“Oh heel herkenbaar, maar ik had het nog véél erger.”
Hoe vaak je dat niet hoort als je vertelt over je klachten…! De moed zakt je in de schoenen en je houdt dan maar liever je mond dicht. Blijkbaar heb je geen recht van spreken, want iemand anders heeft het ook gehad, precies zoals jij, maar dan echt nog drie keer zo erg.
Had je bekkenklachten tijdens je zwangerschap? Oh, niet klagen, want de achternicht van de buurvrouw en daar de zus van, die lag haar hele zwangerschap lang op bed. Dus…Eigenlijk moet je niet zeuren. Je hebt nog geluk met die kleine pijntjes.
Niet zo zeuren
Het is tegenwoordig normaal om heel nonchalant en luchtig te reageren op de vraag “Hoe is het met je?” Uit gewoonte zeggen we maar dat het goed gaat, want we hebben het gevoel dat deze vraag vaak uit beleefdheid wordt gesteld en niemand zit te wachten op jouw klagen. Maar waarom ligt er zo’n taboe op klagen? Waarom zouden we ons niet eerlijk uitspreken over wat we ervaren? We mogen toch best vertellen dat we iets als zwaar ervaren, psychisch even flink in de knoop zitten of de pijn die we voelen eigenlijk helemaal niet trekken! Maar uit angst voor een reactie waar weinig begrip uit klinkt, houden we ons maar groot, glimlachen een keer en zeggen dat het echt prima gaat.
Ik durfde tijdens mijn eerste zwangerschap niet echt te praten over wat ik voelde, welke klachten ik had, want er waren vast mensen die nog veel ergere dingen hadden ervaren. Dus moest ik mijn mond maar houden. Soms gaf ik mezelf dat gevoel, andere keren gaven anderen mij dat gevoel met of zonder woorden. Ook na de bevalling, toen ik met mijn man en pasgeboren dochter door een donkere tijd ging, durfde ik niet toe te geven dat ik het helemaal niet aankon, dat ik wegzakte in angst en tegen een depressie aanhing. Ik trok mijn mond niet open om hulp te vragen. Ik wilde kinderen toch? Nou, die droom was uitgekomen. Dan was het ook mijn taak om me groot te houden en voor mijn kind te zorgen. Mezelf opzij te zetten en niet zeuren. Iedere moeder heeft het wel moeilijk op haar manier. Ik moest het alleen doen.
Hou even je mond en luister…
Nu tijdens mijn tweede zwangerschap heb ik veel meer klachten dan bij de eerste en durf ik me hier en daar te uiten over wat ik ervaar. Niet tegen iedereen, maar ik probeer steeds weer niet zo luchtig te doen, als dat niet is hoe ik me voel.
Als je ergens doorheen gaat, iets moeilijks, iets pijnlijks, dan wil je graag een luisterend oor. Begrip. Dan zit je echt niet te wachten op iemand die keihard over jouw verhaal heen gooit: “Oh, dat is echt nog niks vergeleken met wat ik had…Moet je horen…”
Prima, Carole, dat jij je hele zwangerschap geen hap door je keel kon krijgen en dat je moest hinkelen, omdat lopen niet kon. Heel vervelend voor je, maar ik zat niet te wachten op jouw verhaal. Jij vroeg hoe ik me voelde en ik probeerde je dat te vertellen. Houd dan even je mond en leef mee. Is dat teveel gevraagd? Waarom moeten mensen het toch steeds weer om henzelf laten draaien? Als je niet wilt weten hoe ik me voel, vraag er dan niet naar.
Zullen we de taboe rondom klagen doorbreken? Ons masker afzetten en gewoon openlijk vertellen hoe we situaties in ons leven ervaren?
Volg je The Stout Journal al op Social Media?