Na Jou – Hoofdstuk 2

Hebben jullie de proloog van het verhaal al gelezen? En hoofdstuk 1?
De huisarts keek me twijfelend aan. Hij probeerde opgewekt te lachen, maar het leek wel alsof hij het niet durfde. Zijn ogen schoten van mij naar Micha en weer terug. “Mevrouw Jacobs, ik denk dat ik u mag feliciteren!” Zei hij toen ferm met een dapper lachje. “U bent ruim vier maanden zwanger!”
Ik schoot in de lach en gaf de man een klap op zijn schouder. “Hilarisch! U had me even te pakken hoor!” Nog grinnikend gleed ik van de onderzoeksstoel af en pakte mijn tas van de vloer. Dokter Muissens hield zijn mond en keek me verbijsterd aan. De lach rond mijn lippen verwaterde toen ik zijn blik ving.
“U maakte een grapje, toch?”

De beste man sloeg zijn ogen neer, in verlegenheid gebracht. Ik kende hem al van jongs af aan en hij wist van de recente gebeurtenissen. In mijn hoofd vielen de puzzelstukjes in slowmotion op hun plek.
“Nee.” Ik kneep mijn ogen dicht tot spleetjes. “Nee. Dat is…nee. Onmogelijk.” Ik griste mijn jas van de haak en schoot die aan. “Sam is vier maanden geleden begraven, ik…”
De arts keek op. “Ik ben op de hoogte van de gebeurtenissen.” Zei hij langzaam. “Vertel mij alstublieft, mevrouw Jacobs; kunt u het u herinneren wanneer u voor het laatst uw maandstonden gehad heeft?”
Máándstonden. Als de situatie niet zo bizar was, had ik om dat belachelijke woord gelachen. Ik dacht diep na en probeerde het me te herinneren. Wanneer was ik voor het laatst ongesteld geweest? Ik stotterde even, maar kon geen antwoord geven. “Weet u het zeker?” 

Dokter Muissens knikte. “De urine- en bloedtest geven hetzelfde resultaat. Als u wilt, kan ik u doorsturen naar het ziekenhuis. Daar kunnen ze een echo maken, om u complete zekerheid te geven.” 
Ik keek even kort naar Micha, die op een stoel verdiept was in een kinderboekje. In stilte was ik dankbaar dat hij nog niet begreep wat er gaande was. “Nee, dank u. Dat is niet nodig.” Viér maanden zwanger. Hoe was het mogelijk? Waarom merkte ik er zo weinig van, afgezien van de beroerdheid in de ochtend? Waarom was er nog geen duidelijk buikje zichtbaar? Dat zou toch moeten bij een tweede zwangerschap? Verdoofd van verwarring tilde ik Micha van de stoel en wierp nog een laatste blik op de huisarts. “Dank u, dokter.” Ik verliet zijn spreekkamer en sloeg de deur achter me dicht. Zwanger!

“Goedemiddag, met Éadaoin Walsh.”
“Mam!” Mijn stem brak, toen ik die middag mijn moeder belde en haar stem hoorde. 
“Leah, lieverd. Hoe gaat het met je? Je hebt zo lang niks meer van je laten horen!” Stak mam meteen van wal. “We maken ons enorm zorgen om jou en kleine Micha. Heb je iets nodig?”
Tranen vertroebelden mijn zicht en even kon ik geen woord uitbrengen.
Mam hoorde mijn gesnik en schrok hoorbaar. “Lieverd! Wat is er toch?”

Ik veegde de tranen weg en met een brok in mijn keel antwoordde ik: “Ik mis hem zo, mama. Oh, ik mis hem zo enorm. En ik weet niet hoe ik verder moet zonder hem. Ik ben een ontzettend slechte moeder voor Micha, ik bak er helemaal niks meer van en ik ben de weg kwijt en het enige wat ik wil is Sam terug hebben. Mam, ik ben zo moe en nu ben ik ook nog eens…” Een hevige huilbui onderbrak mijn woordenstroom.

“Je bent wat, lieverd?” Mams stem klonk paniekerig en bezorgd. 
“Ik ben zwanger!” Gooide ik eruit. “Ik ben zwanger van een man die niet meer leeft! Dit kan ik helemaal niet hebben! Ik weet niet wat ik moet doen! Ik kan geen tweede kind op de wereld zetten. Niet alleen. Niet nu. En niet zonder Sam.” Ik hoorde de wanhoop in mijn uitroep.
“Oh meisje…Meisje toch…” 
Weer huilde ik met lange uithalen, moe en gebroken. Ik miste mijn man, die ik nooit meer terug zou krijgen. Daar bovenop miste ik mijn ouders, zoveel kilometers van me verwijderd in Ierland. Ik voelde me alleen en de last op mijn schouders voelde te zwaar aan om alleen te dragen. “Wat moet ik doen?” Fluisterde ik. “Wat moet ik nu?”

Volg je The Stout Journal al op Social Media?