Misschien kennen jullie de schrijver van deze blog wel van een eerdere blog, die ik zelf plaatste: Theo van Woerden van Blijefotos.nl:
Ik ben bruidsfotograaf van beroep en was zo’n twee jaar geleden was ik ook Ineke haar fotograaf toen ze trouwde, maar daar wil ik het niet over hebben. Ik ga het ook niet over fotografie hebben, hoewel ik daar genoeg over kan vertellen! Waar wil ik het wél over hebben? Dat is over smáák! Ja, je leest het goed. Niet of jij de juiste kleding draagt of hoe je huis hebt ingericht, want over die smaak valt niet te twisten, toch? Maar de smaak van ons voedsel, dat is mij al langer een doorn in het oog. Of een doorn in mijn mond, beter gezegd…
Bron: Pexels
Want wees eens eerlijk: weten we nog wel hoe een aardbei hoort te smaken, een krop sla of een tomaat? De Duitsers noemden onze tomaten een paar jaar geleden al ‘Wasserbomben’. En oh, oh hoe durfden die Duitsers onze tomaten, onze trots, zo af te kraken! Maar ze hadden gelijk. Sinds de groenteboer zijn zaak heeft moeten sluiten, zijn we overgeleverd aan de macht van de supermarkten die vechten om de laatste cent. Als de optische kwaliteit geweldig is, de komkommers recht zijn en niet krom, zoals het hoort, we kopen frambozen in januari, de paprika’s zijn paars en niet meer rood of groen, zoals het hoort en mandarijnen geen pitten meer hebben, is het totaal gedaan met de smaak. Weet jij nog hoe een meloen echt moet smaken? Rode kool? courgettes? Spruitjes? De meesten van jullie zullen denken; waar heb je het over? Ja, ik ben van de vorige eeuw, dat klopt. En vroeger was echt niet alles beter, maar ik maak mij oprecht zorgen over de macht van de supermarkt. Zij bepalen namelijk wat en hoe jij eet. Waar komen al die allergieën tegenwoordig vandaan? Komt dat wellicht door de manipulatie van jouw voedsel? Want er wordt wat gerommeld met ons eten! De buitenkant ziet er prachtig uit, de verpakking vermeldt dat de melk van koeien komt die minimaal zes uur per dag buiten lopen. Wow supermarkt, wat ben je met het dierenleven begaan! Nou niks is minder waar, zolang diezelfde supermarkt ‘ kilo knallers’ en met water volgepompte kipfilets verkoopt.
Oké, zal je je nu afvragen, maar wat moet ik dan? Moet ik mijn eigen aardbeien gaan kweken? Nee hoor, dat hoeft niet. Maar ik pleit er wél voor dat we bereid moeten zijn wat meer geld neer te leggen voor ons eten. Biologisch fruit, groenten, vlees en vis bijvoorbeeld. En vergeet vooral de lokale boer en kweker niet. Het is wel wat duurder, maar ook zoveel gezonder. Gezonder voor jouw lichaam, maar ook voor het milieu. En wat dacht je van lekkerder? Groenten, fruit en vlees, dat niet volgepompt is met vocht en hormonen! Een supermarkt wil maar één ding; zoveel mogelijk geld verdienen. Over goede smaak gesproken…
Bon appetit!
Ben jij het met Theo eens? Hoe denk jij over hoe er met onze voeding wordt omgegaan?
Als je mijn social media een beetje volgt, heb je inmiddels gezien dat onze voortuin is omgetoverd in een moestuin. In april ongeveer, begon ik zo ongeveer met poten van kleine plantjes: sla, andijvie, prei, rode bieten, rode kool, bloemkool en broccoli. Ook een tomatenplant, aardbei en framboos. We hebben heerlijk gegeten uit eigen tuin. Natuurlijk had ik veel te veel sla gepoot, dus heb ik drie kroppen weggegeven. De bloemkool groeide enorm, daar hebben we ruim van kunnen eten met vijf personen. De broccoli heb ik gebruikt voor een super lekkere ovenschotel en van de rode bieten hebben we ook met z’n vijven van gegeten en nu zitten er nog porties in de vriezer!
Ik was nooit zo’n fan van in de tuin wroeten, onkruid plukken en met mijn handen in de grond zitten, maar sinds ik ben begonnen met de moestuin en elke dag weer zie dat er iets is gegroeid, de mooie groene kleuren en het idee dat we daar straks heerlijk van gaan eten, maakt me super blij. Ik wist niet dat ik er zo van genieten zou! Gisteren heb ik, omdat de tuin behoorlijk leeg begon te raken, weer nieuwe plantjes gehaald. Groene bloemkool, broccoli, chinese kool, paksoi, prei, spruiten…en vandaag ben ik terug gegaan voor rode bieten en bonen om te zaaien! Ook staat er ondertussen een blauwe bessen plant, een courgette en een meloen. De andijvie groeit hard en de rode kool is bijna klaar om de pan in te gaan.
Waaaauw, die bieten!
Dit is toch mooi?
Rode sla
Nu snapt Rosemarijn er nog niet heel veel van, maar ze gaat wel vaak mee de tuin in. “Mama helpen”. Helpen, van de wal in de sloot. Ze wil onkruid plukken, maar plukt net zo hard de sla uit de tuin. Ze speelt met de grond en wil maar al te graag aardbeien plukken. Jammer genoeg groeien die nog niet zo bar. Dat zal volgend jaar worden. Maar ik vind het leuk om Rosemarijn er een beetje bij te betrekken, zodat ze enigszins iets meekrijgt van wat er in de tuin groeit, wat we daaruit halen, eten en hoe het onderhouden moet worden. Natuurlijk ben ik geen expert, ik doe ook maar wat, met behulp van internet en de informatie die ik krijg bij de kwekerij.
Ik was eerst van plan om te beginnen met de producten van Makkelijke Moestuin, maar ben uiteindelijk toch maar gewoon begonnen in mijn eigen tuin, zonder bakken en zaden. Even voor gemak gekozen, omdat ik geen idee had of het me zou liggen en of ik het überhaupt zou volhouden om een moestuin te onderhouden. Maar echt…elke dag, als ik in de tuin kijk, krijg ik happy kriebels en heb ik zin om de keuken in te duiken met onze eigen groenten. En het scheelt echt veel geld! Je betaalt 25 cent per plantje zo ongeveer. Dus 25 cent voor een krop sla, een paar rode bieten, een bloemkool of een andere soort. Daar zeg je toch geen nee tegen?
Wat veel tomaten al!
Wat gaaf hè, die broccoli!
Mama helpen!
Ik vind ook dat het buitenleven gezond is. Ook voor kinderen. En als Roos oud genoeg is, wil ik haar zeker meer en meer betrekken bij de moestuin! Misschien een hoekje reserveren voor haar eigen plantjes. Samen tuinieren. Haar trots laten zijn op haar eigen aardbeitjes, sla of andere groenten- en fruitsoorten die ze verbouwt.
Hebben jullie een moestuin? Zo ja, merk je ook dat je meer plezier krijgt in het koken? Elke dag een beetje geluk uit eigen tuin!
P.S.: Als je me nog niet volgt, maar wel wil volgen op verschillende social media platformen, kijk dan even in het Social Media menu bovenaan de pagina. Hélemaal bovenaan.
Een poosje geleden schreef ik een blog over leuke uitjes voor deze zomer. Eén daarvan was de pluktuin. In Nederland zijn er verschillende pluktuinen te vinden, waar je heerlijk een uurtje of twee (en meer, als je wilt!) kunt doorbrengen. Je betaalt een vaste prijs voor de entree en het drinken met wat lekkers erbij (tenminste, wel bij de Pluktuin in IJzendoorn). Een kop koffie of thee of een biologisch sapje met een plak cake met slagroom en aardbeien of een punt appeltaart met slagroom. Per persoon is het hier in IJzendoorn €12,50,- en daar mag je ook vrij fruit voor plukken en eten in de tuin. De kinderen mogen dus ongelimiteerd fruit smullen! Lekker zelf plukken! Op dit moment groeien er al volop aardbeien en bessen. Ze mogen ook (onder begeleiding) bloemetjes plukken. Reuze schattig! Vandaag ben ik het gaan uitproberen. Ik was er nog niet geweest en was erg benieuwd naar de attractie. Daarom even een review van de Pluktuin in IJzendoorn. Lees je mee? (klik op de foto’s voor een vergroting)
Bloemen knippen
Bij de balie kregen we een mand en een schaartje om bloemen te knippen. Goede lange stelen. Er werd ons verteld dat er zo’n twintig stelen nodig zijn voor een boeket. En die bos zou dan €7,50,- kosten. Dat is dus nog bovenop de entree prijs. De tuin loopt rond en heeft verschillende paden, van groot naar klein. Je vindt er veldbloemen, rozen, hortensia, zonnebloemen, kruid, klaprozen en nog veel meer. Daarnaast zijn er ook vaste planten te vinden, waar je natuurlijk niet van mag knippen. Niet handig ook, want dan zijn je stelen veel te kort voor het boeket. Er zijn ook verschillende bloemen, planten, kruiden en fruitsoorten te koop om zelf in je tuin te planten. En tja…ik kon het niet weerstaan, dus heb ik een aardbeienplant en een blauwe bessen plant meegenomen (en ja, die staan al in de moestuin/voortuin te schitteren). Lopend door de tuinpaden kun je aan weerskanten tientallen soorten bloemen knippen voor in je boeket. Houd wel even bij hoeveel stelen je hebt.
Fruit paradijs
Wat ik al zei: er groeien heerlijke fruitsoorten. Rosemarijn had het ontzettend naar haar zin, juist daarom. Op haar hurken bij de aardbeien en bessen, een rode mond en kleverige handjes. Hier en daar trok ze nog een kroontje of takje mee, die ook in haar mond verdween, als ik even niet keek. Echt: het is niet alleen leuk voor volwassenen; neem vooral je kinderen mee! Als je wilt, kun je zelfs een schaaltje krijgen om fruit te verzamelen en op je gemakje te nuttigen na een poosje wandelen en bewonderen. Ik vond het fantastisch om te zien hoe Roos begreep dat er wat te eten viel en op haar gemakje zat te plukken en eten.
Leuke hoekjes
Ook aan decoratie naast de bloemen en planten, is gedacht. Het ziet er knus en schattig uit. Alles is mooi ingericht. Een kippenhok hier, een ganzen plekje daar en een hoekje voor de konijnen een eindje verder. Een prachtige kas, op een leuke ‘rommelige’ manier ingericht. Ik heb het idee dat daar ook wel eens workshops gedaan worden. En nu wil ik ook een kas! Richtingen en belangrijke plekjes worden aangegeven op mooie houten aanwijzers, speels en vrolijk. Geloof me: Je krijgt er een energie boost van en een hoop inspiratie voor je creatieve kant!
Een hapje en drankje
Waar ik ook verliefd op ben, is het terras, omringd door bloemen en planten, een bloemenschikbalie en een balie waar je af kunt rekenen voor je uitje. De tafels en stoelen, zo gezellig en mooi onder een veranda, bedekt met bloemen. Een zandbak is ook aanwezig voor de kids. Zo kun je op je gemak een kopje koffie drinken. Voor de kinderen zijn er sapjes en krijgen ze er een snoepje of lolly bij. En is het op? Dan kunnen ze zich prima vermaken in de grote zandbak of terug lopen om fruit te plukken. Houd wel een oogje op hen. Ik bedacht me dat het weleens perfect zou zijn om mijn laptop mee te nemen, om te schrijven. Rosemarijn zou zich heerlijk kunnen vermaken in de zandbak. Zo nu en dan een drankje erbij, of iets lekkers en even rondneuzen bij het fruit. Voor mij wordt het dus wel een plekje waar ik regelmatig naar terug wil!
Ze zijn open van begin maart tot eind oktober, elke woensdag tot en met zaterdag: 09:00 tot 17:00. Heb ik je aangestoken met mijn enthousiasme?
Ik zal geen eindeloze lijst achter elkaar opsommen, maar het leek me leuk om een aantal feitjes over mezelf te delen, die je waarschijnlijk nog niet wist. Het zal niet per se heftig zijn of zo, je mond zal er vast niet van open vallen, maar het is leuk om de persoon achter de blog een beetje te leren kennen toch? Dan raak je wat meer vertrouwd met mij als persoon en voel je je misschien ook meer betrokken. Extra tof voor jou en mij dus, yay!
Er is altijd muziek
CD opname in een kerk
Ja, ik ben een ontzettende muziekliefhebber. Ik heb dan ook altijd muziek aanstaan, muziek om me heen kan ik niet negeren; ik word er te blij van. Ik heb ook altijd al van muziek gehouden. Op mijn elfde werd ik lid van een kinderkoor, waar ik een jaar later mocht zingen als soliste. Dat was….14 jaar geleden! Ik zong (en dus nog steeds) op een christelijk koor. Ik zing dus geestelijke liederen. Ik heb een enorm zwak voor klassiek/opera. Een aantal jaren terug was dat namelijk de grote focus, toen ik op zangles zat. Zo serieus was en is het dus. Ik houd ervan. Zo nu en dan hoor ik een heel mooi nummer, maar past de tekst niet bij de identiteit van ons koor. Dan pas ik het één en ander aan of (zoals afgelopen kerst) herschrijf ik het hele nummer. Dit heb ik in december gedaan met Mirjam Schippers voor het nummer Glorious van David Archuleta. We waren er achteraf super trots op en ik heb het ook heerlijk kunnen zingen met het kerstconcert.
Meet cute
Ken je die uitdrukking? Meet cute. Het is in de filmindustrie een heel bekend gezegde: het is het moment wanneer de vrouwelijke hoofdpersoon haar toekomstige liefde ontmoet. Ik leerde mijn man kennen eind 2014 via de kerk. Bij ons is het de gewoonte om catechisatie te volgen (voor wie het niet kent: een avond in de week leer je allerlei dingen over de Bijbel, God en Zijn zaken). Daar zag ik hem voor het eerst. En schijtlijster dat ik ben, durf ik hem niet aan te spreken. Ik heb dus tijden lang online gezocht, totdat ik eindelijk een profiel van hem vond, waar ik met een bonzend hart de eerste woorden tegen hem zei. We hebben een tijdje zo contact gehad, en na bijna twee weken (als ik het me goed herinner) hadden we onze eerste date. Vanaf dat moment ging het eigenlijk heel snel; twee weken na onze eerste date vroeg hij me zijn vriendin te zijn. I guess if you know…you know!
Mevrouw Willemsen
Lieve leerlingen
Ja ja, ik heb voor de klas gestaan. Vier jaar, om precies te zijn. Ik studeerde Engels en gaf met heel veel plezier les op het voortgezet onderwijs. Jammer genoeg was ik in die tijd ontzettend onzeker over mezelf, durfde ik niet goed voor mezelf op te komen en is daar eigenlijk heel makkelijk op in gespeeld door mensen die wat hogerop zaten. Uiteindelijk ben ik geforceerd (en dat had dus nooit gehoeven of gemogen!) te stoppen met mijn studie. En nu, een paar jaar later, heb ik heel veel spijt dat ik mezelf zomaar weg heb laten sturen na al die jaren te hebben geïnvesteerd. Ik was daar op mijn plekje, voor de klas, met eigenwijze pubers om me heen. Dat was zo genieten! Tuurlijk, heel veel lastige momenten en bijna-opgeef-momenten, want Help, ik kan hen niet aan! Maar ik kwam er elke keer weer bovenop en de kids waren gewoon schatjes. Hoeveel rottigheid ze ook uithaalden. Dus, wie weet…Misschien ga ik toch weer eens terug, om de boel af te maken.
Ziekenboeg
Iets studie gerelateerd, soort van: tijdens een stage in Engeland, belandde ik in het ziekenhuis met mijn blinde darm die op ploffen stond. Ik was daar met een studiegenootje (die ik die dag eigenlijk op het vliegtuig terug naar huis zou zetten; zelf bleef ik nog een week) en verbleef bij een bekende van de familie. Met een telefoontje via mijn broer mijn ouders ingelicht, want ik kon hen niet bereiken. (“Hee, ja, ik uh…ik wordt zo geopereerd. Kan je dat doorgeven? Wat? Ja, blinde darm.”) Het is een lang en gek verhaal, maar uiteindelijk heb ik veel schik gehad, naast de pijn, de misselijkheid. Knappe dokters en leuk ander personeel. Mijn ouders waren die week sowieso van plan om me te komen opzoeken als verrassing, dus die waren nu extra happy dat ze een vlucht hadden geboekt. Mams was zelf ziek geworden van bezorgdheid. Wat was dat fijn om ze bij me te hebben! En aangezien ik niet met het vliegtuig naar huis mocht vanwege de lucht die in mijn buikholte was gepompt, moesten we met de bus terug aan het eind van mijn laatste week. Via Londen, daarna een stukje door Frankrijk, België…éénentwintig uur! Brak waren we bij thuiskomst! Maar ja…het is nooit saai met mij.
Karren met die bak!
Mijn eerste bakje
Dat deed ik graag. Zo graag, dat het me twee instructeurs, twee theorie examens en vier praktijkexamens kostte. En veel geld. Erg veel geld. Ik wilde op mijn achttiende mijn rijbewijs al halen, maar door familieomstandigheden ben ik toen gestopt (en volgens mij ook omdat mijn spaarrekening huilde). Ik ben toen in 2015 weer begonnen. Het lessen ging heel best, ik had schik met de instructeur, die ik al jaren kende buiten het lessen om en ik reed goed. Maar zodra het examen in zicht kwam, kwam mijn faalangst op als een monster uit de mist. De laatste lessen voor het examen maakte ik grote fouten en op de examens dus ook. Uiteindelijk heb ik drie staatsexamens (voor mensen met faalangst) gedaan. De laatste heb ik gehaald. Tjoh, meen je dat? Ja duh haha. Maar dat kwam eigenlijk puur omdat de examinator vooraf al zei: “Gefeleiciteerd. Ik zie geen reden waarom je het niet zou halen.” Dat gaf me zoveel vertrouwen, dat het rondje rijden super snel en makkelijk verliep en ik EINDELIJK mijn papiertje mocht gaan ophalen. Nou ja, een week later. Eerst taart.
Een citroentje
Oké, nog ééntje dan. Ik ben mijn hele leven al verzot op fruit. Zo verzot, dat ik voor mijn zevende verjaardag als cadeau graag een fruitmand wilde hebben. Alsjeblieft, pap en mam (waarschijnlijk waren zij gelukkig dat ik geen dure poppen wilde). Dus zo geschiedde. Ik kreeg een fruitmand. Peren, appels, bananen, kiwi’s en wat je je allemaal maar kunt bedenken. Maar…Ik was heel teleurgesteld. Er zat helemaal geen citroen bij. Ik wilde zo graag een citroen. Dus die heeft mijn mams uiteindelijk nog even bijgehaald. Ik snap nog steeds niet waar die drang naar een fruitmand vandaan kwam, maar ik vind het nog altijd een leuk feitje over mezelf. Waar je maar blij mee kunt zijn zeg.
Zo. En jullie? Leuke/interessante feitjes over jezelf? Laat maar horen!
In mijn vorige blogpost had ik het even over voornemens voor 2019. Daardoor kwam ik op het onderwerp voor vandaag. Ik herinner me nog dat ik, tijdens mijn zwangerschap, heel veel voornemens had als het ging om de opvoeding van mijn (toen nog) ongeboren kindje. Ik wilde absoluut zelf voeden (wat dus niet gelukt is, helaas) en alle prakjes zelf maken. Hoera, dat heb ik gedaan totdat Rosemarijn ongeveer negen maanden was en ze meer en meer met de pot mee ging eten. Ik wilde alles zoutloos en suikerloos, alles gezond; geen snoep en koek, alles moest gezond. Rijstwafels en biologische snacks, komkommertjes en rozijntjes. Geen chocola of andere zoetigheid. Dat wilde ik sowieso volhouden totdat Rosemarijn zou ontdekken wat snoep was. En dat zou volgens mij nog wel even duren. Als ze vier jaar was, bijvoorbeeld. Ja, nu lach ik erom. Mijn goede voornemens zijn best wel in de soep gelopen. Ik heb geen herbruikbare knijpzakjes gekocht om zelf te vullen met über gezonde fruit smoothies en Roos was écht nog geen jaar oud toen ze hapjes slagroom en hapjes van onze snacks (lees: koek) kreeg.
Ook voor andere mensen was het blijkbaar lastig om haar niets te geven. Dat is iets wat automatisch gebeurt hè? Als je op een verjaardag zit en er zit een ouder iemand naast je, dan geven ze zo snel (en echt gewoon lief bedoeld) een hapje slagroomtaart aan je baby. En ik ben dan de schijterd die haar mond niet open trekt, al vind ik het niet zo heel leuk wat er gebeurt. Misschien was mijn kind nog helemaal niet gewend aan volwassen voedsel of wil ik mijn kind geen suiker geven (nu was dit al niet meer het geval, omdat mijn gezonde, biologische voeding-methode al aan het verwateren was). Ik weet hoe snel we een kind (ook een kind van een ander) wat geven, soms gewoon zonder het de ouders te vragen. Stel nu dat precies dát hapje het eerste zoetigheid is wat dat kindje krijgt? Dan heb jij dat gegeven, in plaats van de ouders. Voor somiige ouders is dat echt niet leuk. Een mijlpaal voor papa en mama wordt dan afgenomen, hoe lief het ook bedoeld is.
Gezond popje hoor!
Maar goed, ik ben dus wat meer een loedermoeder in het eten en drinken, dan ik eigenlijk van plan was. Niet dat ik me er slecht over voel of schuldig; nee hoor. Ik weet wat ik mijn dochter geef en dat ze genoeg en ook gezond genoeg voedsel krijgt. En ja, ze krijgt een stuk van mijn oliebol, maar doe ik dat dagelijks? Natuurlijk niet. Ze heeft haar eigen snackjes nog steeds. Ze drinkt elke dag water, water, water. Ze is verzot op haar rozijntjes en op de vitamine kauwtabletten, die voor haar zijn als snoepjes. Ze eet met de pot mee; lekker groenten en vlees, soms met aardappels, pasta of rijst. Daarom ben ik toch wel blij dat ik wat losser ben geworden in wat ik haar geef en wat anderen haar geven. Ze krijgt het goede echt wel binnen, dus wat maakt dat koekje nou uit?
Achteraf bedenk ik me nu ook dat je, als je je eerste kindje krijgt, zoveel op je bordje ligt, dat dingen die voorheen zo belangrijk leken, toch wel naar de achtergrond gedrukt worden. Je moet opeens voor een mini mensje zorgen, leren hoe dat moet. En als het dan ook nog niet zo soepel gaat allemaal (dat was bij ons de eerste vier maanden echt wel het geval), dan wil je alleen maar dat je kindje zich goed voelt. Geen pijn, genoeg liefde, rust, regelmaat en reinheid. En als dat op orde is, dan pas komt de rest aan de beurt. Ik vind dat ik best trots mag zijn op hoe ik het gedaan heb. Roos is een grote meid geworden, ze heeft al het goede gekregen wat ik haar maar geven kon (door de afgekolfde borstvoeding, flesvoeding, groenten, fruit en andere gezonde snacks). Misschien ben ik toch wel wat meer geslaagd in het mezelf houden aan mijn toenmalige voornemens.
Hadden/hebben jullie ook zulke voornemens? Lukt het je om je eraan te houden?
