Wees niet bang, ik ga niet al mijn frustraties en irritaties hier uiten. Maar wel die van mijn dreumes. Want wat is het leven van een dreumes ontzettend oneerlijk. Wat een stomme dingen moeten er allemaal gebeuren en wat een flauwe regels zijn er om te volgen. Vandaar 5 super goede redenen waarom ik (Rosemarijn) boos ben!
Jam-Jam!
Ik ben dol op eten. Eten wat lekker is. En dat is eigenlijk alles behalve hetgeen wat ik op mijn bord krijg. Mijn broccoli ziet er helemaal niet lekker uit, maar de broccoli op mama’s bord wel! Jam-Jam! Die wil ik hebben! En wat doet mama dan toch flauw: “Mama heeft precies hetzelfde als jij. Doe maar lekker happen.”
En wat dacht je ervan als ik graag een plakje worst wil in plaats van mijn broodje pindakaas? Dat mag niet eens! Dan moet ik eerst mijn bord leeg eten, voordat ik iets anders krijg! Dan is het niet vreemd dat ik boos word en een potje ga zitten gillen!
Alle aandacht, alstublieft!
Ik zit graag in de schommel, die in de huiskamer hangt. Even lekker niks, een beetje zitten en geduwd worden. Maar ho, wat is dat? Mama duwt de schommel niet alleen, maar ze praat ook met papa, die op de bank zit. Is ze nu helemaal van het lotje getikt? Ze moet aandacht voor mij hebben! Kijk naar mij, mama! Niet iets anders doen, niet praten, lachen of kijken naar een ander! Ik moet het middelpunt zijn. Niet? Dan ga ik gewoon woest zitten brullen!
Spelen
Soms wil mama dat ik ga spelen, zielsalleen. Dan wil ze zelf even wat aan haar studie of blog doen en mag ik niet eens op het toetsenbord van de laptop rammen. Ze zegt dan dat ze niet de hele dag met mij kan spelen, omdat ze dan niks in huis kan doen. Ik ga op die momenten veel liever aan haar arm hangen om aandacht te vragen en een beetje jammeren, om kracht aan mijn boodschap te geven: “JE MOET MET MIJ SPELEN!”
Als dat niet helpt, ga ik gevaarlijke trucjes op de bank doen, totdat ze het ziet en me met een kloppend hart van de bank plukt. Missie geslaagd. Wait what? Ze gaat weer door met typen! Dat was niet de bedoeling!
WAAAAAH!
AAAAM.
Bij ons is het de gewoonte om voor ons eten te bidden en danken. Dat bidden wil ik wel, wat hoe sneller dat gedaan is, hoe sneller ik kan gaan eten. Maar na het eten vind ik danken geen nut meer hebben. Het eten is al op, dus ik krijg er niks voor terug. Daarom maak ik het mama lekker moeilijk, ga ik haar handen wegduwen, brommen, gillen en zeg ik vooral geen ‘Amen’. Maar als ik dat drie keer per dag doe, is mama het met het avondeten wel weer zat, dus als ik dan tegenstribbel moet ik een minuut op de gang zitten. Daar word ik helemaal woest van. Er is toch niks leuks te beleven op de gang? Moord en brand schreeuwen dus!
Klimmen en klauteren
Tegenwoordig ben ik nogal van het ontdekken. Heel spannend. Daar hoort bij dat ik alles beklim wat mogelijk is. de bank, de tafel, de vensterbank, de box en ook mijn kinderstoel. Mama vindt het maar niks; veel te eng. Ze is bang dat ik val. Dus ik word constant van mijn stoel geplukt als ik er weer bovenop sta. Daar word ik nijdig van. Heb ik zojuist mijn doel bereikt, word ik er weggehaald. En als ik er dan weer bovenop wil beginnen te klimmen, wordt mama soms heel streng en zegt ze me dat ik dan “boem ga doen”. Dan ben ik er helemaal klaar mee, gooi ik mezelf op de grond en da daar woedend een potje liggen blaten. Zo. Dat zal haar leren!
Ja, ons Roosje heeft het soms heel moeilijk hier bij mama thuis. Gelukkig vergeten we allebei al gauw de boze buien als er weer vrolijk gespeeld wordt of gedanst als de muziek aan staat. Hoe boos we soms allebei ook zijn, het altijd maar eventjes. Hebben jullie kids ook zulke goede redenen om heel erg boos te zijn? Ik ben benieuwd!
