Zoals jullie misschien al wel eens hebben gelezen op mijn blog, is mijn dochter te vroeg geboren. Daarbij was de bevalling ook best wel heftig en ook de tijd erna was moeilijk. Voor het eerst ouders en dan zo in het diepe gegooid, machteloos staan…Dat heeft ons heel wat gekost.
Ook het zwanger worden van ons tweede kindje ging niet zonder problemen. Ik had nooit gehoord van PCOS, maar als je dan hoort dat je zelf moeilijk zwanger kunt worden, zakt de moed je in de schoenen. Helemaal als je grootste wens is om een groot gezin te krijgen.
Ziekenhuistraject
Na een vruchtbaarheidstraject (wat gelukkig niet heel lang duurde) raakte ik vorig jaar oktober zwanger van ons tweede kindje. Omdat het niet natuurlijk ging, moest ik een poosje onder controle van de gynaecoloog blijven. Daarna wilde de gynaecoloog mij ook elke maand zien in verband met de vroeggeboorte van Rosemarijn en de kans op een tweede (en nog vroegere) vroeggeboorte. Heel erg fijn dat er zo serieus naar gekeken wordt, want echt…het geeft best een berg onzekerheid. Zo onbezorgd als ik was tijdens de zwangerschap van Rosemarijn, zo alert ben ik dit keer. Al vroeg in de zwangerschap kreeg ik flink last van bekkeninstabiliteit en rugpijn, waardoor ik minder mobiel werd. Ook adviseerde de gynaecoloog mij om niet te actief dingen te gaan ondernemen. Lopen, fietsen en in de tuin werken? Liever niet. Ramen zemen? Prima, maar wel met pauzes er tussen.
Veel te vroeg krampen
Vanaf 25 weken werden de klachten erger. Het begon te rommelen in mijn buik en rug. Ik schrok ervan. Steken, krampen…Voorweeën? Nu al? Ik werd bang voor een veel te vroege bevalling. Helemaal in een tijd zoals deze: alleen in het ziekenhuis, zonder bezoek, zonder dat Rosemarijn haar broertje zou kunnen ontmoeten, totdat hij mee naar huis zou mogen.
Ik zocht contact met de verloskundige, die een echo maakte en zei dat ik me geen zorgen moest maken: De baby was hartstikke gezond. Daarmee moest ik het doen. Ik was blij met de gezondheid van de kleine, maar bleef toch wel onzeker!
Een aantal dagen had ik opnieuw een aantal uur last van lichte rugweeën en krampen. Opnieuw belde ik de verloskundige. Die deed uiteindelijk een inwendig onderzoek. Niks aan de hand, dacht ze. Het zou wel eens een blaasontsteking kunnen zijn. Dus moest ik een urinetest doen. Ik was deels boos, omdat ik toch echt wel het idee dat er meer aan de hand was dan een blaasontsteking.
Toch was de uitslag: blaasontsteking. De klachten van een blaasontsteking tijdens je zwangerschap zijn dus totaal anders dan buiten een zwangerschap! Ik kreeg een kuurtje van de huisarts en ondertussen bleven de klachten terugkomen. Maar als ik belde, kreeg ik te horen: “Dat komt door de blaasontsteking hoor!” Hè, wat lastig. Het voelde helemaal niet zo!
“Dat heeft geen nut.”
Ik zei dat ik toch voor mijn eigen rust de gynaecoloog wilde zien. Die werd door de verloskundige gebeld, maar meneer vond het geen meerwaarde hebben om me te zien en de baarmoederhals op te meten. Ik had blaasontsteking, dus ook al had ik krampen…Geen nut. Ik voelde me door hem opzij geschoven en niet serieus genomen, maar had geen puf om weer een discussie aan te gaan. Ik liet het er bij zitten en hoopte dat er bij de volgende controle (een week erna) in het ziekenhuis duidelijkheid zou worden gegeven.
Met manlief ging ik die volgende week naar de gynaecoloog. Een vrouw die ik niet eerder had gehad. We vertelden wat er was gebeurd de afgelopen tijd. Ze keek ons ontsteld aan. “Wilde de gynaecoloog je niet zien toen de verloskundige je wilde doorsturen? Maar je staat gewoon hier onder controle, je mag altijd bellen en langskomen!”
Wij zeiden dat we het ook niet snapten en dat het erg vervelend was om zo opzij gezet te worden. Dat begreep ze heel goed. Ze besloot de maandelijkse controles wekelijks te maken. “Al is er niks aan de hand, voor je eigen geruststelling is het al fijn!” Wat gingen wij opgelucht naar huis! En…op de echo bleek dat er gelukkig niks aan de hand was. Totdat…
Daar gaan we weer…
Nog geen week later (gisteren) ik vanaf de ochtend weer krampen had. Vooral in de buik. En omdat ik nooit buikweeën had gehad, wist ik niet of dit het echte werk was. Ik wilde niet zomaar bellen, om er dan later achter te komen dat er weer niks aan de hand was. Een zeurpiet, nee dank je. Maar toen het om half drie nog niet over was en ik al een uur in bad lag om de pijn op te vangen, stond manlief erop dat ik toch belde. We belden het ziekenhuis, die meteen zei dat ik moest komen. Met 28 weken wilden ze geen risico nemen. We keken elkaar met grote ogen aan: ze reageerden zo anders dan de gynaecoloog die twee weken daarvoor dienst had gehad! Die middag werd ik opgenomen en kreeg ik verschillende inwendige echo’s en hing ik een paar uur aan de CTG. Ze waren er niet gerust op. En dat was ook niet gek…mijn baarmoederhals werd korter. Niet heel veel, maar er was zeker wel wat gaande. Toch, omdat er te weinig activiteit was om direct actie te nemen, mocht ik laat in de avond naar huis, met de waarschuwing: Als je het niet vertrouwt of je krijgt klachten, kom direct terug. Met een termijn van 28 weken spelen we geen spelletjes.
Het voelde zo fijn om nu eindelijk gezien te worden! We blijven alert en hopen dat onze kleine zoon nog lang blijft zitten in mama’s buik.
Ik blijf me maar afvragen…waarom zijn sommige deskundigen zo laks terwijl anderen er meteen bovenop zitten?
Volg je The Stout Journal al op Social Media?