Wij hadden het briljante idee om te gaan verhuizen tijdens mijn zwangerschap. Ja, hierin schuilt sarcasme. Wat een slecht idee was dat zeg. Ik word al weer moe als ik er aan terug denk. Tijdens één van de luttele vrije momenten die we samen hadden, openden we een app waarbij je foto’s upload van twee mensen en daar komt dan een resultaat uit. Zo komt je dochter er uit te zien, als we jullie foto’s combineren. Wat een slechte app is dat. Gelukkig lijkt dochterlief er in de verste verte niet op.
En natuurlijk hebben we uitgesproken wat we hopen. Mijn man was er heel stellig in en hoopte dat ze mijn oren en neus zou hebben. Hij is van Joodse afkomst en grote neus en oren zijn daar zichtbare kenmerken van. Het stoort mij totaal niet, ik was juist wel benieuwd hoe dat er uit zou zien. Een klein poppetje met grote oren. Uiteraard komt alles in proporties, maar er zijn heus grapjes over gemaakt.
Ik hoopte dat ze zijn lieve, prachtige ogen zou hebben. We hebben allebei donkerbruine ogen, dus over de kleur was weinig te hopen.
Nou klinkt hopen misschien als iets negatiefs, maar zo is het niet bedoelt.
Copy Paste
Daar was ze dan. Twee gitzwarte oogjes keken me ietwat onthutst aan en ze was (en is) prachtig.
‘ Wauw! Ze lijkt echt sprekend op haar vader zeg!’
Bedankt moeder natuur! Ruim 9 maanden gedragen, ochtendmisselijkheid, maagzuur, slapeloze nachten, geen Malibu, ruim 18 uur gedaan over de bevalling en op wie lijkt ze? Op haar vader! 2 druppels water! Alsof moeder natuur een kopieerapparaat heeft gebruikt.
Vervolgens werd het ‘Oh, ze lijkt echt op je man en je broer!’
Mijn broer!? For real!? Ik weet dat ik veel op mijn broer lijk, maar die had in dit ‘proces’ werkelijk helemaal niks toegevoegd!
Maar ach, ze had in ieder geval iets van mijn kant. En er is niets zo veranderlijk als het uiterlijk van een kind, zo blijkt.
Ze doen vast een dansje!
Binnen enkele maanden, vertoonde ze toch wat kenmerken van mij en werd ze echt een mengelmoes van ons.
Qua uiterlijk en qua innerlijk.
Ze bleek gedragingen te hebben die mijn man vroeger ook had, manier van kruipen en de grapjes die ze uithaalt.
Het onderzoekende heeft ze ook van mijn man. Alles willen uitpluizen en snappen. Ze kan soms minutenlang van verschillende kanten, kijken naar een bepaald voorwerp. Met af en toe een ‘hmhm’ bekijkt ze het alsof ze wil begrijpen hoe het in elkaar zit.
Het temperamentvolle heeft ze van mij. Soms app ik mijn ouders om mijn excuus aan te bieden voor mijn gedrag van vroeger. Zij doen dan vast lachend een dansje, omdat ze het wel goede karma vinden. Maar ze hebben het overleefd, dus ik red het ook vast wel.
Toch is het vreemd om in discussie te gaan met een mini-versie van jezelf qua temperament. Mijn man is op dat soort momenten ineens heel druk bezig, maar ik kan hem dat niet kwalijk nemen. Hij weet ondertussen wel beter.
Ze vindt het heerlijk om te lezen. Ik kan daar ook van genieten, net als van muziek.
Voordat ze kon staan of lopen, danste ze er al wild op los, zodra ze muziek hoorde.
Van wie zou ze dat toch hebben?
Nou is mijn temperament niet altijd iets om heel trots op te zijn, maar er zijn ook andere dingetjes waarbij ik mezelf afvraag of ik er nu wel of niet blij mee moet zijn.
‘Van wie zou ze dat toch hebben?’ vraag ik gekscherend als ze met een vies gezicht haar vuile handje omhoog houdt. Ze gebruikt dit handje ook niet meer totdat het schoon is.
Dat ben ik, ik haat vieze handen. Was mijn handen veel te vaak op een dag. Het is niet belemmerend, wel irritant af en toe.
Ook wil ze het liefst alles netjes. Een beker hoort op een onderzetter. Punt.
Ik ben echt zo chaotisch als het maar zijn kan en mijn man wil alles graag netjes. Dus nu heb ik twee mensen om me heen die overdreven zuchten en dan naar het aanrecht kijken waar ik nogal rommelig heb gekookt.
Ze mag alles zijn
Desalniettemin mag ze helemaal zijn wat ze zelf wil. Ze is een individu en dat vind ik het allerbelangrijkst. Onze overeenkomsten zullen vast nog wel eens botsen en ze zal er in de toekomst soms ook mee moeten dealen.
Maar als men nu vraagt op wie ze lijkt, dan zeg ik ‘op zichzelf’ want uiteindelijk hoop ik dat ze de vrijheid voelt om haar eigen keuzes te maken. En natuurlijk spelen onze kenmerken daarin mee, maar ze mag alles zijn, zo lang ze maar zichzelf is!
Meer lezen van Leontine? Kijk dan eens bij de andere gastblogs of volg haar op Instagram:
@tina_miamor en @mama_papa_praat!
