Browsing Tag

bemoeien

Gastblog

Stop daar alsjeblieft mee!

“Hallo, ik zoek een poppenbuggy. Verkopen jullie die?”
“Ah, ik hoor het al! Tijd voor nummer 2!”
Mensen die mij kennen, weten dat ik best een temperamentje heb. Ik sta in een speelgoedwinkel en bijt op mijn lip. Ik probeer namelijk minder direct te zijn, sinds ik moeder ben. Dochterlief begrijpt gelukkig niks van de opmerking van de verkoopster, maar ik tel nog steeds. Tot 30, want 10 is niet genoeg.
Ik voel een zachte plof tegen mijn been en dochterlief laat haar heerlijke lachje horen. “Bal gooien!” Roept ze en ze kijkt me verwachtingsvol aan.
Ik pak de bal op en gooi deze zachtjes naar haar terug. De buggy hebben ze niet. Gelukkig is ze zeer tevreden met haar andere nieuwe speelgoed en kan de bal veilig terug in de bak. Zonder temperamentje, want die heeft ze wel geërfd.

Ons mooiste en liefste cadeau is bijna 2 jaar. We zijn gezegend met een heerlijk meisje, wat bij ons er best wel eens voor zorgt dat we nadenken over een broertje of zusje voor ons lievelingsmensje.
Maar waarom moet iedereen daar wat over zeggen?
Sinds dochterlief een maand of 5 was, komt de vraag met regelmaat terug. In allerlei vormen.
“Oefen je wel genoeg? Je moet wel oefenen hè!?”
Serieus mensen? Als elke slaapkameractiviteit zou eindigen in een zwangerschap, dan zouden mensen soms wel zo’n 100 keer per jaar zwanger worden. Daarnaast gaan onze slaapkameractiviteiten toch niemand wat aan?

Maar goed, dat is niet de enige reden. De grootste veroorzaker is toch wel het volgende. Ik ken meerdere mensen die helaas ongewenst kinderloos zijn. Of die 1 wonder hebben en bij wie volgende zwangerschappen veranderen in afscheid.
En dan zijn er ook nog de mensen bij wie het allemaal niet zo vanzelfsprekend verloopt. Die het jaren proberen, maar die elke maand huilend op het toilet zitten als ze zien dat het niet lukt.

Beeld je eens in:
Je dwingt jezelf om te gaan werken, ook al weet je dat je collegae anekdotes vertellen over hun kinderen. Uitgebreid, met foto’s en filmpjes. Je in je pauze een broodje gaat halen en er toevallig een kinderopvang buiten loopt met de kindertjes. Allemaal met zo’n schattig hesje, waardoor iedereen weet dat ze bij die kinderopvang horen. Voor het geval er één besluit om naar rechts te gaan, omdat daar een wipkip staat.
Dat je de winkel inloopt en ziet dat de luiers in de aanbieding zijn en een moeder verhit probeert om de luiers in het winkelwagentje te leggen, terwijl kind 1 alle luiers eruit gooit en kind 2 roept om een croissant.
Je helpt een zwangere vrouw, die per ongeluk iets laat vallen en je snelt naar de kassa.
In je auto hoor je op de radio dat scholen staken en dat ouders nu voor opvang moeten zorgen. Ach, lang leve ouderschapsverlof.

Dit zijn hele normale, dagelijks terugkerende dingen. Op de stakingen na, gelukkig.
En stel je dan eens voor, dat er niets is in de wereld wat je liever zou hebben dan een kind. Maar dat dat niet kan of lukt.
En dat er dan mensen zijn die je continu vragen stellen over kinderen.
Hetgeen waardoor jij huilend op de bank zit, op ziet tegen werk en misschien wel op ziet tegen de hele buitenwereld.
En dan kan zo’n vraag je dag, je week of misschien wel je hele leven een groot, pijnlijk en donkere gloed geven. Ik weet ergens ook wel, dat mensen het vast goed, vriendelijk of gemeend bedoelen en dat het interesse of liefde is. Maar pak je kleine of grote cadeau vanavond even stevig vast, voel je dankbaar en wellicht kunnen we de volgende keer wat vragen over die kei leuke tas die je collega heeft gekocht.

Liefs,
Leontine

Mama Persoonlijk

Bemoeizucht rondom jouw manier van opvoeden

Een poosje terug schreef ik een blog over de brutale, vreemde, kwetsende en wonderlijke vragen en opmerkingen die jullie hebben gekregen tijdens je zwangerschap. Eigenlijk allemaal dingen die niet oké zijn om tegen iemand te zeggen, maar schijnbaar hebben mensen opeens een vrijbrief om alles eruit te flappen, als je zwanger bent. Dan moet je alles maar kunnen hebben ofzo.
Hetzelfde gebeurt eigenlijk als je kind geboren is. Ook dan voelt men de sterke drang om zich met werkelijk alles te bemoeien. Vertellen hoe iets moet, hoe iets niet moet of jouw manier van opvoeden in twijfel trekken. Ook daar hadden jullie geneog voorbeelden van. Voorbeelden waar niemand echt blij van wordt. Zeg nou zelf: jij hebt dit kind gebaard, jij beslist hoe je het kind opvoedt. Ja toch? En iedereen die daarover iets te zeggen heeft, kan maar beter de mond dichthouden. Het valt me op dat het vooral oudere mensen zijn, die kritiek hebben. Mensen die veertig jaar geleden kinderen hebben opgevoed. En dan denk ik: Sorry, uw beurt is voorbij, nu is het aan mij om een nieuwe generatie op te voeden. Ja toch? Lees maar eens mee wat men allemaal aangehoord heeft over alles rondom hun kind(eren)!

Je bent een slappe hap en dat zorgt voor onzelfstandige kinderen.
het zal je maar gezegd worden. Hoe brutaal! Wie zegt dat deze mama een slappe hap is? En waar is dat op gebaseerd? Omdat een moeder haar kinderen anders opvoedt dan jij het doet, zegt niet dat ze het niet goed doet!

Je volgt teveel de behoeftes van je kind.
Oh ja. Want we moeten de behoeftes van de kinderen totaal negeren. Vooral in de babytijd is het juist van groot belang dat je de behoeftes van je kindje volgt toch? Een kind geeft heel puur en basic aan wat hij of zij nodig heeft. En daar mag je zeker weten iets mee doen!

Ga maar naar een kinderpsycholoog, want je kind heeft een veel te sterk karakter.
Wat is er mis met een sterk karakter? Het zal zeker een uitdaging zijn hier en daar, maar het is toch heerlijk dat een kind heel duidelijk aangeeft wat hij wel of niet wil? Laat ze maar voor zich opkomen hoor. Want als we ze indammen, krijgen we straks de opmerking dat ze zwak zijn en nooit eens hun mond opentrekken. Het is nooit goed in de ogen van een ander.

Je kind slaapt nog steeds niet door? Je verwent haar teveel en kunt haar niet eens laten huilen.
Wie heeft het recht om te vertellen hoe lang je kind moet huilen? Wie zegt dat dát het probleem is? Misschien heeft het kind wel verlatingsangst of is het inslapen gewoon een probleem. Reken er maar op dat een moeder doet wat ze kan om haar kind goed te verzorgen en ook alles doet om haar kindje lekker te laten slapen. Ze zit niet voor haar lol elke nacht uren wakker met een huilend kindje.

Geef je kind geen vork om mee te eten, dat is veel te gevaarlijk!
Logisch. Tot je achttiende eet je alles met een lepel, want stel je voor dat je jezelf in je wang prikt. Moeders kennen hun kind: ze weten heus wel wanneer een kind het aankan om met een vork te eten. En…er bestaat niet voor niks kinderbestek!

Zo, jij laat er ook geen gras over groeien!
Deze mama kan niet spontaan zwanger worden en moet dus voor elke zwangerschap een ziekenhuis traject in. Een pijnlijke opmerking dus. Mensen zeggen zulke vreemde dingen, zonder na te denken over wat er bij iemand leeft…Denk toch eens na mensen!

Slaapt je baby nog niet door? Zet het bedje gewoon een nacht in de schuur. Dan leert je baby wel te stoppen met huilen ’s nachts.
In de schuur? Ben je gek geworden? Is jouw nachtrust zoveel meer waard dan de behoeften van het kind? Hoe weet je nu waarom een kind huilt? Misschien heeft de baby pijn, is het bang of heeft het mama gewoon nodig. Honger, niet kunnen slapen…dan is mama toch vaak de plek waar een kindje tot rust komt!

Wat dacht je van de volgende opmerkingen:
Wanneer stop je nu eens met borstvoeding? Je Kind wordt te groot. Kunstvoeding is ook prima hoor (Oké, maar ik wil borstvoeding blijven geven).
Ze kan niet bij jou in bed slapen, dan ga jij op haar liggen en daarbij wil ze dan nooit meer naar haar eigen kamertje.
Pak haar toch niet elke keer op als ze huilt!
Met vier maanden moet je echt beginnen met hapjes. Daar is je kind aan toe. (O ja? Ben jij de moeder van mijn kind? Ken jij mijn kind beter dan ik?)

Welke opmerkingen kreeg jij, waar je helemaal niet blij van werd?

Mama Persoonlijk

Zou je dat nu wel zo doen?

Herken je het? De vragen die mensen je stellen over wat je met je kindje doet, op welke manier je het doet? Het maakt mij altijd zo onzeker. “Is dat niet veel te koud? Ze vat zo kou!” Ik ben een kersverse moeder (nou ja, nu ruim een jaar) maar ik trek het me nog steeds best wel aan als mensen mijn zorg zo in twijfel trekken. Ik voel me dan heel klein worden en begin snel te denken dat ik het helemaal niet goed doe, dat ik nog te weinig weet over het zorgen voor een mini mensje. Tja, misschien is het toch wel te koud. Ja, nee, ik weet het niet, misschien wel ja.

Nog maar één dag oud

“Nu al met hapjes beginnen? Joh, laat ze nog lekker van haar melkflesjes genieten.” Of “Geef je haar nu nog steeds elke dag twee flessen? Moet je nu onderhand niet gaan minderen dan?” Ik mag dan misschien een nieuwe mama zijn, maar ik ken mijn kindje het best. Jij kent jouw kindje het best. Ja toch? Jij voelt hem of haar aan, je zou nooit iets nalaten als je aanvoelt dat je kindje datgene juist nodig heeft. Ik merk dat oudere generaties vooral advies willen geven of zich afvragen of wij als moeders het niet anders moeten doen. Lastig vind ik dat, want ze hebben al zoveel ervaring meer dan ik, maar…dit is mijn kindje! Ik weet wat mijn kind nodig heeft. Iemand vertelde me een tijd geleden: “Zij hebben hun kans gehad, nu is het aan jou. Jij weet als moeder echt wel wat je moet doen of niet moet doen. Dus, als weer iemand iets in twijfel trekt (Is dat niet te koud?), trek het je niet aan, begin niet te twijfelen en word vooral niet boos. Zeg even niks, kijk naar de situatie, kijk naar je kindje en zeg dan luchtig: “Nee hoor, ik denk het niet. Maar bedankt voor je bezorgdheid.”

Bij mama was het toch wel heel fijn

De eerste drie/vier maanden van Rosemarijns leven waren voor ons heel erg stressvol. Na de drie weken in het ziekenhuis (ze werd uiteindelijk dus met 33 weken geboren en mocht met 36 weken naar huis) mocht ik van de verpleging gewoon kunstvoeding geven, geen probleem. Dus dat deden we. Met het kleine beetje moedermelk wat ik dagelijks nog gekolfd kreeg. Maar zodra dat minder werd en het meer en meer kunstvoeding werd, zagen we Rosemarijn achteruit gaan. Ze krijste dag en nacht, we kregen haar met geen mogelijkheid stil. We waren alle drie uitgeput en wisten het gewoon niet meer. Wat doet het toch vreselijk pijn om je kindje zo te zien en machteloos te moeten toekijken omdat je geen idee hebt wat er speelt. Ik ben er ontzettend onzeker door geworden en kon zelf ook niet veel meer hebben. Uiteindelijk zijn we bij een orthomoleculair therapeut terecht gekomen, die erachter kwam dat de voeding veel te zwaar was voor Rosemarijns darmen (door de stress rondom de geboorte waren haar darmen onderontwikkeld) en dat daarom haar darmen ontstoken waren. En hoe verder op de dag, hoe erger de pijn. Daarbij kwam dat ze een erg nieuwsgierig meisje was en alles wilde zien en horen. Je raad het al: overprikkeld. Dus aan het eind van de dag was ze helemaal op en kon ze dus de pijn van haar darmen niet meer aan. Er waren weinig dagen waarop ik niet verslagen en uitgeput op de bank zat te huilen met een huilende baby. Ik wilde geen hulp vragen, want als moeder moet je dit toch allemaal kunnen en weten wat je kind nodig heeft? De enige waar ik terecht kon voor mijn gevoel, was mijn eigen moeder. Daar kon ik even rusten, terwijl zij en mijn vader Rosemarijn een poosje verzorgden. Zij waren de enigen die me mochten helpen en vertellen wat ik nog meer kon doen of proberen. Andermans advies wilde ik niet. Dat voelde als falen. Dat deed pijn.

Toen we eindelijk wisten wat er aan de hand was en we daar een probiotica kuur voor kregen (helemaal natuurlijk, geen chemische medicatie) waren we opgelucht en kregen we weer hoop. Ze kreeg naast de kuur ook speciale lichtverteerbare voeding en opeens zagen we haar vooruit gaan! Een maand lang ben ik de deur niet uitgegaan en Rosemarijn dus ook niet. Toen ze ongeveer vier maand was en haar eerste hapjes mocht, was ze zo’n andere baby! Het leek wel alsof haar lichaam een enorme boost had gehad. Ze was zo vrolijk en leergierig, zo mooi!

Nu denk ik: Ik hoefde het helemaal niet zelf te doen, ik mocht gerust hulp vragen. Ik kon het allemaal nog niet weten, ook al voelde mijn lichaam aan dat er iets heel erg fout zat. Ook al deed mijn hart pijn en wilde ik alle verdriet en pijn van mijn dochter overnemen. Maar nu ik maanden verder ben, ken ik mijn meisje door en door. En weet je? Ik heb geen advies nodig. Het maakt onzeker, terwijl dat helemaal niet nodig heb. Ongevraagd advies, nee bedankt.

En even tussen ons…Ik moet zelf wel erg opletten dat ik zelf niet een ouwe moeke wordt en zélf ongevraagd advies geef. Want het is zo verleidelijk. Ik snap het ook wel van anderen; je doet het zo snel. Dus no hard feelings, maar deze mama kan het wel. Al doende leer ik het.

Hoe denken jullie hierover?