Na Jou – Epiloog

Een jaar later

Ik voel mijn wangen gloeien als ik tussen de rijen stoelen loop, over het gras wat nog vochtig is van de dauw. De appelbomen reiken zover ik kan kijken, maar daar tussen die prachtige bomen vol bloesem zie ik de man staan waar ik mijn verdere leven mee wil delen. Naast hem staat Micha, als een klein heertje gekleed in een kort linnen broekje en witte blouse. Op Matthew’s arm zie ik Josie, die met grote ogen naar me kijkt, terwijl ze daar duim in haar mond steekt. 

Op de stoelen die aan weerskanten van mij staan, zitten onze families, vrienden en bekenden, op hun paasbest gekleed. Glimlachend en nieuwsgierig kijken ze om als ik me een weg baan naar mijn aanstaande. Mijn witte jurk ruist bij elke stap. Zonder mijn ogen van hem af te halen, loop ik naar Matthew toe. Ik zie de emotie in zijn ogen. Hij steekt zijn arm uit en pakt mijn hand vast. “Wat ben je mooi!” fluistert hij. Ik lach naar hem en vraag mezelf af of ik me ooit gelukkiger heb gevoeld. Er zijn zulke mooie dagen geweest. Dagen met Sam, dagen met Matthew. Dagen met familie en vrienden. Maar nu ik mijn gezin zo voor me zie, barst mijn hart bijna van trots. Dit is wat ik wil. Dit zijn de drie mensen waar ik samen mee wil zijn.

De ambtenaar steekt zijn verhaal af, waar ik het meeste niet eens van hoor. Ik zweef. En als in een droom zeggen we ons ja-woord. En met de glinsterende ringen om onze vingers delen Matt en ik onze eerste kus als man en vrouw. De bruiloftsgasten staan op en juichen luid. Ik voel Matthew’s mond een lach vormen en kijk hem met een brede grijns aan. “Dag meneer Ryan.” 
Matt kust me nog eens. “Dag mevrouw Ryan. Bent u klaar voor een nieuw avontuur?” 
Ik knik. “Met jou, meneer Ryan? Zonder enige twijfel.” 
Matt grijpt mijn hand en steekt die als een trofee in de lucht, waarop het gejuich van de gasten versterkt. 

Omdat we besloten de bruiloft klein en knus te houden, zijn alleen onze naaste familieleden aanwezig en onze beste vrienden. Na de ceremonie houden we met alle gasten een maaltijd in de buitenlucht. De kinderen rennen door de boomgaard heen en spelen gillend tikkertje. Met een zucht kijk ik rond door de boomgaard. De boomgaard die ik nu de mijne mag noemen. Een stukje land van onszelf, achter ons nieuwe huisje. Ik kan niet wachten om het huis in te trekken. Het huis wat we zo zorgvuldig de onze hebben gemaakt. De toekomst ziet er zo mooi uit. En hoewel ik nog steeds een stukje van mijn hart mis, een stukje dat Sam toebehoort, weet ik dat Matthew me gelukkig zal maken. Dat hij ons samen gelukkig zal maken. 

Nadat de laatste gasten zijn vertrokken, ruimen Matthew en ik samen met onze ouders de rommel van de dag op. 
“Ik hoop dat vandaag was wat je ervan hoopte.” Zei Matthew’s moeder Ellis, toen ze afscheid kwam nemen. “Wij hebben ontzettend genoten.”
Ik drukte drie kussen op haar wangen. “Ik had het me niet mooier kunnen voorstellen.” Verzeker ik haar. 
Ellis drukt mijn handen en wendt zich dan tot haar zoon. “Zorg goed voor haar, Matthew Ryan. Anders krijg je met mij aan de stok.” 
Matthew schatert en omhelst zijn moeder. “Maak je je daar maar geen zorgen om, ma.” 

Samen zwaaien we de ouders van beide kanten uit tot ze uit het zicht zijn en lopen dan hand in hand naar binnen. Het is stil in huis. De kinderen liggen al op bed. Op het schemerlicht van één lamp na, is het donker in huis. 
“Wat dacht je ervan?” Fluistert Matthew in mijn oor. Aan mijn hand trekt hij me de trap op. Ik druk een vinger tegen mijn lippen. “Ssst….Zachtjes. Je wekt de kinderen nog.” Op onze tenen lopen we naar de deur van Micha’s kamer en openen die zachtjes. Ik zie mijn oudste liggen, diep in slaap en word warm van binnen. Zo stil mogelijk sluit ik de deur en kijk ook bij Josie even om het hoekje. Overdwars ligt ze in haar bedje, onder de deken uit, haar duim in haar mond. 

“Kom.” Matthew trekt me bij Josie’s kamertje weg en tilt me op. Ik sla mijn benen om zijn middel en houd zijn gezicht in mijn handen. Dan kus ik hem zacht. Matthew trekt me dichter tegen zich aan, terwijl hij achteruit loopt, naar onze slaapkamer. Hij legt me op het bed en schopt de deur achter ons dicht. En eindelijk, na zo lang wachten, word ik de zijne. 

Volg je The Stout Journal al op Social Media?