na jou hoofdstuk 4 matthew leah micha zwanger verlies rouw liefde ebook boek online lezen

Na Jou – hoofdstuk 4

Het begon al snel gewoon te worden om weer thuis te zijn. Elke dag hetzelfde ritme. Ontbijt met pap en mam, terwijl Micha ons de oren van het hoofd kletste, tijd in de keuken met mama: brood bakken, het avondeten voorbereiden en spelen met Micha. Al mijn oude speelgoed was al vanaf dag één van de zolder gehaald. Oude verkleurde barbies, autootjes waar de verf van af was gebladderd en een flinke doos met Lego. Gelukkig was Micha met alles tevreden en kon hij uren genieten van het bouwen en racen met de autootjes.
Na de lunch, waar ook de monteurs elke dag bij waren, bracht ik Micha naar bed en nam ik tijd voor mezelf. Rekeningen, andere financiële zaken en even een uurtje naar buiten. Wandelen in de buurt, het bos in of gewoon even genieten van de zon op mijn gezicht in het park. 

Rond vijf uur zorgde ik dat ik weer present was in de keuken om de laatste hand aan het avondeten te leggen en aten we met ons vieren. En in de avond, na de koffie, ging Micha naar bed en probeerde ik te ontspannen door wat te lezen of in bad te gaan. Ontspannen ging me niet makkelijk af. Ik maakte me enorm zorgen over de rekeningen die zich op bleven stapelen. Daar bovenop kwam ook nog een flinke factuur van de begrafenis die maar bleef liggen en moest er toch ook nog een grafsteen geregeld worden. Ook daar had ik gewoonweg geen geld voor. 

Met mijn hoofd vol gedachten stapte ik op zaterdagmiddag de deur uit na de lunch en probeerde me te focussen op het geluid van de wind en het fluiten van de vogels. Dat mislukte grandioos. Mijn gedachten bleven malen en ik kreeg er hoofdpijn van.
“Vind je het goed als ik een stukje met je meeloop vandaag?”
Ik keek op en zag Matthew en eindje achter me staan, in zijn stoffige overall, met zwarte handen, een vuil gezicht, de handen nonchalant in de zakken van zijn overall gestoken.
“Oh.” Even sprakeloos bleef ik staan en liet mijn blik over zijn gestalte dwalen. “Natuurlijk.”
Matthew voegde zich met enkele stappen bij mij en schonk me een glimlach. “Hoe bevalt het om weer thuis te zijn?” 
“Heel goed.” lachte ik voorzichtigjes terug. “Het went snel. Alsof het nooit anders geweest is.” 
“Hoe lang ben je van plan nog te blijven?” 

Ik haalde mijn schouders op en schopte steentjes weg met mijn afgetrapte laarzen. “Ik weet het niet. Het plan was om twee weken te blijven, maar ik weet niet goed of ik dan al terug kan.” Ik slikte de tranen weg, die achter mijn ogen brandden en schraapte mijn keel om de emoties terug te dringen. 
“Waarom zou je niet terug kunnen?” Vroeg Matthew, terwijl hij vragend opzij keek.
“Ik…” 
“Is het je man?” 
Ik knikte heftig. “Het is zoveel!” Gooide ik er toen uit. “Alles bij elkaar. Ik kan het niet bevatten, nog steeds niet. En toch moet ik ernaar leven. Het is echt gebeurd. Ik moet me ernaar schikken en doorleven. Ik moet verwerken wat er achter me ligt, daarbij zorgen voor een peuter en ook rekening houden met…” Ik wees zwijgend op mijn nog steeds platte buik. “Met een tweede kindje.” 

Matthew stopte plots met lopen. “Ben je zwanger?” 
Ik beet op mijn lip. “Vier maand. Sam’s grootste wens, een tweede kindje.”
We liepen langzaam verder, een hekje door, het bos in. Ik schrok op toen Matthew opeens zijn arm om mijn schouders legde. “Ik wilde dat ik wat kon betekenen voor je. Het moet ontzettend zwaar zijn om je man te verliezen en er opeens alleen voor te staan.” 
Ik liet een schel lachje horen. “Jij hebt altijd voor anderen klaargestaan. Jij neemt de zorg voor anderen altijd op je. Je kunt niet de hele wereld redden, Matt.” 
“Het gaat automatisch. Het is pijnlijk om machteloos te staan en daar probeer ik iets aan te doen.” 

“Je was vroeger al degene die zich over mij ontfermde als ik mijn knieën schaafde of als ik weer eens viel als ik jullie achteraan ging.” Herinnerde ik me. 
“Je hoorde bij ons. Het kleine zusje van Aaron en Oliver.”
Ik knikte en kon de teleurstelling die door me heen ging niet tegenhouden, toen Matthew zijn arm wegtrok. 

Zodra ik een uur later de geurende keuken binnenstapte, keek mijn moeder me veelbetekenend aan, maar zei niks. Ze schonk een kop koffie voor me in en zette dat op de keukentafel. Ze hield me een hete bakplaat voor, waar ik een vers gebakken havermout koek vanaf pakte en ging zitten. Ik volgde haar voorbeeld.
“Was het fijn om samen met Matthew  te wandelen vandaag?” Ze roerde melk door haar koffie en schepte er vier lepeltjes suiker bij. Het klonk onschuldig, maar ik wist dat er iets achter haar woorden school.
“Ja hoor.” Antwoordde ik luchtig en nam een grote hap van mijn nog warme koek. 
“Het klikt goed tussen jullie, hè?” 
Ik knikte. “Altijd al.” 
“Het zou me niet verbazen als hij gevoelens voor je heeft.” Ging mam door. 

Ik keek met een ruk op. “Dat slaat nergens op. Ik heb hem jaren niet gezien, je wordt niet zomaar verliefd op iemand binnen een aantal dagen. We kunnen goed met elkaar overweg, dat is alles.” Geïrriteerd schoof ik mijn stoel achteruit en stond op. Zonder nog een woord te zeggen, liep ik de achterdeur uit, naar buiten, terwijl de woorden van mijn moeder nog nagalmden in mijn hoofd: Het zou me niet verbazen als hij gevoelens voor je heeft.
Een aantal dagen later kon ik bij de plaatselijke verloskundigen praktijk terecht voor een controle en een echo. Ik was blij dat het geen probleem was, ook al zou ik me eigenlijk moeten inschrijven bij een praktijk in Nederland. Met mijn moeder en Micha op sleeptouw, stapte ik de praktijk binnen, waar we direct door konden lopen naar de spreekkamer. 

“Leah Jacobs, welkom!” Groette de verloskundige me, terwijl ze ons een zitplaats wees. Ik nam plaats en zette Micha op schoot. Mam ging op de stoel naast me zitten. We deden beiden alsof er zaterdag niks gezegd was over Matthew, hielden een beetje afstand van elkaar. Er werd gepraat als het nodig was, maar verder hielden we onze mond.
“Hoe voel je je, Leah?” 
“Goed.” Glimlachte ik naar de verloskundige tegenover me. “Geen klachten. De misselijkheid lijkt voorbij te zijn en ik kan gewoon eten en drinken wat ik wil, zonder me beroerd te voelen.”
“Dat is wel nodig ook,” reageerde mam binnensmonds, “Je moet wat vlees op je botten krijgen. Je bent flink mager geworden in de laatste maanden.” 

De verloskundige keek me strak aan. “Heb je de eerste maanden als moeilijk ervaren? Veel overgegeven of over het algemeen weinig gegeten?” 
Ik haalde mijn schouders op. “Ik weet nog maar net dat ik zwanger ben. Vier maanden geleden verloor ik mijn man, mijn eerste prioriteit was zeker niet om goed te blijven eten. Het is er gewoon bij ingeschoten.” 
Een knikje, daarna een minuut van tikken op het toetsenbord. Daarna keek ze weer op en schonk me een vriendelijke glimlach. “Ik heb geen dossier met informatie van je, zie ik. Is het een probleem als ik dat opvraag bij je vorige verloskundigen praktijk?” 
Ik schudde mijn hoofd.
“Prima, dan regel ik dat. Zullen we even naar de baby kijken en luisteren naar het hartje?” 

Ik zette Micha bij mijn moeder op schoot en ging op de onderzoekstafel liggen, waar ik mijn buik ontblootte voor het echoapparatuur. Even was alles wat ik hoorde, ruis, maar toen hoorde ik het luid en duidelijk. Een sterke hartslag, regelmatig en snel. Ik slikte. Nu was er geen ontkennen meer aan. Er groeide een kindje in mij.
“Prachtig!” Hoorde ik de verloskundige vaag zeggen. “Dat klinkt heel mooi.” Ze ging verder om ook beeld van de baby op te roepen, maar mijn gedachten waren er al niet meer bij. Ik hoorde niet wat er gezegd was, ik zag het beeld op de monitor niet. Pas toen de plakkerige gel van mijn buik werd geveegd, schrok ik terug uit mijn gedachten. Ik trok mijn trui omlaag,pakte mijn tas van de vloer, gaf de verloskundige een hand en liep zwijgend de praktijk uit. Zwanger. Het was echt waar. Een kindje die zijn vader nooit zou kennen…

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *