“Tien kinderen en een hondje!” Mijn absolute kinderdroom. Ik dacht vroeger dat ik dat wel even zou doen, tien kinderen baren. Tien zwangerschappen. Nog steeds lijkt het me prachtig om een groot gezin op de wereld te mogen zetten, maar ondertussen is het duidelijk geworden dat dit voor mij hoogstwaarschijnlijk niet mogelijk is.
Vorig jaar schreef ik al een aantal blogs voor Mamaplaats, waar ik vertelde hoe het traject van ‘kindje twee’ verliep. Zwanger worden is namelijk niet vanzelfsprekend voor mij, dat is gebleken. Ook al leek het spontaan te zijn gegaan bij Rosemarijn, nu weten we dat we eigenlijk ‘geluk’ hebben gehad. Waarom? Ik heb PCOS. Dit betekent dat er heel veel rijpe eitjes aan mijn eierstokken zitten, maar dat ze niet ‘springen’. Ze blijven elke maand lekker zitten. Dat heeft dus als gevolg dat ik geen ovulatie heb en ook geen normale menstruatie. Als ik wel een bloeding heb, is dit niet als gevolg van het afsterven van een eitje, maar een nep-menstruatie.
We kwamen hier begin vorig jaar achter, na wat onderzoeken in het ziekenhuis. Mijn cycli waren onregelmatig en mijn ‘menstruaties’ verschilden enorm van elkaar. Ook bleven ze vaak uit. Het zat me niet lekker. Helemaal niet omdat ik graag een tweede zwangerschap wilde. In het ziekenhuis werd me uiteindelijk verteld dat dit niet vanzelf zou gaan.
Vlak voordat ik zwanger werd van Rosemarijn, viel ik flink af. Dit heeft er achteraf voor gezorgd dat ik zwanger werd. Gewicht (een vervelend dingetje wat in verband staat met PCOS) en gewichtsverlies hebben heel veel invloed op je hormonen. Dus door wat kilo’s kwijt te raken, ben ik toen spontaan zwanger geraakt. Na de bevalling van Rosemarijn is de PCOS-situatie eigenlijk nog verergerd. Mijn hormoonhuishouding werd niet meer zoals het was. IK kreeg geen normale cycli meer. En dat betekende dus: geen eisprong. Geen kans op een zwangerschap.
Het duurde best eventjes voordat we eindelijk het vruchtbaarheidstraject in konden, om mijn lichaam te helpen een ovulatie op te wekken. Ik vond het wachten zo ontzettend moeilijk! Het kon voor mij niet snel genoeg gaan. Ik had immers al zo lang gewacht! Eindelijk, echt, eindelijk mocht ik in september beginnen met de medicatie. Ik kreeg pillen mee om een menstruatie op te wekken en ook pillen om te slikken, zodra die menstruatie begon, om een ovulatie op te wekken. De laagste dosis. Daarna was het weer wachten. Wachten tot er een test gedaan kon worden, om te zien of deze lage dosis iets had gedaan. Aan het eind van de maand was de uitslag van die test helaas een teleurstelling. In het ziekenhuis besloot de gynaecoloog om de dosis op te hogen en die volgende maand moest ik daarmee beginnen. Dat was in oktober. Wat een spanning! Elke dag ben je er zo bewust mee bezig en blijf je hopen en duimen.
30 oktober was het toch echt tijd om te testen. Ik deed de test en wachtte op de uitslag, in de keuken. Ik kon het niet geloven: twee duidelijke, donkere streepjes. Ik weet nog hoe ik huilend een spraakbericht stuurde naar een vriendin en meteen de auto in sprong om iets kleins te kopen om mijn man te verrassen als hij thuis kwam uit het werk.
Ik ben nu over de helft van mijn zwangerschap en kan het nog steeds niet geloven. Maar het is echt waar: we verwachten een klein broertje voor onze dochter!