Lifestyle

Picture log: Rosemarijns kamer

Posted on 23 januari 2019

Gedurende mijn zwangerschap wisten we niet of we een jongen of meisje zouden krijgen, waardoor ik het lastig vond om te bedenken wat ik met de babykamer wilde. Iedereen was erg van het mintgroen met grijs of okergeel, dus dat wilde ik niet. Daarbij had ik nog twee oude meubelstukken, die ooit in mijn kinderkamer hadden gestaan, die ik ook op de één of andere manier in de babykamer wilde hebben. Het moest neutraal zijn dus, maar niet volgens de toenmalige trends. Hoe dan?!

Stress, tranen en een blauwe kamer

We kozen uiteindelijk voor een petrol-blauwe muurverf en een paar rollen ‘gebreid patroon’ behang. De meubels zouden wit geverfd worden. En toen sloeg de paniek een beetje toe. Blauw? Wat nou als ik een meisje krijg? Blauw met wit, hoe kwám ik erbij? Dus ik sprintte naar de winkel en kocht alle okergele accessoires die ik vinden kon, om vervolgens huilend bij mijn ouders op de bank te belanden, want het voelde nog steeds niet leuk genoeg. Ik had het gevoel dat ik de kamer helemaal verpest had (er was toentertijd nog helemaal niks gedaan in de kamer). Mijn moeder stuurde me terug naar de winkel om alles terug te brengen, omdat ik toch niet tevreden was met de spullen. Ze zou met mij samen op pad gaan om leuke stofjes te kopen en zelf dingen maken (zoals het dekentje, aankleedkussen hoes, een klein mandje voor spulletjes en een lampenkap).

Verven en bevallen

In week 31 stond ik met de roller en de kwast in mijn handen, om de babykamer te schilderen, terwijl mijn moeder de behangwand deed. Dat was op donderdag. Tjoh, wat voelde dat al fijn! Ik bestelde een heeeeele gave muursticker, een wandklokje en een kapstokje van het merk Inepien en zag het redelijk goed komen. Die zondag belandde ik dus in het ziekenhuis. En de kamer was nog lang niet af! De meubels moesten nog geverfd worden, ik wilde nog een vloerkleed, ik moest nog een kledingrekje bestellen (die staat nu op zolder; het bezweek bijna onder alle hangkleding haha) In mijn ziekenhuisbed begon ik toch weer te twijfelen, want waren de Inepien spullen niet te meisjesachtig? Twijfel, twijfel, twijfel…

Het resultaat

Uiteindelijk hebben mijn moeder en zus erg veel gedaan in de tijd dat ik in het ziekenhuis lag, waardoor het toch echt wel een lief kamertje was, tegen de tijd dat onze baby ter wereld kwam. Een dochtertje. Ik ben heel, heel blij met haar kamertje. Het is niet erg ‘baby’, waardoor ze nog een lange tijd met deze kamer kan doen. Ik word vrolijk van de kleurtjes, elke keer weer, als ik de deur open. Pas maanden na Rosemarijns geboorte kwamen de laatste finishing touches, zoals het rekje boven de commode, het vloerkleed (hoe super tof is die?!) en de grote kledingkast.

P.S. het bord met het gebedje erop kregen we van mijn ouders. Hoe lief?!