Opvoeden; een koud kunstje
Goed, opvoeden dus. Nee. Geen koud kunstje. Als niet-ouder kijk je zo gauw met opgetrokken neus naar ouders met schreeuwende, schoppende kinderen en denk je: Poeh, dat zou ik nóóit zo doen.
Voed je kind eens op zeg!
Goed, opvoeden dus. Nee. Geen koud kunstje. Als niet-ouder kijk je zo gauw met opgetrokken neus naar ouders met schreeuwende, schoppende kinderen en denk je: Poeh, dat zou ik nóóit zo doen.
Voed je kind eens op zeg!
Ik houd van mijn kind. Natuurlijk houd ik van mijn kind. Er zijn echter momenten waarop ik extra veel van mijn dochter houd. En dat is niet wanneer ze iets presteert, iets nieuws kan, nee…dan ben ik trots. Natuurlijk houd ik dan ook van haar, maar ik houd het meest van haar op deze momenten…
Soms is het even nodig om stil te staan en alles opzij te schuiven. En nee, dan bedoel ik niet alle rommel die op de grond ligt of je kind die aan je been hangt. Ik bedoel alle taken en to-do lijstjes die je in je achterhoofd hebt. Je bent als ouders zo ontzettend veel bezig met alles wat te maken heeft met je kinderen, daarnaast het huishouden en misschien nog je werk. En zodra alles dan gedaan is aan het eind van de de dag; de afwas is weggeruimd en de kleintjes liggen op bed, dan plof je op de bank en heb je geen energie om nog aandacht op iets of iemand anders te richten…
Herken je het? De vragen die mensen je stellen over wat je met je kindje doet, op welke manier je het doet? Het maakt mij altijd zo onzeker. “Is dat niet veel te koud? Ze vat zo kou!” Ik ben een kersverse moeder (nou ja, nu ruim een jaar) maar ik trek het me nog steeds best wel aan als mensen mijn zorg zo in twijfel trekken…