Na Jou – Hoofdstuk 10

“Oh lieverd, wat ben ik blij dat je weer terug bent.” Mam gaf me drie kussen en hield me stevig bij mijn schouders vast. Ik was nog maar net het erf opgereden, toen ze naar buiten kwam benen, met Micha als een hondje achter haar aan. Die klemde zich direct aan mijn been vast en drukte zich tegen me aan. 
Ik glimlachte. “Ik ben ook blij jullie weer te zien. Is pa in de garage?” 
Mam schudde haar hoofd. “Die is zijn schoenen aan het aantrekken. We wilden net naar de pub gaan om een hapje te eten. Ga je mee?” 
Ik knikte. “Gezellig. Ik heb reuze honger!” 
Mam checkte haar horloge. “Mooi zo. En je zult vast ook blij zijn om je broers weer eens te zien.” Ze lachte guitig naar me. 
Ik knipperde met mijn ogen. “Aaron en Oliver? Zijn ze helemaal hierheen gekomen?” 

“Eén keer in de drie maanden komen we allemaal bij elkaar.” Legde mam uit. “Het is voor hen een eind rijden, maar ze doen het graag. Het is een gewoonte geworden.” 
Diep van binnen voelde ik jaloezie. Mijn broers en hun gezinnen hadden al die tijd gewoonten op kunnen bouwen met pa en ma, terwijl ik alleen in Nederland zat, zonder ouders. Hun kinderen zagen hun grootouders met regelmaat, terwijl Micha het moest doen met videobellen. 
De achterdeur ging knerpend open en pap kwam naar buiten in een spijkerbroek, wit shirt en witte sneakers. Hij zwaaide vrolijk naar me. “Precies op tijd, Leah! Ga je mee voor een goede burger met friet?”
“Dat kan ik niet afslaan natuurlijk!” Grijnsde ik terug en omhelsde hem. “Fijn om weer terug te zijn.” 

We propten ons in de auto van mijn ouders en reden naar de bekende pub, waar we vroeger al wekelijks kwamen om de goede broodjes en de friet. Toen we arriveerden, zag ik de Volvo van Aaron al staan. Ik kon niet wachten om hem te zien en zijn kinderen weer eens in het echt te zien. Ik stapte uit en tilde Micha uit zijn zitje. “Kom gauw, Micha, we gaan kijken of oom Aaron al binnen zit. En zodra ik de deur van de pub opentrok, stoof er een Kever de parkeerplaats op. Het kon niet anders of dat was Oliver, mijn jongste broer. Ik stapte de donkere ruimte binnen, waar de muziek ons al tegemoet kwam en rook de geur van bier en gebakken ui. In de hoek van de pub zag ik Aaron al zitten, met zijn vrouw Aideen en hun kinderen: Michael, Noah, Abby en kleine James van vijf maanden. Met veel kabaal en grote gebaren begroetten we elkaar en ook pa, ma en Oliver werden hartelijk begroet. Ik werd voorgesteld aan Oliver’s nieuwe vriendin Breanna en de kinderen dromden zich ondertussen om Micha heen. Ik zuchtte met een lach op mijn gezicht en voelde me weer direct thuis tussen mijn luidruchtige familie. 

De volgende dag werd ik met een lach op mijn gezicht wakker. Het voelde alsof de gezelligheid van het etentje me had opgebeurd, om zo even alle ellende te vergeten. Toen ik in Micha’s bedje keek, zag ik dat hij al weg was. Die was al stilletjes uit bed geklommen en naar beneden gegaan, vermoedde ik. Ik besloot me lekker op te frissen en nam een hete douche. Daarna kleedde ik me aan. Een donkerrode wikkeljurk en zwarte lage sandalen. Ik bracht een beetje mascara op en kamde mijn lange rode haar, dat ik in een dikke vlecht over mijn schouder liet hangen. Ik nam de moeite niet om een laag foundation op mijn gezicht te smeren om de vele sproetjes te bedekken en liep mijn kamer uit, de trap af naar beneden, waar ik de verse koffie en broodjes al kon ruiken. 

Maar in de keuken was niemand. De huiskamer was ook leeg en pa’s auto was verdwenen. Ik fronste en liep naar buiten om een kijkje te nemen in de garage. Geen van mijn ouders was daar te vinden en ook Micha niet. Wel zag ik de rest van het personeel aan het werk. Gauw, om te voorkomen dat Matthew me zou zien en naar me toe zou komen, verliet ik de garage en liep terug het huis in. Op de keukentafel lag een briefje.

Goedemorgen schone slaper,
Wij zijn met Micha boodschappen gaan doen.
Geniet van je ontbijtje en neem tijd voor jezelf.
Liefs pa en ma

Ik glimlachte en liep naar het koffiezetapparaat voor een flinke mok koffie. Op de tafel stond een mandje met gebakken broodjes, een theedoek erover om de warmte een beetje in het mandje te houden. Beleg stond op het al jaren oude ronde dienblad, wat aan alle kanten beschadigd was. Ik schepte vier lepels suiker in mijn koffie en ging zitten om van een vers ontbijtje te genieten. Maar zodra ik me op de stoel liet zakken, voelde ik een heftige pijn door mijn rug trekken. Ik kreunde en drukte mijn handen tegen mijn rug, hopend dat ik de pijn een beetje zou kunnen opvangen. Dat hielp niks. Zachtjes wiegde ik mezelf heen en weer, tot de pijn afzakte. Opgelucht blies ik mijn adem uit en begon met het smeren van een broodje. Ik smeerde er flinke lagen jam op en werkte broodje na broodje weg, om het vervolgens na te spoelen met de mierzoete koffie. Pas toen er echt geen hap meer bij kon, stopte ik met eten en ruimde de boel op. En opnieuw schoot er een vreselijke pijn door mijn rug. Ik boog me voorover, wiegde heen en weer en drukte mijn handen tegen mijn onderrug. Niet nu! Nu nog niet! Gilde een stemmetje in mijn hoofd. Het is nog te vroeg! Ik heb pap en mam nodig! Ik griste mijn telefoon van het aanrecht en besloot de weeën te timen. Puffend liep ik rondjes door de keuken, probeerde te ontspannen op de bank en liep uiteindelijk naar boven om wat spullen in te pakken. Je weet maar nooit… Elke wee noteerde ik in mijn telefoon en wanhopig keek ik naar de tijd die tussen de weeën zat. Nog geen drie minuten. Ik moest naar het ziekenhuis, zo gauw mogelijk. Zo vroeg thuis bevallen zou gevaarlijk zijn voor de baby. Ik sjouwde de ingepakte tas mee naar beneden, pakte mijn sleutels en liep naar buiten, naar de Jeep.

“Leah?” 
Ik negeerde de bekende stem. Geen tijd. Ik moet nu naar het ziekenhuis. 
“Leah! Heb je even? Ik zou graag even met je praten!” Ik hoorde Matthew’s snelle voetstappen toen hij naar me toe rende. Zachtjes kreunend opende ik het portier van de Jeep en plofte de tas op de bijrijdersstoel. “Geen tijd.” gromde ik met opeengeklemde kaken. 
“Wacht…Wacht even…Wat is er aan de hand? Wat ga je doen? Gaat het wel?” 
Ik klapte het portier dicht en opende mijn mond om te antwoorden, toen ik een onmiskenbaar knap voelde en er vocht langs mijn benen liep. Een plas vormde zich tussen mijn benen.

“Oh mijn…” Matthew staarde me aan. “Is de bevalling begonnen?” De paniek was duidelijk in zijn ogen te zien. “Ik haal je ouders, ik…” 
Ik gaf een brul. “Ik moet naar het ziekenhuis! Breng me naar het ziekenhuis, de baby komt eraan. Het is nog veel te vroeg. Breng me nú naar het ziekenhuis!” 
Matthew knipperde even met zijn ogen en knikte toen. “Ja. Ja, tuurlijk.” 
Beiden stapten we in de Jeep. Ik gaf hem de sleutels en met een vaart raceten we het erf af. 

Daar was ze dan. Een minuscuul roze wormpje, gerimpeld, met licht rossige haartjes. Josie Grace, geboren met vierendertig weken en één dag. Een klein wezentje van nog geen drie kilo. Ik kon mijn ogen niet van mijn kleine dochtertje afhouden, die in de couveuse lag te slapen. Plakkertjes op haar buikje, een sonde in haar neusje. Ze droeg alleen een piepkleine luier en een roze mutsje. Een rilling liep over mijn rug, toen ik terugdacht aan hoe de bevalling was verlopen. Ik was mijn kind bijna verloren en kampte zelf met een flinke inwendige bloeding. Ik sloot mijn ogen even en voelde me verwonderd en dankbaar dat het toch nog zo goed was geëindigd. 

Een klopje op de deur deed me opkijken. Matthew stak zijn hoofd om de deur. “Mag ik binnenkomen?”
Ik knikte en werkte mezelf wat omhoog in het ziekenhuisbed. Matthew liep de kamer binnen en hield zijn adem in, toen hij een blik in de couveuse wierp. “Wat is ze mooi! Alles zit eraan…en ze is zo klein!” Met glanzende ogen keek hij me aan en ik zag zijn zachte blik, wat me mijn ogen deed neerslaan. 
“Leah…” Matthew ging op het randje van het bed zitten en pakte mijn hand vast.
“Heb je mijn ouders kunnen bereiken?” Vroeg ik.
“Ja…” Matt keek me aan en veegde een pluk haar uit mijn gezicht. “Leah ik…Ik weet dat het totaal niet handig getimed is en dat je er waarschijnlijk nog absoluut niet aan kunt denken, maar ik moet iets van mijn hart.” 

Met opgetrokken wenkbrauwen zocht ik zijn blik. “Wat is er?” 
Een zucht ontsnapte uit zijn mond. “Ik houd van je, Leah. Ik heb altijd van je gehouden.” 
Ongelovig keek ik me aan. “Wat zeg je?” 
“Je hebt me wel gehoord.” reageerde Matthew. “Ik houd van je. Met heel mijn hart.” 
Ik schudde mijn hoofd. “Je zegt heel wat anders dan je laat zien, Matt. Hoe kun je van mij houden en tegelijkertijd besluiten dat Victoria weer bij je intrekt? Ze heeft het me verteld, dat jullie je relatie weer een kans wilden geven.”
“Wat bedoel je? Onze relatie een kans geven?” 
Ik knikte. “Daarom woont ze weer bij jou, toch?” 

Matthew keek me verward aan. “Leah, Vicky woont niet bij mij. We hebben nooit besproken dat we weer bij elkaar terug zouden komen. Ik weet dat ze ziek is en ik doe wat ik kan om haar te helpen en haar te geven wat ze nodig heeft, maar dat betekent niet dat we weer samen zijn.” 
“Maar Vicky zei…” Stamelde ik.
“Oh Leah…” Matthew legde zijn hand om mijn gezicht. “Is dat de reden waarom je wegging? Is dat waarom je opeens weg wilde en me ontliep?” 
Ik wist niks meer te zeggen. Matthew tilde mijn kin wat omhoog en dwong me hem aan te kijken. Nadrukkelijk en langzaam zei hij: “Ik houd van je, Leah. Ik houd van je met heel mijn hart.” 

Spanning vloeide uit mijn lichaam toen ik zag dat hij elk woord meende. Ik slikte de tranen weg en genoot van de warmte van zijn hand, tegen mijn gezicht. “Ik houd ook van jou…” 
Zwijgend boog Matthew zich voorover en kuste me zacht en voorzichtig. 
Opnieuw klonk een klop op de deur en een verpleegster kwam binnen, met achter haar mijn ouders en Micha. Verontschuldigend keek ik Matthew aan, die geruststellend grijnsde en fluisterde: “Hier komen we nog op terug.”
Pap en mam dromden zich om ons heen en kirden opgewonden bij het zien van Josie. De verpleegster legde haar op mijn borst en op dat moment, met iedereen die ik liefhad om me heen, voelde ik me de gelukkigste vrouw op aarde.

Stay tuned, er komt nog een epiloog!
Volg je The Stout Journal al op Social Media?