Browsing Tag

gastblog

Gastblog

Het nieuwe normaal

nieuwe normaal corona samenleving anderhalve meter afstand

Soms heb ik het gevoel alsof we met elkaar in een slechte B-film terecht zijn gekomen.
We zijn nu zo’n tien weken verder, sinds Nederland dicht ging en afgelopen week kreeg ik een vraag.
Ik beken het maar gelijk, ik moest echt in mijn agenda kijken. Ik kreeg de vraag; ‘ Wat was het laatste sociale wat je deed voor de corona-lockdown?’
Ik was bij mijn schoonmoeder, met man en dochter. Schoonmoeder was jarig geweest en dat verdiende een cadeautje met taart.
De familie was er en uiteraard was de corona toen al het onderwerp van gesprek.
De kleine en ik niesten wat, maar voor de rest leek er niets aan de hand.
Thuis snoeiden we de buitenplanten en genoten van de vrije tijd. De wekelijkse afspraak met andere familie werd verplaatst, manlief had net een week op zijn nieuwe werkplek achter de rug en we doken vroeg ons bed in.

In de week erna ‘sloot’ Nederland. De kleine en ik kregen griepverschijnselen. Verkouden, zij hoge koorts en ik had spierpijn. Vriendelijk doch dringend werd me gevraagd om thuis te blijven en vanuit huis te werken. De kleine mocht niet naar de opvang en ineens moest ik thuis 8 uur per dag werken, terwijl de kleine erg aanhankelijk was.
Het was enorm wennen, maar we knapten redelijk snel op.
Het nieuwe normaal, werd er zo ingestampt, dat ik zelfs bij series op tv dacht ‘dat is geen anderhalve meter!’

Anderhalve meter alstublieft

Nu in het nieuwe normaal wordt er van ons gevraagd om maar te gaan wennen aan de anderhalve-meter-samenleving. Want men wil dat dat het nieuwe normaal wordt.
Ik ben echt geen knuffelbeer en ik meed voor het hele corona-tijdperk het liefst lichamelijk contact met vreemden. Het handen schudden was ook al geen favoriete bezigheid. Niemand vertelde namelijk wat hij of zij daarvoor met haar handen had gedaan.
Ja, lichte vorm van smetvrees. Mijn handen waren altijd al het slachtoffer van veel wassen.
Maar familie en vrienden werden vaak wel begroet met lichamelijk contact. Die extra stevige knuffel met de vriendin met wie je als klein meisje knikkerde en met wie je nog steeds contact hebt, met wie je genoeg hebt meegemaakt en waarvan je weet dat de vriendschap voor altijd is.
De groepsknuffels met de kleine in het midden, omdat ze dat hilarisch vindt.
De dikke pakkerd bij oma op haar warme wang, die rood was van plezier, omdat ze het zo leuk vindt dat je haar bezoekt in het verpleeghuis.

nieuwe normaal corona samenleving anderhalve meter afstand

Opa en oma

Gisteren kwamen haar opa en oma langs. Voor het eerst in 10 weken. De afspraak die 10 weken geleden werd verzet, werd langer verzet dan gewenst.
De kleine rende wel 10 rondjes om hen heen. Alles moest verteld worden en alles moest worden bekeken.
‘Kijk opa! Een wups, doorheen en dan koekoek!’
‘Kijk oma! Glijbaan! Kom, kom! Hier is mijn grote zachte bal!’
De kleine wist niet zo goed wat ze met zichzelf aan moest.
De afgelopen weken zag ze opa en oma alleen in de verte en mocht ze alleen zwaaien en kletsen. Nu waren ze ineens weer heel dichtbij.
Vol vertrouwen vouwt de kleine, als vanzelfsprekend, haar handje om opa’s wijsvinger.
Net als dat ik vroeger deed. Toen ik nog een klein meisje was. Mijn hand gevouwen om zijn pink. Dan voelde ik me veilig en kon ik alles aan.
Opa wordt meegesleurd en het voelt even als het vroeger van 10 weken geleden.
De kleine heeft rode wangetjes van opwinding en om de beurt worden opa en oma meegenomen om al haar schatten te bewonderen en vooral uit te proberen.

In een slechte B-film

En toch voelt het rebels en ongemakkelijk. Vroeger zat de kleine continu op schoot en knuffelde ze met haar favoriete mensen. Selectief, dat wel. Net als haar moeder.
En nu in het ‘nieuwe normaal’ voelt het ‘fout’ en wassen we onze handen nog maar een keer, als we elkaar hebben aangeraakt.
Wordt dit onze toekomst? Duurt deze slechte B-film nog lang? Mogen we elkaar ooit weer begroeten op de gewenste manier? Of voelt dat dubbel vanaf nu?
Het liefst vouw ik mijn hand weer om mijn vaders vinger en krijg ik het gevoel van veiligheid weer terug. Misschien kan ik dan ook wel de wereld weer ‘aan’.
Maar ja, vooralsnog mag dat niet meer.

Liefs,
Leontine

Volg je The Stout Journal en Leontine al op Social Media?

Gastblog

Even een stukje positiviteit

top tien virus corona covid coronavirus positief positiviteit nieuwe normaal afstand anderhalve meter

3 weken geleden begon mijn man bij zijn nieuwe werkgever. Terwijl we nog aan het wennen waren aan de nieuwe situatie qua dochterlief ophalen/wegbrengen, andere ritme thuis, nieuwe indrukken en andere slaapritme, kwam het virus Corona keihard Nederland binnen.
Zelf was ik verkouden en had ik spierpijn. Geen verhoging, maar dochterlief wel. Daarnaast was ook zij verkouden. In overleg met mijn werkgever bleef ik thuis. Dochterlief kreeg flinke koorts, ik kon niet naar de dokter en de dokter kwam ook niet langs.
Nachtenlang lag ik wakker, mezelf voedend met allerlei informatie over het Coronavirus die te vinden was op Social Media. Overdag werkte ik vanuit huis, terwijl dochterlief alleen maar bij me wilde zitten.
Het slaaptekort begon er in te hakken en mijn man was er klaar mee.
‘In plaats van 10 artikelen lezen op het internet, ga je nu 10 dingen opnoemen waar je blij mee bent.’

Mijn ‘blije dingen’

Binnen een paar minuten snurkte ik harder dan dochterlief en man bij elkaar.
Sindsdien doen we dat elke avond voordat we gaan slapen.
Begrijp me niet verkeerd, ik maak me nog steeds elke dag zorgen over het virus. Maar mijn informatie haal ik nu bij betrouwbare bronnen en slechts twee keer per dag.

Een aantal blije dingen van mijn ’top tienen’ wil ik graag met jullie delen, want wellicht helpt positiviteit een klein beetje, als tegenpool van de angst voor het virus.

top tien virus corona covid coronavirus positief positiviteit nieuwe normaal afstand anderhalve meter

Lente

Ik ben heel blij dat het nu lente is, we zo nu en dan in de tuin wat zonnestralen kunnen meepikken. Gewoon gratis, terwijl de vogels zingen en de narcissen, blauwe druifjes en andere bloemen de grond uit schieten.

Digitale middelen

Houseparty, Whatsapp, Messenger. Een aantal apps die vrienden en familie toch wat dichterbij brengt. Samen sporten, kletsen, spelletjes doen en mooie dingen van kinderen kunnen delen.

Kerstgevoel in Maart

Net als de bloemen, schieten er prachtige initiatieven uit de grond. Berenjacht, inzamelacties, muzikale creativiteiten, drive-thru-verjaardag, weggeefacties. Net zo’n sfeer als een aantal dagen voor Kerst. Waarbij iedereen ineens een stapje harder zet voor een ander.
Dat betekent dus dat ik gewoon mijn kerstsokken aan mag doen!

Tijd voor jezelf en elkaar

Sinds jaren heb ik weer eens een boek gepakt en meer dan 1 hoofdstuk gelezen. Even terugtrekken in een andere wereld (zonder enge virussen) en daarmee bezig zijn. Haar fotoboek is eindelijk bijgewerkt en die ene Disney-film staat klaar voor vanavond.
Ook gaan we vroeger naar bed en hebben we tijd om een toren te bouwen met haar blokken. Die ze dan al lachend mag omgooien, want dat blijft het leukst toch?

Kijk, we krijgen er het virus niet mee weg. Maar wellicht slaap jij ook beter als je de dag eindigt met positieve gedachten en een kleine glimlach op je gezicht.

Positieve groetjes,
Leontine

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Gastblog Zwangerschap

Je doet maar een abortus! (Deel 1)

“Zal ik je hand vasthouden?” vroeg mijn vader terwijl de verloskundige begon aan mijn eerste hechting (het
werden er 12 in totaal). Hij pakte mijn hand beet en ik kneep zo hard ik kon.
Twaalf jaar geleden op 19 oktober werd ik om 3 uur ’s nachts voor het eerst mama. Na een helse
thuisbevalling omringd door de verloskundige en mijn ouders. Een prachtig mooi meisje met alles erop en
eraan. Zij maakte mij mama. Op het geboortekaartje had ik zelf een tekst geschreven “Jij en ik niet alleen, jij
en ik samen één”. Zo voelde het en zo was het ook.

Een half jaar eerder deed ik een zwangerschapstest op de wc van mijn toenmalige appartementje boven
een werkloods. Ik slikte de pil maar was al 3 maanden niet ongesteld geweest. Toch vreemd! Twee streepjes
kwamen tevoorschijn. Mijn hart klopte in mijn keel. Zwanger? Ik? Die kwam binnen als een bom en
tranen rolden over mijn wangen. Maar waarom? Totaal overstuur en in de war sprong ik op de fiets en
scheurde naar mijn moeder die een paar kilometer verderop woonde.
“Maaaam ik moet je iets heel ergs vertellen!”
En ze glimlachte. Ergens denk ik dat ze het al wist of in elk geval vermoedde. “Ik ben zwanger!”
Ik hoorde het mezelf zeggen. Iets ergs? Vond ik het wel zo erg? Ik had geen relatie en het was niet gepland,
maar was het daarom dan zo erg? Ik was 22 jaar, aan het scharrelen (zo heet dat toch?) met “de vader” en
was met van alles bezig behalve kinderen. Eenmaal bekomen van de schrik heb ik een dag later aan de vader verteld dat we een kindje verwachtten. Ik had heus geen gejuich verwacht hoor maar door zijn reactie werd er bij mij wel direct iets losgemaakt. “Je doet maar een abortus, een kind past niet in mijn leven!” was het enige dat hij zei. Alsof hij het over een voorwerp had zonder enige waarde. Abortus?
Nooit! Op dat moment voelde ik een golf van liefde voor dit kindje door mijn lijf stromen en ook woede en
voornamelijk verdriet dat haar vader dit van mij durfde te eisen.

Dat instinctieve moedergevoel heeft mij toen al gegrepen en nooit meer losgelaten. En dus koos ik ervoor om deze zwangerschap en alles wat erna zou komen alleen te gaan doen. Alle afspraken bij de verloskundige, echo’s, de eerste schopjes én dus ook de bevalling heb ik alleen gedaan. Vooral gevoelsmatig voelde het eenzaam maar toch wist ik dat gevoel telkens weer om te zetten naar dankbaarheid en liefde voor dit kleine mensje. Dat moedergevoel en die oerkracht is overweldigend en ik werd van een onzeker schaapje ineens een volwassen vrouw met superkrachten (ja echt, dat bestaat!). Moraal van mijn verhaal is dus dat je nooit maar dan ook echt nooit hoeft te twijfelen aan je moedergevoel. Wat anderen om je heen ook zeggen. Ik heb geleerd te vertrouwen op mezelf. Wij vrouwen zijn zo waanzinnig sterk! Mijn oudste dochter is nu een geweldige meid van 12 jaar en ik ben zo ongelooflijk trots op haar. Ze is zo lief, slim en wijs! Nog iedere dag leert zij mij naar mezelf te kijken zoals ik nooit eerder deed. Zoveel pit in dat kleine lijfje (nou ja, ze is bijna een kop groter nu maar toch, je snapt het) en ze staat zo sterk in haar schoenen! Ik kan alleen maar trots zijn. Op haar. Op ons. Dankbaar ben ik. Voor alles. Hebben we toch maar even mooi geflikt samen!
“Jij en ik niet alleen, jij en ik samen één”.

Maar toen…(wordt vervolgd in deel 2)

Gastblog

Van wie zou ze het toch hebben?

Wij hadden het briljante idee om te gaan verhuizen tijdens mijn zwangerschap. Ja, hierin schuilt sarcasme. Wat een slecht idee was dat zeg. Ik word al weer moe als ik er aan terug denk. Tijdens één van de luttele vrije momenten die we samen hadden, openden we een app waarbij je foto’s upload van twee mensen en daar komt dan een resultaat uit. Zo komt je dochter er uit te zien, als we jullie foto’s combineren. Wat een slechte app is dat. Gelukkig lijkt dochterlief er in de verste verte niet op.

En natuurlijk hebben we uitgesproken wat we hopen. Mijn man was er heel stellig in en hoopte dat ze mijn oren en neus zou hebben. Hij is van Joodse afkomst en grote neus en oren zijn daar zichtbare kenmerken van. Het stoort mij totaal niet, ik was juist wel benieuwd hoe dat er uit zou zien. Een klein poppetje met grote oren. Uiteraard komt alles in proporties, maar er zijn heus grapjes over gemaakt.
Ik hoopte dat ze zijn lieve, prachtige ogen zou hebben. We hebben allebei donkerbruine ogen, dus over de kleur was weinig te hopen.
Nou klinkt hopen misschien als iets negatiefs, maar zo is het niet bedoelt.

Copy Paste
Daar was ze dan. Twee gitzwarte oogjes keken me ietwat onthutst aan en ze was (en is) prachtig.
‘ Wauw! Ze lijkt echt sprekend op haar vader zeg!’
Bedankt moeder natuur! Ruim 9 maanden gedragen, ochtendmisselijkheid, maagzuur, slapeloze nachten, geen Malibu, ruim 18 uur gedaan over de bevalling en op wie lijkt ze? Op haar vader! 2 druppels water! Alsof moeder natuur een kopieerapparaat heeft gebruikt.
Vervolgens werd het ‘Oh, ze lijkt echt op je man en je broer!’
Mijn broer!? For real!? Ik weet dat ik veel op mijn broer lijk, maar die had in dit ‘proces’ werkelijk helemaal niks toegevoegd!
Maar ach, ze had in ieder geval iets van mijn kant. En er is niets zo veranderlijk als het uiterlijk van een kind, zo blijkt.

Ze doen vast een dansje!
Binnen enkele maanden, vertoonde ze toch wat kenmerken van mij en werd ze echt een mengelmoes van ons.
Qua uiterlijk en qua innerlijk.
Ze bleek gedragingen te hebben die mijn man vroeger ook had, manier van kruipen en de grapjes die ze uithaalt.
Het onderzoekende heeft ze ook van mijn man. Alles willen uitpluizen en snappen. Ze kan soms minutenlang van verschillende kanten, kijken naar een bepaald voorwerp. Met af en toe een ‘hmhm’ bekijkt ze het alsof ze wil begrijpen hoe het in elkaar zit.
Het temperamentvolle heeft ze van mij. Soms app ik mijn ouders om mijn excuus aan te bieden voor mijn gedrag van vroeger. Zij doen dan vast lachend een dansje, omdat ze het wel goede karma vinden. Maar ze hebben het overleefd, dus ik red het ook vast wel.

Toch is het vreemd om in discussie te gaan met een mini-versie van jezelf qua temperament. Mijn man is op dat soort momenten ineens heel druk bezig, maar ik kan hem dat niet kwalijk nemen. Hij weet ondertussen wel beter.
Ze vindt het heerlijk om te lezen. Ik kan daar ook van genieten, net als van muziek.
Voordat ze kon staan of lopen, danste ze er al wild op los, zodra ze muziek hoorde.

Van wie zou ze dat toch hebben?
Nou is mijn temperament niet altijd iets om heel trots op te zijn, maar er zijn ook andere dingetjes waarbij ik mezelf afvraag of ik er nu wel of niet blij mee moet zijn.
‘Van wie zou ze dat toch hebben?’ vraag ik gekscherend als ze met een vies gezicht haar vuile handje omhoog houdt. Ze gebruikt dit handje ook niet meer totdat het schoon is.
Dat ben ik, ik haat vieze handen. Was mijn handen veel te vaak op een dag. Het is niet belemmerend, wel irritant af en toe.
Ook wil ze het liefst alles netjes. Een beker hoort op een onderzetter. Punt.
Ik ben echt zo chaotisch als het maar zijn kan en mijn man wil alles graag netjes. Dus nu heb ik twee mensen om me heen die overdreven zuchten en dan naar het aanrecht kijken waar ik nogal rommelig heb gekookt.

Ze mag alles zijn
Desalniettemin mag ze helemaal zijn wat ze zelf wil. Ze is een individu en dat vind ik het allerbelangrijkst. Onze overeenkomsten zullen vast nog wel eens botsen en ze zal er in de toekomst soms ook mee moeten dealen.
Maar als men nu vraagt op wie ze lijkt, dan zeg ik ‘op zichzelf’ want uiteindelijk hoop ik dat ze de vrijheid voelt om haar eigen keuzes te maken. En natuurlijk spelen onze kenmerken daarin mee, maar ze mag alles zijn, zo lang ze maar zichzelf is!

Meer lezen van Leontine? Kijk dan eens bij de andere gastblogs of volg haar op Instagram:
@tina_miamor en @mama_papa_praat!

Baby Gastblog

Jouw geboorte in kaart!

Hoe was jouw geboorte? Je was er zelf bij, maar weet je het nog? Weet jij hoe jouw start is geweest? Wat jouw geboorteverhaal is? Wat heb jij allemaal meegemaakt in de zwangerschap en hoe ging je geboorte? Was je moeder ontspannen tijdens de zwangerschap of juist gestrest? Mocht jij jouw geboorte zelf inzetten of werd dit voor je bepaald? Ging je soepel door het geboortekanaal of zat je vast?  Mocht je direct bijkomen bij je moeder op de borst? 

Op celniveau zijn de ervaringen van voor jouw geboorte en tijdens je geboorte opgeslagen in je lijf. Je hebt toen als pasgeboren baby al besluiten genomen die je vandaag de dag (misschien) nog zichtbaar zijn. Ik zal je mijn verhaal vertellen. Ik heb een vrij relaxte tijd gehad in de baarmoeder. Mijn moeder was ontspannen en ik kon rustig groeien. Maar mijn geboorte is ingeleid ik mocht maar heel even bij mijn moeder liggen na de bevalling, want ik moest in de couveuse. 

Altijd een duwtje nodig 

In mijn tijd op de middelbare school had ik altijd druk nodig om in actie te komen. Als de druk niet van buitenaf kwam, wachtte ik op de stress van binnenuit die ontstond door tijdsdruk. Ik wist dan dat ik aan de slag moest om iets af te krijgen. Toen ik startte als ondernemer liep ik ook tegen deze  muur aan, doordat ik niet de eerste stap zette. Ik had een duw nodig om in actie te komen en mezelf te laten zien.  Het is een rode draad in mijn leven, want ik weet dat ik mezelf in de actiestand kan zetten. Ik heb daarom een nieuw besluit genomen: Ik kan zelf in actie komen als er iets moet gebeuren. 

Mezelf tot de orde roepen 

Je zult je nu afvragen of het altijd goed gaat. En of ik nu altijd gelijk in actie kom als ik iets wil of als er iets moet gebeuren. Het antwoord is nee, want het is een hardnekkige overtuiging dat ik druk van buitenaf nodig heb. Maar ik herken het nu en daardoor kan ik ‘mezelf tot de orde roepen’ en mijn nieuwe besluit weer op de voorgrond zetten.  

Madelon Dikkens

Breng je geboorte in kaart 

Met geboorte in kaart kom je erachter welke invloed jouw start nu nog op jouw leven heeft. Wil jij weten wat jouw start je kan vertellen over hoe jij je nu gedraagt en hoe jij informatie opneemt? En wil je werken aan nieuwe besluiten? Neem dan gerust contact op dat kan door te mailen naar madelon@samenopgroeien.nl of kijk op de website www.samenopgroeien.nl  

Wil je meer van Madelon zien en lezen? Volg haar dan op Instagram: @samenopgroeien

Gastblog

Gastblog: Ons vernieuwde alfabet

‘Zou je gaan voor optie B of D?’ Mijn man ziet mijn mond niet, want ik ben bezig met het dagelijkse opruimrondje. 
‘De B van Billendoekjes.’
Mijn man lijkt het niet eens op te merken en gaat verder met zijn werk.

Met de moderne namen van tegenwoordig, wordt er met regelmaat gevraagd om woorden te spellen. Mijn naam is niet heel spectaculair, maar wordt vaak verkeerd geschreven. Noch populair bovendien. Ik heb nog nooit mijn naam gezien op een pak Chocomel of een sleutelhanger, maar goed ik lust toch geen Chocomel.
Braaf dreunde ik altijd de letters op, gekoppeld aan namen die 3 of 4 generaties terug, de bom waren. Laten we eerlijk zijn, welke baby wordt er tegenwoordig nog Cornelis, Bernard of Eduard genoemd?

Bron: Pexels

Sinds ons meisje er is, vind ik het grappig om de letters met andere woorden aan te duiden. Voor ik moeder werd, deed ik het bij onze postcode ook wel eens met een biermerk. Hertog Jan. Maar we zijn ondertussen verhuisd, dus die klopt al niet meer. Gaandeweg creëerde zich een heel alfabet en ik deel het graag met jullie. Persoonlijk vind ik het leuker dan de ‘ouderwetse’ voornamen en het zet mensen aan het denken. Wellicht kan je je er in vinden!
Komt ie:

• A van Achttien. Zoveel jaar zijn ze sowieso financieel afhankelijk. Dahag spaargeld.
• B van Billendoekjes. Kan je overal voor gebruiken. Behalve voor de billen, want dan zijn ze meestal op.
• C van Controle. Hahahahaha, die hebben we opgegeven.
• D van Druk. Kan er niet een dag bij in de week? Of anders 2 uur per dag?
• E van Extra. Kleding, speelgoed, drinken en eten. Altijd maar mee sjouwen.
• F van Favoriet. Oh nee, waar is haar favoriete knuffel? Die MOET mee en mag NIET kwijtraken.
• G van Grijs. Haren. Ja lach maar.
• H van Hartverzakkingen. Kijk uit! Oeh je hoofd! Neeeee niet de oven aanraken.
• I van Ijs. Altijd en overal. Zelfs als het buiten zo koud is dat zelfs ijsberen naar binnen willen.
• J van Je. Je krijgt er zoveel voor terug.
• K van Knuffels. Zoveel mogelijk. Hoop dat ze die altijd blijven geven.
• L van Liefde. Uiteraard.
• M van Moe. Chronisch.
• N van Netflix. Nog beter Nijntje op Netflix. Maakt me vast een loedermoeder. Jammer dan.
• O van Opruimen. Lijkt wel of er soms een windhoos door het huis waait.
• P van Papa. Ga maar naar papa, zeg maar 300 x per dag ‘papa’!
• Q van Qdjwodjeme. De woorden die ze soms uitspreekt. Lijkt wel Russisch ofzo.
• R van Russisch. Als ze de afstandsbediening te pakken krijgen en het menu veranderen.
• S van Slapen. Ga eens slapen, nee niet als we net gearriveerd zijn op de plek van bestemming. Gewoon in de avond. In je bed.
• T van Tomaat. Nee, niet uitspugen. Nee, alsjeblieft niet tegen de muur aan kwakken!
• U van Uitslapen. Wat je meer had moeten doen voordat je een ouder werd.
• V van Vitamines. D voornamelijk. Oh ja, oeps.
• W van Waarom? Waarom, Waarom, Waarom?
• X van Xusjes. Meestal met veel kwijl en met tanden.
• Y van Yin Yang. Welke balans?
• Z van Zooi. Altijd, zelfs tijdens het opruimen. 

Groetjes,

@mama_papa_praat (Instagram)