Je hebt allemaal wel een beeld van jezelf en je partner als je zwanger mag zijn. Ik kan me nog goed herinneren wat ik allemaal NIET zou gaan doen of zijn.
Nou vergeet het maar. Hier komen ze:
1. Anders praten
Het viel me pas op, toen haar suikertantes ineens veel hoger gingen praten, als ze iets tegen dochterlief zeiden. Gelukkig deden zij het ook onbewust, maar dat maakte het besef niet minder vreemd. Ook alles herhalen “Goed zo meissie ×3”
Huh? Zou ze het de eerste keer niet hebben gehoord? Waar komt die herhalingsdrang vandaan?
Nu ze bijna anderhalf is, herhaal ik nog steeds. Maar dan het woord “Nee”. Veel te vaak. Ze is namelijk best een draakje. Na 1 x “Nee” probeert ze het met haar andere hand. Want dat is natuurlijk een heel ander verhaal.
Ook gebaar ik, terwijl ik met haar praat. Dit is een werkdingetje, maar ik besefte pas hoe non-verbaal ik communiceer, toen ze ‘klaar’ zei en het tegelijkertijd gebaarde.
2. Panisch
Tijdens de zwangerschap ” Ik voel haar niet bewegen.” Daar kon ik echt panisch van worden, maar ze was dan eindelijk eens rustig in mijn buik. De eerste nacht nadat ze geboren was, kon ik alleen maar naar haar kijken. 28 uur wakker, maar ik kon niet slapen. Mijn man daarentegen snurkte zo hard, dat ik me nog steeds afvraag of ik überhaupt had kunnen slapen.
Maar het panische werd erger toen ze op deze wereld was. “Doet ze het nog? ” Op mijn tenen in haar slaapkamer staand. Midden in de nacht. Zij lag gewoon prinsesheerlijk te slapen.
Pindakaas, de eerste keer. Nou, ik stond al klaar met de papieren van mijn EHBO-cursus voor baby’s. Ik denk dat de eerste keer pindakaas, me serieus 3 grijze haren heeft opgeleverd. De eerste keer brood, ook zo’n horror.
Toen ik haar een keer insmeerde met zonnebrandcrème, was ik een ring kwijt. Hysterisch heb ik gebeld met de huisartsenpost en het liefst wilde ik een volledige scan. Je weet wel, voor het geval ze het had ingeslikt.
De telefonist wist me tot bedaren te brengen. Het had me niet verbaasd als hij een recept voor een pammetje had uitgeschreven. Voor mij dan.
Maar mevrouw had het netjes verstopt in haar activiteitenkubus. Kleine grappenmaker.
3. Internet
Heel het wereldwijde web afstruinen naar symptomen, als ze ergens last van heeft. Het is nooit slim om dat te doen, toch doe je het. Om maar te zwijgen over al haar foto’s. Op Facebook en Instagram lijkt het soms haar profiel en ik was ervan overtuigd dat ik dat niet zou doen. Heel jammer, geen punten mee gescoord.
4. Shoppen
Alles is zo leuk en lief. In het begin komt dat vooral door de maat. Zo poppig en klein. Maar daarna kan je dat niet meer als excuus gebruiken. Vorig jaar had ze wel 4 setjes voor de kerstdagen. Want ja, wat nou als ze doorlekt? Of als ze morst met haar eten? Nergens voor nodig natuurlijk. Dus zij had in Januari een kersttrui aan. Heeft ze het in ieder geval nog aangehad.
En boekjes, ze heeft er al zoveel. Maar dat is in ieder geval nog lerend. Zonder die boekjes had manlief in ieder geval niet geweten dat Nijntje een meisje is.
Shoppen voor jezelf zit er bijna niet meer bij. Laat staan voor manlief. Gelukkig kan hij het zelf.
5. Ongegeneerd
Ruiken aan haar kont. In het openbaar. Ja echt. Hopla, zij hoog in de lucht en met mijn snufferd tegen haar kont.
‘Goed zo, niet gepoept!’
Alsof het de normaalste zaak ter wereld is.
Of gekke dansjes met haar doen, omdat ze een leuk liedje hoort. Gewoon in de supermarkt.
Mijn dochter boven de scan houden, omdat ze weigert iets los te laten. De caissière moet het toch aanslaan. Bureau Halt is wel erg vroeg.
Met haar door de supermarkt lopen, terwijl zij in het boodschappenmandje zit.
Kinderliedjes zingen terwijl we buiten lopen, want dat vindt ze zo leuk.
En als ik dan vol overgave het ‘Baby Shark’ dansje meedoe, kijkt mijn man alsof hij water ziet branden.
Ach ja, alles om haar te laten lachen.
6. Kinderpraat
Echt, ik had het me zo voorgenomen. Niet alles draait om haar. Ga ik heerlijk even een hapje eten met vriendinnen, valt haar naam toch zo’n 20 keer. Gelukkig heeft 1 van hen ook kinderen, dus de namen waren divers. Het zijn dan ook allemaal suikertantes, dus daar kom ik dan net mee weg.
Op werk heeft de helft van mijn team zelf ook kinderen, dus dat is ook dweilen met de kraan open.
Zelfs als ik niet met hen werk, is er wel een collega die wat vraagt over dochterlief.
Ik vind de interesse eigenlijk wel leuk, maar ik ben blij dat we haar geen naam hebben gegeven met 6 lettergrepen.
Meer van Leontine zien? Volg haar dan op Instagram:
@tina_miamor