Vandaag wilde ik jullie even meenemen naar anderhalf jaar terug. Jullie weten onderhand wel dat bij ons alles wat sneller ging dan origineel gepland. Even slikken en schakelen dus. Wat eerder zwanger dan gepland en ook een paar maand eerder getrouwd. Daarbij kwam ook nog eens dat ik niet op de geplande tijd beviel. Voor de nieuwelingen; hier lees je alles rondom de geboorte van Rosemarijn.
Goed…nu iedereen er weer helemaal in zit (lees gewoon het hele bevallingsverhaal even to freshen up your memory) kan ik gaan vertellen.
Anderhalf jaar terug (morgen om precies te zijn) werd onze dame geboren. Natuurlijk zweefde ik direct op een roze wolk en was al het nare vergeten. Toch? Fout. Iets wat ik miste op het moment dat Rosemarijn geboren werd, was dat eerste contactmoment tussen mama en baby. Ze werd wel even op mijn borst gelegd, maar ik kreeg er weinig van mee. Het was ook erg kort, omdat ze direct gecontroleerd moest worden op ademhaling, enzovoorts. Het zal amper tien seconden zijn geweest dat ik haar op me had liggen en voor ik het wist, was ze verdwenen, met de verpleegkundige en manlief. Natuurlijk was alles een waas en moest ik nog bijkomen van de hele bevalling en het feit dat we nu een kindje hadden. Prachtig! Echt heel mooi, maar tegelijkertijd eng!
Die avond zat ik boordevol adrenaline en kon ik de hele wereld aan. Maar de volgende dag sloeg het allemaal om.
Zondag 8 oktober. De dag dat het bij mij al helemaal verkeerd ging. Ik lag in het ziekenhuis, een drukke en onderbroken nacht achter de rug. Als nieuwe moeder was het allemaal erg overweldigend. Een baby die drinken moest, maar niet drinken kon, het kolven, voeden, knuffelen en het feit dat dit kleine wezentje nu mijn (en Augustijns) verantwoordelijkheid was. Ik denk mede door dit alles, in combinatie met dat het hele verhaal (2017 was echt ons jaar: verloofd, zwanger, getrouwd, bevallen) ontzettend snel was gegaan, dat het verkeerd ging. Ik kreeg vreselijke angsten. Doodsangsten. Die had ik tijdens de bevalling en die gingen niet meer weg. Letterlijk doodsangsten. Bang dat ik sterven ging, bang voor het einde van de wereld. Angstig voor wat me dan te wachten zou staan. De dagen en weken in het ziekenhuis kropen voorbij. Augustijn was weer lang en breed aan het werk en ik zat elke dag naast het bedje van ons wondertje. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Buiten was het koud, grijs en somber. Dit werkte extra heftig op de angsten die er toch al waren. Wind, regen, een grijze lucht: alles triggerde de angsten. Zo erg dat ik op zondagen (op die dagen was de angst vaak nog zwaarder) Augustijn vroeg om alsjeblieft niet naar de kerk te gaan, maar om bij mij te blijven.
Nu weten jullie dat het met Rosemarijn slechter ging zodra we thuis kwamen. Een huilende, krijsende baby, dag en nacht. Eigenlijk kon ik dat er helemaal niet bij hebben. Ik had al genoeg aan mezelf. Dus door de angsten en zorgen om Rosemarijn, verdubbelde mijn angst. ‘s Nachts werd ik trillend en zwetend wakker, doodsbang. Ik had nachtmerries. Ik dacht dat mijn einde nabij was. Dit heeft maanden geduurd. Ik heb er zelfs hulp voor gezocht bij psycholoog en natuurarts. Dat hielp wel enigszins, maar het ging niet helemaal weg. Ik bleef angstige dagen hebben. Dagen dat de regen mijn hart sneller deed kloppen. Dagen dat overvliegende vliegtuigen mijn adem deden stokken. Harde geluiden lieten me in tranen uitbarsten.
Heb ik dan helemaal niet kunnen genieten van het ‘kersverse mama zijn’? Natuurlijk wel. Er waren veel mooie momenten. Ik kon genieten op de momenten dat ik niet alleen was en als het buiten licht was, overdag, als de zon scheen.
En nu? Nu gaat het veel beter met mij. Er zijn nog steeds wel dingen die mijn hart sneller doen kloppen (ik ben echt geen fan van laag overvliegende vliegtuigen of straaljagers en hun geluid), maar die heftige angsten die me dag en nacht omringden, zijn gelukkig weg geëbd. Ik kan nu absoluut weer genieten van ons gezinnetje! Ik ben blij dat ik mijn dochter elke dag een stukje zie groeien. Dat is één van de voordelen van thuis-mama zijn!
Herkennen jullie je hier ook in? Hebben jullie angsten gehad tijdens je zwangerschap, tijdens of na de bevalling?