Browsing Tag

griep

Persoonlijk

Het positieve aan quarantaine

Posted on 23 maart 2020

Wat een stomme titel eigenlijk…Want het is echt geen pretje om in quarantaine te zitten. Voor veel mensen is dat alleen al de reden om lekker toch naar buiten te gaan en in groepen samen te drommen. Het maakt hen niet uit of er anderen besmet worden, zolang zij zelf maar plezier hebben. Lekker naar feestjes gaan en hangen in het park met een fles wijn, in de zon. Ik vind het zelf totaal geen leuke periode. Ik houd ervan om op pad te gaan, om op visite te gaan, playdates met Rosemarijn, winkelen, ergens een kopje koffie drinken…Maar helaas is dit gewoon even niet mogelijk en dan heb ik mezelf daaraan te houden. Maar toch zijn er een paar kleine dingen die ik tóch positief vind aan quarantaine. Nou ja…binnen ons gezin dan. Lees je mee?

Volledig op elkaar aangewezen
Zoals ik al zei: ik ga er graag op uit. Helemaal als het even niet zo soepel loopt tussen Rosemarijn en mij of als ik gewoon op ben en afleiding nodig heb. Of even op mijn ouders wil steunen. Maar nu is dat zo goed als niet mogelijk en zijn Rosemarijn en ik erg op elkaar aangewezen. Daar hebben we allebei best moeite mee, want Roos is net zo min een huismus als haar moeder. Maar ondanks dat het flink wennen is, merk ik wel dat we dichter tot elkaar komen en het steeds beter loopt om dagen samen te zijn! We doen meer dingen samen, want ja…weg hoeven we niet en mogen we niet. Dus kleuren we vaker, gaan we koekjes bakken en pakken we sneller een boek. Rosemarijn speelt nu veel meer zelfstandig, wat ook geen straf is: zo kan ik nog eens wat werk doen als ze wakker is!

Naastenliefde
Misschien rol je al met je ogen als je dit leest, maar echt: ik merk dat het me dwars zit als ik niks voor een ander kan betekenen in deze tijd. En dan ga je op zoek naar de kleine dingen die je wél kunt doen! Zoals even een pakketje in elkaar draaien, met zelfgebakken koekjes, een vers geperst sapje en een prachtige tekening van Rosemarijn, om die in een leuk tasje aan de deur van een vriendin te hangen, die zelf ziek is en met twee kinderen zit opgesloten tussen vier muren.
Even een belletje extra naar oma, een berichtje naar mensen waarvan je weet dat ze het ook niet makkelijk hebben en best wat aandacht kunnen gebruiken. Er komt toch wel wat liefde naar boven, waarvan je soms niet eens wist dat je het had. Ik merk dat het makkelijker is om mezelf nu weg te cijferen om een ander bij te staan. Veel makkelijker dan toen alles nog ‘normaal’ was. Iedereen is toch meer op elkaar aangewezen nu.

Genieten van de kleine dingen
Nog zo’n cliché, maar zeker waar! Omdat je nu niet meer op pad kunt en grootse dingen kunt beleven, moet je het doen met de kleine dingen in het leven. Zoals samen stoepkrijten in de zon, de fluitende vogeltjes, een vriendelijk knikje van de buurvrouw door het raam heen, een kopje koffie op de bank, een dutje in de middag, de tijd nemen om een nieuw kookboek door te bladeren of gewoon genietend kijken naar je kind die geconcentreerd zit te kleuren. Het zijn dingen waar ik zelf vaak niet eens meer bij stil sta, niet eens bewust van geniet. En nu is het iets waar ik voor op wil staan, elke dag!

Het is echt niet zo dat ik blij ben met de situatie waar we met z’n allen in zitten, maar het is en blijft toch goed om de positieve kanten ook te zien en te te benoemen! Dat houd je op de been!

Wat vind jij positief aan thuiszitten?

Een drukke werkdag, een vol huis en een zieke jarige

Posted on 11 oktober 2019

Wat een dag! Echt! Heel erg leuk, druk en ook best wel vermoeiend. Gisteren, op 7 oktober, was onze kleine meid jarig: ze werd twee jaar. Dat wilden we diezelfde dag vieren. In de ochtend deden we dat samen. Papa had een dagje vrij gevraagd, zodat hij de hele dag bij Roos kon zijn, want ik moest tot drie uur werken.
We zongen verjaardagsliedjes, lieten Rosemarijn twee kaarsjes uitblazen op haar donut, die ze natuurlijk als ontbijt mocht opeten. Ze pakte enthousiast haar cadeaus uit: een leuk begin van een bijzondere dag! Voor mij was het toen tijd om naar mijn werk te gaan: een dag lesgeven aan acht groepen van de basisschool. Dat is rennen en vliegen, kan ik je wel vertellen. Van de ene klas naar de andere, ieder een les Engels. En toen mijn laatste les gegeven was, haastte ik me weer terug naar huis, want de verjaardagsvisite kon elk moment arriveren.

Weten jullie nog dat ik heel ambitieus had bedacht alle donuts zelf te bakken? Daar is (en dat is ook helemaal geen verrassing natuurlijk) totaal niks van gekomen. Er was gewoon echt geen tijd voor. Dan maar makkelijk toch? In de winkel zijn ze ook te halen en zijn ze ook heerlijk! Zo hadden we toch nog een hele toffe donut wall, wat ook echt gedoe bespaart! Geen taarten snijden, voor de één een groot stuk, een kleintje voor de kinderen…nee hoor. De visite komt binnen, ik zorg voor het drinken en zelf kunnen ze een donut van de standaards pakken. Ideaal!
Als je ze ook wilt hebben: op Aliexpress zijn ze voor een prikkie te koop.

In de middag kwam er flink wat visite, waardoor het huis opeens echt helemaal vol zat. Even rennen en vliegen dus weer! En daar kwam nog iets bij…
Rosemarijn voelde zich totaal niet lekker en heeft veel gehuild. Niet gek ook: ze had koorts! Ze vroeg zelfs zelf of ze weer naar bed mocht, om vier uur, terwijl ze er net drie kwartier uit was. Alle grote mensen en kinderen die zich om haar heen dromden om te feliciteren, kijken, cadeaus geven en tegen haar te praten, maakte haar ontzettend overprikkeld. Daardoor brulde ze direct zodra er iemand dichtbij kwam en wilde alleen maar bij papa zijn.
Gelukkig heeft ze ’s avonds wel genoten van alle visite en natuurlijk van de cadeaus!

Maar…omdat Rosemarijn jarig was, wilde ik met mijn volgers een super toffe winactie delen. Ik mocht van Kaya Sieraden een mooi sieraad weggeven, ter waarde van tachtig euro. Zoals ik al eerder in een blog schreef, houd ik van subtiele sieraden. Geen grootste bling bling, maar gewoon rustig, zodat het altijd bij je outfit past. Daarom heb ik ook gekozen om deze zilveren damesarmband weg te geven. Het past bij mij en het is door het graveren ook erg persoonlijk. Dat vond ik zo mooi!
Ik heb zelf gekozen voor de naam van mijn man (aan de buitenkant) en aan de binnenkant onze trouwtekst. De stijl van deze slavenarmband is simpel en is daardoor altijd gepast.

Als cadeau, omdat Rosemarijn twee jaar werd en wij dan natuurlijk moeten trakteren, heb ik, in samenwerking met Kaya deze toffe armband weggegeven! Via mijn blog, Instagram en Facebook, deden veel mensen mee, om kans te maken op deze mooie armband te winnen.
Een dag na Rosemarijns verjaardag maakte ik de winnaar bekend: Inge van Ingebeleeft.nl
Lieve winnaar, maak er iets moois en persoonlijks van, wat je altijd weer blij maakt, als je er naar kijkt!

Deze blog bevat een samenwerking

Persoonlijk

Zondag 16 december

Posted on 18 december 2018

Bij ons begon de dag wat minder grappig. Rosemarijn was al ziek en papa ook, samen al een week koorts, snotteren, zere keel en heel veel hoesten. Dus Rosemarijn wordt wat vaker wakker ’s nachts, brullend omdat het hoesten pijn doet aan haar keel. Ook de nacht van zaterdag op zondag was dit het geval, alleen gelukkig pas om vijf uur in de ochtend. Even knuffelen, een fles pap met honing en dan slaapt ze weer lekker verder. Maar papa heeft dit allemaal moeten regelen, want ik ik lag voor pampers in bed. Joh, wat voelde ik me ziek! Ik had er al ongeveer twee weken tegenaan zitten hikken. En dan komt het een klein beetje door, maar lang niet genoeg om me ziek te voelen. Nou, dat veranderde dus.

Ik had het al aan voelen komen, vrijdag en zaterdag. Beide dagen moest ik naar een verjaardag toe, alleen, want de ziekenboeg moest wel thuis blijven. Vrijdag ging het nog wel. Een hoestje hier en daar, ach… daar draai je je hand toch niet voor om? Zaterdag werd het keelpijn, hoofdpijn, zere ogen, dichte neus. Toch wel naar de verjaardag gegaan en heel lief; voor de ziekenboeg een gebakje mee gekregen. Om half elf toch echt naar huis gereden, want ik voelde dat het er niet beter op ging worden. Thuis in bed gedoken, want mijn moeder zei vroeger altijd dat slapen het beste middeltje was, als je je niet lekker voelde. (Zere teen? Gauw naar bed, dan gaat het wel over!)

Maar goed, na het wakker zijn om vijf uur, sliepen we uit tot negen uur. Aan tafel samen gegeten; Rosemarijn kreeg het cakeje van de verjaardag erbij en papa het stuk appeltaart. En ondanks dat ik me beroerd voelde en Rosemarijn ook nog niet fit was, heb ik ons toch even dik ingepakt om buiten in de sneeuw te kijken. De eerste sneeuw van het jaar en de eerste keer dat Rosemarijn sneeuw zag en voelde. Ze vond het fascinerend, maar veel te koud aan haar handjes. Na drie minuten stonden we weer binnen.

De rest van de dag bestond uit drie personen die weinig puf hadden om iets uit te voeren, een slapeloze dag (Rosemarijn ging gewoon niet slapen, terwijl ze hartstikke moe was, dus wij konden ook niet even dutten, wat een standaard iets is op zondag). Een heerlijke, snelle en gezonde lunch: bananenpannenkoekjes! (2 bananen, 2 eieren en 2 eetlepels bloem met 1 theelepel kaneel mengen, olie in de pan en dan het mengsel erin) In de avond kwamen opa en oma langs, die echt uitgebreid geknuffeld werden.

Had ik al verteld hoe ontzettend knuffelig Rosemarijn is, nu ze ziek is? Ze komt knuffels brengen, armen om ons heen, hoofdje tegen ons aan en maakt dan zelf een “Ahh….” geluidje. Om van te smelten!

Vannacht heeft ze ook weer redelijk goed geslapen, op een Krijsmomentje na om vier uur. Dat was dan ook niet te verhelpen door alleen een fles met honing. Dus heeft ze een zetpil gehad; hoesten kan zo’n pijn doen! Al heb ik het idee dat er ook tandjes bezig zijn door te komen en dat kan ook flink zeer doen natuurlijk.

Zo zag onze zondag er dus uit. Hoe vonden jullie kindjes de sneeuw?