
Het temperamentvolle heeft ze van mij. Soms app ik mijn ouders om mijn excuus aan te bieden voor mijn gedrag van vroeger. Zij doen dan vast lachend een dansje, omdat ze het wel goede karma vinden. Maar ze hebben het overleefd, dus ik red het ook vast wel.

Toch is het vreemd om in discussie te gaan met een mini-versie van jezelf qua temperament. Mijn man is op dat soort momenten ineens heel druk bezig, maar ik kan hem dat niet kwalijk nemen. Hij weet ondertussen wel beter.
Ze vindt het heerlijk om te lezen. Ik kan daar ook van genieten, net als van muziek.
Voordat ze kon staan of lopen, danste ze er al wild op los, zodra ze muziek hoorde.

Van wie zou ze dat toch hebben?
Nou is mijn temperament niet altijd iets om heel trots op te zijn, maar er zijn ook andere dingetjes waarbij ik mezelf afvraag of ik er nu wel of niet blij mee moet zijn.
‘Van wie zou ze dat toch hebben?’ vraag ik gekscherend als ze met een vies gezicht haar vuile handje omhoog houdt. Ze gebruikt dit handje ook niet meer totdat het schoon is.
Dat ben ik, ik haat vieze handen. Was mijn handen veel te vaak op een dag. Het is niet belemmerend, wel irritant af en toe.
Ook wil ze het liefst alles netjes. Een beker hoort op een onderzetter. Punt.
Ik ben echt zo chaotisch als het maar zijn kan en mijn man wil alles graag netjes. Dus nu heb ik twee mensen om me heen die overdreven zuchten en dan naar het aanrecht kijken waar ik nogal rommelig heb gekookt.

Ze mag alles zijn
Desalniettemin mag ze helemaal zijn wat ze zelf wil. Ze is een individu en dat vind ik het allerbelangrijkst. Onze overeenkomsten zullen vast nog wel eens botsen en ze zal er in de toekomst soms ook mee moeten dealen.
Maar als men nu vraagt op wie ze lijkt, dan zeg ik ‘op zichzelf’ want uiteindelijk hoop ik dat ze de vrijheid voelt om haar eigen keuzes te maken. En natuurlijk spelen onze kenmerken daarin mee, maar ze mag alles zijn, zo lang ze maar zichzelf is!

Meer lezen van Leontine? Kijk dan eens bij de andere gastblogs of volg haar op Instagram:
@tina_miamor en @mama_papa_praat!