Melissa | IUI, ICSI, miskramen en kanker | Deel 1
Melissa heeft een grote kinderwens, maar op reis naar haar eerste grote wonder, gebeuren er nare dingen. Het loopt helemaal niet zoals verwacht en heftig nieuws volgt.
Al van kleins af aan wist ik dat ik heel graag moeder wil worden. Ik wilde het liefst een groot gezin. In 2014 besloten we deze stap te zetten en stopte ik met de pil. We gingen er vanuit dat het wel even zou duren voor het raak was. Maar na een jaar was het nog steeds niet gelukt. Ik ging naar de huisarts en vertelde dit. De huisarts zei dat we ons nergens zorgen om hoefde te maken en het nog maar een paar maandjes moesten proberen. Zo gezegd zo gedaan. Inmiddels begon ik me zorgen te maken over dat er iets mis was en het daarom nog niet gelukt was.
Een IUI traject
De huisarts stuurde ons door naar de gynaecoloog en hier volgde een aantal onderzoeken. Het sperma werd onderzocht en bij mij werd er een foto van mijn baarmoeder gemaakt en gekeken of mijn eileiders goed doorgankelijk waren. Bij mij was alles in orde en bij mijn man was het sperma van iets mindere kwaliteit. Maar op de natuurlijke manier zwanger worden zou volgens hen geen probleem moeten zijn.
Ik zag de bui al hangen dat we weer naar huis werden gestuurd en het zal nog maar moeten proberen. Maar gelukkig kwam de gynaecoloog met het advies om het IUI traject in te gaan in combinatie met hormonen. Ik was blij dat we serieus genomen werden.
Ik dacht: “Ach dit doen we wel even. Nu lukt het vast wel.” Maar het viel me erg tegen. Alle hormonen en de bijwerkingen die ik hiervan kreeg, had ik niet aan zien komen. Ik kon er moeilijk mee dealen en was soms helemaal niet meer mezelf. Maar ik had goede hoop. Helaas hadden we na zes IUI behandelingen nog steeds geen positieve test in handen.
Een stap verder: ICSI
Er werd een evaluatiegesprek ingepland. De gynaecoloog vertelde dat er na zes mislukte IUI behandelingen meestal door werd verwezen voor IVF/ICSI. Hiervoor moesten we wel naar een ander ziekenhuis. Dit lag drie kwartier van ons vandaan dus dit was prima te doen.
Er werd een intake ingepland. Tijdens de intake werden er vragen gesteld en kregen we uitleg over wat deze behandelingen precies inhield. Er werd nog wat bloed afgenomen bij ons allebei en weer werd het sperma onderzocht. Op basis van deze uitslag kozen ze voor ICSI. Bij mij werd er een uitstrijkje gemaakt. Hiervan kregen we later de uitslag en dan konden we starten.
Nog meer kinderwensverhalen lezen? Dat kan hier.
Kanker? Ik?
Een paar weken later ging de telefoon. Het was het ziekenhuis met de uitslag van het uitstrijkje. Ik weet het nog goed. Ik stond in een winkel en het was alsof de grond onder mijn voeten weg werd getrokken. Er waren afwijkende cellen aangetroffen en dit moest verder onderzocht worden. Dit kon in mijn eigen ziekenhuis. Ik wist niet wat ik hoorde en schrok er heel erg van. Ik was op dat moment pas vierentwintig. Dit kan toch niks ernstigs zijn? Je krijgt op je vierentwintigste toch niet al kanker? Alleen oude mensen krijgen dit. Ik niet.
We mochten ondanks die uitslag wel starten met ICSI. Ik begon met hormonen spuiten en toen alle eitjes groot genoeg waren, werd de punctie ingepland. Wel had ik milde overstimulatie want er groeiden teveel eitjes, maar gelukkig kon de punctie wel door gaan.
Ik onderging het allemaal maar zonder dat ik wist wat me te wachten stond. Maar de eerste punctie was echt het pijnlijkste wat ik ooit had meegemaakt. Nu had ik wel ondergewicht waardoor ze me niet veel pijnstilling konden geven dus dat verklaarde ook de pijn. En door die overstimulatie deed het ook meer pijn. Ik viel bijna flauw omdat ik begon te hyperventileren van de pijn. Uiteindelijk werden er negentien eiblaasjes aangeprikt en hadden we op het einde van de rit nog vijf embryo’s over. Een hiervan werd er op dag drie teruggeplaatst en de anderen werden ingevroren.
Lees je volgende week mee met deel 2?
Volg je The Stout Journal al op Social Media?
Neem ook eens een kijkje op Lief en Teer!