17 oktober 2018 de uitgerekende datum maar nog steeds geen baby te zien. Ik was die dag in het ziekenhuis omdat mijn neefje Lyano op de kinderafdeling lag met een infectie aan de nieren. De kinderafdeling was nog maar een paar dagen verhuisd naar een nieuw gebouw en het nieuwe gebouw was een stukje stappen en bij elke stap die ik zette leek ik wel in mijn broek te plassen. Op aanraden van mijn mama en zussen sprak ik er de verpleging aan om te vragen of dit normaal was, toevallig was één van de verpleegsters vroedvrouw en ze vertelde me dat het vruchtwater was dat ik verloor. Ik vroeg haar nog of het nodig was dat ik op de kraamafdeling binnen zou gaan om dit te melden maar omdat ik de dag erna een afspraak in het ziekenhuis met mijn vroedvrouw vond ze dit niet nodig. “Wie weet beginnen je weeën van zelf deze nacht.” Oké, ik ging dus naar huis en maakte me nog geen zorgen.
18 oktober 2018 om acht uur hadden we een afspraak met de vroedvrouw om te kijken of alles nog goed ging, ik vertelde haar wat de dag ervoor gebeurd was en ze deed meteen een test om te zien of het werkelijk vruchtwater was en inderdaad, ik bleek een scheurtje in mijn vruchtzak te hebben. “Je had gisteren al moeten binnenkomen!” zei ze. Dus gingen ze mij inleiden: de kans op een infectie via het scheurtje was te groot. Om twaalf uur kwamen ze voor het eerst vaginaal medicatie toedienen om de weeën op te starten. Veel last had ik er niet van om.Om drie uur kwamen ze een tweede keer de medicatie toedienen en enkele minuten laten kwamen de weeën harder en sneller. Ik wist op voorhand dat ik epidurale zou vragen maar had mij voorgenomen zo lang mogelijk vol te houden, dus vroeg ik of ik in bad mocht, want er werd mij verteld dat dit de pijn zou verzachten. En inderdaad: in het warme water leek de pijn weg te zijn.
Om half zes kwamen de weeën sterker en nog sneller door, zodat zelfs het warme water niet hielp, dus riep ik de verpleging en vroeg om epidurale. Een kwartiertje later werd deze gezet en was de pijn volledig verdwenen. Nu was het alleen afwachten. Mijn vriend en ik keken TV, ik sliep een beetje en af en toe kwam de verpleging kijken hoe het met mij ging. De weeën waren wat afgezwakt door de epidurale, dus gave ze mij extra medicatie in een infuus om de weeën terug sterker te maken. Om elf uur ‘s avonds had ik eindelijk tien centimeter ontsluiting. Nu was het wachten tot ik druk voelde; dan zou ik mogen gaan persen, zei de vroedvrouw. Ik keek er zo naar uit mijn dochter in mijn armen te hebben!
Om kwart over twaalf het was zover! Ik voelde enorme druk en riep de verpleging erbij. Ik mocht beginnen te persen. Ze zeiden dat dit meestal een uurtje duurt bij een eerste kindje. Het persen ging op zich heel vlot, tot opeens de hartslag van mijn dochter omhoog ging naar 180 en ik had ondertussen 39,5 graden koorts! De verpleging schoot in actie: plots moest het snel gaan want mijn dochter begon stoelgang te maken in het vruchtwater. Ze maakten gebruik van een vacuümpomp op haar hoofdje, om haar er snel te kunnen uithalen.
Om elf minuten voor één was het dan zo ver: Maisie was geboren. Ze legden haar in mijn armen, maar na een drietal seconden haalden ze haar weer weg en verlieten ze de kamer zonder enige informatie. Daar lag ik dan. Mijn vriend keek mij vragend aan. “Wat gebeurt er? Waarom namen ze haar weg? Waarom zeiden ze niks tegen ons?” Tien minuutjes later kwam een verpleegster mijn vriend halen. Hij mocht mee gaan naar onze dochter en daar kreeg hij de uitleg: ze begon niet zelfstandig te ademen. Ze werd gemeten en gewogen en ze kreeg meteen een buisje in haar neus. Ze zou enkele uurtjes in een couveuse moeten liggen en door de stoelgang die ze gemaakt had, zou ze antibiotica moeten krijgen. Dit is niet hoe ik mijn bevalling voorstelde! Daar lag ik dan alleen, mijn dochter meegenomen, mijn vriend was bij haar maar ik had de uitleg nog niet gekregen! In volle paniek belde ik al huilend om twee uur s’nachts naar mijn moeder. Zij zei me dat alles wel goed zou komen, dat ik rustig moest blijven.
Even later kwam mijn vriend vertellen wat er gebeurde en ondertussen werd mijn knipje gehecht en werd de placenta gehaald. Ze kwamen met de couveuse even de kamer binnen zodat ik mijn dochter nog even kon vasthouden en toen werd ze naar de neonatale afdeling gebracht. Ik stond erop dat mijn vriend met haar meeging: zo wist ik dat ze niet alleen was. Tegen drie uur lag ik zelf op een kamer te bekomen van alles wat er net gebeurd was. Super emotioneel en ongeduldig om ons meisje bij ons te hebben. Even later kregen we goed nieuws: tegen vijf uur s’morgens trok ons meisje zelf dat buisje uit haar neus. Ze had er blijkbaar genoeg van en begon goed zelfstandig te ademen. Ik mocht borstvoeding proberen en dit dronk ze goed. Hierdoor mocht ze om om zes uur in de avond eindelijk bij ons op de kamer. Eindelijk na al die emoties genieten van ons gezinnetje!