Browsing Tag

bevalling

Baby Gastblog

Jouw geboorte in kaart!

Hoe was jouw geboorte? Je was er zelf bij, maar weet je het nog? Weet jij hoe jouw start is geweest? Wat jouw geboorteverhaal is? Wat heb jij allemaal meegemaakt in de zwangerschap en hoe ging je geboorte? Was je moeder ontspannen tijdens de zwangerschap of juist gestrest? Mocht jij jouw geboorte zelf inzetten of werd dit voor je bepaald? Ging je soepel door het geboortekanaal of zat je vast?  Mocht je direct bijkomen bij je moeder op de borst? 

Op celniveau zijn de ervaringen van voor jouw geboorte en tijdens je geboorte opgeslagen in je lijf. Je hebt toen als pasgeboren baby al besluiten genomen die je vandaag de dag (misschien) nog zichtbaar zijn. Ik zal je mijn verhaal vertellen. Ik heb een vrij relaxte tijd gehad in de baarmoeder. Mijn moeder was ontspannen en ik kon rustig groeien. Maar mijn geboorte is ingeleid ik mocht maar heel even bij mijn moeder liggen na de bevalling, want ik moest in de couveuse. 

Altijd een duwtje nodig 

In mijn tijd op de middelbare school had ik altijd druk nodig om in actie te komen. Als de druk niet van buitenaf kwam, wachtte ik op de stress van binnenuit die ontstond door tijdsdruk. Ik wist dan dat ik aan de slag moest om iets af te krijgen. Toen ik startte als ondernemer liep ik ook tegen deze  muur aan, doordat ik niet de eerste stap zette. Ik had een duw nodig om in actie te komen en mezelf te laten zien.  Het is een rode draad in mijn leven, want ik weet dat ik mezelf in de actiestand kan zetten. Ik heb daarom een nieuw besluit genomen: Ik kan zelf in actie komen als er iets moet gebeuren. 

Mezelf tot de orde roepen 

Je zult je nu afvragen of het altijd goed gaat. En of ik nu altijd gelijk in actie kom als ik iets wil of als er iets moet gebeuren. Het antwoord is nee, want het is een hardnekkige overtuiging dat ik druk van buitenaf nodig heb. Maar ik herken het nu en daardoor kan ik ‘mezelf tot de orde roepen’ en mijn nieuwe besluit weer op de voorgrond zetten.  

Madelon Dikkens

Breng je geboorte in kaart 

Met geboorte in kaart kom je erachter welke invloed jouw start nu nog op jouw leven heeft. Wil jij weten wat jouw start je kan vertellen over hoe jij je nu gedraagt en hoe jij informatie opneemt? En wil je werken aan nieuwe besluiten? Neem dan gerust contact op dat kan door te mailen naar madelon@samenopgroeien.nl of kijk op de website www.samenopgroeien.nl  

Wil je meer van Madelon zien en lezen? Volg haar dan op Instagram: @samenopgroeien

Saturday Stories Zwangerschap

Saturday Stories: Ik had diezelfde dag al naar de verloskundige gemoeten!

17 oktober 2018 de uitgerekende datum maar nog steeds geen baby te zien. Ik was die dag in het ziekenhuis omdat mijn neefje Lyano op de kinderafdeling lag met een infectie aan de nieren. De kinderafdeling was nog maar een paar dagen verhuisd naar een nieuw gebouw en het nieuwe gebouw was een stukje stappen en bij elke stap die ik zette leek ik wel in mijn broek te plassen. Op aanraden van mijn mama en zussen sprak ik er de verpleging aan om te vragen of dit normaal was, toevallig was één van de verpleegsters vroedvrouw en ze vertelde me dat het vruchtwater was dat ik verloor. Ik vroeg haar nog of het nodig was dat ik op de kraamafdeling binnen zou gaan om dit te melden maar omdat ik de dag erna een afspraak in het ziekenhuis met mijn vroedvrouw vond ze dit niet nodig. “Wie weet beginnen je weeën van zelf deze nacht.” Oké, ik ging dus naar huis en maakte me nog geen zorgen.

18 oktober 2018 om acht uur hadden we een afspraak met de vroedvrouw om te kijken of alles nog goed ging, ik vertelde haar wat de dag ervoor gebeurd was en ze deed meteen een test om te zien of het werkelijk vruchtwater was en inderdaad, ik bleek een scheurtje in mijn vruchtzak te hebben. “Je had gisteren al moeten binnenkomen!” zei ze. Dus gingen ze mij inleiden: de kans op een infectie via het scheurtje was te groot. Om twaalf uur kwamen ze voor het eerst vaginaal medicatie toedienen om de weeën op te starten. Veel last had ik er niet van om.Om drie uur kwamen ze een tweede keer de medicatie toedienen en enkele minuten laten kwamen de weeën harder en sneller. Ik wist op voorhand dat ik epidurale zou vragen maar had mij voorgenomen zo lang mogelijk vol te houden, dus vroeg ik of ik in bad mocht, want er werd mij verteld dat dit de pijn zou verzachten. En inderdaad: in het warme water leek de pijn weg te zijn.

Om half zes kwamen de weeën sterker en nog sneller door, zodat zelfs het warme water niet hielp, dus riep ik de verpleging en vroeg om epidurale. Een kwartiertje later werd deze gezet en was de pijn volledig verdwenen. Nu was het alleen afwachten. Mijn vriend en ik keken TV, ik sliep een beetje en af en toe kwam de verpleging kijken hoe het met mij ging. De weeën waren wat afgezwakt door de epidurale, dus gave ze mij extra medicatie in een infuus om de weeën terug sterker te maken. Om elf uur ’s avonds had ik eindelijk tien centimeter ontsluiting. Nu was het wachten tot ik druk voelde; dan zou ik mogen gaan persen, zei de vroedvrouw. Ik keek er zo naar uit mijn dochter in mijn armen te hebben!

Om kwart over twaalf het was zover! Ik voelde enorme druk en riep de verpleging erbij. Ik mocht beginnen te persen. Ze zeiden dat dit meestal een uurtje duurt bij een eerste kindje. Het persen ging op zich heel vlot, tot opeens de hartslag van mijn dochter omhoog ging naar 180 en ik had ondertussen 39,5 graden koorts! De verpleging schoot in actie: plots moest het snel gaan want mijn dochter begon stoelgang te maken in het vruchtwater. Ze maakten gebruik van een vacuümpomp op haar hoofdje, om haar er snel te kunnen uithalen.

Om elf minuten voor één was het dan zo ver: Maisie was geboren. Ze legden haar in mijn armen, maar na een drietal seconden haalden ze haar weer weg en verlieten ze de kamer zonder enige informatie. Daar lag ik dan. Mijn vriend keek mij vragend aan. “Wat gebeurt er? Waarom namen ze haar weg? Waarom zeiden ze niks tegen ons?” Tien minuutjes later kwam een verpleegster mijn vriend halen. Hij mocht mee gaan naar onze dochter en daar kreeg hij de uitleg: ze begon niet zelfstandig te ademen. Ze werd gemeten en gewogen en ze kreeg meteen een buisje in haar neus. Ze zou enkele uurtjes in een couveuse moeten liggen en door de stoelgang die ze gemaakt had, zou ze antibiotica moeten krijgen. Dit is niet hoe ik mijn bevalling voorstelde! Daar lag ik dan alleen, mijn dochter meegenomen, mijn vriend was bij haar maar ik had de uitleg nog niet gekregen! In volle paniek belde ik al huilend om twee uur s’nachts naar mijn moeder. Zij zei me dat alles wel goed zou komen, dat ik rustig moest blijven.

Even later kwam mijn vriend vertellen wat er gebeurde en ondertussen werd mijn knipje gehecht en werd de placenta gehaald. Ze kwamen met de couveuse even de kamer binnen zodat ik mijn dochter nog even kon vasthouden en toen werd ze naar de neonatale afdeling gebracht. Ik stond erop dat mijn vriend met haar meeging: zo wist ik dat ze niet alleen was. Tegen drie uur lag ik zelf op een kamer te bekomen van alles wat er net gebeurd was. Super emotioneel en ongeduldig om ons meisje bij ons te hebben. Even later kregen we goed nieuws: tegen vijf uur s’morgens trok ons meisje zelf dat buisje uit haar neus. Ze had er blijkbaar genoeg van en begon goed zelfstandig te ademen. Ik mocht borstvoeding proberen en dit dronk ze goed. Hierdoor mocht ze om om zes uur in de avond eindelijk bij ons op de kamer. Eindelijk na al die emoties genieten van ons gezinnetje!

Saturday Stories

Saturday Stories: Mijn grijze wolk

“Wil ik wel kinderen?” Ik hoor me die vraag nog stellen aan mezelf. Soms twijfelde ik écht. Ik was niet het soort meisje dat er al van kleins af aan van droomde om mama te worden, of toch niet dat ik me kan herinneren. Maar op een ochtend was het daar… ik stond op en het was alsof de biologische wekker was afgegaan, luid en duidelijk ik wou een baby, liefst vandaag nog.

Twee streepjes
Nadat ik mijn vriend (ondertussen mijn man) kon overtuigen, we waren uiteindelijk ‘nog maar’ 23, was ik na een eerste poging meteen zwanger. Ik weet nog dat ik die test deed in de volle overtuiging dat hij negatief zou zijn. Het was zondagmiddag, ik was ervoor zelfs langs een apotheek van wacht gereden. Om toch maar mijn gelijk te kunnen halen van mij vriend, want ik zou écht niet van de eerste keer zwanger zijn. Zo iets komt toch niet vaak voor? Maar ik was het wel degelijk, ik had meteen zeer duidelijk twee streepjes. Meteen stond ik te trillen op mijn benen, ik was dolgelukkig maar doodsbenauwd en huilde tranen met tuiten. Eens ik weer wat gekalmeerd was zat ik al snel ergens hoog op een wolkje, daar zou ik een weekje vertoeven.

Ik was 5 weken zwanger op het moment van de test, precies een week later kreeg ik een bloeding… pure paniek! Meteen richting spoed, 3 uur gewacht op de assistent, van de assistent, van de gynaecoloog… zij stelde me verschillende vragen en deed een echo. En daar was hij dan… Mijn zo gewenste baby, een klein frummel van nog geen centimeter groot en een flikkerend hartje er middenin. Nog nooit had mijn hart, mijn lijf, mijn hele bestaan zo erg van iets gehouden als toen. Baby was in orde en ik bleef maar staren naar dat zwart witte frummeltje op de echo die ik mee naar huis kreeg.

Zo verliefd, zo immens verliefd was ik al op die kleine die ik nog nooit had ontmoet. Met alle liefde van de wereld lette ik op mijn eten, liet ik mijn koffie staan waar ik zo zo zooooo verslaafd aan ben, met alle liefde van de wereld was ik weken aan een stuk kotsmisselijk, het maakte me niet uit, alles voor baby. Ik voelde trouwens vanaf dag één dat het een jongen was, en ik kreeg gelijk! De rest van mijn zwangerschap verliep vlot, ik kwam nooit veel bij en genoot van de hele ervaring.

Het gaat gebeuren!
Donderdag 28 Mei 2015 zit ik rustig in de zetel te chatten met een vriendin die op dat moment ook hoogzwanger is. Ik heb nergens last van en ga er vanuit dat ik zeker nog een weekje heb om me voor te bereiden. Baby is uitgerekend 6 Juni, en eerste kindjes komen vaak toch wat later, dat had ik me in iedergeval laten wijsmaken. Ik had nog een discussie gehad over de kapper met mijn vriend, want morgen was ik jarig en wou ik samen wat leuks doen, maar hij had dan een afspraak gepland in het midden van de dag. Banaal natuurlijk. Hij werkte die dag een late shift, dus was pas klaar om 22u. Om 21u voel ik plots iets… de slijmprop was losgekomen en al snel daarna begonnen de weeën. Allemaal nog goed te doen, het ziekenhuis gebeld, mijn vriend gebeld, alles rustig en niet veel later thuis dan samen vertrokken naar het ziekenhuis.

Mijn bevalling verliep naar mijn mening vlot. 8 uur in totaal, geen epidurale genomen en ongeveer 45min moeten persen (wat ik echt afschuwelijk vond!) Ondanks dat alles goed verliep vond ik voor het eerst bevallen best traumatisch en was ik er meteen van overtuigd dat ik dit nooit meer zou doen. Maar… Mijn prachtige Finn was geboren om 05u05 op 29 Mei, mijn verjaardag! Als ik naar hem keek dacht ik dat m’n hart ging ontploffen, zoveel liefde!

De eerste drie maanden kon ik alles aan, ik gaf borstvoeding ookal verliep het moeilijk met een baby die niet goed aan de borst dronk, een overproductie, kolven enz… ik ging door, koste wat het kost. Overdag was Finn best een makkelijke baby, maar ’s nachts… Hij sliep bijna niet. Was elke twee uur wakker, wou om 4u of 5u op de ochtend niet meer gaan slapen. Ik was altijd wakker, écht áltijd…

Roze….Grijs…Zwart…
De maanden die daarop volgen worden met de dag zwaarder. Sommige dagen gaan goed, het voelt alsof ik alles onder controle heb en ik krijg dingen gedaan, maar andere dagen zijn donker en gevuld met tranen, ruzies en nog meer tranen. Ik ben op, mijn vriend is moe maar ik kan het hem zelfs niet horen uitspreken want ik ben diegene die elke nacht wakker ligt. Ik ben diegene die elke nacht over het bed hangt van Finn om hem te sussen tot ik het gevoel heb dat m’n rug in twee gaat breken. Ik ben diegene die uren lang op de ijskoude vloer zit in Finn zijn kamertje om hem toch maar in slaap te krijgen. In hemelsnaam ik ben zelfs een keertje bij hem in zijn bedje gekropen om hem toch maar te doen slapen, dus hou je mond over moe zijn, want ik ben duizend keer vermoeider.

Misschien slaapt hij door op 3 maanden… misschien op 6 maanden… misschien met een jaar? En zo kwam ik mijn tijd door. Ik beleefde niets meer, ik overleefde. Ik voelde mezelf depressiever worden met de dag. Het probleem is dat je ook dan nog een goeie dag kan hebben, en dan dacht ik elke keer; zie je wel, het is helemaal niet zo erg, ik voel me best goed. Maar als ik dan een slechte dag had, dan was het zwart…

Ik heb duizenden keren de symptomen van een postnatale depressie gegoogled, ik wist wel dat ik het had, maar ik wou dat écht niet. Ik had zo lang gedroomd van een baby en nu het mijn werkelijkheid geworden was, was er vaak alleen maar verdriet. Ik was gewoon zo moe, zo verschrikkelijk moe… Maar toch zag ik dat kleine ventje zo graag, duizend keer liever dan mezelf. En dat was vaak ook het grootste probleem. Ik heb nooit de symptomen gehad dat ik mijn zoontje iets wou aandoen, maar ik haatte mezelf zo erg. Ik vond me een verschrikkelijke moeder om alle mogelijke redenen. Ik nam hem niet uit zijn box omdat hij alleen maar huilde bij mij, bij m’n vriend was hij altijd zo rustig.

Ik huilde, gooide met alles wat ik tegen kwam als hij weer niet wou slapen, of weer niet wou eten. Ik kreeg elke keer te horen dat hij te licht was bij Kind&Gezin, ik werd gestoord van het opnieuw gaan werken, ik werk in een kinderdagverblijf… dus nam Finn ook vaak mee, ging van het ene gehuil naar het andere. Sommige nachten deed ik letterlijk geen oog dicht en zat ik de hele weg naar m’n werk te huilen. Ik ging langs dokters, osteopaten, apothekers,… maar niemand vond de oorzaak waarom het kind nooit sliep. Maar eigenlijk was ik beter even bij de dokter gestopt voor mezelf, want toen Finn 1 jaar oud werd kon ik niet meer. Enkele maanden na zijn verjaardag krakte er iets, ik kon weken niet meer werken, ik huilde en huilde en huilde…

Licht aan de horizon, maar pijn in mijn hart
Daarna werd het iets beter… met mij in ieder geval, Finn zou de komende twee jaar nog steeds niet fatsoenlijk slapen maar ik kon er beter mee omgaan. Waarom? Geen idee… maar tot vandaag voel ik nog hoe erg dat eerste jaar mij gekraakt heeft.

Ondertussen bijna een jaar geleden durfde ik het eindelijk aan om voor nummer 2 te gaan. Als ik die moeders zag met hun kinderen van nauwelijks een jaar verschil in leeftijd huiverde ik… Geen haar op mijn hoofd dat daar ooit aan had gedacht. Maar Finn was nu bijna 3 en ik wou echt heel graag een broertje of zusje voor hem.

3 maanden gaan voorbij en ik ben opnieuw zwanger. Maar mijn geluk is van korte duur, met de positieve test nog in mijn handen merk ik de eerste drupjes bloed… Meteen verdriet natuurlijk, maar een bloeding is mogelijk, dat had ik bij Finn ook gehad. Het bloed stopte iets daarna dus ik probeer een beetje te kalmeren en mijn lijf haar gang te laten gaan. Maar de dag nadien is het mis, ik verlies het vruchtje van ongeveer 4 weken. Ik weet dat het beter zo is, ik weet dat het nog geen baby is op dat moment en ik weet dat dit nog heel vroeg is… maar toch dwaalt mijn hoofd even terug naar dat donkere plekje. Ik voel me opnieuw zo machteloos als enkele jaren terug.

De maand daarna zou ik opnieuw zwanger zijn, doodsbang en dolgelukkig natuurlijk. Maar dit keer besluit ik het anders te doen. Na een slapeloze nacht dankzij, jawel… Finn, en een mega ruzie met (ondertussen) mijn man mail ik een therapeut. Elke vezel in mijn lijf wil zich verzetten maar ik weet dat ik door moet gaan. Ik wil deze baby een andere start geven dan Finn. Dit keer wil ik het ‘juist’ doen. Voor mezelf, voor mijn man maar vooral voor mijn kindjes. Ik beland zo bij een mama coach, ze werkt iet wat spiritueel en ik merk niet meteen iets dat me helpt in haar behandeling… ik vind het vaak een beetje zweverig maar goed… ik hou vol.

De broertjes
Ondertussen ben ik bevallen van mijn regenboogje Nand, compleet verliefd alweer, en dit keer wél op de roze wolk. Als mij gedachten gaan dwalen duw ik mezelf weer in de goede richting, mede dankzij mijn sessies bij de mama coach waar ik binnenkort nogmaals naartoe ga.

Ik weet nu, lieve mama’s dat we allemaal zo hard proberen, we zouden alles doen voor die kleintjes. Alles om hen gelukkig te zien, maar door jezelf kapot te maken maak je hen niet gelukkig, in tegendeel. Dus doe niet zoals ik, zoek hulp want diep vanbinnen weet je dat je het nodig hebt.

En weet ik dat die roze wolk de tweede keer wel nog kan, ik was zo bang voor opnieuw dat zwarte… maar dit keer geniet ik. Nand slaapt super goed ’s nachts en Finn blijft vaak liggen tot 7 uur, ennuh… als hij 16 jaar is is het mijn beurt om hem wakker te maken. #Paybacktime!

Liefs, Lisa ♥️
Instagram: @debroertjes_

Saturday Stories Zwangerschap

Saturday Stories: Mijn gevoel klopt!

Een verrassing

Het was zomer 2017, ik kwam thuis te zitten, zonder werk, met uiteenlopende redenen. Maar heb hier wel ook deels zelf voor gekozen, ik was niet gelukkig op deze plek, waardoor ik veel klachten kreeg, zowel lichamelijk als geestelijk.

Ik genoot van de rust, even genieten en niks moeten maar mogen. En de dagen en weken gingen voorbij en voor ik het wist was het november. Ik werd in één keer onzeker, ging weer twijfelen aan mezelf, want ik had allang ongesteld moeten worden. Maar zwanger zijn kon ik niet, ik zat gewoon aan de pil. Maar toch, toch twijfelde ik. Ik belde een vriendin van mij op, waarop ze zei: “Doe gewoon een test en dan weet je het zeker.”

Ik ging zo snel als ik kon naar de dicht bij zijnde drogisterij om maar liefst 2 zwangerschapstesten te halen. Je weet maar nooit, ze kunnen altijd fout uitpakken.
Eenmaal thuis deed ik gelijk de test en kon mijn ogen niet geloven! Zwanger! Ik wilde het niet geloven. Ik wachtte tot de volgende dag en deed mijn tweede test.  Er stond toch weer ‘zwanger’. Ik was er eigenlijk nog niet helemaal aan toe, maar toen het toch zover was..
Maar hoe ging ik dit vertellen aan mijn vriend? Ik heb een fles met slabber en een speen gekocht met: ‘I love papa’ Vervolgens heb ik dit op zijn nachtkastje neer gezet.

Hij kwam thuis van zijn werk, normaal loopt hij altijd door naar de slaapkamer om makkelijk kleding en schoenen aan te trekken maar dat deed hij dit keer niet! Hij merkte dat er iets was, hij voelde mijn spanningen en stress over deze situatie. En hij probeerde er alles aan te doen om maar te weten wat er was, terwijl ik maar dacht: loop nou maar door! Na een tijdje liep hij door en hoor ik niet veel later: “GEK! Dat meen je niet…”

“Helaas, it’s not a Joke, liefie”, was mijn antwoord. Ik ging naar de huisarts voor een verwijzing naar het ziekenhuis. Maar helaas ging dit gesprek niet helemaal zoals ik gehoopt had. Natuurlijk had er wel rekening mee gehouden maar toch… De huisarts adviseerde me om abortus te plegen. Dit door mijn medische geschiedenis met medicatie, dat ik ook op dat moment nog gebruikte. Daar was ik het niet helemaal mee eens. En gelukkig kreeg ik een goede gynaecoloog die met ons mee dacht en begeleidde van begin tot eind. Echt helemaal top!

Hopen en duimen

De zwangerschap ging voorspoedig de eerste maanden, ik had geen last van de welbekende kwaaltjes! Alleen spookte het door mijn gedachten heen: als het maar goed gaat met de kleine, zodat we geen keuze hoeven te maken over houden of weg laten halen. De gynaecoloog vertelde als alle controles tot en met de twintig weken goed zijn, hoef je geen zorgen te maken dat je kleine complicaties overhoud van de medicatie die je hebt gebruikt. De twintig weken echo kwam aan, de laatste echo waarvan we hopelijk het definitieve uitslag zouden horen. En in deze echo kregen we ook te horen wat we kregen: een jongen of een meisje.
En daar kwam het antwoord: “HIJ is GEZOND!” Het enige wat ik alleen nog maar kon doen was huilen, huilen van opluchting, blijdschap.

We zetten de zwangerschap voort, maar hoe verder ik kwam, hoe moeilijker ik het had.
Vocht vasthouden, heel veel moe, suikers in mijn urine, hoofdpijn, veel gal overgeven, hoge hartslag… Soms zo hoog dat ik na elke meter even moest bijkomen. Zelfs een keer overgegeven aan terwijl ik aan de monitor lag! Hij sloeg zo hoog uit dat er een heel artsen team om me heen stond! Oeps, dat was nou ook weer niet de bedoeling. Maar gelukkig met de kleine man ging het goed. Week 39 brak aan. Mijn vriend dacht dat ik tussen de 41 à 42 weken zou bevallen. Maar ik dacht er anders over en mijn gevoel al helemaal! Ik sprak mijn gevoel en gedachten uit: “Ik denk dat we binnen nu en 1 week bevallen en dat het uitloopt op een keizersnee.”

En jawel het was zondagavond was toen 39 + 4 dagen, toen de welbekende slijmprop verloor. Ik zei tegen mijn vriend: “Nu gaat het wel echt heel snel gebeuren want mijn slijmprop is weg.” Maar hij was nog steeds zo nuchter als een peer. Het was 02:00 uur in de nacht, ik draaide me om in bed en het werd nat. Eerst dacht ik: ik plas in bed! Maar dat kon niet want meestal ga ik er dan uit. Ik draaide om naar mijn vriend en weer een volle lading! Ik tikte hem aan en zei: “Het is begonnen, mijn vliezen zijn gebroken!” Hij sprong uit bed, deed het licht aan en duwde mijn benen open, ik moest heel hard lachen en vroeg: “Wat doe jij nou?” Hij wilde weten of de kleine in het vruchtwater had gepoept.

Het ging nu echt gebeuren!

We gingen naar het ziekenhuis, want een thuisbevalling kon helaas niet omdat ik daar geen indicatie voor had. Helaas duurde alles heel erg lang waardoor ik een ruggenprik en weeënopwekkers  kreeg. Zelfs hiermee kreeg ik nauwelijks ontsluiting, maar dat vond ik het minst erge. Zowel ik als mijn kleine man reageerde op de opwekkers, waardoor er ingegrepen werd. En er werd gezegd dat ik een spoedkeizersnede kreeg. Binnen 1 uur lag ik op de OK. Gelukkig kon ik nog wel een grap maken. Maar ondanks dat was is ik ook wel teleurgesteld. Alles verliep anders dan wat ik het liefst had gewild: ik wilde het liefst op eigen kracht bevallen.  Maar ondanks dat het een spoedkeizersnee werd, kwam er een gezond mannetje op de wereld op 23 juli 2018 om 12:15 uur met een hoge score van 2x een 10 en een 9, met het gewicht van 3470 gram. Met de naam: Pepijn (Robert Albert).

Angstige tijden

Maar ons geluk was maar van korte duur. Na ruim 3 weken werd ons mannetje ziek, zo ziek dat hij bloed spuugde! Ik vertrouwde het niet en belde met de spoedhuisarts. Heel de nacht in de weer geweest, maar uiteindelijk kregen we te horen dat ze dachten dat hij een virus had en het moesten aankijken. Maar het spugen hield niet op, letterlijk alle flesvoedingen kwam er volledig uit. In de avond belde ik weer, maar werd weer afgedankt. Voelde me totaal niet gehoord en ging het op een ander boeg gooien. Dinsdagochtend belde ik de huisarts op, deed m’n verhaal en die vertrouwde het ook niet goed, zeker niet omdat ik zei dat ik bang was dat hij straks uitgedroogd was. Zijn plas luiers ging met een rap tempo achteruit.

Die avond werd hij opgenomen en werd er nog een test gedaan om zijn flessen te verdikken. Misschien had hij verborgen reflux, maar ook zijn verdikte voeding kwam er die nacht eruit. En er werd een echo van zijn maag gemaakt, daarop was snel te zien dat hij pylorus had; een vernauwing van maag naar de darmen toe. Dus het enige manier om voeding uit de maag te laten komen was overgeven. Toen viel het op zijn plek. Maar dat betekende wel dat hij hieraan geopereerd moest worden. We moesten wel naar een academische ziekenhuis toe, want in het ziekenhuis waar we waren, waren ze daar niet in gespecialiseerd. Donderdag gingen we met de ambulance naar Nijmegen toe: een tocht van 1 uur. Gelukkig kon hij dezelfde avond nog geholpen worden. Ik was ook blij dat mijn familie hier bij was.

Bij Nijmegen had ik wel een beladen gevoel, aangezien hier mijn te vroeg geboren nichtje is geboren en uiteindelijk na 8 weken overleden is aan een bloedvergiftiging. Die arts die haar had geopereerd, opereerde die avond ook mijn kleine man. Net of het zo had moeten zijn, voelde ook wel weer goed, net of mijn nichtje zei: “Je moet naar Nijmegen gaan, want de arts die mij opereerde gaat jou ook opereren.” Gelukkig is deze operatie geslaagd en groeit hij nu als kool!

Wil je meer van Maartje en Pepijn zien en lezen? Je kunt hen op Instagram volgen: @maartje_delaat

Mama Persoonlijk

Zou je dat nu wel zo doen?

Herken je het? De vragen die mensen je stellen over wat je met je kindje doet, op welke manier je het doet? Het maakt mij altijd zo onzeker. “Is dat niet veel te koud? Ze vat zo kou!” Ik ben een kersverse moeder (nou ja, nu ruim een jaar) maar ik trek het me nog steeds best wel aan als mensen mijn zorg zo in twijfel trekken. Ik voel me dan heel klein worden en begin snel te denken dat ik het helemaal niet goed doe, dat ik nog te weinig weet over het zorgen voor een mini mensje. Tja, misschien is het toch wel te koud. Ja, nee, ik weet het niet, misschien wel ja.

Nog maar één dag oud

“Nu al met hapjes beginnen? Joh, laat ze nog lekker van haar melkflesjes genieten.” Of “Geef je haar nu nog steeds elke dag twee flessen? Moet je nu onderhand niet gaan minderen dan?” Ik mag dan misschien een nieuwe mama zijn, maar ik ken mijn kindje het best. Jij kent jouw kindje het best. Ja toch? Jij voelt hem of haar aan, je zou nooit iets nalaten als je aanvoelt dat je kindje datgene juist nodig heeft. Ik merk dat oudere generaties vooral advies willen geven of zich afvragen of wij als moeders het niet anders moeten doen. Lastig vind ik dat, want ze hebben al zoveel ervaring meer dan ik, maar…dit is mijn kindje! Ik weet wat mijn kind nodig heeft. Iemand vertelde me een tijd geleden: “Zij hebben hun kans gehad, nu is het aan jou. Jij weet als moeder echt wel wat je moet doen of niet moet doen. Dus, als weer iemand iets in twijfel trekt (Is dat niet te koud?), trek het je niet aan, begin niet te twijfelen en word vooral niet boos. Zeg even niks, kijk naar de situatie, kijk naar je kindje en zeg dan luchtig: “Nee hoor, ik denk het niet. Maar bedankt voor je bezorgdheid.”

Bij mama was het toch wel heel fijn

De eerste drie/vier maanden van Rosemarijns leven waren voor ons heel erg stressvol. Na de drie weken in het ziekenhuis (ze werd uiteindelijk dus met 33 weken geboren en mocht met 36 weken naar huis) mocht ik van de verpleging gewoon kunstvoeding geven, geen probleem. Dus dat deden we. Met het kleine beetje moedermelk wat ik dagelijks nog gekolfd kreeg. Maar zodra dat minder werd en het meer en meer kunstvoeding werd, zagen we Rosemarijn achteruit gaan. Ze krijste dag en nacht, we kregen haar met geen mogelijkheid stil. We waren alle drie uitgeput en wisten het gewoon niet meer. Wat doet het toch vreselijk pijn om je kindje zo te zien en machteloos te moeten toekijken omdat je geen idee hebt wat er speelt. Ik ben er ontzettend onzeker door geworden en kon zelf ook niet veel meer hebben. Uiteindelijk zijn we bij een orthomoleculair therapeut terecht gekomen, die erachter kwam dat de voeding veel te zwaar was voor Rosemarijns darmen (door de stress rondom de geboorte waren haar darmen onderontwikkeld) en dat daarom haar darmen ontstoken waren. En hoe verder op de dag, hoe erger de pijn. Daarbij kwam dat ze een erg nieuwsgierig meisje was en alles wilde zien en horen. Je raad het al: overprikkeld. Dus aan het eind van de dag was ze helemaal op en kon ze dus de pijn van haar darmen niet meer aan. Er waren weinig dagen waarop ik niet verslagen en uitgeput op de bank zat te huilen met een huilende baby. Ik wilde geen hulp vragen, want als moeder moet je dit toch allemaal kunnen en weten wat je kind nodig heeft? De enige waar ik terecht kon voor mijn gevoel, was mijn eigen moeder. Daar kon ik even rusten, terwijl zij en mijn vader Rosemarijn een poosje verzorgden. Zij waren de enigen die me mochten helpen en vertellen wat ik nog meer kon doen of proberen. Andermans advies wilde ik niet. Dat voelde als falen. Dat deed pijn.

Toen we eindelijk wisten wat er aan de hand was en we daar een probiotica kuur voor kregen (helemaal natuurlijk, geen chemische medicatie) waren we opgelucht en kregen we weer hoop. Ze kreeg naast de kuur ook speciale lichtverteerbare voeding en opeens zagen we haar vooruit gaan! Een maand lang ben ik de deur niet uitgegaan en Rosemarijn dus ook niet. Toen ze ongeveer vier maand was en haar eerste hapjes mocht, was ze zo’n andere baby! Het leek wel alsof haar lichaam een enorme boost had gehad. Ze was zo vrolijk en leergierig, zo mooi!

Nu denk ik: Ik hoefde het helemaal niet zelf te doen, ik mocht gerust hulp vragen. Ik kon het allemaal nog niet weten, ook al voelde mijn lichaam aan dat er iets heel erg fout zat. Ook al deed mijn hart pijn en wilde ik alle verdriet en pijn van mijn dochter overnemen. Maar nu ik maanden verder ben, ken ik mijn meisje door en door. En weet je? Ik heb geen advies nodig. Het maakt onzeker, terwijl dat helemaal niet nodig heb. Ongevraagd advies, nee bedankt.

En even tussen ons…Ik moet zelf wel erg opletten dat ik zelf niet een ouwe moeke wordt en zélf ongevraagd advies geef. Want het is zo verleidelijk. Ik snap het ook wel van anderen; je doet het zo snel. Dus no hard feelings, maar deze mama kan het wel. Al doende leer ik het.

Hoe denken jullie hierover?