Spannend! | Voor het eerst naar de kerk met een peuter

Naar de kerk met een peuter. We deden het zo’n drie jaar terug ook al met Rosemarijn. Dat was in corona tijd. Met haar hadden we een lange tijd dat we niet naar de kerk mochten, dus gingen we met haar thuis ‘kerk oefenen’. Op de bank. Met een tasje snoepjes en alles. Dus voordat zij mee ging naar de kerk, wist ze al dat het een poos stilzitten zou zijn. Niet dat het daarom beter ging in de kerk hoor. Een strijd. Maar ook daar hebben we van geleerd. Zo strak als we toen waren naar Rosemarijn toe, zo relax kon ik naar Luc zijn, toen hij voor het eerst mee ging. Lees je mee over zijn eerste keer naar de kerk?

Zindelijk zijn is een must

Ik wilde Luc niet meenemen, voordat ik zeker wist dat hij niet onder de dienst alles nat zou plassen of te laat zou roepen dat hij moest poepen. Die geur wordt niet gewaardeerd door de mensen die om je heen zitten, natuurlijk. Dus, omdat hij zindelijk is nu, mocht hij mee. Wel liet ik hem thuis nog plassen en in de kerk nog eens, voordat de dienst begon. Een groot geluk: er is niks mis gegaan op dit gebied!

Lezen hoe wij in no-time de kinderen zindelijk hebben? Dat doe je hier.

Trotse moederkip

Daar liepen we. In de kerk met de peuter. Het gangpad door, naar onze bank. Rosemarijn voorop, want die zou wel eens laten zien hoe het allemaal moest. Luc volgde haar. Sjiek de friemel in zijn donkerblauwe pantalon, donkerblauwe blouse met witte stipjes en het bijpassende donkerblauwe gilet. Zijn voeten in zijn stoere bruine laarsjes. En ik sloot de rij, zo trots als een moederkip over haar kuikens. Een grijns op mijn gezicht.

Rosemarijn bleef bij de bank staan, om Luc en mij er eerst in te laten. Maar bij de bank bleef Luc staan. Er zat een man in de bank en dat was spannend. Ik tilde hem op en zette hem op zijn plekje. Ik ernaast en Rosemarijn aan mijn andere kant. Luc zat stijfjes naast me en durfde het eerste kwartier niet links of rechts te kijken. Roos daarentegen voelde zich een echte grote zus en zat als een dametje met haar benen over elkaar geslagen wijs te zijn. En ik kon het niet laten om te glimlachen. 

Stilzitten, mijn kind!

Tja, dat is een dingetje hoor. Stilzitten in de kerk. Ik was er bij Rosemarijn destijds zo strak op. Stilzitten. Niet zoveel geluid maken. Stop met omkijken. Niet zo spelen. Luisteren naar de dominee. Maar bij Luc nu denk ik alleen maar: ach, je bent een kind van tweeënhalf jaar oud. Hoe kan iemand ook maar van jou verwachten dat je stil zit en alles van de dienst in je opneemt? Hoe kan ik van je verwachten dat je niet om je heen kijkt om te zien wat iedereen doet? Wiebelen hoort erbij. Spelen met je knuffel hoort erbij. vragen om snoepjes ook. En dat mag. Er zijn maar weinig mensen (misschien wel helemaal niemand) die zich ergert aan kinderen die niet, net als volwassenen, netjes zitten en luisteren. Je kunt het gewoon niet verwachten in de kerk met een peuter. Maar al zat meneer niet stil, hij zat wel steeds tegen me aan of raakte me aan met zijn handje. Veilig bij mama.

“Poepje, mama?” 

Het enige wat ik van Luc heb gehoord in die anderhalf uur dat we in de kerk zaten, was twee keer de vraag of hij een snoepje mocht. “Tuuk poepje, mama?” 

“Ja zo, Luc. Na het zingen.” En dan was hij tevreden. 

Men zegt vaak: Ach, de eerste keer gaat altijd goed. En ja, dat is zo. Vaak zijn kinderen de eerste keer overweldigd door alle nieuwe dingen die ze horen en zien. En het is maar afwachten of het de volgende keer weer goed gaat. Maar ik ben trots en blij. Nu hij meegaat, is er weer een nieuwe fase aangebroken in ons gezin. Een rustigere zondagochtend thuis, met alleen Thamar. Een stukje groter worden van Luc. En Rosemarijn is niet langer het enige kind die meegaat. Zij is ook gegroeid door deze ontwikkeling. 

Trotse jongen

Ik was niet de enige die trots was die dag. Eigenlijk waren we dat allemaal. Als ouders en grote zus waren we trots op Luc. Om hoe goed hij het deed in de kerk. Maar Luc was zelf ook beretrots en rende het huis in, zodra de deur open was, om papa te vertellen: “Tuuk goed daan in kegguk, papa!”

Het blijft spannend hoor, zo’n kleine meenemen. Maar als ik zelf rustig blijf, blijft het kind dat meestal ook wel.

Hoe ging het bij jullie, toen je kind(eren) voor het eerst mee naar de kerk mochten?

Volg je The Stout Journal al op Social Media?