Browsing Tag

kinderen

Mama Persoonlijk

Tien kinderen en een hondje

Posted on 9 maart 2020

“Tien kinderen en een hondje!” Mijn absolute kinderdroom. Ik dacht vroeger dat ik dat wel even zou doen, tien kinderen baren. Tien zwangerschappen. Nog steeds lijkt het me prachtig om een groot gezin op de wereld te mogen zetten, maar ondertussen is het duidelijk geworden dat dit voor mij hoogstwaarschijnlijk niet mogelijk is. 

Vorig jaar schreef ik al een aantal blogs voor Mamaplaats, waar ik vertelde hoe het traject van ‘kindje twee’ verliep. Zwanger worden is namelijk niet vanzelfsprekend voor mij, dat is gebleken. Ook al leek het spontaan te zijn gegaan bij Rosemarijn, nu weten we dat we eigenlijk ‘geluk’ hebben gehad. Waarom? Ik heb PCOS. Dit betekent dat er heel veel rijpe eitjes aan mijn eierstokken zitten, maar dat ze niet ‘springen’. Ze blijven elke maand lekker zitten. Dat heeft dus als gevolg dat ik geen ovulatie heb en ook geen normale menstruatie. Als ik wel een bloeding heb, is dit niet als gevolg van het afsterven van een eitje, maar een nep-menstruatie. 
We kwamen hier begin vorig jaar achter, na wat onderzoeken in het ziekenhuis. Mijn cycli waren onregelmatig en mijn ‘menstruaties’ verschilden enorm van elkaar. Ook bleven ze vaak uit. Het zat me niet lekker. Helemaal niet omdat ik graag een tweede zwangerschap wilde. In het ziekenhuis werd me uiteindelijk verteld dat dit niet vanzelf zou gaan. 

Vlak voordat ik zwanger werd van Rosemarijn, viel ik flink af. Dit heeft er achteraf voor gezorgd dat ik zwanger werd. Gewicht (een vervelend dingetje wat in verband staat met PCOS) en gewichtsverlies hebben heel veel invloed op je hormonen. Dus door wat kilo’s kwijt te raken, ben ik toen spontaan zwanger geraakt. Na de bevalling van Rosemarijn is de PCOS-situatie eigenlijk nog verergerd. Mijn hormoonhuishouding werd niet meer zoals het was. IK kreeg geen normale cycli meer. En dat betekende dus: geen eisprong. Geen kans op een zwangerschap.

Het duurde best eventjes voordat we eindelijk het vruchtbaarheidstraject in konden, om mijn lichaam te helpen een ovulatie op te wekken. Ik vond het wachten zo ontzettend moeilijk! Het kon voor mij niet snel genoeg gaan. Ik had immers al zo lang gewacht! Eindelijk, echt, eindelijk mocht ik in september beginnen met de medicatie. Ik kreeg pillen mee om een menstruatie op te wekken en ook pillen om te slikken, zodra die menstruatie begon, om een ovulatie op te wekken. De laagste dosis. Daarna was het weer wachten. Wachten tot er een test gedaan kon worden, om te zien of deze lage dosis iets had gedaan. Aan het eind van de maand was de uitslag van die test helaas een teleurstelling. In het ziekenhuis besloot de gynaecoloog om de dosis op te hogen en die volgende maand moest ik daarmee beginnen. Dat was in oktober. Wat een spanning! Elke dag ben je er zo bewust mee bezig en blijf je hopen en duimen. 
30 oktober was het toch echt tijd om te testen. Ik deed de test en wachtte op de uitslag, in de keuken. Ik kon het niet geloven: twee duidelijke, donkere streepjes. Ik weet nog hoe ik huilend een spraakbericht stuurde naar een vriendin en meteen de auto in sprong om iets kleins te kopen om mijn man te verrassen als hij thuis kwam uit het werk.

Ik ben nu over de helft van mijn zwangerschap en kan het nog steeds niet geloven. Maar het is echt waar: we verwachten een klein broertje voor onze dochter!

Gastblog Zwangerschap

Je doet maar een abortus! (Deel 1)

Posted on 27 februari 2020

“Zal ik je hand vasthouden?” vroeg mijn vader terwijl de verloskundige begon aan mijn eerste hechting (het
werden er 12 in totaal). Hij pakte mijn hand beet en ik kneep zo hard ik kon.
Twaalf jaar geleden op 19 oktober werd ik om 3 uur ’s nachts voor het eerst mama. Na een helse
thuisbevalling omringd door de verloskundige en mijn ouders. Een prachtig mooi meisje met alles erop en
eraan. Zij maakte mij mama. Op het geboortekaartje had ik zelf een tekst geschreven “Jij en ik niet alleen, jij
en ik samen één”. Zo voelde het en zo was het ook.

Een half jaar eerder deed ik een zwangerschapstest op de wc van mijn toenmalige appartementje boven
een werkloods. Ik slikte de pil maar was al 3 maanden niet ongesteld geweest. Toch vreemd! Twee streepjes
kwamen tevoorschijn. Mijn hart klopte in mijn keel. Zwanger? Ik? Die kwam binnen als een bom en
tranen rolden over mijn wangen. Maar waarom? Totaal overstuur en in de war sprong ik op de fiets en
scheurde naar mijn moeder die een paar kilometer verderop woonde.
“Maaaam ik moet je iets heel ergs vertellen!”
En ze glimlachte. Ergens denk ik dat ze het al wist of in elk geval vermoedde. “Ik ben zwanger!”
Ik hoorde het mezelf zeggen. Iets ergs? Vond ik het wel zo erg? Ik had geen relatie en het was niet gepland,
maar was het daarom dan zo erg? Ik was 22 jaar, aan het scharrelen (zo heet dat toch?) met “de vader” en
was met van alles bezig behalve kinderen. Eenmaal bekomen van de schrik heb ik een dag later aan de vader verteld dat we een kindje verwachtten. Ik had heus geen gejuich verwacht hoor maar door zijn reactie werd er bij mij wel direct iets losgemaakt. “Je doet maar een abortus, een kind past niet in mijn leven!” was het enige dat hij zei. Alsof hij het over een voorwerp had zonder enige waarde. Abortus?
Nooit! Op dat moment voelde ik een golf van liefde voor dit kindje door mijn lijf stromen en ook woede en
voornamelijk verdriet dat haar vader dit van mij durfde te eisen.

Dat instinctieve moedergevoel heeft mij toen al gegrepen en nooit meer losgelaten. En dus koos ik ervoor om deze zwangerschap en alles wat erna zou komen alleen te gaan doen. Alle afspraken bij de verloskundige, echo’s, de eerste schopjes én dus ook de bevalling heb ik alleen gedaan. Vooral gevoelsmatig voelde het eenzaam maar toch wist ik dat gevoel telkens weer om te zetten naar dankbaarheid en liefde voor dit kleine mensje. Dat moedergevoel en die oerkracht is overweldigend en ik werd van een onzeker schaapje ineens een volwassen vrouw met superkrachten (ja echt, dat bestaat!). Moraal van mijn verhaal is dus dat je nooit maar dan ook echt nooit hoeft te twijfelen aan je moedergevoel. Wat anderen om je heen ook zeggen. Ik heb geleerd te vertrouwen op mezelf. Wij vrouwen zijn zo waanzinnig sterk! Mijn oudste dochter is nu een geweldige meid van 12 jaar en ik ben zo ongelooflijk trots op haar. Ze is zo lief, slim en wijs! Nog iedere dag leert zij mij naar mezelf te kijken zoals ik nooit eerder deed. Zoveel pit in dat kleine lijfje (nou ja, ze is bijna een kop groter nu maar toch, je snapt het) en ze staat zo sterk in haar schoenen! Ik kan alleen maar trots zijn. Op haar. Op ons. Dankbaar ben ik. Voor alles. Hebben we toch maar even mooi geflikt samen!
“Jij en ik niet alleen, jij en ik samen één”.

Maar toen…(wordt vervolgd in deel 2)

Mama Persoonlijk

Bemoeizucht rondom jouw manier van opvoeden

Posted on 28 januari 2020

Een poosje terug schreef ik een blog over de brutale, vreemde, kwetsende en wonderlijke vragen en opmerkingen die jullie hebben gekregen tijdens je zwangerschap. Eigenlijk allemaal dingen die niet oké zijn om tegen iemand te zeggen, maar schijnbaar hebben mensen opeens een vrijbrief om alles eruit te flappen, als je zwanger bent. Dan moet je alles maar kunnen hebben ofzo.
Hetzelfde gebeurt eigenlijk als je kind geboren is. Ook dan voelt men de sterke drang om zich met werkelijk alles te bemoeien. Vertellen hoe iets moet, hoe iets niet moet of jouw manier van opvoeden in twijfel trekken. Ook daar hadden jullie geneog voorbeelden van. Voorbeelden waar niemand echt blij van wordt. Zeg nou zelf: jij hebt dit kind gebaard, jij beslist hoe je het kind opvoedt. Ja toch? En iedereen die daarover iets te zeggen heeft, kan maar beter de mond dichthouden. Het valt me op dat het vooral oudere mensen zijn, die kritiek hebben. Mensen die veertig jaar geleden kinderen hebben opgevoed. En dan denk ik: Sorry, uw beurt is voorbij, nu is het aan mij om een nieuwe generatie op te voeden. Ja toch? Lees maar eens mee wat men allemaal aangehoord heeft over alles rondom hun kind(eren)!

Je bent een slappe hap en dat zorgt voor onzelfstandige kinderen.
het zal je maar gezegd worden. Hoe brutaal! Wie zegt dat deze mama een slappe hap is? En waar is dat op gebaseerd? Omdat een moeder haar kinderen anders opvoedt dan jij het doet, zegt niet dat ze het niet goed doet!

Je volgt teveel de behoeftes van je kind.
Oh ja. Want we moeten de behoeftes van de kinderen totaal negeren. Vooral in de babytijd is het juist van groot belang dat je de behoeftes van je kindje volgt toch? Een kind geeft heel puur en basic aan wat hij of zij nodig heeft. En daar mag je zeker weten iets mee doen!

Ga maar naar een kinderpsycholoog, want je kind heeft een veel te sterk karakter.
Wat is er mis met een sterk karakter? Het zal zeker een uitdaging zijn hier en daar, maar het is toch heerlijk dat een kind heel duidelijk aangeeft wat hij wel of niet wil? Laat ze maar voor zich opkomen hoor. Want als we ze indammen, krijgen we straks de opmerking dat ze zwak zijn en nooit eens hun mond opentrekken. Het is nooit goed in de ogen van een ander.

Je kind slaapt nog steeds niet door? Je verwent haar teveel en kunt haar niet eens laten huilen.
Wie heeft het recht om te vertellen hoe lang je kind moet huilen? Wie zegt dat dát het probleem is? Misschien heeft het kind wel verlatingsangst of is het inslapen gewoon een probleem. Reken er maar op dat een moeder doet wat ze kan om haar kind goed te verzorgen en ook alles doet om haar kindje lekker te laten slapen. Ze zit niet voor haar lol elke nacht uren wakker met een huilend kindje.

Geef je kind geen vork om mee te eten, dat is veel te gevaarlijk!
Logisch. Tot je achttiende eet je alles met een lepel, want stel je voor dat je jezelf in je wang prikt. Moeders kennen hun kind: ze weten heus wel wanneer een kind het aankan om met een vork te eten. En…er bestaat niet voor niks kinderbestek!

Zo, jij laat er ook geen gras over groeien!
Deze mama kan niet spontaan zwanger worden en moet dus voor elke zwangerschap een ziekenhuis traject in. Een pijnlijke opmerking dus. Mensen zeggen zulke vreemde dingen, zonder na te denken over wat er bij iemand leeft…Denk toch eens na mensen!

Slaapt je baby nog niet door? Zet het bedje gewoon een nacht in de schuur. Dan leert je baby wel te stoppen met huilen ’s nachts.
In de schuur? Ben je gek geworden? Is jouw nachtrust zoveel meer waard dan de behoeften van het kind? Hoe weet je nu waarom een kind huilt? Misschien heeft de baby pijn, is het bang of heeft het mama gewoon nodig. Honger, niet kunnen slapen…dan is mama toch vaak de plek waar een kindje tot rust komt!

Wat dacht je van de volgende opmerkingen:
Wanneer stop je nu eens met borstvoeding? Je Kind wordt te groot. Kunstvoeding is ook prima hoor (Oké, maar ik wil borstvoeding blijven geven).
Ze kan niet bij jou in bed slapen, dan ga jij op haar liggen en daarbij wil ze dan nooit meer naar haar eigen kamertje.
Pak haar toch niet elke keer op als ze huilt!
Met vier maanden moet je echt beginnen met hapjes. Daar is je kind aan toe. (O ja? Ben jij de moeder van mijn kind? Ken jij mijn kind beter dan ik?)

Welke opmerkingen kreeg jij, waar je helemaal niet blij van werd?

Mama Zwangerschap

Zo! Jij bent al mega dik!

Posted on 18 december 2019

Het is een absolute no-go om te doen aan bodyshaming. Het is niet oké om iemand belachelijk te maken om hoe ze eruit zien. Of dat nu mager, slank, volslank of mollig is. Iedereen weet dat. Je spreekt op straat niet een onbekende aan, om te vertellen dat diegene mager is en echt meer moet eten. Of iemand die dik is vertellen dat ze maar beter niet kunnen beginnen aan die vette hap. Dat is niet jouw zaak. Algemene kennis. Dus houden we onze mond en mind our own business. Kijk maar naar jezelf. Een ander maakt zelf wel uit wat hij of zij doet en hoe hij of zij eruit wil zien.
Dus bodyshaming is een absolute no go. Behalve…als iemand zwanger is. Dat geeft mensen op de één of andere manier een vrijbrief om hun mening te geven over het lichaam van diegene. Dan is het normaal om opmerkingen te maken, die normaal gesproken niet in je op zouden komen als je iemand tegenkwam.

Vorige week vroeg ik op Instagram welke opmerkingen vrouwen kregen tijdens hun zwangerschap. Ik schrok er best wel van! Veel vrouwen zijn sowieso best wel zelfbewust of zelfs onzeker over hun uiterlijk. Dat weten vrouwen goed. Misschien ben je zelf wel erg onzeker. Je bent daarin zeker niet de enige. En wat is er dan meer kwetsend dan een opmerking over je lichaam? Toch lijkt het erop dat zwangere vrouwen het allemaal maar leuk moeten vinden, er om moeten kunnen lachen. Maar sinds wanneer is het normaal om zo tegen iemand te praten?

“Jongens maken moeders mooi, zeggen ze bij ons. Volgens mij krijg jij een meisje.” 
Dit is ronduit beledigend! Hoe kan het in je opkomen om iemand te vertellen dat ze niet mooi is tijdens haar zwangerschap? En raad eens…deze mama kreeg een zoon!

Een wildvreemde in de supermarkt raakt opeens je buik aan. Wat?

“Weet je zeker dat het er geen twee zijn?”
Wat…? Wil je de echo soms zien? En wat wil je nu eigenlijk zeggen? Dat ik enorm ben? Waar slaat dat op? En moet ik dat maar leuk vinden en glimlachen?

“Nou nou, nog geen acht maanden geleden bevallen. Nu alweer zwanger?”
Nee mevrouw, ik heb gewoon nog een buikje. Misschien is het voor jou vreemd, maar ik vind het nogal druk en heftig allemaal, zo’n kindje. Dus sporten zit er voorlopig nog niet in. Was jouw lichaam soms meteen strak na de bevalling?

“Weet je zeker dat je zwanger bent? Je buik is zo klein! Is het kindje niet veel te klein?”
Moet je soms per se een flink uitstekende buik hebben als je zwanger bent? Zo’n opmerking is helemaal niet leuk om te krijgen. Of mensen nu suggereren dat je dik bent of juist veel te plat: dat wil je helemaal niet horen! Zeg gewoon tegen zwangere vrouwen dat ze mooi zwanger zijn!

Eén van de mama’s op Instagram kreeg de volgende brutale vragen:
“Was het een ongelukje?”
“Is het wel van je vriend?”
“Je borsten zijn meer gegroeid dan je buik!” 
“Eet je wel genoeg? Je moet nu wel ook nog voor een ander zorgen hè!”
“Zoooo, jij moet zeker nog heel lang?”
“Loop eens normaal! Je hebt een hele kleine buik!”
Toen ik dit las zakte mijn mond echt open. Wat denken mensen wel niet? Wat een ontzettend brutale vragen en opmerkingen! Niemand hoeft zulke kritiek te leveren! 

“Stelletje konijnen. Is drie kinderen een trend ofzo?” 
De mama die deze opmerking kreeg, heeft hier flink om gehuild. Niet gek ook! Sinds wanneer is het vreemd om drie kinderen te krijgen? Het is niet alsof je een nageslacht van veertig kinderen op aarde hebt gezet! Ik vind het maar vreemd wat mensen durven te zeggen. En daarbij hebben ze vaak niet eens door hoe pijnlijk en lomp het is, wat ze zeggen! Daarbij zijn kinderen een zegen! Niet iedereen kan kinderen krijgen!

Naast dit soort opmerkingen, zeiden ook een aantal moeders dat ze het zo gek vonden dat wildvreemden in de supermarkt opeens aan hun buik zaten. Maar dat is oké toch? Als je zwanger bent, is je lichaam opeens niet meer alleen van jou. Iedereen mag eraan zitten. Uhm…nee! 

Kreeg jij ook vreemde, pijnlijke of kwetsende reacties tijdens je zwangerschap? Hoe reageer jij daarop? Klap je dicht of geef je ze van katoen?

Persoonlijk

Met de mond vol tanden: pestgedrag in de speeltuin

Posted on 14 september 2019

Ruim een week geleden vertelde ik dat ik met een mond vol tanden stond, want een vreemde vrouw nam Rosemarijn zomaar mee. Iets waar ik niet blij mee ben, want ik had heel anders willen reageren. Vandaag overkwam me weer iets, waardoor ik niets wist te zeggen. Dit keer lekker dicht bij huis: in de speeltuin, die tegenover ons huis ligt. Lees je mee?

Gisteren heb ik bijna twee uur met Rosemarijn in de speeltuin gezeten. Een vrouw uit de buurt met haar kleindochter, was er ook. Wij kenden elkaar, dus hadden lekker veel gespreksstof. Het kindje wilde ondertussen graag met Roos samenspelen, maar voor Rosemarijn is dat nog iets nieuws. Ze vindt het nog erg spannend, waardoor ze soms al begon te brullen zodra het kindje haar kant op kwam. Gelukkig kreeg het meisje (een half jaar ouder) dat al gauw door en ging ze alleen spelen. Dat is precies wat Roos dan nodig heeft. Ze wil de tijd krijgen om eraan te wennen dat ze niet de enige in de speeltuin is en op haar tempo leert ze dat samen spelen heel erg leuk is. Dus zodra het kindje haar met rust liet, ging Rosemarijn zelf naar haar toe en speelden ze leuk samen! 

Het beviel me zo, een poosje lekker ontspannen in de speeltuin zijn, kletsen en spelen, dat ik vanmorgen besloot weer te gaan. Dus na het ontbijt, pakte ik wat zandbakspeelgoed en gingen we (ik lopend, Roos op haar loopfiets) naar de speeltuin. Het eerste half uur waren we alleen en kon Rosemarijn doen en laten wat ze wilde. Maar op den duur kwamen er ook andere kindjes. Ook een meisje van drie jaar met haar ouders. Ze speelde een stukje verderop, dus we hadden geen last van haar. Totdat ze besloot dat ze in het zand wilde spelen, bij de glijbaan, waar wij zaten. We hadden een hele rij mooie zandtaartjes gemaakt en een gat gegraven. De ouders van het meisje kwamen met haar mee. Onbekenden voor mij, maar dat is leuk: zo leer je mensen kennen in de buurt! 

Het meisje kwam aanrennen, trapte onze taartjes kapot, zonder veel protest van de ouders. Ondertussen vertelde ik Rosemarijn dat het meisje gerust met ons speelgoed mocht spelen: samen spelen, samen delen. Zelf speelt ze namelijk ook graag met andermans speelgoed. Na het kapot schoppen van onze taartjes, pakte het meisje de fiets van Roos en rende daarmee weg. Ze zette ‘m helemaal aan de andere kant van de speeltuin neer. Roos had meteen een meltdown, want dat was haar fietsje! De ouders vertelden het meisje lieflijk dat ze het fietsje terug moest brengen, wat ze weigerde. Dus brachten de ouders het fietsje zelf terug. Ondertussen schopte het meisje het gegraven gat vol zand en noemde Rosemarijn een ‘stom kind’ en een ‘stout meisje’.
Rosemarijn stond met open mond te kijken, besloot het zand en het speelgoed maar te laten liggen en liep naar de glijbaan. Het meisje van drie jaar kreeg het door, liet alles vallen en duwde Roos aan de kant. Zo. Hoppa. Ze klom op de glijbaan, terwijl ze weer vervelende dingen over Rosemarijn zei. De ouders reageerden er wel op, maar ondertussen werd ze over haar hoofd geaaid en geholpen op de glijbaan. Volgens mij gaf dat absoluut niet het idee dat wat ze deed, niet oké was. Ik vond het erg jammer. En zodra ze van de glijbaan was, pakte ze opnieuw het fietsje van Rosemarijn en rende ermee weg. 

Ik wist werkelijk niet wat ik moest doen. De ouders van het kind waren er immers bij: zij moesten haar corrigeren. Ik heb een sip Rosemarijntje haar laarsjes aan gedaan, alle spullen gepakt (terwijl het meisje daarom begon te gillen, want ze wilde daarmee spelen) en ben naar huis gegaan. 
Ik zit nu nog steeds te bedenken of er iets is wat ik had kunnen of moeten zeggen. Wat zouden jullie gedaan hebben in deze situatie?

Hebben jullie trouwens al gezien dat wij een toffe nieuwe look in ons huis hebben?

Gastblog

Gastblog: Ons vernieuwde alfabet

Posted on 21 augustus 2019

‘Zou je gaan voor optie B of D?’ Mijn man ziet mijn mond niet, want ik ben bezig met het dagelijkse opruimrondje. 
‘De B van Billendoekjes.’
Mijn man lijkt het niet eens op te merken en gaat verder met zijn werk.

Met de moderne namen van tegenwoordig, wordt er met regelmaat gevraagd om woorden te spellen. Mijn naam is niet heel spectaculair, maar wordt vaak verkeerd geschreven. Noch populair bovendien. Ik heb nog nooit mijn naam gezien op een pak Chocomel of een sleutelhanger, maar goed ik lust toch geen Chocomel.
Braaf dreunde ik altijd de letters op, gekoppeld aan namen die 3 of 4 generaties terug, de bom waren. Laten we eerlijk zijn, welke baby wordt er tegenwoordig nog Cornelis, Bernard of Eduard genoemd?

Bron: Pexels

Sinds ons meisje er is, vind ik het grappig om de letters met andere woorden aan te duiden. Voor ik moeder werd, deed ik het bij onze postcode ook wel eens met een biermerk. Hertog Jan. Maar we zijn ondertussen verhuisd, dus die klopt al niet meer. Gaandeweg creëerde zich een heel alfabet en ik deel het graag met jullie. Persoonlijk vind ik het leuker dan de ‘ouderwetse’ voornamen en het zet mensen aan het denken. Wellicht kan je je er in vinden!
Komt ie:

• A van Achttien. Zoveel jaar zijn ze sowieso financieel afhankelijk. Dahag spaargeld.
• B van Billendoekjes. Kan je overal voor gebruiken. Behalve voor de billen, want dan zijn ze meestal op.
• C van Controle. Hahahahaha, die hebben we opgegeven.
• D van Druk. Kan er niet een dag bij in de week? Of anders 2 uur per dag?
• E van Extra. Kleding, speelgoed, drinken en eten. Altijd maar mee sjouwen.
• F van Favoriet. Oh nee, waar is haar favoriete knuffel? Die MOET mee en mag NIET kwijtraken.
• G van Grijs. Haren. Ja lach maar.
• H van Hartverzakkingen. Kijk uit! Oeh je hoofd! Neeeee niet de oven aanraken.
• I van Ijs. Altijd en overal. Zelfs als het buiten zo koud is dat zelfs ijsberen naar binnen willen.
• J van Je. Je krijgt er zoveel voor terug.
• K van Knuffels. Zoveel mogelijk. Hoop dat ze die altijd blijven geven.
• L van Liefde. Uiteraard.
• M van Moe. Chronisch.
• N van Netflix. Nog beter Nijntje op Netflix. Maakt me vast een loedermoeder. Jammer dan.
• O van Opruimen. Lijkt wel of er soms een windhoos door het huis waait.
• P van Papa. Ga maar naar papa, zeg maar 300 x per dag ‘papa’!
• Q van Qdjwodjeme. De woorden die ze soms uitspreekt. Lijkt wel Russisch ofzo.
• R van Russisch. Als ze de afstandsbediening te pakken krijgen en het menu veranderen.
• S van Slapen. Ga eens slapen, nee niet als we net gearriveerd zijn op de plek van bestemming. Gewoon in de avond. In je bed.
• T van Tomaat. Nee, niet uitspugen. Nee, alsjeblieft niet tegen de muur aan kwakken!
• U van Uitslapen. Wat je meer had moeten doen voordat je een ouder werd.
• V van Vitamines. D voornamelijk. Oh ja, oeps.
• W van Waarom? Waarom, Waarom, Waarom?
• X van Xusjes. Meestal met veel kwijl en met tanden.
• Y van Yin Yang. Welke balans?
• Z van Zooi. Altijd, zelfs tijdens het opruimen. 

Groetjes,

@mama_papa_praat (Instagram)