Browsing Tag

dochter

Persoonlijk

Hier smelt ik van tegenwoordig!

Posted on 19 juni 2019

Er zitten verschillende kanten aan het moederschap. Het is mooi, wonderlijk, maar kan ook erg veel energie kosten en zo nu en dan gaat het werk je echt de pet te boven. Zo nu en dan zie je het even niet meer zitten en voel je je een falende moeder. Maar gelukkig zijn er veel momenten waarop je gewoon helemaal warm van binnen wordt, smelt en oer-, echt óér gelukkig bent. En trots als een pauw. Ik merk zelf echt dat ik zo nu en dan wegdroom bij het zicht van Rosemarijn. Mijn meisje. Zo groot, zo’n slim popje en reuze grappig. Op het moment ben ik echt heel verbaasd over hoe snel haar woordenschat uitbreidt. Ze kan steeds meer aangeven wat ze bedoelt en wat ze wil. Dat is iets waar ik intens van geniet. En ik glim dan ook echt als een opgepoetste diamant. Bling bling!

Het is heel vertederend om een klein baby’tje in je armen te hebben die nog compleet afhankelijk van je is. Alle zorg ligt op mama’s schouders en dat kan (al kan het heel groots aanvoelen) als een hele eer zijn. Maar ik merk dat ik het groter worden erg leuk vindt! Het leren, doen, proberen…Niet meer huilen om iets duidelijk te maken, maar echt om mama roepen en woordjes roepen. Soms zelf al twee achter elkaar.“Rosemarijn, wat wil je op brood? Pindakaas of vlees?”
“Boot?” Reageert Roos dan. “Taas!”
Steeds meer krijg je gesprekken samen. Je gaat elkaar steeds meer begrijpen. Nu is het zo dat je als moeder de geluidjes en brabbels van je kind het best snapt , maar het is zó leuk om te horen hoe ze daar in ontwikkelt!

Vanmorgen toen ze wakker werd, riep ze zoals elke morgen om mama. Dus toen ik de deur van haar kamer opendeed, zei ze: “Uit!”
Ik tilde haar uit bed, waarop ze meteen riep: “Kiefol!” En ze sloeg haar armen om me heen voor een dikke knuffel. Na drie seconden is ze dan al klaar mee en valt haar oog op het speelhoekje in haar kamer. Enthousiast roept ze dan “Pelen!” en “Bouwen” en gaat ze druk blokjes bouwen. Alle vormen van blokjes (Duplo bijvoorbeeld) zijn soms nog wel lastig, waardoor ze dan gefrustreerd wordt als het bouwen niet lukt, maar steeds meer blijft ze rustig en vraagt ze me om te helpen (ze geeft me een blokje en vraagt: “Helpen?”).

Steeds meer loopt het soepel tussen ons, qua communicatie. Het is sneller duidelijk wat ze nodig heeft. Ze hoeft niet meer te huilen als ze honger heeft of moe. Ze kan het gewoon aangeven. Ze vraagt me om fruit als ze trek heeft en roept “eten” als ze toe is aan een broodje.
Ook tijdens het koken, is ze er al mee bezig. Ze wil mama dan graag helpen en gaat de tafel dekken, als ik haar de spullen aangeef. De borden doe ik graag zelf, maar haar eigen bordje en het bestek mag ze al doen. Het ligt dan nog niet op de juiste plek, maar wel op tafel. En trots dat ze dan is! “Goedzo! Jij kan mama al goed helpen zeg!” Roep ik dan enthousiast. Helemaal blij lacht ze dan: “Ja! Helpen!”
Daar smelt ik echt van!

Wat zijn de dingen waar jij op het moment het meest van geniet en je over verwondert?

Brief aan mijn dochter

Posted on 18 mei 2019

Lieve Rosemarijn,

Anderhalf jaar ben je nu op deze wereld en je hebt mijn leven helemaal op de kop gezet. Natuurlijk had ik ideeën hoe het ooit zou gaan als ik moeder zou zijn. Alles rondom voeding en ópvoeding had ik allang uitgedacht. Dat was lang voordat ik erachter kwam dat jij veilig in mijn buik groeide; mijn eerste kindje. En weet je waarover ik daarvoor nooit na heb gedacht? De bezitterigheid en beschermendheid die dagelijks door me heen zou stromen. De vlagen van onrust, angst en bezorgdheid. Lieve schat, ik heb zoveel dromen en angsten als het gaat om jou…

Allereerst: Wat ben ik bang om je te moeten missen. Vanaf het moment dat je geboren werd, schoot die angst me door het hart. Jou missen…Het is niet in te denken. De tranen branden in mijn ogen als ik eraan denk. Jouw olijke ogen, brede lach en pittige karakter zijn de dingen waar ik elke dag weer voor op sta. Dat missen? Dat is onmogelijk.

Daarbij ben ik ook zo bang om maar íéts van je te moeten missen. Een nieuwe ontwikkeling, een woordje, de eerste keer zelf op de trampoline springen, je eerste verantwoordelijkheid voor een huisdier (naast onze twee trouwe katten, die zich al hebben neergelegd bij jouw streken en onbedoelde lompheid). Ik wil alles van je meemaken, alles in me opslaan en duizenden keren opnieuw afspelen als filmpjes, in mijn hoofd.

Ik ben bang voor wat je te wachten staat als je wat groter bent. Als je naar de peuterspeelzaal gaat, naar de basisschool of nog later; de middelbare school. Ik zal je toch steeds een stukje moeten loslaten. Jouw zelfredzaamheid zal moeten groeien. Straks is de juf jouw alles en sta ik als mama op de tweede plek. Dan is het: “Mijn juf zegt…!” in plaats van “Mijn mama zegt…” Je zult zoveel leren! Ga ik je verliezen in je tienerjaren? Komen er dagelijkse ruzies, die mijn hart aan diggelen slaan? Ik moet er niet aan denken!

En hoe zul je liggen in de groep? Bij je leeftijdsgenootjes? Je bent zo’n mooi persoon! Ik wens zó dat er prachtige jaren in het verschiet liggen! Ik ben en blijf je mama. Ik zal altijd achter je staan, met mijn armen wijd om je op te vangen als je mama weer nodig hebt…

Zoveel angsten, te veel om op te noemen. Maar naast angsten, heb ik zoveel dromen voor je! Niet een bepaald schoolniveau of baan, nee…Lieverd, hoe het ook gaat; ik zal trots als een pauw zijn. Al weet je het even niet meer of gaat het niet zoals jij wilt: jij bent fantastisch. Ik hoop dat je altijd deze prachtige meid mag blijven; spontaan, lief, grappig en bovenal: jezelf. Wees jezelf. Je bent zo mooi. Ik hoop dat je leven mag gaan zoals jij het straks in gedachten hebt. Wat het ook is. Een baan, een gezin, reizen…

Ik hoop dat je eens terug zult kijken op je kindertijd en ziet hoeveel ik van je houd. Misschien zal ik het niet altijd genoeg gezegd hebben, maar ik hoop dat je het elke dag weer gevoeld zult hebben. Misschien door een blik, een knuffel, een lach of een lief woordje. Ik droom van jou als een succesvol persoon. Niet per se in het zakelijke leven, al zou dat gaaf zijn. Maar succesvol in het zijn. In het jezelf zijn. Hou van jezelf, lieve Rosemarijn. Je mag er zijn.

En als je even onzeker en verdrietig bent, als je even niet van jezelf houdt, weet dan dat ik altijd van jou zal houden. Ik heb genoeg liefde voor ons beiden.

Ik weet hoe het is om op te staan met een donderwolk boven het hoofd. Ik weet hoe het is om vast te zitten in een kuil, die je voor jezelf hebt gegraven. Ik weet hoe het is om alleen maar in bed te willen blijven liggen. Ik weet wat schaamte en zelfhaat is. Ik weet hoe moeilijk het leven soms kan zijn. Het leven zit vol tegenslagen, die je op je knieën kunnen brengen. En dat geeft niet! Als alles altijd op rolletjes zou lopen, zou je nooit eens reden hebben om even stil te staan en te kijken wat je eigenlijk allemaal wél hebt! Blijf vechten! Vechten voor wat je wilt, vechten voor wat je hebt. Fouten maken mag. Fouten zijn menselijk. Iedereen maakt ze. Maar maak je eigen fouten en leer ervan. Dan kom je er altijd sterker uit.

Want hoewel ik tegenslagen genoeg heb gehad in mijn leven, tot nu toe, kijk ik terug met een glimlach op mijn gezicht. Want weet je…? Het heeft me hier gebracht. Hier, waar ik nu ben. Mijn allergrootste droom is uitgekomen. Ik ben mama. Jouw mama.

Liefs,

Mama

Mama Persoonlijk

De angst van mijn leven

Posted on 6 april 2019

Vandaag wilde ik jullie even meenemen naar anderhalf jaar terug. Jullie weten onderhand wel dat bij ons alles wat sneller ging dan origineel gepland. Even slikken en schakelen dus. Wat eerder zwanger dan gepland en ook een paar maand eerder getrouwd. Daarbij kwam ook nog eens dat ik niet op de geplande tijd beviel. Voor de nieuwelingen; hier lees je alles rondom de geboorte van Rosemarijn.

Goed…nu iedereen er weer helemaal in zit (lees gewoon het hele bevallingsverhaal even to freshen up your memory) kan ik gaan vertellen.

Anderhalf jaar terug (morgen om precies te zijn) werd onze dame geboren. Natuurlijk zweefde ik direct op een roze wolk en was al het nare vergeten. Toch? Fout. Iets wat ik miste op het moment dat Rosemarijn geboren werd, was dat eerste contactmoment tussen mama en baby. Ze werd wel even op mijn borst gelegd, maar ik kreeg er weinig van mee. Het was ook erg kort, omdat ze direct gecontroleerd moest worden op ademhaling, enzovoorts. Het zal amper tien seconden zijn geweest dat ik haar op me had liggen en voor ik het wist, was ze verdwenen, met de verpleegkundige en manlief. Natuurlijk was alles een waas en moest ik nog bijkomen van de hele bevalling en het feit dat we nu een kindje hadden. Prachtig! Echt heel mooi, maar tegelijkertijd eng!

Die avond zat ik boordevol adrenaline en kon ik de hele wereld aan. Maar de volgende dag sloeg het allemaal om.

Zondag 8 oktober. De dag dat het bij mij al helemaal verkeerd ging. Ik lag in het ziekenhuis, een drukke en onderbroken nacht achter de rug. Als nieuwe moeder was het allemaal erg overweldigend. Een baby die drinken moest, maar niet drinken kon, het kolven, voeden, knuffelen en het feit dat dit kleine wezentje nu mijn (en Augustijns) verantwoordelijkheid was. Ik denk mede door dit alles, in combinatie met dat het hele verhaal (2017 was echt ons jaar: verloofd, zwanger, getrouwd, bevallen) ontzettend snel was gegaan, dat het verkeerd ging. Ik kreeg vreselijke angsten. Doodsangsten. Die had ik tijdens de bevalling en die gingen niet meer weg. Letterlijk doodsangsten. Bang dat ik sterven ging, bang voor het einde van de wereld. Angstig voor wat me dan te wachten zou staan. De dagen en weken in het ziekenhuis kropen voorbij. Augustijn was weer lang en breed aan het werk en ik zat elke dag naast het bedje van ons wondertje. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Buiten was het koud, grijs en somber. Dit werkte extra heftig op de angsten die er toch al waren. Wind, regen, een grijze lucht: alles triggerde de angsten. Zo erg dat ik op zondagen (op die dagen was de angst vaak nog zwaarder) Augustijn vroeg om alsjeblieft niet naar de kerk te gaan, maar om bij mij te blijven.

Nu weten jullie dat het met Rosemarijn slechter ging zodra we thuis kwamen. Een huilende, krijsende baby, dag en nacht. Eigenlijk kon ik dat er helemaal niet bij hebben. Ik had al genoeg aan mezelf. Dus door de angsten en zorgen om Rosemarijn, verdubbelde mijn angst. ‘s Nachts werd ik trillend en zwetend wakker, doodsbang. Ik had nachtmerries. Ik dacht dat mijn einde nabij was. Dit heeft maanden geduurd. Ik heb er zelfs hulp voor gezocht bij psycholoog en natuurarts. Dat hielp wel enigszins, maar het ging niet helemaal weg. Ik bleef angstige dagen hebben. Dagen dat de regen mijn hart sneller deed kloppen. Dagen dat overvliegende vliegtuigen mijn adem deden stokken. Harde geluiden lieten me in tranen uitbarsten.

Heb ik dan helemaal niet kunnen genieten van het ‘kersverse mama zijn’? Natuurlijk wel. Er waren veel mooie momenten. Ik kon genieten op de momenten dat ik niet alleen was en als het buiten licht was, overdag, als de zon scheen.

En nu? Nu gaat het veel beter met mij. Er zijn nog steeds wel dingen die mijn hart sneller doen kloppen (ik ben echt geen fan van laag overvliegende vliegtuigen of straaljagers en hun geluid), maar die heftige angsten die me dag en nacht omringden, zijn gelukkig weg geëbd. Ik kan nu absoluut weer genieten van ons gezinnetje! Ik ben blij dat ik mijn dochter elke dag een stukje zie groeien. Dat is één van de voordelen van thuis-mama zijn!

Herkennen jullie je hier ook in? Hebben jullie angsten gehad tijdens je zwangerschap, tijdens of na de bevalling?

Persoonlijk

Een dag in het leven van…

Posted on 13 februari 2019

Vandaag doe ik het even wat anders. Geen specifiek onderwerp waar ik over uitweid, maar ik laat je mee kijken naar een dag in het leven van Rosemarijn. Van ochtend tot avond. Kijk je mee? Klik op de foto’s voor een groter beeld.

Om 06:30 uur werd Roos wakker en gaf ik haar de fles. Dat is een fijn momentje samen in het grote bed.
om 08:45 uur werd mevrouw weer wakker. Goedemorgen!
Ze mocht lekker in bad, wat ze heerlijk vindt.
Ze vermaakt zich ontzettend, als ze maar met water bezig is.
Lekker schoon en droog; tijd om aan te kleden.
Outfit van de dag! Hoe tof is dit truitje van Hema?

Fris en fruitig gingen we naar beneden voor het ontbijt en een hele poos gezellig spelen. Auto’s, boekjes, het keukentje, speelgoed genoeg!

Heerlijk ontbijten met een kindercroissantje!
Ondertussen doet mama Rosemarijns haren.
Speeltijd!
De poes wakker maken met een autootje…
Boekje lezen bij mama op schoot!
Broem, broem…
Zelf op een stoeltje zitten en lezen.
Taartjes halen voor mama.
Een koekje en wat drinken als tussendoortje.

Al snel werd Rosemarijn wat vermoeid van al het spelen, dus werd het tijd voor haar dutje. Brood hoefde ze niet. Ze eet de laatste tijd erg slecht. Gelukkig drinkt ze wel normaal!

Na twee uurtjes te hebben geslapen…Hallo!
Een wafeltje (die ze amper op at)
De zon scheen zo lekker, dat we helemaal naar de speeltuin zijn gelopen om te spelen. De eerste keer!
Wat is dit leuk zeg!
Ze draaide zelf!
Dikke schik!
Ze genoot met volle teugen!
Thuis aangekomen had mevrouw behoefte aan knuffels en boekjes lezen bij mama.
En natuurlijk moest ze de poezen nog even aanhalen.

Tijdens het spelen, kookte mama het eten en kwam papa om 17:00 uur thuis. Tijd voor het avondeten: samen aan tafel! Na het eten mocht Rosemarijn even naar de achterburen om te spelen, want papa en mama moesten even een half uurtje weg. Toen ze terug kwamen, hebben we nog gezellig koffie gedronken en toen was het alweer tijd om naar bed te gaan. Uiteindelijk lag ze er om 20:30 uur in.

We aten broccoli schotel. Zoals je ziet had Roos geen zin en at ze niet.
Met allemaal diertjes gespeeld bij de achterburen. Daar is het altijd gezellig.

Zo, dat was even heel wat anders hè! Dit zal echt geen wekelijk iets worden, dat kan ik je vertellen. Ik moest me er zo toe zetten om overal foto’s van te maken, want ik vergat het heel snel. Ik wilde het maandag al doen, deze picture log, maar vergat na het ontbijt nog foto’s te maken. Oeps.
Maar…hier is het dan. Vond je het leuk om het te zien? Ik hoor het graag!

Mama

De 5 momenten waarop ik het meest van mijn kind houd

Posted on 17 januari 2019

Ik houd van mijn kind. Natuurlijk houd ik van mijn kind. Er zijn echter momenten waarop ik extra veel van mijn dochter houd. En dat is niet wanneer ze iets presteert, iets nieuws kan, nee…dan ben ik trots. Natuurlijk houd ik dan ook van haar, maar ik houd het meest van haar op deze momenten:

De vroege ochtend

In de vroege ochtend, na een lange nacht geslapen te hebben, is manlief al onderweg naar zijn werk en wordt Rosemarijn wakker, omdat ze een fles nodig heeft. Dat momentje, als ik haar bij me in bed leg en ze dicht tegen mij aan haar flesje drinkt, nog half slaapdronken; dat is één van de momenten waarop ik het meest van haar houd. Dat momentje geeft me elke dag weer de kriebels.

Glinsterende ogen

Als Rosemarijn ergers van geniet, al is het maar iets onbenullig kleins, dan glinsteren haar ogen en lacht ze haar acht tandjes bloot. Daar slaat mijn hart een slag van over. Dat zulke kleine dingen, waar wij niet eens meer bij nadenken, een kindje zo blij en gelukkig kunnen maken, dat is toch prachtig? Hoe verwend zijn wij dan hè?

Ik heb je nodig, mama

Ken je die onzekerheid die je soms bij kinderen ziet? Vooral in een grote groep mensen of in nieuwe situaties. Al is het maar bij de eerste stapjes zetten. Ze grijpen naar mama. Mama’s hand of vinger, om zich sterker en veiliger te voelen. Mama geeft hen de zekerheid die ze op dat moment nodig hebben en even missen. Ik voel me dubbel zo ‘mama’ als Rosemarijn naar mijn hand grijpt, omdat ze me even nodig heeft. Dan voel je hoe afhankelijk zo’n ukkie nog is. Ook al moet je ze beetje bij beetje loslaten, het voelt zo fijn als je kindje je weer even nodig heeft.

Zo ziek

Vanaf begin december is Rosemarijn af en aan ziek geweest. Wij zelf ook. Maar een kind kan natuurlijk niet uiten hoe hij of zij zich voelt op die momenten. Het enige wat Rosemarijn deed was huilen en hangen, bij mama (ook bij papa) op schoot klimmen. Tegen mama aan hangen en geknuffeld worden. Normaal gesproken was Roos helemaal niet zo’n knuffelkont, want mevrouw had echt geen zitvlees (en nu ze niet ziek meer is, ook niet meer haha), maar toen ze grieperig en koortsig was, wilde ze niet anders dan dichtbij mama (en papa) zijn. Als ze zich dan zo tegen mij aandrukte, groeide mijn moederhart, zodat het amper nog in mijn borstkas paste. Dan zijn woorden te weinig hoor!

Sleeping beauty

Deze mocht natuurlijk niet ontbreken; als Rosemarijn slaapt. Ik ga nu niet meer zo vaak even om het hoekje kijken hoe ze in haar bedje ligt te slapen, omdat ik bang ben dat ze wakker wordt. Toen ze nog kleiner was, wilde ik elke vijf minuten wel naar haar kijken. Zo vredig, zo schattig. Roos is een buikslapertje, dus als ze ligt te slapen, ligt er zo’n spekwangetje op het matras waar ik verliefd op ben. Ik houd van de momenten dat ik haar zie slapen, gewoon omdat ze een prachtmeisje is en ze dan extra knuffelgehalte heeft. Jammer dat ze wakker zou worden als ik haar even een kus geef of over haar bol aai!

Wat zijn jouw favoriete momenten van je kindje? Wanneer houd jij het meest van je ukkie?

Persoonlijk

Happy birthday!

Posted on 24 december 2018

Het is alweer een tijdje geleden (drie maanden) dat onze kleine meid één jaar werd. Nog steeds een vreemd iets om te bedenken dat het nu meer dan een jaar geleden is dat ze geboren werd. Ik wilde er een speciale dag van maken, met lekkers, leuke cadeautjes en een versierd huis. We waren niet van plan om honderden euro’s uit te geven aan de cadeaus, daar hebben we gewoon een vast budget voor bedacht: 50 euro. Lastig, want wat koop je nou voor zo’n uk, ter waarde van 50 euro? Waar heeft ze nu het meest plezier van? Want eerlijk gezegd speelt ze liever met mijn sleutelbos dan met de knuffels, poppen of stapel-bekertjes die door het huis liggen.

Ik wilde heel graag een houten keukentje voor haar (ook al snapt ze er nog niet veel van natuurlijk), maar die zijn ontzettend duur. Tenminste, degenen met de look die wij mooi vonden. Daarom heeft papa het uiteindelijk zelf gemaakt. Hartstikke leuk; spulletjes van de Action (hondenvoerbak), Marktplaats (kraan, nieuw), Ikea (hakenrekje) en de bouwmarkt (schoolbordverf en handgrepen) en het hout erbij; wij waren klaar voor 50 euro. Maar ja, dan heb je dus nog helemaal niks om mee te spelen. Dus hoe wilden we dat doen?

Op Rosemarijns verjaardagsuitnodiging hebben we haar online verlanglijstje gezet. Dat bestond grotendeels uit keukenspulletjes (houten servies en dergelijke, van de Hema), die we dus aan de visite gevraagd hebben. Kleine cadeautjes onder de 10 euro, de meesten zelfs voor 5 euro of minder. Zo werd haar keukentje al gauw gevuld en heeft ze nu echt een heleboel spulletjes om mee te spelen.

Ik was trouwens ook verliefd op de houten keuken apparaten van Jouéco, maar die zijn best wel duur. Maar laat nou de Aldi hetzelfde soort hebben liggen deze maand, voor één derde van de prijs! Hoppa, ingeslagen. Mooi als cadeautjes voor haar tweede verjaardag of sinterklaas, als ze wat meer een idee heeft hoe ze met het keukentje kan spelen.

Hoe doen jullie dat, met cadeaus en budget voor kinderverjaardagen? Ik ben benieuwd naar jullie ideeën!