Gedurende deze week zijn er al wat prijzen online gekomen. Vanaf dinsdag zette ik elke dag een prijs van een andere shop online. Heb je de prijzen gemist? Kijk dan vooral even in de blogs van deze week, zodat je weet wat de prijzen zijn. En natuurlijk kun je nog steeds meedoen!
De shop die vandaag meedoet is Little Wood Facts. Zij geven een schattig houten wolkje met de naam van je kleintje weg. Handgemaakt, en super leuk als accessoire in de babykamer! Een echte toevoeging aan het al zo lieve baby- of kinderkamertje. Neem gauw een kijkje. En…laat even een reactie achter op Instagram of Facebook!
Wat zijn de spelregels? – Volg The Stout Journal op Instagram of Facebook – Like het bericht van de prijs waar je voor wilt meedoen – Reageer zodat ik weet dat je meedoet
Simpel eigenlijk, maar heel spannend! Je hebt een week om mee te doen aan de actie, dus tot en met 12 mei kun je op alle prijzen reageren. Op 13 mei maak ik de winnaars van alle prijzen bekend! Hebben jullie er al zin in?
LET OP: Als je The Stout Journal ontvolgt na de winweek, ben je gediskwalificeerd voor volgende acties!
Toen ik in verwachting raakte had ik nooit gedacht dat mijn leven er zo uit zou komen te zien. Iedere ouder weet dat de liefde voor een kind onvoorwaardelijk is. Dat betekent dus ook dat de zorg die geleverd moet worden vanzelfsprekend is. Als je kind een beperking heeft moet je meer zorg leveren dan de “gebruikelijke zorg”. Dit betekent dat als je mantelzorg voor je kind wordt dat het een onderdeel van je leven is. Nou ja, onderdeel? Het beheerst voor een groot gedeelte je leven. Er moet een balans komen in je eigen leven en het leven als mantelzorger en dat valt niet altijd mee. Er bestaan mantelzorgmakelaars: zij kunnen het regelwerk uit handen nemen, maar zo lang als ik het nog kan wil ik die controle zelf houden.
Octopus
Af en toe voel ik me net een octopus, iedere tentakel heeft wel een taak. De liefde voor mijn zoon maakt dat ik alle tentakels nog steeds aan het werk kan houden. Het valt niet altijd mee, want zijn leven ligt volledig in mijn handen. Nog meer dan van alle andere ouders met kinderen. Alles moet voor hem geregeld worden. Er moeten beslissingen genomen worden waar andere ouders niet over na hoeven te denken en de zorg die volledig op mijn schouders terecht komt.
Vaak zeggen mensen “Oh, wat lekker dat je niet werkt en de hele dag thuis bent”. Maar ik ben niet “lekker thuis”. Alle ouders hebben zorg voor hun kind. Maar buiten de gebruikelijke zorg voor Jayden, heb ik ook taken als verpleegkundige, thuishulp, administratief medewerker, taxi chauffeur en telefoniste. Jayden heeft veel hulp nodig bij dingen die een andere zevenjarige wel zelfstandig kan. Hij kan niet zelf uit bed komen. Hij heeft hulp nodig bij het aan-uitkleden en de persoonlijke verzorging zoals wassen/douche en tandenpoetsen. Zelf kan hij niet zijn medicijnen doseren en bij het maken van de transfers heeft hulp nodig
Mijn baan
‘s Morgens heb ik de taak als verpleegkundige en thuishulp al vervuld. Zodra Jayden naar school is beginnen mijn taken eigenlijk pas. Mensen hebben geen notie van alle taken die ik moet vervullen. Zij zien mij als moeder maar niet als mantelzorger, als zij überhaupt weten wat mantelzorg precies in houdt. Ik ga maar beginnen aan mijn taken als administratief medewerker. Er zijn weer wat aanvragen die de deur uit moeten voor hulpmiddelen, de gehandicapten parkeerkaart en het leerlingenvervoer. Dan is er nog een stuk administratie vanwege de PGB-aanvraag.
Als ik dat afgerond heb, ben ik telefoniste. Want er moeten weer afspraken in gepland worden bij het ziekenhuis bij verschillende afdelingen. Ook moet er nog even telefonisch overlegd worden met een therapeut. Soms zou ik het bijltje er wel bij neer willen gooien en ook een “normaal” leven willen hebben. Maar daar zou mijn zoon de dupe van zijn. Daarom, al zit het even tegen, dan haal ik drie keer diep adem en raap ik de moed weer bij elkaar. Dan ga ik gewoon weer door. De buitenwereld heeft vaak geen idee hoe het hier werkelijk thuis gaat. Dat kan ook niet want zij zijn niet 24 uur per dag 7 dagen in de week bij ons aanwezig om te zien wat voor extra zorg wij dagelijks hebben.
Ontspannen
Dat is een woord wat bijna niet in mijn woordenboek voor komt. Iedereen is gebaat bij ontspanning of dit nou gewoon even vrij zijn is of het hebben van vakantie. Even tot rust komen en je batterij opladen geeft de mogelijkheid om weer door te kunnen gaan. Vrij zijn is voor mij en alle andere mantelzorgers in Nederland niet zo vanzelfsprekend. Als ik de taken als mantelzorg niet kan doen wie neemt het dan van mij over? Als je als ouder gezamenlijk weg wilt moet je oppas regelen. Dit is bij een ander gezin niet anders, maar een vervangende mantelzorger vinden of een logeerplek voor Jayden is niet zo makkelijk geregeld.
Corona
Twee weken voor dat de scholen dicht gingen vanwege het corona virus was Jayden ziek thuis. Twee weken waar ik volle toeren draaide om voor mijn zorgintensief kind te zorgen. Buiten onze dagelijkse zorg betekende dit: extra temperaturen, extra zuurstof meten, extra medicijnen toedienen, vernevelen en vele telefoontjes om te overleggen met zijn artsen. Daar kwam het lang verwachte mailtje van de directeur ook onze school ging dicht. Eerst tot 6 april en nu zelfs verlengd tot 28 april. Zelf heb ik er een hard hoofd in dat Jayden nog naar school gaat voor de zomervakantie. Buiten de twee weken meivakantie heeft hij ook nog eens begin Juni een week vakantie en dit jaar begint de zomervakantie al op 3 juli.
Alle ouders hebben nu het zelfde probleem, alle kinderen zijn thuis. Ik hoorde van mijn buurvrouw die zelf lerares is in het basisonderwijs dat zij de hele dag achter haar laptop werkt om haar klas digitaal les te geven. Dit is voor ons niet het geval. Mijn zoon krijgt één keer per week wat huiswerk opdrachten en vraagt voor de rest mijn volle aandacht. Om wel structuur te houden hou ik mij vast aan de vaste tijden van opstaan, eten en slapen.
Overdag ben ik moeder, huisvrouw ( want ja de scholen zijn dicht maar het huishouden gaat door), vriendin en juf. Net als alle andere moeders. Alleen ik heb een extra taken pakket erbij. Ik ben mantelzorg, logopedist, fysiotherapeut, ergotherapeut, gym juf, zorgmanager en individueel begeleider, verpleegkundige, administratief medewerker en telefoniste. Doordat zijn school dicht is betekent het nu dat alle therapieën ook stil liggen. Om zijn spieren niet stijf te laten worden doen wij regelmatig oefeningen die wij van de fysiotherapeut hebben gekregen. Ook doen wij de opdrachten van de logopedist en de revalidatietherapeut betreft zijn visuele beperking. Ik moet alle lopende zaken afzeggen of verplaatsen. Zo ook zijn botox behandeling voor de spasmes in zijn benen en het bestellen en instellen van zijn nieuwe gehoorapparaten.
Waarom, mama?
Jayden vraagt mij regelmatig waarom hij niet naar school kan. In Jip en Janneke taal leg ik het hem uit, leuk vind hij het niet want hij gaat met plezier naar school. Diep van binnen ben ik blij dat de school onder deze omstandigheden dicht is. Het geeft mij rust om hem op mijn manier te kunnen beschermen tegen het corona virus. Wij proberen er alles aan te doen om zo gezond mogelijk te blijven. Wij gaan niet meer op visite, spelen niet meer in de speeltuin. Dit betekent ook dat er hier niemand over de vloer komt om de zorg even uit handen te nemen.
Het is altijd mijn grootste wens geweest om mama te worden. En dat ben ik! Ik heb een prachtige dochter van ruim twee jaar. Vanaf het begin ben ik bij haar geweest; dag en nacht. Ik vond het heel erg moeilijk om haar achter te laten, in de handen van een ander. Bij mama is het altijd het beste toch? Niemand zou zo goed voor haar kunnen zorgen als ik dat deed. Zelfs Augustijn niet. En toen ik eenmaal het huis uit ging zonder kind, moest ik zeker updates hebben en wel tientallen keer berichtjes sturen, zodat manlief dingen niet zou vergeten. Alsof een lijstje op tafel leggen niet genoeg was. Je kind is je kostbaarste bezit en dat heb ik zeker gemerkt bij Rosemarijn. Ik wilde haar constant bij me hebben en vooral niks missen. Daarom vond ik het al helemaal niks om haar naar een oppas te brengen. En een gastouder of kinderdagverblijf? Ben je gek! Ik dump mijn kind niet, zodat ik zelf even op de bank kan liggen of zelf wat werk kan afmaken!
Afgelopen september moest ik echter op twee scholen in het dorp naast het onze, invallen als juf Engels. Twee dagen per week, vier maanden lang. Dus moest ik toch iets regelen voor Rosemarijn. Ik zag er enorm tegenop. Het voelde vreselijk. Toch regelde ik een gastouder, want een andere keuze had ik niet. En daarbij dacht ik dat Rosemarijn het meest baat zou hebben van een gastouder. Lekker veel rust, geen gillende kinderen die voor eng waren… Vier maanden lang ging ze naar de gastouder en dat ging heel goed! Ik merkte dat we allebei genoten van het poosje dat we apart waren. Ik voelde dat het ons allebei goed deed en dat ik zelf er een leukere moeder van werd. Ik genoot enorm van de verhalen die ze me aan het eind van de middag te vertellen had. Maar die maanden vlogen om en voor ik het wist, zat ik weer dag en nacht thuis met Rosemarijn, want ja…als ik niet buitenshuis werk, is er ook geen opvang nodig natuurlijk…
Nu heeft mama veel meer zin om lekker op pad te gaan met Rosemarijn!
Toch besloten we dat we Rosemarijn één dag per week naar het kinderdagverblijf wilden brengen. Niet omdat ik weg moest of zo nodig tijd voor mezelf wilde (al was dat een fijne bijkomstigheid), maar omdat het voor Rosemarijn nodig was dat ze leerde spelen en delen met andere kinderen. Haar angst en paniek wanneer er kinderen over de vloer kwamen, was voor mijn idee niet nodig en maakte haar erg gestresst. Nu is ze ondertussen al vier keer geweest en zelfs de laatste keer zonder te huilen bij het afscheid, want “Mama komt strakjes ophalen”. En wat leert ze veel! In die vier keer zie ik al zoveel verschil in haar gedrag! Meer zelfstandig spelen thuis, minder huilen en hangbuien en kinderen zijn geen probleem meer! Ze mogen nu opeens wel met haar speelgoed spelen, ze vindt het niet eng om met andere kinderen aan tafel te zitten en te eten. Juist gezellig!
En ik? Ik gebruik elke dinsdag mijn dag om te schrijven, werken en het huishouden lekker bij te houden. En ik heb die ene dag per week tijd om eens een poosje te gaan liggen, in bad te gaan, de muziek lekker hard aan te zetten en helemaal in mijn eentje hete koffie te drinken. Rosemarijn kijkt er elke week zo naar uit om naar de kindjes te gaan om te spelen, dat we er zelfs aan zitten te denken om er een tweede dag bij te plakken, want van dinsdag tot dinsdag is best lang om uit te kijken naar zo’n heerlijke dag vol vriendjes en vriendinnetjes!
Hoe doen jullie dat? Tijd voor jezelf, een oppas of opvang? En hoe beïnvloedt het jouw dag en jouw functioneren als moeder?
“Zal ik je hand vasthouden?” vroeg mijn vader terwijl de verloskundige begon aan mijn eerste hechting (het werden er 12 in totaal). Hij pakte mijn hand beet en ik kneep zo hard ik kon. Twaalf jaar geleden op 19 oktober werd ik om 3 uur ’s nachts voor het eerst mama. Na een helse thuisbevalling omringd door de verloskundige en mijn ouders. Een prachtig mooi meisje met alles erop en eraan. Zij maakte mij mama. Op het geboortekaartje had ik zelf een tekst geschreven “Jij en ik niet alleen, jij en ik samen één”. Zo voelde het en zo was het ook.
Een half jaar eerder deed ik een zwangerschapstest op de wc van mijn toenmalige appartementje boven een werkloods. Ik slikte de pil maar was al 3 maanden niet ongesteld geweest. Toch vreemd! Twee streepjes kwamen tevoorschijn. Mijn hart klopte in mijn keel. Zwanger? Ik? Die kwam binnen als een bom en tranen rolden over mijn wangen. Maar waarom? Totaal overstuur en in de war sprong ik op de fiets en scheurde naar mijn moeder die een paar kilometer verderop woonde. “Maaaam ik moet je iets heel ergs vertellen!” En ze glimlachte. Ergens denk ik dat ze het al wist of in elk geval vermoedde. “Ik ben zwanger!” Ik hoorde het mezelf zeggen. Iets ergs? Vond ik het wel zo erg? Ik had geen relatie en het was niet gepland, maar was het daarom dan zo erg? Ik was 22 jaar, aan het scharrelen (zo heet dat toch?) met “de vader” en was met van alles bezig behalve kinderen. Eenmaal bekomen van de schrik heb ik een dag later aan de vader verteld dat we een kindje verwachtten. Ik had heus geen gejuich verwacht hoor maar door zijn reactie werd er bij mij wel direct iets losgemaakt. “Je doet maar een abortus, een kind past niet in mijn leven!” was het enige dat hij zei. Alsof hij het over een voorwerp had zonder enige waarde. Abortus? Nooit! Op dat moment voelde ik een golf van liefde voor dit kindje door mijn lijf stromen en ook woede en voornamelijk verdriet dat haar vader dit van mij durfde te eisen.
Dat instinctieve moedergevoel heeft mij toen al gegrepen en nooit meer losgelaten. En dus koos ik ervoor om deze zwangerschap en alles wat erna zou komen alleen te gaan doen. Alle afspraken bij de verloskundige, echo’s, de eerste schopjes én dus ook de bevalling heb ik alleen gedaan. Vooral gevoelsmatig voelde het eenzaam maar toch wist ik dat gevoel telkens weer om te zetten naar dankbaarheid en liefde voor dit kleine mensje. Dat moedergevoel en die oerkracht is overweldigend en ik werd van een onzeker schaapje ineens een volwassen vrouw met superkrachten (ja echt, dat bestaat!). Moraal van mijn verhaal is dus dat je nooit maar dan ook echt nooit hoeft te twijfelen aan je moedergevoel. Wat anderen om je heen ook zeggen. Ik heb geleerd te vertrouwen op mezelf. Wij vrouwen zijn zo waanzinnig sterk! Mijn oudste dochter is nu een geweldige meid van 12 jaar en ik ben zo ongelooflijk trots op haar. Ze is zo lief, slim en wijs! Nog iedere dag leert zij mij naar mezelf te kijken zoals ik nooit eerder deed. Zoveel pit in dat kleine lijfje (nou ja, ze is bijna een kop groter nu maar toch, je snapt het) en ze staat zo sterk in haar schoenen! Ik kan alleen maar trots zijn. Op haar. Op ons. Dankbaar ben ik. Voor alles. Hebben we toch maar even mooi geflikt samen! “Jij en ik niet alleen, jij en ik samen één”.
‘Zou je gaan voor optie B of D?’ Mijn man ziet mijn mond niet, want ik ben bezig met het dagelijkse opruimrondje. ‘De B van Billendoekjes.’ Mijn man lijkt het niet eens op te merken en gaat verder met zijn werk.
Met de moderne namen van tegenwoordig, wordt er met regelmaat gevraagd om woorden te spellen. Mijn naam is niet heel spectaculair, maar wordt vaak verkeerd geschreven. Noch populair bovendien. Ik heb nog nooit mijn naam gezien op een pak Chocomel of een sleutelhanger, maar goed ik lust toch geen Chocomel. Braaf dreunde ik altijd de letters op, gekoppeld aan namen die 3 of 4 generaties terug, de bom waren. Laten we eerlijk zijn, welke baby wordt er tegenwoordig nog Cornelis, Bernard of Eduard genoemd?
Bron: Pexels
Sinds ons meisje er is, vind ik het grappig om de letters met andere woorden aan te duiden. Voor ik moeder werd, deed ik het bij onze postcode ook wel eens met een biermerk. Hertog Jan. Maar we zijn ondertussen verhuisd, dus die klopt al niet meer. Gaandeweg creëerde zich een heel alfabet en ik deel het graag met jullie. Persoonlijk vind ik het leuker dan de ‘ouderwetse’ voornamen en het zet mensen aan het denken. Wellicht kan je je er in vinden! Komt ie:
• A van Achttien. Zoveel jaar zijn ze sowieso financieel afhankelijk. Dahag spaargeld. • B van Billendoekjes. Kan je overal voor gebruiken. Behalve voor de billen, want dan zijn ze meestal op. • C van Controle. Hahahahaha, die hebben we opgegeven. • D van Druk. Kan er niet een dag bij in de week? Of anders 2 uur per dag? • E van Extra. Kleding, speelgoed, drinken en eten. Altijd maar mee sjouwen. • F van Favoriet. Oh nee, waar is haar favoriete knuffel? Die MOET mee en mag NIET kwijtraken. • G van Grijs. Haren. Ja lach maar. • H van Hartverzakkingen. Kijk uit! Oeh je hoofd! Neeeee niet de oven aanraken. • I van Ijs. Altijd en overal. Zelfs als het buiten zo koud is dat zelfs ijsberen naar binnen willen. • J van Je. Je krijgt er zoveel voor terug. • K van Knuffels. Zoveel mogelijk. Hoop dat ze die altijd blijven geven. • L van Liefde. Uiteraard. • M van Moe. Chronisch. • N van Netflix. Nog beter Nijntje op Netflix. Maakt me vast een loedermoeder. Jammer dan. • O van Opruimen. Lijkt wel of er soms een windhoos door het huis waait. • P van Papa. Ga maar naar papa, zeg maar 300 x per dag ‘papa’! • Q van Qdjwodjeme. De woorden die ze soms uitspreekt. Lijkt wel Russisch ofzo. • R van Russisch. Als ze de afstandsbediening te pakken krijgen en het menu veranderen. • S van Slapen. Ga eens slapen, nee niet als we net gearriveerd zijn op de plek van bestemming. Gewoon in de avond. In je bed. • T van Tomaat. Nee, niet uitspugen. Nee, alsjeblieft niet tegen de muur aan kwakken! • U van Uitslapen. Wat je meer had moeten doen voordat je een ouder werd. • V van Vitamines. D voornamelijk. Oh ja, oeps. • W van Waarom? Waarom, Waarom, Waarom? • X van Xusjes. Meestal met veel kwijl en met tanden. • Y van Yin Yang. Welke balans? • Z van Zooi. Altijd, zelfs tijdens het opruimen.
Vroeger was het de taak van de vrouw om voor het huishouden te zorgen. Geen werk buitenshuis, maar binnenshuis. Schoonmaken, koken en vooral ook zorgen voor de kinderen. Tegenwoordig is dat niet meer iets wat per se moet; je kunt nu kiezen. Het is geen schande als je een werkende moeder bent. Ik ben ook een werkende moeder. Maar…binnenshuis. Ik werk vanuit thuis. En eerlijk gezegd zitten er best wat leuke voordelen aan thuis-mama zijn!
Niks gemist
Sinds Rosemarijns geboorte ben ik bij haar geweest. Vierentwintig uur per dag. Ik heb geen moment gemist. Geen huiltje, geen lachje, eerst woordje of eerste stapje. Ik weet nog dat ik in het begin van mijn zwangerschap soms best een beetje neerkeek op het thuis-mama zijn. Dat ging ik dus echt niet doen. Ik wilde werken. Maar hoe dichterbij de bevalling kwam, hoe meer ik begon te twijfelen. Ik wilde helemaal niks missen! De gedachte alleen al dat ik haar eerste woordje zou missen, deed me pijn. En nu nog steeds heb ik er absoluut geen spijt van: alle eerste momentjes heb ik mee mogen maken.
Mama in de buurt
Alle keren dat Rosemarijn ziek was of pijn had, was ik bij haar. Als ze mama nodig had of heeft: mama is in de buurt. Vooral de eerste maanden waren erg moeilijk omdat Roos zo erge buikpijn had, maar ik was er. Naast papa, die ook elke dag na het werk en elke nacht klaar stond om te helpen, heb ik dagen lang met haar op schoot gezeten. Een huilende baby. Maar mama was er. Als Roos valt en haar knie doet pijn: mama maakt alles beter met een kusje.
Een constant zonnestraaltje
Mijn kleine dame de hele dag om me heen is soms ontzettend vermoeiend en druk, maar vooral iets waar ik erg van geniet. Ze is een constant lichtje dat mijn dag beter maakt als ik het even niet zie zitten en maakt me aan het lachen met haar gekke streken. Haar lach geeft me vlinders. Elke dag weer kan ik mijn geluk niet op als ik mijn dochter zie. Dat is mijn kindje. En ik houd elke dag weer meer van het feit dat ik elke dag bij haar ben.
Toch mijn eigen centjes verdienen
Het is helemaal niet gezegd dat je als thuis-mama niet je eigen werk kunt hebben en je eigen centen kunt verdienen. Ik verdien mijn eigen geld met het werken aan mijn droom. En een andere inspirerende bloggende mama die ik volg, werkt vanuit huis als virtueel assistent! Het is echt niet vreemd om vanuit thuis toch je eigen bedrijfje op te zetten! Er zijn zoveel mogelijkheden om thuis-mama te zijn en toch te werken!
Ik schrijf voor mijn eigen blog, doe samenwerkingen en schrijf voor een grote blog, waar sinds januari een aantal artikelen van mij online staan. Elke week schrijf ik daar één of twee artikelen voor. Ik geniet hiervan. Ik houd ervan om toch een beetje een eigen inkomen te hebben. Ik schrijf over dingen gerelateerd aan bijvoorbeeld baby’s, huisdieren, moederschap, lifestyle, kinderfeestjes, hapjes en geld. Dus als je meer van mij wilt lezen; houd die blog in de gaten!
Is werken een schande?
Is het dan schandalig of slecht als je een werkende moeder bent? Vind ik het vreemd? Nee natuurlijk niet! Wat ik eerder al zei; ik wilde zelf een werkende moeder zijn! Hoe je het ook doet…of je werkt (thuis of buitenshuis) of niet, jij zorgt voor je kindje. Jij geeft het wat het nodig heeft. Hoe kan dat dan fout zijn? Het is prachtig, het moederschap! Er zitten ook heel veel leuke voordelen aan, als je een werkende mama bent!
