Browsing Tag

dreumes

Persoonlijk

Met de mond vol tanden: pestgedrag in de speeltuin

Ruim een week geleden vertelde ik dat ik met een mond vol tanden stond, want een vreemde vrouw nam Rosemarijn zomaar mee. Iets waar ik niet blij mee ben, want ik had heel anders willen reageren. Vandaag overkwam me weer iets, waardoor ik niets wist te zeggen. Dit keer lekker dicht bij huis: in de speeltuin, die tegenover ons huis ligt. Lees je mee?

Gisteren heb ik bijna twee uur met Rosemarijn in de speeltuin gezeten. Een vrouw uit de buurt met haar kleindochter, was er ook. Wij kenden elkaar, dus hadden lekker veel gespreksstof. Het kindje wilde ondertussen graag met Roos samenspelen, maar voor Rosemarijn is dat nog iets nieuws. Ze vindt het nog erg spannend, waardoor ze soms al begon te brullen zodra het kindje haar kant op kwam. Gelukkig kreeg het meisje (een half jaar ouder) dat al gauw door en ging ze alleen spelen. Dat is precies wat Roos dan nodig heeft. Ze wil de tijd krijgen om eraan te wennen dat ze niet de enige in de speeltuin is en op haar tempo leert ze dat samen spelen heel erg leuk is. Dus zodra het kindje haar met rust liet, ging Rosemarijn zelf naar haar toe en speelden ze leuk samen! 

Het beviel me zo, een poosje lekker ontspannen in de speeltuin zijn, kletsen en spelen, dat ik vanmorgen besloot weer te gaan. Dus na het ontbijt, pakte ik wat zandbakspeelgoed en gingen we (ik lopend, Roos op haar loopfiets) naar de speeltuin. Het eerste half uur waren we alleen en kon Rosemarijn doen en laten wat ze wilde. Maar op den duur kwamen er ook andere kindjes. Ook een meisje van drie jaar met haar ouders. Ze speelde een stukje verderop, dus we hadden geen last van haar. Totdat ze besloot dat ze in het zand wilde spelen, bij de glijbaan, waar wij zaten. We hadden een hele rij mooie zandtaartjes gemaakt en een gat gegraven. De ouders van het meisje kwamen met haar mee. Onbekenden voor mij, maar dat is leuk: zo leer je mensen kennen in de buurt! 

Het meisje kwam aanrennen, trapte onze taartjes kapot, zonder veel protest van de ouders. Ondertussen vertelde ik Rosemarijn dat het meisje gerust met ons speelgoed mocht spelen: samen spelen, samen delen. Zelf speelt ze namelijk ook graag met andermans speelgoed. Na het kapot schoppen van onze taartjes, pakte het meisje de fiets van Roos en rende daarmee weg. Ze zette ‘m helemaal aan de andere kant van de speeltuin neer. Roos had meteen een meltdown, want dat was haar fietsje! De ouders vertelden het meisje lieflijk dat ze het fietsje terug moest brengen, wat ze weigerde. Dus brachten de ouders het fietsje zelf terug. Ondertussen schopte het meisje het gegraven gat vol zand en noemde Rosemarijn een ‘stom kind’ en een ‘stout meisje’.
Rosemarijn stond met open mond te kijken, besloot het zand en het speelgoed maar te laten liggen en liep naar de glijbaan. Het meisje van drie jaar kreeg het door, liet alles vallen en duwde Roos aan de kant. Zo. Hoppa. Ze klom op de glijbaan, terwijl ze weer vervelende dingen over Rosemarijn zei. De ouders reageerden er wel op, maar ondertussen werd ze over haar hoofd geaaid en geholpen op de glijbaan. Volgens mij gaf dat absoluut niet het idee dat wat ze deed, niet oké was. Ik vond het erg jammer. En zodra ze van de glijbaan was, pakte ze opnieuw het fietsje van Rosemarijn en rende ermee weg. 

Ik wist werkelijk niet wat ik moest doen. De ouders van het kind waren er immers bij: zij moesten haar corrigeren. Ik heb een sip Rosemarijntje haar laarsjes aan gedaan, alle spullen gepakt (terwijl het meisje daarom begon te gillen, want ze wilde daarmee spelen) en ben naar huis gegaan. 
Ik zit nu nog steeds te bedenken of er iets is wat ik had kunnen of moeten zeggen. Wat zouden jullie gedaan hebben in deze situatie?

Hebben jullie trouwens al gezien dat wij een toffe nieuwe look in ons huis hebben?

Persoonlijk

Hier smelt ik van tegenwoordig!

Er zitten verschillende kanten aan het moederschap. Het is mooi, wonderlijk, maar kan ook erg veel energie kosten en zo nu en dan gaat het werk je echt de pet te boven. Zo nu en dan zie je het even niet meer zitten en voel je je een falende moeder. Maar gelukkig zijn er veel momenten waarop je gewoon helemaal warm van binnen wordt, smelt en oer-, echt óér gelukkig bent. En trots als een pauw. Ik merk zelf echt dat ik zo nu en dan wegdroom bij het zicht van Rosemarijn. Mijn meisje. Zo groot, zo’n slim popje en reuze grappig. Op het moment ben ik echt heel verbaasd over hoe snel haar woordenschat uitbreidt. Ze kan steeds meer aangeven wat ze bedoelt en wat ze wil. Dat is iets waar ik intens van geniet. En ik glim dan ook echt als een opgepoetste diamant. Bling bling!

Het is heel vertederend om een klein baby’tje in je armen te hebben die nog compleet afhankelijk van je is. Alle zorg ligt op mama’s schouders en dat kan (al kan het heel groots aanvoelen) als een hele eer zijn. Maar ik merk dat ik het groter worden erg leuk vindt! Het leren, doen, proberen…Niet meer huilen om iets duidelijk te maken, maar echt om mama roepen en woordjes roepen. Soms zelf al twee achter elkaar.“Rosemarijn, wat wil je op brood? Pindakaas of vlees?”
“Boot?” Reageert Roos dan. “Taas!”
Steeds meer krijg je gesprekken samen. Je gaat elkaar steeds meer begrijpen. Nu is het zo dat je als moeder de geluidjes en brabbels van je kind het best snapt , maar het is zó leuk om te horen hoe ze daar in ontwikkelt!

Vanmorgen toen ze wakker werd, riep ze zoals elke morgen om mama. Dus toen ik de deur van haar kamer opendeed, zei ze: “Uit!”
Ik tilde haar uit bed, waarop ze meteen riep: “Kiefol!” En ze sloeg haar armen om me heen voor een dikke knuffel. Na drie seconden is ze dan al klaar mee en valt haar oog op het speelhoekje in haar kamer. Enthousiast roept ze dan “Pelen!” en “Bouwen” en gaat ze druk blokjes bouwen. Alle vormen van blokjes (Duplo bijvoorbeeld) zijn soms nog wel lastig, waardoor ze dan gefrustreerd wordt als het bouwen niet lukt, maar steeds meer blijft ze rustig en vraagt ze me om te helpen (ze geeft me een blokje en vraagt: “Helpen?”).

Steeds meer loopt het soepel tussen ons, qua communicatie. Het is sneller duidelijk wat ze nodig heeft. Ze hoeft niet meer te huilen als ze honger heeft of moe. Ze kan het gewoon aangeven. Ze vraagt me om fruit als ze trek heeft en roept “eten” als ze toe is aan een broodje.
Ook tijdens het koken, is ze er al mee bezig. Ze wil mama dan graag helpen en gaat de tafel dekken, als ik haar de spullen aangeef. De borden doe ik graag zelf, maar haar eigen bordje en het bestek mag ze al doen. Het ligt dan nog niet op de juiste plek, maar wel op tafel. En trots dat ze dan is! “Goedzo! Jij kan mama al goed helpen zeg!” Roep ik dan enthousiast. Helemaal blij  lacht ze dan: “Ja! Helpen!”
Daar smelt ik echt van!

Wat zijn de dingen waar jij op het moment het meest van geniet en je over verwondert?

Mama Persoonlijk

Brief aan mijn dochter

Lieve Rosemarijn,

Anderhalf jaar ben je nu op deze wereld en je hebt mijn leven helemaal op de kop gezet. Natuurlijk had ik ideeën hoe het ooit zou gaan als ik moeder zou zijn. Alles rondom voeding en ópvoeding had ik allang uitgedacht. Dat was lang voordat ik erachter kwam dat jij veilig in mijn buik groeide; mijn eerste kindje. En weet je waarover ik daarvoor nooit na heb gedacht? De bezitterigheid en beschermendheid die dagelijks door me heen zou stromen. De vlagen van onrust, angst en bezorgdheid. Lieve schat, ik heb zoveel dromen en angsten als het gaat om jou…

Allereerst: Wat ben ik bang om je te moeten missen. Vanaf het moment dat je geboren werd, schoot die angst me door het hart. Jou missen…Het is niet in te denken. De tranen branden in mijn ogen als ik eraan denk. Jouw olijke ogen, brede lach en pittige karakter zijn de dingen waar ik elke dag weer voor op sta. Dat missen? Dat is onmogelijk.

Daarbij ben ik ook zo bang om maar íéts van je te moeten missen. Een nieuwe ontwikkeling, een woordje, de eerste keer zelf op de trampoline springen, je eerste verantwoordelijkheid voor een huisdier (naast onze twee trouwe katten, die zich al hebben neergelegd bij jouw streken en onbedoelde lompheid). Ik wil alles van je meemaken, alles in me opslaan en duizenden keren opnieuw afspelen als filmpjes, in mijn hoofd.

Ik ben bang voor wat je te wachten staat als je wat groter bent. Als je naar de peuterspeelzaal gaat, naar de basisschool of nog later; de middelbare school. Ik zal je toch steeds een stukje moeten loslaten. Jouw zelfredzaamheid zal moeten groeien. Straks is de juf jouw alles en sta ik als mama op de tweede plek. Dan is het: “Mijn juf zegt…!” in plaats van “Mijn mama zegt…” Je zult zoveel leren! Ga ik je verliezen in je tienerjaren? Komen er dagelijkse ruzies, die mijn hart aan diggelen slaan? Ik moet er niet aan denken!

En hoe zul je liggen in de groep? Bij je leeftijdsgenootjes? Je bent zo’n mooi persoon! Ik wens zó dat er prachtige jaren in het verschiet liggen! Ik ben en blijf je mama. Ik zal altijd achter je staan, met mijn armen wijd om je op te vangen als je mama weer nodig hebt…

In mama’s oude plunje

Zoveel angsten, te veel om op te noemen. Maar naast angsten, heb ik zoveel dromen voor je! Niet een bepaald schoolniveau of baan, nee…Lieverd, hoe het ook gaat; ik zal trots als een pauw zijn. Al weet je het even niet meer of gaat het niet zoals jij wilt: jij bent fantastisch. Ik hoop dat je altijd deze prachtige meid mag blijven; spontaan, lief, grappig en bovenal: jezelf. Wees jezelf. Je bent zo mooi. Ik hoop dat je leven mag gaan zoals jij het straks in gedachten hebt. Wat het ook is. Een baan, een gezin, reizen…

Ik hoop dat je eens terug zult kijken op je kindertijd en ziet hoeveel ik van je houd. Misschien zal ik het niet altijd genoeg gezegd hebben, maar ik hoop dat je het elke dag weer gevoeld zult hebben. Misschien door een blik, een knuffel, een lach of een lief woordje. Ik droom van jou als een succesvol persoon. Niet per se in het zakelijke leven, al zou dat gaaf zijn. Maar succesvol in het zijn. In het jezelf zijn. Hou van jezelf, lieve Rosemarijn. Je mag er zijn.

Theetje drinken

En als je even onzeker en verdrietig bent, als je even niet van jezelf houdt, weet dan dat ik altijd van jou zal houden. Ik heb genoeg liefde voor ons beiden.

Ik weet hoe het is om op te staan met een donderwolk boven het hoofd. Ik weet hoe het is om vast te zitten in een kuil, die je voor jezelf hebt gegraven. Ik weet hoe het is om alleen maar in bed te willen blijven liggen. Ik weet wat schaamte en zelfhaat is. Ik weet hoe moeilijk het leven soms kan zijn. Het leven zit vol tegenslagen, die je op je knieën kunnen brengen. En dat geeft niet! Als alles altijd op rolletjes zou lopen, zou je nooit eens reden hebben om even stil te staan en te kijken wat je eigenlijk allemaal wél hebt! Blijf vechten! Vechten voor wat je wilt, vechten voor wat je hebt. Fouten maken mag. Fouten zijn menselijk. Iedereen maakt ze. Maar maak je eigen fouten en leer ervan. Dan kom je er altijd sterker uit.

Want hoewel ik tegenslagen genoeg heb gehad in mijn leven, tot nu toe, kijk ik terug met een glimlach op mijn gezicht. Want weet je…? Het heeft me hier gebracht. Hier, waar ik nu ben. Mijn allergrootste droom is uitgekomen. Ik ben mama. Jouw mama.

Liefs,

Mama

Persoonlijk

5 super goede redenen waarom ik boos ben!

Wees niet bang, ik ga niet al mijn frustraties en irritaties hier uiten. Maar wel die van mijn dreumes. Want wat is het leven van een dreumes ontzettend oneerlijk. Wat een stomme dingen moeten er allemaal gebeuren en wat een flauwe regels zijn er om te volgen. Vandaar 5 super goede redenen waarom ik (Rosemarijn) boos ben!

Jam-Jam!

Een koekje is veel lekkerder dan brood.

Ik ben dol op eten. Eten wat lekker is. En dat is eigenlijk alles behalve hetgeen wat ik op mijn bord krijg. Mijn broccoli ziet er helemaal niet lekker uit, maar de broccoli op mama’s bord wel! Jam-Jam! Die wil ik hebben! En wat doet mama dan toch flauw: “Mama heeft precies hetzelfde als jij. Doe maar lekker happen.”
En wat dacht je ervan als ik graag een plakje worst wil in plaats van mijn broodje pindakaas? Dat mag niet eens! Dan moet ik eerst mijn bord leeg eten, voordat ik iets anders krijg! Dan is het niet vreemd dat ik boos word en een potje ga zitten gillen!

Alle aandacht, alstublieft!

Ik zit graag in de schommel, die in de huiskamer hangt. Even lekker niks, een beetje zitten en geduwd worden. Maar ho, wat is dat? Mama duwt de schommel niet alleen, maar ze praat ook met papa, die op de bank zit. Is ze nu helemaal van het lotje getikt? Ze moet aandacht voor mij hebben! Kijk naar mij, mama! Niet iets anders doen, niet praten, lachen of kijken naar een ander! Ik moet het middelpunt zijn. Niet? Dan ga ik gewoon woest zitten brullen!

Spelen

Soms speelt Ginger met mij samen

Soms wil mama dat ik ga spelen, zielsalleen. Dan wil ze zelf even wat aan haar studie of blog doen en mag ik niet eens op het toetsenbord van de laptop rammen. Ze zegt dan dat ze niet de hele dag met mij kan spelen, omdat ze dan niks in huis kan doen. Ik ga op die momenten veel liever aan haar arm hangen om aandacht te vragen en een beetje jammeren, om kracht aan mijn boodschap te geven: “JE MOET MET MIJ SPELEN!”
Als dat niet helpt, ga ik gevaarlijke trucjes op de bank doen, totdat ze het ziet en me met een kloppend hart van de bank plukt. Missie geslaagd. Wait what? Ze gaat weer door met typen! Dat was niet de bedoeling! 
WAAAAAH!

AAAAM.

Bij ons is het de gewoonte om voor ons eten te bidden en danken. Dat bidden wil ik wel, wat hoe sneller dat gedaan is, hoe sneller ik kan gaan eten. Maar na het eten vind ik danken geen nut meer hebben. Het eten is al op, dus ik krijg er niks voor terug. Daarom maak ik het mama lekker moeilijk, ga ik haar handen wegduwen, brommen, gillen en zeg ik vooral geen ‘Amen’. Maar als ik dat drie keer per dag doe, is mama het met het avondeten wel weer zat, dus als ik dan tegenstribbel moet ik een minuut op de gang zitten. Daar word ik helemaal woest van. Er is toch niks leuks te beleven op de gang? Moord en brand schreeuwen dus!

Klimmen en klauteren

Tegenwoordig ben ik nogal van het ontdekken. Heel spannend. Daar hoort bij dat ik alles beklim wat mogelijk is. de bank, de tafel, de vensterbank, de box en ook mijn kinderstoel. Mama vindt het maar niks; veel te eng. Ze is bang dat ik val. Dus ik word constant van mijn stoel geplukt als ik er weer bovenop sta. Daar word ik nijdig van. Heb ik zojuist mijn doel bereikt, word ik er weggehaald. En als ik er dan weer bovenop wil beginnen te klimmen, wordt mama soms heel streng en zegt ze me dat ik dan “boem ga doen”. Dan ben ik er helemaal klaar mee, gooi ik mezelf op de grond en da daar woedend een potje liggen blaten. Zo. Dat zal haar leren!

Ondeugd!

Ja, ons Roosje heeft het soms heel moeilijk hier bij mama thuis. Gelukkig vergeten we allebei al gauw de boze buien als er weer vrolijk gespeeld wordt of gedanst als de muziek aan staat. Hoe boos we soms allebei ook zijn, het altijd maar eventjes. Hebben jullie kids ook zulke goede redenen om heel erg boos te zijn? Ik ben benieuwd!

Persoonlijk

Een dag in het leven van…

Vandaag doe ik het even wat anders. Geen specifiek onderwerp waar ik over uitweid, maar ik laat je mee kijken naar een dag in het leven van Rosemarijn. Van ochtend tot avond. Kijk je mee? Klik op de foto’s voor een groter beeld.

Fris en fruitig gingen we naar beneden voor het ontbijt en een hele poos gezellig spelen. Auto’s, boekjes, het keukentje, speelgoed genoeg!

Al snel werd Rosemarijn wat vermoeid van al het spelen, dus werd het tijd voor haar dutje. Brood hoefde ze niet. Ze eet de laatste tijd erg slecht. Gelukkig drinkt ze wel normaal!

Tijdens het spelen, kookte mama het eten en kwam papa om 17:00 uur thuis. Tijd voor het avondeten: samen aan tafel! Na het eten mocht Rosemarijn even naar de achterburen om te spelen, want papa en mama moesten even een half uurtje weg. Toen ze terug kwamen, hebben we nog gezellig koffie gedronken en toen was het alweer tijd om naar bed te gaan. Uiteindelijk lag ze er om 20:30 uur in.

Zo, dat was even heel wat anders hè! Dit zal echt geen wekelijk iets worden, dat kan ik je vertellen. Ik moest me er zo toe zetten om overal foto’s van te maken, want ik vergat het heel snel. Ik wilde het maandag al doen, deze picture log, maar vergat na het ontbijt nog foto’s te maken. Oeps.
Maar…hier is het dan. Vond je het leuk om het te zien? Ik hoor het graag!

Mama

Opvoeden; een koud kunstje

Goed, opvoeden dus. Nee. Geen koud kunstje. Als niet-ouder kijk je zo gauw met opgetrokken neus naar ouders met schreeuwende, schoppende kinderen en denk je: Poeh, dat zou ik nóóit zo doen. 
Voed je kind eens op zeg!

We kunnen plannen en overleggen, discussiëren hoe wij als ouders het ooit gaan doen, maar eerlijk is eerlijk: het gaat niet zoals wij willen. Onze kinderen zijn niet beter opgevoed dan anderen en luisteren echt niet beter dan andermans kinderen. We denken misschien dat ouders om ons heen beter hun best zouden moeten doen, want dan zouden de kinderen niet zulk gedrag vertonen. Maar als je zelf een kindje krijgt, krijg je de waarheid hierover wel in je gezicht gesmeten!

Zo onschuldig

Ik heb al verteld in mijn post ‘Rondom Rosemarijns geboorte’ dat de eerste maanden van haar leven niet van een leien dakje gingen. We waren er dan ook dag en nacht mee bezig. Was het niet fysiek, dan wel mentaal. Omdat mijn mamabrein dacht dat ik haar elke seconde in de gaten moest houden, sliep ze bij ons op de kamer ’s nachts en overdag sliep ze in de box of in de maxi cosi. Dat laatste omdat ze heel slecht in slaap viel, heel licht sliep en ik dus meteen paraat wilde staan en elke kans van haar níét horen, wilde vermijden. Als Rosemarijn huilde, kon het niet anders dan dat er iets was. Daarom gaf ik haar zoveel mogelijk wat ze volgens mij nodig had. Maar rond de tijd dat ze vier maanden oud was, ging het zoveel beter, dat ik andere dingen kon gaan proberen. Ik begon haar in haar eigen kamertje te leggen: ’s nachts en overdag. En ja, ze krijste. Ze krijste nog steeds, ook al voelde ze zich duidelijk echt wel een stuk beter. Mijn instinct was om meteen alles van het lijstje af te lopen. Pijn? te koud? Te warm? Misselijk? voelt ze zich alleen? Honger?

De tijd vloog voorbij, maar ik bleef haar behandelen als de baby die ziek was. Mijn moeder zei op den duur: “Volgens mij is er niets meer aan de hand.” Pas toen ging ik even zitten en keek ik naar mijn dochter. Wanneer ze krijste, hoe ze krijste, waarom ze krijste… En toen ze ongeveer zes maanden was, besloten mijn man en ik dat het tijd was om gedrag te gaan corrigeren. Grommen en trappen als we haar wilden verschonen, krijsen als ze haar zin niet kreeg. Ze was er zo aan gewend dat mama meteen opsprong om haar te geven wat ze wilde, dat ze niet anders meer hóéfde te doen dan krijsen. Mama kwam wel en zo kreeg ze wat ze wilde. En zo niet, dan bleef ze krijsen totdat mama doorhad wat ze echt wilde.

Slimme draak!

Hoe meer aandacht ik eraan besteedde om te zien wat er nu echt gaande was, hoe meer ik zag dat haar wijze oogjes geen pijn meer aangaven, maar een heel sterk karaktertje. Tegendraadsheid. Bij het Consultatie Bureau werd me verteld dat dat echt niet kon: ze was te jong om te denken en deed dit allemaal echt niet bewust. Maar deze mama leerde haar dochter goed genoeg kennen om te weten dat dit geen onbewust gedrag was. Tuurlijk: ze deed het allemaal niet uit boosheid of om ons te pesten. Maar er kwam gedrag naar boven, ze probeerde ons uit. Een kind gaat (hoe jong ook) de grenzen verkennen. En vanaf dat moment ging het super. We wisten nu echt hoe we haar moesten opvoeden en corrigeren. Ha-ha! Niet dus. Het is elke dag weer een uitdaging en zo vaak vermoeiend, omdat we het gewoon even niet meer weten.

Een lang verhaal kort: Het is absoluut geen koud kunstje om je kind op de goede manier op te voeden. En…wat is góéd? Ieder kind is anders en bij ieder kind kan iets anders de juiste manier zijn. En die manier kan ook nog eens dagelijks verschillen. En dan is het niet vreemd dat mama of papa het even niet meer weet of aankan. En ja…dan ligt je kind gillend op de vloer in de supermarkt en voel je je beroerd. Maar hé, wat kan ik zeggen? Mijn uk is nog niet zo ver. Nóg niet. Ze gilt gewoon in het winkelkarretje.

Hoe denken jullie over opvoeden?