Mijn tweede bevalling: Wat een verschil met de eerste!

De meesten van jullie wisten wel dat ik ingeleid zou worden dit keer, een geplande bevalling dus. Omdat ik voor de tweede keer zwangerschapsdiabetes had, wilde de gynaecoloog niet dat ik de volle veertig weken zou doorlopen. We zetten de datum (22 juni) vast om in te leiden, met in ons achterhoofd dat het uiteindelijk 23 of 24 juni kon worden, voordat de baby echt ter wereld zou komen. Sommigen moeten zelfs nog naar huis na het inleiden (een tablet of ballonnetje), maar omdat ik met diabetes kampte, moest ik in het ziekenhuis blijven. Ik leefde er ontzettend naar toe, helemaal omdat ik flink lichamelijke klachten had tijdens mijn zwangerschap, die meer en meer ondraaglijk werden. Ik genoot heel erg van mijn bolle buik en de bewegingen daar binnen, maar mijn rug en bekken gaven het op. Die wilden me niet langer van dienst zijn. Het was dan ook echt een opluchting toen de dag eindelijk aanbrak. Rosemarijn hadden we de avond van tevoren bij opa en oma gebracht, zodat wij vroeg in de ochtend naar het ziekenhuis konden gaan, de tassen ingepakt en wel. 

Inleiden

Om acht uur reden wij de afdeling verloskunde op en werd ons een tweepersoonskamer toegewezen, waar ik gelukkig wel alleen lag. Er werden wat controles gedaan en iets na negen uur werd door de verloskundige gekeken hoe het zat met mijn baarmoedermond. Het bleek dat ik al één tot twee centimeter ontsluiting had (dat kan ook komen omdat het de tweede bevalling is, dan is alles wat soepeler dan bij de eerste). Het ballonnetje werd geplaatst, om de ontsluiting wat meer op gang te brengen. Ik kreeg daardoor lichte weeën, maar niks wat ik niet makkelijk kon opvangen en wegpuffen. Om één uur in de middag werd er weer gecontroleerd. Het ballonnetje was eruit gezakt, mijn ontsluiting was gevorderd tot vier centimeter. Daarom prikte de verloskundige mijn vliezen door en kon het echte werk beginnen. 

Het breken van de vliezen was voor mij een heel heftig emotioneel moment. Opeens komt je lichaam als een razende op gang en dat voel je door je hele lichaam en hoofd. 

Weeën

Direct na het breken van de vliezen begonnen ook de echte weeën. En net als bij Rosemarijn, waren dat bij mij rugweeën. Vervelend, want die zijn eigenlijk niet goed op te vangen. Omdat ik in mijn bevallingsplan had aangegeven dat ik in bad wilde bevallen, bedacht de verpleegkundige (wat een topper was zij! Ik heb zo ontzettend veel steun aan haar gehad!) dat het misschien lekker was om eerst even onder de douche de weeën op te vangen. Ik verhuisde van het bed naar de douche, waar ik zittend op mijn knieën de weeën wegpufte, met de warme waterstraal op mijn rug. Die warmte hielp een beetje tegen de pijn in de rug, maar mijn knieën hadden het minder goed. De harde vloer deed ze niet zoveel goeds. Op een gegeven moment kon ik bijna niet meer op mijn knieën blijven zitten, het voelde alsof ze in korte tijd flink versleten. Als ik nog langer had moeten blijven zitten, had ik na de bevalling nog in aanmerking kunnen komen voor een knieprothese volgens mij!

Eindelijk in bad

Na een lange tijd puffen met de verpleegkundige, werd het bad opgezet: eindelijk kon de bevalling waar ik van gedroomd had, beginnen. Tussen de snel op elkaar volgende weeën door werd ik in bad geholpen, waar ik (weer op mijn knieën, dat was toch de fijnste houding) weer door kon puffen. De ontsluiting bleef al een poosje op zes centimeter hangen. Toen ik in bad zat, moest er gewisseld worden van dienst. Gelukkig bleven de verpleegkundige en de verloskundige langer dan ze eigenlijk zouden moeten. De nieuwe dienst kwam er ook bij. In bad werden de weeën zo heftig, dat ik ze niet meer goed kon opvangen. Ik werd bang dat ik in paniek zou raken. Dat gebeurde bij Rosemarijns geboorte, toen ik door de weeënopwekkers één grote weeënstorm had. Daarom besloot ik een prik in mijn been te nemen, zodat ik wat meer zou ontspannen tussen de weeën door. Maar daarvoor zou ik wel uit bad moeten komen, want suffig worden in bad was niet de bedoeling. Dus hup, ik werd uit bad gehesen en op bed geholpen.

Lieve kleine Luc

Ik ging op mijn zij liggen, maar kreeg vreselijk pijn in mijn buik. Tegelijkertijd daalde de hartslag van de baby hard, dus moest ik snel in een andere houding op bed liggen. Ik besloot weer op mijn knieën te gaan zitten (alsof die nog niet beurs genoeg waren).De dagdienst nam afscheid en de avonddienst nam het over. Wat een fijne verloskundige ook! Zij heeft me echt door het laatste stukje heen geloodst. Op bed ging het allemaal opeens snel. De ontsluiting ging in heel korte tijd van zes naar tien centimeter: tijd om te persen. Ik veranderde van houding: ik ging op mijn rug liggen. Het begin van het persen ging niet zo soepel: de verpleegkundige en verloskundige praatten door elkaar, ik kon me niet concentreren op het persen daardoor en ook in combinatie met de rugweeën die ik niet kon opvangen. Bij perswee twee ging het gelukkig goed, steunden de verloskundige en verpleegkundige me heel fijn. Tussen het persen door viel ik in slaap. Soms was ik gewoon vijf minuten even helemaal weg. Wat was dat fijn! Even helemaal ontspannen, gewoon een beetje soezen en dan weer door. Binnen twintig minuten kwam onze zoon ter wereld. 

Achteraf

De geboorte van Rosemarijn ging heel anders, veel sneller en was ook niet natuurlijk. Dat heeft me best wat heftige angsten gegeven daarna. Deze tweede bevalling was helemaal natuurlijk, zonder medicatie. En ook al duurde het langer (ruim acht uur in plaats van anderhalf uur), kijk ik er zoveel fijner op terug! De weeën kwamen dit keer echt vanuit mijn lichaam, waardoor ik veel meer rustig kon puffen. Ik had tijd tussendoor om op adem te komen…En mijn knieën? Die gingen na een paar dagen gelukkig minder pijn doen. Anders had ik een afspraak moeten maken bij Helios Klinieken!
Kortom: ook al beviel ik niet echt in bad, zoals ik wilde, toch was het een droombevalling vergeleken bij de eerste! En het mooiste? We mochten diezelfde avond (half twaalf) naar huis in plaats van nog drie weken in het ziekenhuis huizen met de baby!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?