Het is altijd mijn grootste wens geweest om mama te worden. En dat ben ik! Ik heb een prachtige dochter van ruim twee jaar. Vanaf het begin ben ik bij haar geweest; dag en nacht. Ik vond het heel erg moeilijk om haar achter te laten, in de handen van een ander. Bij mama is het altijd het beste toch? Niemand zou zo goed voor haar kunnen zorgen als ik dat deed. Zelfs Augustijn niet. En toen ik eenmaal het huis uit ging zonder kind, moest ik zeker updates hebben en wel tientallen keer berichtjes sturen, zodat manlief dingen niet zou vergeten. Alsof een lijstje op tafel leggen niet genoeg was. Je kind is je kostbaarste bezit en dat heb ik zeker gemerkt bij Rosemarijn. Ik wilde haar constant bij me hebben en vooral niks missen. Daarom vond ik het al helemaal niks om haar naar een oppas te brengen. En een gastouder of kinderdagverblijf? Ben je gek! Ik dump mijn kind niet, zodat ik zelf even op de bank kan liggen of zelf wat werk kan afmaken!
Afgelopen september moest ik echter op twee scholen in het dorp naast het onze, invallen als juf Engels. Twee dagen per week, vier maanden lang. Dus moest ik toch iets regelen voor Rosemarijn. Ik zag er enorm tegenop. Het voelde vreselijk. Toch regelde ik een gastouder, want een andere keuze had ik niet. En daarbij dacht ik dat Rosemarijn het meest baat zou hebben van een gastouder. Lekker veel rust, geen gillende kinderen die voor eng waren…
Vier maanden lang ging ze naar de gastouder en dat ging heel goed! Ik merkte dat we allebei genoten van het poosje dat we apart waren. Ik voelde dat het ons allebei goed deed en dat ik zelf er een leukere moeder van werd. Ik genoot enorm van de verhalen die ze me aan het eind van de middag te vertellen had. Maar die maanden vlogen om en voor ik het wist, zat ik weer dag en nacht thuis met Rosemarijn, want ja…als ik niet buitenshuis werk, is er ook geen opvang nodig natuurlijk…
Toch besloten we dat we Rosemarijn één dag per week naar het kinderdagverblijf wilden brengen. Niet omdat ik weg moest of zo nodig tijd voor mezelf wilde (al was dat een fijne bijkomstigheid), maar omdat het voor Rosemarijn nodig was dat ze leerde spelen en delen met andere kinderen. Haar angst en paniek wanneer er kinderen over de vloer kwamen, was voor mijn idee niet nodig en maakte haar erg gestresst. Nu is ze ondertussen al vier keer geweest en zelfs de laatste keer zonder te huilen bij het afscheid, want “Mama komt strakjes ophalen”. En wat leert ze veel! In die vier keer zie ik al zoveel verschil in haar gedrag! Meer zelfstandig spelen thuis, minder huilen en hangbuien en kinderen zijn geen probleem meer! Ze mogen nu opeens wel met haar speelgoed spelen, ze vindt het niet eng om met andere kinderen aan tafel te zitten en te eten. Juist gezellig!
En ik? Ik gebruik elke dinsdag mijn dag om te schrijven, werken en het huishouden lekker bij te houden. En ik heb die ene dag per week tijd om eens een poosje te gaan liggen, in bad te gaan, de muziek lekker hard aan te zetten en helemaal in mijn eentje hete koffie te drinken.
Rosemarijn kijkt er elke week zo naar uit om naar de kindjes te gaan om te spelen, dat we er zelfs aan zitten te denken om er een tweede dag bij te plakken, want van dinsdag tot dinsdag is best lang om uit te kijken naar zo’n heerlijke dag vol vriendjes en vriendinnetjes!
Hoe doen jullie dat? Tijd voor jezelf, een oppas of opvang? En hoe beïnvloedt het jouw dag en jouw functioneren als moeder?